Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

Βαθύ κόκκινο

Κάπου εδώ τελειώνει η διορία της σιωπής κι αρχίζει η μελωδία του ανικανοποίητου, του σχεδόν χαμένου, του ανύπαρκτου.
Η αίσθηση της αφής επάνω στα έπιπλα, τις κίτρινες κουρτίνες των παραθύρων, από τη ζέστη των κεριών την νύχτα στο μικρό δωμάτιο, μοιάζει νοσταλγία.
Κοιτάζω την πλάτη σου.
Φεύγεις.
Πάντα φεύγεις, κι εγώ, μαζεύω τις σταλαγματιές του κορμιού σου από τα ιδρωμένα σεντόνια του βραδινού ύπνου.
Βρέχει από ώρα.
Κινείσαι από παράθυρο σε παράθυρο σαν ερημιά.
Που αρχίζει ο φόβος και που η χαρά, δεν γνωρίζω.
Κάτι μέσα μου εξακολουθεί να ποζάρει σα μοντέλο σε φωτογράφηση ασπρόμαυρη.
Ποζάρεις αργά, μπροστά σε μισόκλειστα παράθυρα, αλλάζεις στάσεις σαν ωροδείκτης μεθυσμένου ρολογιού κι αναρωτιέμαι, αν είσαι εσύ που γνώρισα πριν χρόνια τόσο μακριά από το εδώ μου.
Βαθύ κόκκινο το γαλάζιο τ’ ουρανού μέσα μου.
Χάνω τα χρώματα και σιγά σιγά την υπομονή να σε περιμένω πίσω από ένα παράθυρο που δε γνώρισε ήλιο, μήτε ουρανό.
Νιώθω το ίδιο σιγά τις σταγόνες της βροχής να μου γεμίζουν τα μάτια.
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένα όνειρο, μια λέξη, ένα γράμμα απ’ αυτά που τις νύχτες σου γράφω.
Έκανες ποτέ σου τον συλλογισμό;
Πίσω από το φως των κεριών υπάρχει πάντοτε μια σκιά, έχει το χρώμα του φεγγαριού και με κοιτάζει στα μάτια καθώς παίζει με τη φλόγα πασχίζοντας να κρατηθεί στη ζωή.
Το είδωλο του προσώπου σου στον καθρέφτη.
Δεν κατάφερα ποτέ να καταλάβω τι έκρυβες, τι κρύβεις, τι πάσχιζες να κρατήσεις στα χέρια όταν σ’ άγγιζα με τις άκρες των δακτύλων στους ώμους.
Πίσω από την νοσταλγία των ημερών, υπάρχει πάντοτε μια λύπη, νόμιζα κάποτε ό,τι έχει το χρώμα των ματιών σου, τώρα γνωρίζω ό,τι είναι κάτι το ακαθόριστο, κάτι το σιωπηλό, κάτι που μπορεί να με οδηγήσει στο πολύ μεγάλο και στο πουθενά, στην αιώνια χαρά και την αιώνια λύπη.
Νιώθω πως έχω φτάσει στο πολύ μεγάλο και ταυτόχρονα στην αιώνια λύπη.
Νιώθω τα ταξίδια μου να τελειώνουν, νιώθω ν’ ασφυκτιώ σ’ έναν χώρο που με βία ανασαίνει την εντός του παρουσία μου.
Που πηγαίνεις και που στρέφεις τα φώτα της σιωπής σου προσπαθώντας να κρύψεις την μελωδία που σε κρατάει πιο κοντά στο εδώ, πιο κοντά στο κοντά μου, θέλω να μάθω.
Μέρες τώρα επιχειρώ να μετρήσω τα όρια της σιωπής.
Όταν σε γνώρισα, είχες ποτισμένη στην ψυχή σου την σιωπή, τώρα άνθισε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.
Σ’ ακούω να μιλάς μερικές φορές, να μιλάς, να μιλάς και να μη διακρίνω ούτε ένα σημάδι λύπης, ούτε ένα δάκρυ, ούτε μια προσμονή να ξεφεύγει πέρα από τα όρια της ζωής σου.
Μου άφησες τη σιωπή και τη λύπη σου σ’ ένα ποτήρι, κάθε πρωί, σε δώσεις μικρές των 10 μιλιγκράμ.
Την συνήθισα, άρχισε στο αίμα μου να κυλάει, στην ψυχή, στην λογική μου.
Ήταν τότε που άρχισες ν’ αλλάζεις στάσεις για μια στιγμιαία φωτογράφηση, το συνήθισα κι αυτό όπως το χρώμα των ματιών σου, το άρωμα των στιγμών σου λίγο πριν κοιμηθείς.
Δε βρίσκω όρια στη σιωπή, έτσι όταν νιώθω να τελειώνει σπάζει το τσόφλι του μυαλού μου σα νεοσσός, βγάζει το κεφάλι και φωνάζει το όνομά μου.

22 σχόλια:

hliaxtida είπε...

Oμορφη γραφή.
Στο έχω ξαναπει.
Θα την παρω ως ποιηση και μόνο γιατι δεν δεχομαι πια να περνω τιποτα διαφορετικά.
ΑΙΩΝΙΑ ΛΥΠΗ;;; ΟΧΙ.ΠΟΤΕ ΠΙΑ. ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ.
ΑΙΩΝΙΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ. ΝΑΙ!
Καλη σου μερα Ιωάννη.
Γραφεις πολυ ομορφα.Να σαι καλά.
Σου στελνω μια ηλιαχτιδα σε κιτρινο χρωμα. Σαν τις κουρτινες που ανεφερες.

eρωτακι είπε...

Πολύ λυπημένο για έναν τόσο ευαίσθητο και γλυκό ήχο... καλοκαίριασε, δες... ώρα να αφήσεις ό,τι σε πικραίνει και να κάνεις κάτι και για σένα: να πάψεις να είσαι λυπημένος!
Φιλί, καλημέρα σου!!

Ανώνυμος είπε...

Μαρία μου τις έχω φυλάξει στον κόρφο τις αχτίδες σου. Στιγμές, νιώθω να με ζεσταίνουν. Σ’ ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Είναι τυχεροί όσοι κατάφεραν να γνωρίσουν την αληθινή αγάπη eρωτά μου. Οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι με κακέκτυπα άλλοτε όμορφα κι άλλοτε λιγότερα όμορφα, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ποιοι άντεξαν αυτόν τον συμβιβασμό. Καλό σου μεσημέρι.

Ανώνυμος είπε...

Μ΄αρέσει μ' αρέσει πολύ.
Καλημέρα.

leila είπε...

αν και μελαγχολικό είναι γεμάτο συναίσθημα.. πρέπει να ξεχυλίζεις απο έμπνευση, Ηχε

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ηχε μου, Ιωάννη μου, (απ' ότι έμαθα σήμερα)
Πόσο μου αρέσει η ...κεντημένη γραφή σου, τη λατρεύω.
Πόσο ΔΕΝ μου αρέσει να είσαι στ' αλήθεια τότο λυπημένος.
Δε μπορώ να το δεχτώ, πως μια τόσο ευαίσθητη ψυχή δέρνεται στις ανεμοθύελλες της μοναξιάς της.

Γλαρένιες αγκαλίτσες
(είσαι καλύτερα; χαμογελαααάς ...σε βλέπω... προσπάθησε να το κρατήσεις το χαμόγελό σου)

Ανώνυμος είπε...

Σ’ ευχαριστώ mist.

Ανώνυμος είπε...

Παράξενος καιρός τελευταία leila.
Δυνατά συναισθήματα, ταξιδιάρικα, μα σ’ ένα ταξίδι σιωπηλό.

Ανώνυμος είπε...

Οι υπερευαίσθητες ψυχές δεν είναι και οι πιο ευάλωτες Γλαρένια;

Πρέπει να το δείς τούτο το χαμόγελο που θέλεις να κρατήσω…

Ανώνυμος είπε...

Πάντα φεύγεις, κι εγώ, μαζεύω τις σταλαγματιές του κορμιού σου από τα ιδρωμένα σεντόνια του βραδινού ύπνου
Ιωάννη καλησπερα πάντα κάποιος φεύγει κι εμεις μαζευουμε όχι μονο τις σταλαμετιες μα και τα κομματια μας
Να εισαι καλά Κλειώ

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πού να δεις τώρα και το δικό μου.... άσ΄τα να πάνε... είναι τούτες οι στιγμούλες που προσθέτουν το ...κάτι τις τους στη ζωή μας....

Και ένα γλαρένιο φιλάκι (όχι ...δεν τσιμπάει το ράμφος μου)

Ανώνυμος είπε...

Ό, τι απέμεινε απ’ τα κομμάτια μας Κλειώ.
Ό, τι απέμεινε..

Ανώνυμος είπε...

Κι ας τσιμπήσει το ράμφος Γλαρένια..
Σ’ ευχαριστώ.

fish eye είπε...

μονο να σε ρωτησω..υπηρξε ποτε περιπτωση να γνωριζεις τι ακριβως κρυβει ο ανθρωπος που εχει απεναντι σου?τι εχει πισω απο το μυαλο του,τις πραξεις του..αυτο που δειχνει??
υπαρχουν πραγματα που δεν θα τα μαθουμε ποτε οσο κι αν αγαπαμε,κι ισως ετσι να ειναι το καλυτερο..

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω πως θα ακουστεί αλλά ναι, βλέποντας τον παίρνω τις εικόνες του.
Και ναι υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μαθαίνουμε ποτέ.
Μόνο ο πραγματικός χρόνος που βιώνουμε δίπλα του μπορεί να μας τα αποκαλύψει.
Για τούτο είναι το καλύτερο.

Unknown είπε...

ego epimeno...an erthei tha thn deis? Den milao giauthn pou exei fygei alla gia oles tis alles pou mporei na pernane apo dipla sou...

Ανώνυμος είπε...

Η απάντηση μου δεν αλλάζει zoaki.
Νιώθω πως ναι, τώρα που μπορώ να κοιτάζω το παρελθόν πονώντας μεν δίχως να ματώνω δε, νιώθω πως ναι.
Όταν εκείνη έρθει ακόμα κι απ’ τον ύπνο μου μέσα, θα νιώσω τα βήματα της πλάι μου

Θ. Βοριάς είπε...

Την καλησπέρα μου!
Από Παρασκευή ραντεβού στην έκθεση βιβλίου στο πλακόστρωτο στον Λευκοπύργο. Πότε στο περίπτερο της ομάδας Ale Amoroza, πότε στο ΜΠΙΛΙΕΤΟ...

Ανώνυμος είπε...

Να βρίσκομαι μονάχα Θεσσαλονίκη Θοδωρή!

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί σε βρήκα
μουσική
κι είν` η ώρα περασμένη Τετάρτη


Κάποτε ήσουν Ανάσταση, φωτιά μου
κάποτε που ο άγγελος δε σφάδαζε..."
ΣΞ

Ανώνυμος είπε...

Τι άραγε να κρύβει τούτο το ΣΞ;