Κυριακή 29 Απριλίου 2007

Αγία Αναμονή

Η σκόνη των ονείρων έχει απομείνει στ’ άδεια σεντόνια.

Δικαιοσύνη καμία δεν έχει ο χρόνος, προσφέρει αθανασία σε δόσεις των 2ml κι ανασαίνει ξανά.
Η ελπίδα μόνο, παίρνει το χρώμα το σκουριασμένο των πολυκατοικιών 40 χρόνια μετά.
Περιπλανώμενες οι σκέψεις επιστρέφουν κουρασμένες, μόνο μια λάμψη παίζει κρυφτό με τις σκιές του νου.
Σα να κρυφοκοιτάς απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, σα να τραγουδάς…
Μόνο που… …μόνο που έχεις γράψει την απουσία σου στους τοίχους κάθε χώρου που υπάρχω.
Η αγία αναμονή παρατηρεί στη γωνιά του δωματίου το κερί π’ αργοσβήνει.
έχουν όλα σιωπήσει, κι όλα στο σκοτάδι βουλιάζουν.
“Δε φθάνεις πουθενά” φωνάζει “μόνο τα πανιά του χρόνου θα σ’ οδηγήσουν στο αιώνιο”.
Άρχισαν να γράφουν τα χέρια, να δακρύζουν τα μάτια, να πονά η ψυχή.
Γίνεται απέραντος ο δρόμος όταν λείπει η ζωή…
Σε τούτο εδώ το βουνό ακούεται το πέρασμα τ’ αγέρα τις νύχτες, σα να περνάει άνθρωπος απ’ τ’ αντικρινό σοκάκι.
Ακούεται το ψιθύρισμα των σπιτιών, η σιωπή που μετράει την ώρα με το παίξιμο μιας φυσαρμόνικας.
Τα ξύλα στο τζάκι τ’ αναμμένο αφήνουν την αίσθηση πως κάποιος θα ‘ρθει.
Ποιος όμως έρχεται νύχτα σε τούτο τον τόπο της ψυχής αν δε το επιθυμεί;

Κάποιος μονάχα είπε πως η ψυχή πάντα επιθυμεί και πάντα άλλα διεκδικεί από εκείνα που επιθυμεί και χάθηκε μέσα στην ίδια νύχτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: