Κυριακή 29 Απριλίου 2007

Νύχτες

Αγκαλιάζω τις νύχτες.
Έχουν κρύψει στην πούδρα του προσώπου τους τις αμαρτίες.
Μοιάζουν τώρα μικρά κορίτσια λίγο πριν την εφηβεία, μεταξύ αμαρτίας κι αγνότητας η ψυχή παίζει, σα σκίρτημα στο στήθος.
Πόσο ανύποπτοι ήμαστε για όσα συντελούνται στους μέσα μας κόσμους.
Με κοιτάς στ’ ακροθαλάσσι, σε κοιτώ κι όλα είναι τόσο οικεία θαρρείς λατρεμένα από χρόνια, το κύμα, ο βράχος, τ’ ακρόσπιτα του νησιού, οι σκέψεις, τα αισθήματα…
Θαρρώ πως βάνω τ’ αφτί μου μια πιθαμή από τη θάλασσα κι ακούω τη φωνή σου.
Ξέρεις, υπάρχουν ακόμα αναμνήσεις στα στήθη μου που ευωδιάζουν κι οδηγούν τις αισθήσεις.
Νιώθω να έχω τις λέξεις λησμονήσει που ξετυλίγουν τους πόνους.
Κι ας σε λίγο πονέσω, κι ας λίγο ακόμα χρειάζεται να περάσω το σημείο επιστροφής.
Μέσα μου τρέχουν δυο μικρά παιδιά, δεν έχουν όνομα, μόνο φωνή έχουν και φωνάζουν, μόνο να παίξουν επιθυμούν και παίζουν.
Αφήνουν τα μαλλιά τους στον άνεμο, έχουν τα χέρια ανοιχτά, πότε πιασμένα απ’ τις παλάμες, πότε με φτερά ανοιχτά πετάνε κι απ’ τα σύγνεφα με κοιτούν και χαμογελούνε.
Θριαμβεύουν οι Θεοί στο χαμόγελο των παιδιών.
Νυμφεύονται την Άνοιξη.
Απ’ τις ερήμους που δεν υπήρξαν παρά μόνο γράφθηκαν σε χαρτί λευκό επιστρέφουν οι ανυπόταχτες σκέψεις, τρένα για χρόνια ταξιδεμένα που δε στάθηκαν σε κανέναν σταθμό.
Κουβαλούν τις φανταστικές ερωμένες της εφηβικής ηλικίας κι όλες τις επόμενες που άρρυθμα κι ανυπόφορα πόνεσαν την ψυχή.
Ξαναμιλούν με χρώματα του χθες.
Έκδηλη η ενοχή για όσα δεν έγιναν, για όσα μορφή απέκτησαν μίλησε η ποίηση.

Είναι πάντα εδώ οι νύχτες, συγκινημένες – υποκριτικά άραγε; - κι έρημες.
Βοηθούν τις σκέψεις να δραπετεύσουν, και στο μεσόνειρο που κατοικούν παίρνουν την άγια σου μορφή.
Αγιάζουν οι μορφές των ανθρώπων και μέσα από την αμαρτία.
Αν αγγίξεις τον χρόνο ότι από εκείνον χάθηκε θα έχεις κερδίσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: