Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Απο δωμάτιο σε δωμάτιο

Γυρίζω τώρα από δωμάτιο σε δωμάτιο, από ψυχή σε ψυχή.
Μήπως κι αυτή τάχα μικρά δωμάτια δεν έχει – ή πιο σωστά, εμείς δε χτίζουμε (;) – να κρύβουμε ό,τι μας πονά, ό,τι έρχεται τις νύχτες και μας ληστεύει.
Νιώθω να μην έβαλα μήδ’ ένα πλίθο να ορθώσω διαχωριστικά, να μην έκρυψα τίποτε απ’ την ψυχή μου.
Άγγισα το κάθε τι που ένιωσε να το μάθω, να το εφαρμόσω μέσα κι έξω από εμένα.
Μέσα κι έξω από εμάς υπάρχει η ζωή μας, η σιωπή μας, η χαρά, τα όνειρά μας.
Άραγε ότι ζούμε είναι αληθινό ή η αλήθεια είναι ο τρόπος που δεχόμαστε τα πράγματα γύρω μας;
Σιωπώ, γιατί καθώς μιλώ οδηγώ τα δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων.
Τους πονώ με τον δικό τους πόνο, εκείνον που ανασύρω απ’ τα μικρά δωμάτια της ψυχής.
Κι εγώ πονώ, απ’ την ανάγκη μου να προσφέρω δίχως να βρίσκω πρόθυμο κανέναν να δεχθεί.
Νιώθω κάποτε να ερημώνω.
Κ’ ίσως πάλι ήδη να έχω ερημώσει,, για τούτο μπορώ κι αναγνωρίζω τα σημάδια.

- Πώς να μιλήσεις για τον πόλεμο όταν δεν έζησες κάτι δικό του; -

Εντός μου αναδύει χρώματα η αναμονή.
Αγία αναμονή.
Προσμένοντας κερδίζεις ότι προσμένεις ή τουλάχιστον κάτι από αυτό, εκείνο το ελάχιστο που χαράζει το χαμόγελο στα χείλη της ψυχής.
Έζησα άραγε προσμένοντας ή καθώς γύριζα τον μέσα μου κόσμο άρχισα να διεκδικώ λησμονώντας κάθε προσμονή;

12 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ιωάννη μου, προβληματίστηκα....

Είναι μήπως η προσμονή, μια εκούσια πλην ασυνείδητη ανάγκη του ανθρώπου, για να γεμίζουν τα ό,ποια κενά .....
δωμαατιάκια;
Γιατί άραγε αρέσκεται η ανθρώπινη ψυχή στην προσμονή;
Καλή σου μέρα!

Γλαρένιες αγκαλίτσες

Ανώνυμος είπε...

Καλή σου ημέρα Γλαρένια μου.

Πιστεύω πως είναι καλύτερα να προσμένει
έναν άνθρωπο παρά να μην προσμένει τίποτα.

Η ανάγκη της είναι η προσμονή.
Δείγμα του ότι εξακολουθεί να ελπίζει.

Ανώνυμος είπε...

Συνήθως ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε ανθρώπους και καταστάσεις είναι καθρέφτισμα της δικής μας ψυχής... Είναι δύσκολο να σπάσεις τους καθρέφτες...
Πολύ ωραία γραφή...
Καλημέρα!

candy's τετραδιάκι είπε...

"Πώς να μιλήσεις για τον πόλεμο όταν δεν έζησες κάτι δικό του; "

Tι αλλο να πω...τα λες ολα εσυ!

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά μόνο καθρέφτης.
Για την εσωτερική μας αλήθεια.
Και για την ίδια αλήθεια δεν πρέπει να σπάσεις ποτέ τους καθρέφτες.

Καλώς ήρθες Βίκη.
Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις.

Ανώνυμος είπε...

Τίποτε δεν είπα Candy μου.
Τίποτα.

Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις.

APOTINEDRA είπε...

Μια ζωή στην αναμονή είμαστε....μια για το ένα, μια για το άλλο....'Εζησα άραγε προσμένοντας....'Μάλλον αυτό κάνουμε και μάλλον η γλαρένια δίκιο έχει. Με την προσμονή γεμίζουμε τα όποια κενά...

Ανώνυμος είπε...

Δε διαφωνούμε.
Δε γίνεται διαφορετικά.
Και φυσικά η αναμονή
δεν αναιρεί την αναζήτηση.

Καλό σου Σαββατοκύριακο.

fish eye είπε...

Άραγε ότι ζούμε είναι αληθινό ή η αλήθεια είναι ο τρόπος που δεχόμαστε τα πράγματα γύρω μας;
φιλια..

Ανώνυμος είπε...

Προαιώνιο το ερώτημα φεγγαροαγκαλιασμένη μου
κι ακόμα αναπάντητο.

Ανταποδίδω τον ασπασμό.
Καλό σου Σαββατοκύριακο

Αγγελική Στ. είπε...

Νοιώθω κάποτε να ερημώνω... μου ήρθε να βάλω τα κλάμματα!! Αλήθεια στο λέω... όχι για σένα, όχι.. για τις ερημιές μας, αυτές τις απέραντες εκτάσεις που υπάρχουν στην καρδιά και στο μυαλό μας...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τούτα είναι που με κάνουν και θέλω να σταματήσω να γράφω.
Για κάθε έναν που έκλαψε με τις δικές μου λέξεις έχω κλάψει επτά και οκτώ φορές, να το θυμάσαι.

Εύχομαι να βάδισες μακριά απο το δάκρυ.
Καλό σου ξημέρωμα καρδιά μου και να θυμάσαι πως όλα γίνονται πιο εύκολα με την συζήτηση.