Σάββατο 12 Μαΐου 2007

Χρόνια πολλά μητέρα

Πίσω από τις κίτρινες κουρτίνες του παραθύρου φανέρωνε δειλά δειλά το πρόσωπό της η Άνοιξη.
Καστανά σπαστά μαλλιά, μ’ ένα χαμόγελο κάποτε μεγάλης γυναίκας πιο συχνά μικρού χαρούμενου κοριτσιού.
Φώτιζε το δωμάτιο, γέμιζε μ’ αρώματα από άνθη λεμονιάς ή πασχαλιάς, δε θυμούμαι το χρώμα της οσμής.
Με τ’ απαλά της χέρια χάιδευε τη νοσταλγία μέσα στα μάτια, μας έστρωνε τα ακανόνιστα, ακόμα, από τον ύπνο μαλλιά με μια τρυφερότητα που σε υποχρέωνε κάποτε να ξεχάσεις το πώς και το γιατί άνοιξες τα μάτια σε τούτη τη μέρα, το πώς και το γιατί έμαθες να την λατρεύεις.
Πέρασαν χρόνια από τότε.
Η μητέρα μεγάλωσε.
Η συνήθεια άλλαξε με τα χρόνια, από ανάγκη περισσότερο.
Δεν ξέρω αν τελικά έμοιαζε ποτέ με την Άνοιξη.
Ταξίδεψε μέσα μου αιώνια ακαθόριστη, μυστήρια και ομορφότερη από την Άνοιξη.
Τώρα τις νύχτες κλείνω τα μάτια και περπατώ στις τότε εικόνες, άλλοτε με ένα αστέρι στις περασμένες γειτονιές με τις άγνωστες τώρα πια παιδικές τους φωνές.
Λυπούμαι μόνο για τους ιριδισμούς του φεγγαριού στους φρεσκοβαμμένους τοίχους του τότε καινούργιου μας σπιτιού και για το τραγούδι των πουλιών, το ψιθύρισμα της θάλασσας πίσω από τους βράχους, το χρώμα που μέσα μου άφηνε το περίγραμμα του φεγγαριού επάνω στα μαθητικά μου βιβλία και κάποτε το αθόρυβο περπάτημα του αγέρα μέσα στα δικά μου σπαστά μαλλιά, που δε βρήκα ποτέ, εγώ, με τις τόσες λέξεις, λέξεις να σου τα περιγράψω.

Συγνώμη μητέρα.

16 σχόλια:

elafini είπε...

δεν θα σχολιάσω καθόλου το κείμενο..είναι τόσο δικό σου...θα πω μια καλημέρα και θα μείνω λίγο να θαυμάζω τον Leonardo..

candy's τετραδιάκι είπε...

Θα κανω το ιδιο με την Ελαφινι..

Ανώνυμος είπε...

Λατρεμένες μου κυρίες σας ευχαριστώ.
Έλεγα μήπως, μέρα αύριο που είναι να γράφαμε όλοι μας κάτι;

candy's τετραδιάκι είπε...

Aυριο ειναι η γιορτη της μητερας ε?

Ανώνυμος είπε...

Mπράβο σου..
Υπέροχο το κειμενο σου , με μια μελαγχολία κρυμμένη μεσα του..

Ανώνυμος είπε...

Ναι Καντούλα μου ναι, η γιορτή της μητέρας αύριο.

Μαρία μου σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ απο καρδιάς για όσα μου γράφεις..

fish eye είπε...

μανα..!!!

Xνούδι είπε...

Mαμά μου;;;;;

μαριάννα είπε...

Πολύ τρυφερό και πολύ συγκινητικό κείμενο. Αν ήμουν μητέρα σου θα ήμουν πολύ υπερήφανη...

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει κάτι πιο δυνατό απ’ το να είσαι και να σε φωνάζουν μάνα!
Χνούδι μου, Φεγγαροαγκαλιασμένη μου;

Είναι περήφανη Γητεύτρια μου και η δική μου μητέρα!
Κι ακόμα, όταν έλαβε το κείμενο αυτό τα μάτια της ετρέχανε ποταμός.

Stardustia είπε...

Τρυφερό και ήσυχο, σίγουρο αλλά και βαθύ, ακριβώς όπως η μητρική αγάπη...
Η τελευταία παράγραφος, απλώς υπέροχη...
Καλημέρα!

Αγγελική Στ. είπε...

Υπέροχο κείμενο.. Τα περιέγραψες όμως.. και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο...

Ανώνυμος είπε...

Να είσαι πάντα καλά.

Aposperitis είπε...

Όλες οι αισθήσεις μου ανακατεύονται και αποτυπώνονται πάνω στο post αυτό. Σαν τα ζάρια που μάζεψες και ξαναπέταξες. Πάντα 2 με τόσους διαφορετικούς συνδυασμους... και ο δικός σου ήταν πραγματικά πολύ όμορφος!

Ανώνυμος είπε...

Έτσι είναι τα ζάρια aposperiti, τα ρίχνεις, μα να θυμάσαι πως και οι εξάρες δεν κάνουνε πάντοτε καλό.
Το άσσο δύο είναι εκείνο που κλείνει εκείνες τις μικρές τρύπες που το μάτι δεν πιάνει μα σιγοτρώνε την ψυχή.
Καλό βράδυ να έχεις.
Καλώς πέρασες.

eρωτακι είπε...

Μάνα, μητέρα, μαμά...
Μη ζητάς συγνώμη...
Η ψυχή της μάνας πάντα συγχωρεί το σπλάχνο της...
Η μάνα σου περήφανη για άντρα σαν εσένα πρέπει να είναι...
Φιλί.