Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

Ψηλοτάκουνα παπούτσια

Μπήκες στις μέρες που ζούσα φορώντας παπούτσια ψηλοτάκουνα.
Γέμισες τρύπες την ψυχή μου.
Ό, τι η ζωή μου έδιδε και το έπινα, κυλούσε έξω απ’ την ψυχή, μήτε το νερό μπορούσε να με ξεδιψάσει.
Κι έπειτα χάθηκες.
Ήταν απέραντο το Αιγαίο για τις δικές μου δυνάμεις.
Έγινε λιμάνι η ζωή μου έκτοτε.
Κι αν δε μπήκαν καράβια που χάθηκαν στα κύματα, κι αν δε μάτωσαν το ντόκ μου που έδεσαν για να ξαποστάσουν.
Μπήκε κι αγέρας στην ψυχή μου πολύς και πήρε με χειμώνα να μοιάζει π' ακατάπαυστα χιονίζει.
Την ξενύχτησα τη ζωή μου, σα τους νεκρούς συγγενείς, μόνο που τα δάκρυα αδυνατούσαν να βγουν.
Έφερνα στροφές στο βραδινό μου κρεβάτι.
Ζαλίστηκε σιγά σιγά, άρχισε να παραπατάει.
Συνήθισε να σκοντάφτει στις ανηφόρες, να ματώνουν τα γόνατα, κ’ ύστερα μ’ οινόπνευμα και ιώδιο να καθαρίζει τις πληγές.
Πέρασε καιρός στο τροπάριο τούτο, βδομάδες, μήνες και χρόνια ίσως.
Δεν έχει σημασία ο χρόνος κι ας περνάει κι ας πίσω του αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του.
Άσπρισαν εκτός απ’ τα μαλλιά κ' η ψυχή μου.
Τρέμουν τα χέρια περασμένες δώδεκα.

Από κούραση, από φόβο, ποιός ξέρει ν’ απαντήσει το ερώτημα τούτο;

15 σχόλια:

candy's τετραδιάκι είπε...

Tρεμουν τα χερια απ το συναισθημα..

Καλο βραδυ!

fish eye είπε...

μια καλημερα ηθελα να σου αφησω και πως πολυ μου αρεσουν αυτα που γραφεις να σου πω..πολυ..
μετα ειδα πως εισαι και Θεσσαλονικη..και καταλαβα..!!

Stardustia είπε...

Τρυφερό και γεμάτο εικόνες, το Αιγαίο, το λιμάνι, οι τεθλιμμένοι συγγενείς, αϋπνία, τα ματωμένα γόνατα…
Είναι να απορείς, φυσικά από το φόβο που αισθάνεται η ψυχή που κουράζεται και βλέπει ότι δεν θα τα καταφέρει… και από κούραση της ψυχής που εξασθενεί από τον φόβο…

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Ιωάννη, χαίρομαι που τα κατάφερες με τα comments ...έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να μιλάμε μαζί σου.
Σε βρίσκω πολυ τρυφερό αλλά και πονεμένο...μου άρεσε το ύφος σου σίγουρα θα τα λέμε συχνά.
Καλώ ήρθες στην παρέα μας.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Στίχοι εξαιρετικά υποβλητικοί και εικόνες ανεξίτηλες! Καλώς ήρθες...

eρωτακι είπε...

Καλώς σε βρήκα.
Να'ξερες μόνο πόσο σε νιώθω.
Υπέροχο το μπλογκ σου.
"Συμπλήρωμα ΖΩΗΣ"... να΄ξερες πόσο σε νιώθω... κι εγώ έτσι αισθάνομαι για τον άνθρωπό μου.
Γιατί έφυγε?
Γράφεις υπέροχα!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα...

Αγγελική Στ. είπε...

Γεμάτο θλίψη... όμορφο... ναι ο χρόνος αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του.. τίποτα δεν περνάει ποτέ.. και το Αιγαίο θα είναι πάντα απέραντο με την απουσία...

Ανώνυμος είπε...

Τα υπέροχα μάτια της θλίψης.
Το μόνο κακό είναι ότι στέκουν σαγηνευτικά απέναντι στην ψυχή και της ορίζουν αλλιώς τους κανόνες της ζωής…

Σας ευχαριστώ όλους.
Με κατακλύζουν δάκρυα που η αγκαλιά σας είναι ανοιχτή για όλους.

Καλή σας ημέρα. Καλή εβδομάδα.
Καλό αντάμωμα.

hliaxtida είπε...

χαιρομαι που το εφτιαξες ετσι.Καλη βδομάδα ευχομαι. Πολυ ομορφο το σημερινό σου

BeBe είπε...

Πανέμορφο post :)

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν
λιμάνια, κυμματοθραύστες θέλουν ...
Να σπάζουν πάνω σου οι τρικυμίες
τους, να ελαφρώνουν το φορτίο τους
και να συνεχίζουν τα ταξίδια τους....
Κι αυτό το ξενύχτισμα της ζωής ...
έστω για μια και μοναδική φορά το θέλει το μοιρολόι της ... της πρέπει
η τιμή, σαν σε όλους τους νεκρούς ..
Λυτρώνει σαν βγεί από μέσα σου ...

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ πολύ Μαρία.
Λυπούμαι που δεν δημοσιοποιήθηκαν τα προηγούμενα λόγια σου.
Ήταν ..ας πούμε μαγικά!

bebe σ' ευχαριστώ πολύ.
Καλώς ήρθες στους ήχους μου!

..αγγελόσκονη.. είπε...

ήχε μου με έκανες να δακρύσω...τόσο ζωντανό και τόσο πονεμένο!!ξέρεις τι μου άρεσε πιο πολύ;οι 2 πρώτες σειρές!!τις έβλεπα να ζωντανεύουν!!θα κλείσουν οι τρύπες...το θέμα είναι να μην αφησουν σημάδια!! μια μεγάλη αγκαλιά!! :)

Ανώνυμος είπε...

Ας ήταν μονάχα μια φορά μονάχα ξενύχτισμα.
Δεν είναι..
Σ’ ευχαριστώ Αναστασία.

Η ελπίδα της εξυγίανσης δεν πεθαίνει ποτέ.
Η αγκαλιά σου είναι όμορφη.
…αγγελόσκονη ευχαριστώ.

Καλώς ήρθατε!

candy's τετραδιάκι είπε...

Tρεμουν τα χερια και σε φανταζομαι εδω..
Τρεμουν τα ματια που μονο σε φανταζομαι.
Τρεμει η ψυχη απο λυπη.
Tρεμει το δακρυ.