Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Έρημα Σπίτια

«Η καμπάνα της πλώρης εκτύπησε αλλαγή βάρδιας. Εγώ τώρα δε νυστάζω καθόλου…»
Νίκος Καββαδίας «Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη»

i

Φεύγουν μακριά τα καράβια,
παίρνοντας γέλια κ’ εικόνες μαζί
στο ταξίδι της λησμονιάς τους.


ii

Άκουσα τη θάλασσα να σπάει
στην πέτρα της ψυχής.
Απόμακρος ήχος.

Τούτο το πλοίο έχει κρυμμένους τους νεκρούς ναυτικούς του.
Στις κουκέτες
στρωμένα σεντόνια καινούρια
αφημένα δίχως αναμνήσεις στο χρόνο.


iii

Είχα τη δύναμη ν’ ακούω
όλο τούτο τον καιρό.
Τώρα που μιλώ ποιος μ’ ακούει;

Γυμνώνω τις λέξεις,
παίρνει γδύνεται η ψυχή μου.
Κανείς δεν ακούει.

Μπερδεύεται η ηχώ της φωνής
στης άγκυρας την αλυσίδα.


iv

Ερημώνουν οι αναμνήσεις
όταν δε βρίσκουν προορισμό.
Όσες είχα δε βρήκαν.
Τα λιμάνια που ζήτησα
είχαν το χρώμα τ’ ουρανού στα μάτια
όπου πλησίασα
μια φωτιά πυρπολούσε τους κάβους.
Δεν έδεσα.


v

Γέρασαν ακατοίκητα τα σπίτια μου.

Τα παράθυρα χάθηκαν
κοιτάζοντας τον βαθύ ουρανό.


vi

Φως εκ φωτός η ζωή μου.

Με ληστεύουν ακόμα οι νύχτες
κι ας έσβησα...


vii

Πως ρωτάς τα όνειρά μου;

Μήτε τα βήματά μου θέλησες να μάθεις
να με φωνάξεις
όταν περνούσα απέναντι.
Και τώρα,
Έρχεσαι σωτήρας να με σώσεις...


viii

Σε μια αίθουσα αναμονής άδεια
μια ζωή.

Δε θα σε ντύσω τώρα
με ρούχα επίσημα κι αρώματα
να σ’ απορρίψω
λέγοντας δεν είσαι ‘συ που γνώρισα.

Δεν καλλωπίζω ποτέ την ερημιά.

Απόπλους Τεύχος 35 - 36. Σάμος, Νοέμβριος 2006
.
από το βιβλίο: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος…

Δεν υπάρχουν σχόλια: