Τρίτη 8 Μαΐου 2007

Μετά τη μετακόμιση

"Εσύ, πρέπει να είσαι κάπως καλύτερα από μένα, ε; Ελπίζω ναι, το εύχομαι δηλαδή. Να ήσουν εδώ, να πηγαίναμε Διέξοδο, δεν έχει ανοίξει ακόμα βέβαια, αλλά λέμε τώρα, να πίναμε, κυρίως να έπινα εγώ και να τα έκανα όλα…
Έχω και μίσος, μάλλον όχι μίσος, αλλά θυμό! Γιατί να γίνουν έτσι τα πράγματα;"

Είχα κάτι να πω, και να που τώρα στέκουμαι στην άκρη αυτού του κόσμου και σου γράφω.
Άνοιξα κάποια κουτιά από τη μετακόμιση μόλις το πρωί, κι έκλεισα χρόνο σε τούτο το σπίτι!
Φαντάσου.
Βρήκα μέσα τις λέξεις σου να προσμένουν άλλη μια φορά να διαβαστούν.
Και μ’ αυτές ξεκινώ.
Τώρα με βοηθά η απόσταση του χρόνου.
Η σιωπή που απλώθηκε στους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος μας.
Στέκουμαι στην μπαλκονόπορτα, το κρύο μπαίνει γι’ άλλη μια φορά και πρόστυχα αγκαλιάζει το κορμί μου.
Ό,τι μ’ αγγίζει πια είναι μόνο το κρύο.
Μάνιασε μέρες τώρα θάλασσα κ’ οι ήχοι της φθάνουν θυμωμένοι εδώ ψηλά που βρίσκομαι.
Πιο θυμωμένη από εσένα, όπως τη γυναίκα που ξαπόστασαν στο κορμί της περαστικοί παραθεριστές που τώρα την ξέχασαν.
Σε φέρνω συχνά στη θύμηση, μια θύμηση που πονάει κάποτε και πληγώνει.
Αν ακόμα θυμούμαι εκείνη την πόλη είναι για λίγους ανθρώπους που όταν επιστρέψω εκεί να τους γυρέψω δε θα ‘ναι.
Γιατί πρέπει να φεύγω.
Γιατί εκεί που η ψυχή δεν γαληνεύει γίνεται σκόνη η ζωή και την λερώνει.
Μόνο που ο τόπος που όλα γαληνεύουν είναι μια άλλη ψυχή, μια αγκαλιά.
Για εμένα, όσο κι αν ακούεται πικρό ή άδικο βρίσκεται πολύ μακριά τούτο ο τόπος.
Βγάζουν τα βήματα σε πόλεις που ξένα πατάνε στους δρόμους τους.
Είναι μοναχικό να μη νιώθεις τίποτα για πατρίδα σου.
Τα πρωινά βρίσκω δάκρυα στα μάτια, είναι για όλα.
Για εκείνα που χάνονται δίχως ελπίδα επιστροφής. για ό,τι αμέλησα να ευχηθώ χρόνια πολλά ή έστω ένα ευχαριστώ να ψελλίσω.
Για τη βροχή που πάντα κάνει τη μνήμη να επιστρέφει σε σκονισμένα μονοπάτια.
Μα πιο πολύ για την απέραντη σιωπή που συναντώ μέσα μου τα βράδια στους περιπάτους που αποπειράται η ψυχή.
Σ’ έβλεπα να περνάς απ’ άκρη σ’ άκρη μέσα της εκείνες τις μέρες ή μήπως χρόνια(;).
Δεν είχα λόγια μήτε και τώρα έχω να μπορέσω να μιλήσω για τότε.
Πέρασαν στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας που γράφει ο κάθε ένας από εμάς.
Ένιωσα τους χτύπους της καρδιά σου, όπως νιώθει η μάνα τους πρώτους χτύπους του νιογέννητου παιδιού τους.
Έτσι ήσουν.
Αναστάτωση και ξεκούραση.
Απόδραση από κάθε τι που μπορεί να με κούρασε ή να μ’ αφόπλιζε απ’ όσα μέσα μου πολεμούσα.
Έζησα μ’ αυτό.
Και τ’ άφησα πίσω για να μπορέσω κι άλλο να ζήσω.
Δεν τα κατάφερα.
Κι ίσως να ήταν το ψέμα μου απέναντί σου - ή λιγότερο πονεμένα - η ελλειπτική μου αλήθεια.
Και τούτη η βροχή με κάνει να μιλάω σ’ έναν άτυπο αποχαιρετισμό, που αντί γι’ αντίο – μεγάλη λέξη, κι από το σ’ αγαπώ ακόμα πιο μεγάλη – σου αφήνω έναν στίχο στα χείλη:

Ανοίγω τα χέρια να σ’ αγγίξω,
τα δάχτυλα
με την αφή του τυφλού
στην ψυχή να σμιλέψω
το χαμόγελό σου.

Να σε κοιτάζω.
Να σ’ ανασαίνω.

Να με χρειάζεσαι.

25 σχόλια:

trying escape the truth είπε...

Μια λέξη μόνο. Μοναδικό

elafini είπε...

ήρθα να αφήσω μια μουσική πρόσκληση και διάβασα αυτό το υπέροχο κείμενο..

βάζω φωτιά στη θλίψη...τίποτα άλλο δε θέλω..μα πως ήξερες πως είμαι βροχή; φέρνω μουσική πρόσκληση
http://elafini.blogspot.com/2007/05/blog-post_07.html

καλό βράδυ

mad2luv είπε...

ΥΠΕΡΟΧΟΣ...ΑΠΛΑ...ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ...ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ...

Ανώνυμος είπε...

trying escape the truth
Ευχαριστώ πολύ.

elafini
Η μουσική σου πρόταση επαναφέρει στην μνήμη εικόνες που ξεχάσθηκαν σε μια σκονισμένη γωνιά της μνήμης από χρόνια.
Είσαι βροχή και φωτιά, δηλαδή μελωδία!

mad2luv
…να σιγοσφυρίζεις καθώς περνάς.
Υπάρχει πάντα κάποιος που έμαθε ν’ ακούει το πέρασμα τ’ απαλό τ’ αγέρα απ’ τις ρωγμές του τοίχου.
Κι όταν σου πεί πως "όμορφα τραγουδάς" μη σε πιάσει κρίση πανικού, κάτι θ’ άκουσε!
Δε μπορεί…

trying escape the truth και elafini καλώς ήρθατε.

Καλό ξημέρωμα να έχετε.

Ανώνυμος είπε...

δεν μου κολλαει υπνος..παρεα μου τα εξαισια ποστ σου...για μια ακομη φορα...μπραβο...

candy's τετραδιάκι είπε...

Tαξιδιαρικα λογια..

candy's τετραδιάκι είπε...

..και ταξιδεμενος ο νους μας με τα γραπτα σου.

:)

Ανώνυμος είπε...

Καλά ταξίδια ως το ξημέρωμα τότε!

leila είπε...

Ταξιδι με την ταχυτητα του ηχου; όχι το ποστ ειναι απο αυτα που θέλεις να τα διαβαζεις ξανα και ξανα και ξανα.. οχι γρηγορα αλλά αργα για να κανεις σιγα σιγα τις λεξεις εικόνες..
και προχωρωντας και στα υπολοιπα έφτιαξα και άλλες εικονες στο νου..
Καλημερα και καλώς βρεθηκαμε..

Αγγελική Στ. είπε...

Ένα δάκρυ μου ήρθε στα μάτια.. απόγνωση, αυτό μου έβγαλε, απόγνωση.. μοναξιά και απόγνωση.. υπέροχο.. υπέροχο...

eρωτακι είπε...

Υποκλίνομαι.
Καλημέρα ήχε μου..

melomenos είπε...

μαγευτικό το κειμενό σου!

σίγουρα θα σε χρειάζεται!

καλημέρα σου

Ανώνυμος είπε...

Κάθε ταξίδι έχει τη δική του ταχύτητα, κάποια πάλι καθόλου ταχύτητα.
Στέκουνται σα γράμμα που δε δώθηκε ποτέ στον παραλήπτη του, διαβάζεται πάλι και πάλι πλάθοντας εικόνες νέες που ταξιδεύουν εκείνες στη σφαίρα του λίγο πραγματικού λίγο φανταστικού και λίγο μετά ξεκινούν μια περιπλάνηση στα σοκάκια της ψυχής.
Καλή σου ημέρα leila καλώς βρεθήκαμε..

Sunshine
Η υπέροχη γοητεία της μοναξιάς…
Η υπεροπτική γοητεία της απόγνωσης που δε συμβιβάζεται…
Καλή σου ημέρα

eρωτα
Καλή σου ημέρα.
Η υπόκλιση είναι στα δικά σου χρώματα…

melomenos
Τι κάνεις με την ανάγκη του άλλου όταν είσαι εκεί για να προσφέρεις κι απλά φεύγει μακριά από κάθε προσφορά;
Καλή σου ημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Τόση μοναξιά , τόσος πόνος , όμορφα διατυπωμένος , δύσκολο πράγμα να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα , να δώσει εικόνα σ΄αυτά …εσύ έχεις το ταλέντο να τα καταφέρνεις.

eρωτακι είπε...

Να σ'ανασαίνω.
Να με χρειάζεσαι.

Μου'μεινε χαραγμένο.

Φιλί xxx

Ανώνυμος είπε...

Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς Trelofantasmeni.
Πιο σημαντικό δεν γνωρίζω αν είναι τελικά να μπορείς να εκφράζεις το χρώμα και τον ήχο του πόνου ή το να μην πονάς.

eρωτα, μες την αισθαντικότητα της σιωπής κάνουν παράξενους τραμπαλισμούς οι εικόνες πότε αφήνουν μια ανάγκη να σιγοψιθυρίζει και πότε μία επιθυμία.
Σ’ ευχαριστώ για το φιλί, (και για να πιάσω την προφορά σου) Σσσσμουατς!

..αγγελόσκονη.. είπε...

αχ ήχε μου να ήξερες πόσο με άγγιξες...κάθε σου λέξη είναι μια σκέψη μου!!πονεμένες λέξεις , πονεμένες σκέψεις..."Και τ’ άφησα πίσω για να μπορέσω κι άλλο να ζήσω.Δεν τα κατάφερα."
ούτε εγώ...τί γίνεται μετά; φιλάκια!!

Ανώνυμος είπε...

…κλέβεις τότε λίγη από των αγγέλων τη σκόνη και ρίχνεις στο μονοπάτι που πορεύεσαι να μην πονάν τα βήματα, …κι αν ποτέ το καταφέρεις, γίνεσαι άγγελος κι ανεβαίνεις ψηλά, "κοίταξε" λένε οι από κάτω και τείνουν τον δείκτη στον ουρανό κι εσύ κύκλους ομόκεντρους διαγράφεις στ’ ουρανού τα μπαγάζια κι όποιος πρόλαβε τους είδε τους έχει φυλαγμένους στην ψυχή του για πάντα…
Κατάλαβες ..αγγελόσκονή,, μου…

..αγγελόσκονη.. είπε...

αν είναι έτσι όπως τα λες τότε θα γεμίσω κουτιά με αγγελόσκονη και θα στείλω σε όλους όσους πόνεσε η αγάπη!!έτσι ίσως μαγευτούν από τις λάμψεις της αγγελόσκονης και δεν σκέφτονται όσα τους πονάνε...μου έδωσες καλή ιδέα γλυκέ μου ήχε...!!ευχαριστώ :)

Ανώνυμος είπε...

Παράκληση θερμή!
Στείλε μου σε παρακαλώ το αρχικό σου απόθεμα!

μαριάννα είπε...

Ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό! Χαίρομαι πολύ που φανερώθηκες. Ακόμα σε εξερευνώ και δε χορταίνω. Μαγικές οι βόλτες εδώ μέσα. Καλώς σας βρίσκω!

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί εκεί που η ψυχή δεν γαληνεύει γίνεται σκόνη η ζωή και την λερώνει"

Το κρατώ αυτό Ιωάννη. Μ' έκανε να
σκεφτώ για όλα αυτά που ράγισαν και
παραμένουν μέσα μου. Αναίτια κι
όμως αυτάρκη...και ψάχνω να τους δώσω την αιτία, να τα αποστραγγίσω
από ό,τι τα μεγαλώνει. Γιατί ό,τι
ορίζεις το εξορίζεις...

Νεραϊδόνα... είπε...

...και αυτη η βροχη 'σου' , πως 'μας' χαιδευει!

..αγγελόσκονη.. είπε...

ήχε μου εγώ θα το στείλω...όταν το πάρεις θα το καταλάβεις από μόνος σου :) η αγγελόσκονη μου θα σε σηκώσει ψηλά...πολύ ψηλά!! και τότε θα δεις πόσο ωραία είναι όλα...πόσο πολύχρωμα και φωτεινά!! :) κι εγώ θα σου χαμογελάω από την άλλη μεριά του ουρανού :)

Ανώνυμος είπε...

Γητεύτρια
Καλώς ήρθες, εύχομαι οι βόλτες αυτές να μη γεμίσουν λύπη την ψυχή σου.

Αναστασία
Πιστεύω πως πρέπει ως το τέλος ν’ αγαπάς, ως το τέλος να πονάς για να μπορείς να αφομοιώνεις ό, τι έζησες, να μη χάνεις το νόημα και κάποτε πεις δεν έζησα!

Νεραϊδόνα
Ο χρόνος φέρνει πολλές βροχές, κάποιες σαρώνουν.
Συνήθως είναι εκείνες που δε τις λογίζεις στο ξεκίνημα για βροχές και κάπου στην πορεία σε παρασέρνουν…

..αγγελόσκονη..
Τούτο μοιάζει με υπόσχεση - και δε μου βγήκαν οι υποσχέσεις.
Χαμογελώ και σ’ ευχαριστώ!