Κυριακή 29 Απριλίου 2007

Έξι στιγμές κι ένα ηλιοβασίλεμα

i

Έτσι για την επαλήθευση της
μοναξιάς μου
έμαθα να πηγαίνω σε γάμους


ii

πάντοτε μετά σιωπούσα.
Τρεις μέρες αργότερα
μ’ ένα νεύμα
σ’ έκανα να καταλάβεις
πως σκεφτόμουν πάλι.
Μετά έφευγες.


iii

Ίσως και δίχως γυρισμό.
Κι έγραφα
για ψυχές τρομαγμένες τότε
για βλέφαρα ματωμένα.
Έτσι έμαθα να δακρύζω για μέρες


iv

μετά έμαθα να χάνομαι
και να χάνομαι
και να χάνομαι
δίχως αιτία.

Πόσος καιρός λοιπόν
και πόσες λέξεις.


v

Απόψε μιλήσαμε,
έμεινα όλο το βράδυ
με τη σκέψη σου…


vi

…έτσι ξημέρωσα.


***

Στο καφενείο.
Ο Νικόλας
με φωνάζει ποιητή
όταν θέλει να μου μιλήσει.
Τον ακούω.
Λίγο αργότερα
βγαίνω στον δρόμο
και κοιτάζω τα σπίτια πικραμένα.


Εξώπολις Τεύχος 12 – 13. Χειμώνας 1999

Δεν υπάρχουν σχόλια: