Πέμπτη 10 Μαΐου 2007

Οι γυναίκες που αγάπησα

Οι γυναίκες που αγάπησα
είχαν χρώμα λυπημένο στα μάτια.
Κόβαν κομμάτια, μοίραζαν έναν σκοτεινό ουρανό
με κάθε τους βλέμμα.

Λύγιζαν ξερόχορτα θαρρείς από το πέρασμα τ’ αγέρα.
Έμαθα να λυγώ μαζί τους.
Ταξίδεψα έχοντας το πρόσωπό τους οδηγό
μ’ έβγαλε στην ανοιχτή θάλασσα.

Τα καράβια που ταξίδεψα δεν έδεσαν
πήρε να βρέχει ο σκοτεινός ουρανός.
Απέμειναν φώτα κυκλάμινα
στην άκρη του πελάγου όσα ένιωσα.

Άφηναν την αίσθηση του θυμωμένου χρόνου.
Μπορούν άραγε να ξεμακραίνουν το ίδιο οι σκέψεις
σε δύο χρόνια
το ίδιο σε δυο λεπτά;

Επέστρεφαν σιωπηλές απ’ τα μακρινά τους ταξίδια
μ’ άθικτες αποσκευές
με λίγο αρισμαρί κρατημένο
στις σελίδες κάποιου τσακισμένου βιβλίου.
Στ’ αφτιά τους ηχούσε ο πόνος των πελμάτων
στον κοφτερό βράχο.
Ψαλίδισα τις εικόνες τους.
Έπλασα έναν διαφορετικό κόσμο μα φάνταζε ξένος
ίσως για τούτο ξαπόστασαν τόσο λίγο.

Έριξαν εκείνες τις ίδιες αποσκευές στην πλάτη.
Ξεμάκρυναν.
Ξέφτισαν τα ίχνη επάνω στον βράχο.
Γίνονται επίμονα τα κύματα καθώς χειμωνιάζει.

Το βλέμμα τους απέμεινε να τριγυρίζει μέσα στις λέξεις,
Έτσι γνώρισαν οι λέξεις την ερημιά.
.

από το βιβλίο: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος…

18 σχόλια:

mad2luv είπε...

τι να πω...παλι εγραψες...

candy's τετραδιάκι είπε...

...Tην καληνυχτα μου :*

Ανώνυμος είπε...

Όχι εγώ, η ζωή γράφει..
Και να θυμάσαι πως δεν ξεγράφει ποτέ, μήτε πράγματα μήτε κι ανθρώπους...

Καλό σας ξημέρωμα.

mad2luv είπε...

ξερεις κατι?η πρωτη φορα που διαβασα ποστ σου ηταν πριν λιγες μερες σε μια πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση-πραγμα σπανιο για μενα-και με εκανες να νιωσω υπεροχα...πως μεσα απο ενα τοσο ψυχρο τροπο επικοινωνιας αναπτυσονται τοσο θερμα συναισθηματα?...μπραβο και παλι...

Ανώνυμος είπε...

Σ’ ευχαριστώ.
Δε νομίζω όμως ότι αξίζω κάτι τέτοιο.
Μιλώ για την λύπη με τα ίδια της τα λόγια αν το θέλεις.
Αν ήσουν χαρούμενη τότε ίσως να με είχες μισήσει, τώρα απολαμβάνεις ίσως εκείνα που "φοβάσαι" να εκφράσεις, και καλά κάνεις που τα φοβάσαι γιατί είναι σαρωτικά.
Σου μοιάζουν θαρρώ πότε πότε στη δυναμική, μόνο που εκείνα, τα λυπημένα λόγια έκφρασης δεν είναι αυθόρμητα, δρούνε πάντοτε βάσει σχεδίου, για τούτο μας παίρνουν από κάτω..
Δεν έχει σημασία το μέσο, έχει η διάθεση να ακούσεις, να δεχθείς, να προσφέρεις, να μιλήσεις…

mad2luv είπε...

η αληθεια ειναι οτι γενικα ειμαι pchyco..αυτο δεν σημαινει ομως οτι δεν εχω προβληματα ή οτι δεν εχω και τις μαυρες μου ενιοτε..απλα σε καθε δυσκολη φαση που περναω τυχαινει να βρισκω καποιον-γνωστο ή αγνωστο-που μου απαλυνει τον πονο..τωρα ετυχε να εισαι εσυ..γιατι εκανες ενα ποστ που ενιωθα τα λογια σου..τα ζουσα...απλα..

Ανώνυμος είπε...

Μήτε ψύχω είσαι μήτε κάτι άλλο.
Γυναίκα με πάθη είσαι, και λέω γυναίκα διότι αλλιώς βιώνει τα πάθη της μία γυναίκα από έναν άντρα.
Ανθρώπους φίλτρα τους ονομάζω εγώ, είχα την τύχη να πέσουν ένας δύο καθώς άφηνα ίχνη σε κάποια γωνιά της Ελλάδος - σ’ ευχαριστώ για τούτο το δώρο Θεέ μου - και μου καθάρισαν την ψυχή.
Απλά με μία συζήτηση.
Δε χρειάζεται κάτι παραπάνω, πίστεψε με.

tsalimi είπε...

Η ποίησή σου, το γνωρίζεις από εκείνο το βράδυ που μνημονεύεις, μου αρέσει.
Χαίρομαι, επίσης, που αποφάσισες να μπεις στο μεγάλο κόσμο του διαδικτύου.
Έκανες καλή είσοδο, με την έννοια πως πολλά άτομα βρήκαν στις λέξεις σου τη μαγική αύρα που τους καλούσε ν’ ανταποκριθούν.
Μακάρι να τα καταφέρεις και η συχνή ανταπόκριση στη σειρήνα του μέσου να μην αποβεί σε βάρος του ποιητικού φορτίου που κουβαλάς.
Έκανες πολύ καλά και δημοσιεύεις αυτό το πολύ όμορφο ποίημα.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ πολύ για τούτα τα λόγια.
Η φθορά είναι κάτι που φοβάμαι.
Έχω αφήσει κάτι στο Ελιξίριο που είχα υποσχεθεί.

..αγγελόσκονη.. είπε...

εγώ δεν μπορώ να γράψω ποίημα...
το μόνο που έχω να πω...τυχερές οι γυναίκες της ζωής σου!! φιλάκια ήχε μου :)

Ανώνυμος είπε...

Εσύ αγγελόσκονη γράφεις άλλα, ομορφότερα.

Ναταλία είπε...

Πανέμορφο πραγματικά....
Έχει λέξεις για μένα που ματώνουν...

Νάσαι καλά.....

Ανώνυμος είπε...

Να ταξιδεύεις!
Ευχαριστώ Ναταλία.

Ανώνυμος είπε...

Σας ανακάλυψα μόλις χτες και λυπάμαι που δεν μπόρεσα νωρίτερα...
Το γραμμένο με αφορμή την 21η του Μάρτη, ποίημά σας με ταξίδεψε στις λέξεις του, μα και τις εικόνες του!!
Είναι καταπληκτικό αγαπητέ Ιωάννη!!
Τα συγχαρητήριά μου!!

Θα μου επιτρέψετε ελπίζω να σκαλίσω τα παρτέρια του μπλόγκ σας...
Όμορφη η μέρα σας και καλό Σ/Κ!

Ανώνυμος είπε...

Η επίσκεψή σας με τιμά.
Εύχομαι ρίζες τρυφερές και κλωνάρια που τολμούν
μέσα στη σιωπή των λέξεων ακόμα και ανθίζουν ν’ ανακαλύψετε.

Σας ευχαριστώ πολύ.
Καλό σας Σαββατοκύριακο.

μαριάννα είπε...

Πολύ τρυφερό... Μάρκες θυμήθηκα... Πεζό εκείνο, αλλά το ίδιο τρυφερή η ματιά και η ανάμνηση. Και η ίδια θλίψη...

Ανώνυμος είπε...

Πάντα και μόνο θλίψη θα έλεγα.
Με γοητεύει η ανάμνηση που οδηγήθηκες.
Ευχαριστώ.

eρωτακι είπε...

Όταν ο έρωτας συναντά ένα ταλέντο του δικού σου βεληνεκούς, απλά σιωπά και διαβάζει... και η ψυχή του φουσκώνει από ευχαρίστηση...

Σ'ευχαριστώ...