Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

Περνούν τα τρένα

Στην άκρη του κόσμου, του δικού μου, του φανταστικού, εκείνου που λέει πως μ’ αγαπάς, βρίσκομαι εκεί, προσμένω την ώρα που θα μ’ αγκαλιάζεις καθώς επιστρέφω απ’ τα πολλά μου ταξίδια.
Μόνο που τότε δε θα ‘ναι πολλά, δε θα ‘ναι καν ταξίδια.
Δεν θα υπάρχει λόγος να φεύγω μακριά, μήτε καν ν’ απομακρύνομαι.
Όλα όσα θέλω, όσα επιθυμώ, όσα χρειάζομαι είναι κοντά σου, είναι εσύ.
Ντυμένη ακόμα και το λυπημένο σου πρόσωπο – εύχομαι ποτέ – και τότε ακόμα εσύ θα είσαι.
Ο ήλιος και το φεγγάρι, ο αγέρας ανάμεσα στα μαλλιά της ψυχής, μέσα στα μάτια, να φέρνεις δάκρυα, να καθαρίσει η ψυχή.

Στέκουμαι ανάμεσα στο τίποτα και το πουθενά, τούτο είναι το τοπίο, στέρφο χώμα και πέτρα, μήτε κι ο χρόνος βαδίζει άνετα εδώ, βαρυγκωμάει σε κάθε του βήμα και σκοντάφτει.
Κοιτάζω πέρα απ’ αυτό το τοπίο, φθάνει στη θάλασσα το βλέμμα κι ανοίγεται – πάντοτε δίπλα στη θάλασσα θα μένεις – σε πλησιάζει κλέβει λίγες σου εικόνες, τις κρύβει σ’ ένα μικρό κουτί μεταλλικό – πως γίνηκε και χωράνε δε το κατάλαβα ακόμα – και τις φυλάει στον κόρφο του το βλέμμα.
Έτσι κυλάει ο καιρός, μια με τη σκέψη σου, μια με τ’ όνειρο, μια με τον παραλογισμό…
Θέλω να σ’ ανασαίνω, πιστεύω πως σ’ ανασαίνω, να νιώθω την κίνησή σου στα αισθητήρια όργανά μου.
Σ’ έχω φορέσει στον λαιμό μου σταυρό καθολικό.
Τούτο είσαι, καθολική, όχι αγία, μήτε κι αναμάρτητη, απαλλαγμένη κι απ’ την αγνότητα των λέξεων των ποιητών, είσαι η μία, η μόνη, η απόλυτη, η αμαρτία και η άφεσή της, το όνειρο, ο εφιάλτης, η προσμονή…
Βαδίζεις εντός μου αποστάσεις που χορτάριασαν απ’ τα χρόνια.
Ξεχάσθηκαν όλα, μέσα κι έξω από εμένα.
Νιώθω να σε γοητεύω και τούτο που φοβούμαι είναι μη σ’ απογοητεύσω.
Θέλω μόνο να σ’ ακούω να γελάς, να σε κάνω να γελάς, να γελάς κι ας το μικρό σου καραγκιοζάκι είμαι εγώ.
Δεν ακούς τη φωνή μου που σε προσκαλεί;
Έλα και στάσου λίγο πλάι μου, σε λίγο τη γαλήνη θ’ αποζητάς.
Έλα χέρι χέρι ν’ ανέβουμε ως εκεί που άνθρωπος άλλος δεν έχει φτάσει.
Ν’ ανέβουμε στο δικό μας σύγνεφο κι όπου μας βγάλει.
Που μ’ οδηγεί άραγε η απελπισία μου, πόσους ακόμα θα πνίξω προσπαθώντας ν’ ανέβω στη βάρκα;
Τα μάτια σου μου δίδουν ελπίδα, απλώνει χέρια η φωνή σου, με τραβάνε επάνω.
Σκύβεις πιάνεις τρυφερά το πρόσωπό μου, πρώτη φορά θαρρείς – στα όνειρά μου κάθε βράδυ επαναλαμβάνεις την πράξη αυτή θαρρείς τελετουργικά – παίρνεις τους πόνους, τις λύπες, τα δάκρυα, κάθε αποχαιρετισμό απομακρίνεις από τη μνήμη.
Όλα τα εντός μου σε προσμένουν, όλα τα εντός μου σ’ έχουν ερωτευθεί, όλα ανασαίνουν με το δικό σου ρυθμό, με τον δικό σου παλμό στα στήθη.
Πιάνω σου χέρι και τρέχω στα λιβάδια π’ αγάπησα και ποτέ δε χάρηκα, στις όχθες ενός ποταμού, στην αυγή κάποιου καλοκαιριού.
Τούτες τις μέρες τις τελευταίες νιώθω εκείνο που έλεγα πάντα, να συμβαίνει, να σου παίρνω τον πόνο, να πονάω για δύο.
Όταν σου μιλώ χαμογελάς, κι έπειτα γελάς, σου κλέβω στιγμιαία έστω τον πόνο ή την έγνοια που σε κατατρώει.
Και θα ήθελα να γνωρίζω αν τα καταφέρνω.

Σου μιλώ, κ’ είναι σα να μου λες «μη νιώθεις τύψεις για όσα νιώθεις, για όσα η ψυχή σου ονειρεύεται».
Δε νιώθω τύψεις, καρδιά μου, μη σε τρέψω σε φυγή φοβούμαι, μη μου φύγεις και χάσω το νερό που σβήνει μου τις φλόγες στο στήθος, που μου πυρώνει τις λέξεις κι ανεβαίνουν λόγχες ψηλά, κι απ’ τον Θεό διεκδικούν ένα ψήγμα ευτυχίας.
Λιώνω στη σκέψη πως μπορεί κάποτε να σιωπήσεις.
Θα ζήσω και τούτη τη φορά, δεν ξέρω αν θα ‘μαι όμως ο πρίγκιπας ή ο επαίτης.

Περνούν τα τρένα και με παίρνουν μαζί τους.
Θέλω να τρέξω εκεί κοντά σου, μα γι’ άλλη μια φορά η τύχη μου γυρίζει ανάποδα το παιγνίδι.
Που με βγάζει δε ξέρω.
Που μας βγάζει.
Νιώθω κάθε που σου μιλώ να μ’ αγγίζεις, κλείνω τα μάτια πολλές φορές, νιώθω ευτυχία, ψηλαφώ το πρόσωπό σου.
Με την αίσθηση των τυφλών μπορώ και σ’ αναγνωρίζω.
Σφαλίζω τις νύχτες μακριά από ‘μένα κι από εσένα, να μη σε βρίσκουν μόνη, να μη πληθαίνουν τη μοναξιά σου, μη περάσεις άθελά σου και πλημμυρίσεις σκοτάδι, κι ό,τι έπειτα ζωγραφίσεις είναι πλασμένο από τις αποχρώσεις του μαύρου.
Δεν ξέρω πως, μήτε το γιατί, μονάχα τη στιγμή ξέρω, κ’ ήταν η στιμή η πρώτη που σ’ άκουσα που πήρες να βαδίζεις εντός μου, κι ας έδιωξα τα βήματά σου, κι ας είπα κράτησε μακριά τα βήματά σου.
Όμως πάλι έκανα λάθος, στα πάντα μαζί σου έκανα λάθος.
Εκτός απ’ την αίσθηση, μόνο εκείνη μοιά.ζει ακόμα με κήπο ανθισμένο στον καύσωνα του καλοκαιριού…

14 σχόλια:

melomenos είπε...

όμορφος απολογισμός έρωτα...
άραγε σε ακούει; σε αισθάνεται;
γράφεις πολύ τρυφερά κείμενα
καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

Καλή σου ημέρα melomene
πιστεύω πως ναι
και ακούει κι αισθάνεται
και τα δύο στον ίδιο μεγάλο βαθμό
ο μέσα μας πόλεμος που καθορίζει την επόμενη κίνηση

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"...Νιώθω να σε γοητεύω και τούτο που φοβούμαι είναι μη σ' απογοητεύσω.."

Στον έρωτα πρέπει να παραμένεις άγρυπνος φρουρός.
΄Οχι πως θέλει ....αστυνόμευση, μα θέλει χάδι, τρυφεράδα κι' εσύ τα διαθέτεις

Γλαρένιες αγκαλιές

mad2luv είπε...

νομιζω σου εχω πει πως νιωθω για αυτα που λες...χαθηκα λογω ενος θλιβερου γεγονοτος...τωρα ειμαστε καλυτερα..αυτα εξαλλου δεν ειναι για να σε κανουν πιο δυνατο?αυτο δεν ειναι η ζωη?χαρες αλλα και πίκρες...φιλια πολλα..

Ανώνυμος είπε...

Αναρωτιέμαι αν ο άλλος άνθρωπος είναι διατεθειμένος να δεχθεί την όποια τρυφερότητα.

Γλαρόπουλο στην αγκαλιά σου!!

Ανώνυμος είπε...

Λυπούμαι πολύ για ότι σας συνέβη.

Θέλουν κι αυτά τον χρόνο τους για να γίνουν εσωτερική δύναμη.
Είναι ζωή, οι λύπες και οι χαρές μας είμαστε εμείς.

candy's τετραδιάκι είπε...

:(
Αχ μωρε...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα τρυφερή ψυχή ...κι αν δεν σε ακούει τώρα εκείνη ...θα σε ακούσει στο μέλλον κάποια άλλη.

Ανώνυμος είπε...

Candy μου
Θυμάσαι που κάποτε είπα πως θα ρωτούσα τον Θεό
«Τελικά ο κάθε ένας παίρνει ότι αξίζει;»


Καλησπέρα trelofantasmeni
Με τόση βροχή δεν ξέρω αν κάτι μπορεί ν’ ακουστεί τελικά!

candy's τετραδιάκι είπε...

Nαι το θυμαμαι...

Ανώνυμος είπε...

Πιστεύω πως γνωρίζω την απάντηση.
Απλά την θέλω κι επίσημα.
Εκεί να δώ μαγκιά!

Xνούδι είπε...

Να ξέρεις πως όταν μου αφήνουν τέτοια δώρα στο κουτάκι με τα σχόλια, αισθάνομαι το λιγότερο ευγνώμων.
Και τι ευχαριστώ να πω?
Εύχομαι το καλύτερο για σένα, ειλικρινά .

Ανώνυμος είπε...

Μην πείς.
Το σχοινί πέταξέ μου!

BeBe είπε...

Γλυκιά καλημέρα..βροχερή :)