Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

Μ' αρώματα και μουσικές

Κάποτε θα αφήσω μέσα στα δάκτυλά σου την ψυχή μου, όπως σε καιρούς περασμένους ξαναπροσπάθησα μα προδόθηκα, για να μαλάξεις τα μικρά μου όνειρα και τις επιθυμίες

όταν τις νύχτες σιωπώ είναι γιατί βαθιά μέσα μου χορεύει ακόμα η προδοσία. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τα ταξίδια σου στην ψυχή μου. Ηρεμώ.

Θυμούμαι από τα παιδικά μας παιγνίδια έλειπε το όνομά σου. Πως έτσι σκλήρυνε ο κόσμος γύρω μας; Πόσα τα χρόνια που αφήσαμε να φύγουν δίχως να κρατήσουμε το άρωμά τους; Ένα βιβλίο παιδικό με πειρατές και φαντάσματα, έτσι φανταζόμουν τότε τη ζωή και πλάι στις φαντασιώσεις και τα παιδικά παιγνίδια μια μελαγχολία ανεξήγητη, παράξενη.

Από τ’ ανοιχτά παράθυρα του σπιτιού κάθε Άνοιξη έμπαιναν τ’ αρώματα των λουλουδιών, τα χρώματα, το φως του ήλιου. Πριν λίγο καιρό θέλησα να γράψω για την μητέρα, κατάλαβα τότε πως Άνοιξη ήταν η μητέρα. Τα χρώματα, τα αρώματα, το φως του ήλιου παίζανε δίπλα μας όλο τον χρόνο.

Η λύπη μου από την εποχή εκείνη ήταν οι αποστάσεις. Μετακομίσεις, νέοι φίλοι και οι παλιοί ξεχασμένοι σε κάποια σχολική φωτογραφία. Τώρα με τη δουλειά ξανά μετακομίσεις, μοναξιά και δεν μου το συγχωρώ.

Είναι φορές ακόμα και τώρα, που τα βράδια έρχεται ένα μικρό λευκό περιστέρι και καθώς κλείνω τα μάτια στέκεται πλάι μου, μου χαϊδεύει τα μαλλιά και μιλάει με παραβολές, κάποτε μου λέει παραμύθια

κι ίσως βαθύτερα να είναι τούτο το πουλί οι από παλιά αγαπημένοι μου άνθρωποι που φύγαν, άλλος από κούραση κι άλλος από ανάγκη,

θυμούμαι τα πρόσωπα κάποιο βράδυ ή απόγευμα – με βοηθάει περισσότερο τούτη η ώρα – σε ηλικίες περασμένες, στα οχτώ, στα δώδεκα, στα δεκαπέντε, στα δεκαεννιά τους χρόνια

με φορεματάκια κοντά λουλουδάτα, με μικρά παντελονάκια θαλασσιά και πέδιλα, χτυπήματα στα γόνατα και στους αγκώνες από την μπάλα, το κρυφτό και τα δέντρα.

Ο χρόνος, λέω, καμιά φορά μας γλιστράει μέσα από τα χέρια αδιάφορα, κλείνουμε τα μάτια και του κουνάμε ένα μαντίλι ελπίζοντας κάποτε στον γυρισμό.

Κι όταν η λύπη απλώσει το αράχνινο δίχτυ στην ψυχή μας κοιτάζουμε πίσω και σ’ ένα μνημόσυνο σιωπηλό ρίχνουμε εν’ άνθος στο πέλαγο που οι στιγμές μας ταξιδεύουν.

Χθες άνοιξα το παράθυρο στο μικρό μου δωμάτιο, θυμήθηκα την ίδια αυτή κίνηση στο χωριό της μητέρας, απ’ έξω ο κήπος θησαύριζε μ’ αρώματα τον στενό δρόμο και κάποτε η μητέρα καθισμένη στην σκιά μιας μικρής καρυδιάς με κοίταζε μ’ ένα βλέμμα σχεδόν καλοκαιρινό.

Παιδί η μητέρα. Έτσι τη θυμούμαι στα είκοσι της χρόνια, στα είκοσι δυο της μ’ ένα χαμόγελο λαμπερό.

Τώρα ερημιά. Όλα αφημένα στη σκόνη της αχρησίας σκεπασμένα με μια κουβέρτα μάλλινη στρατιωτική. Σα να έφυγαν οι αναμνήσεις ασυνόδευτες για το μεγάλο τους ταξίδι.

Καμιά φορά τα βράδια καθισμένος στο λυγισμένο κορμί μιας ψάθινης καρέκλας, δακρύζω καθώς έρχονται ξανά τα περασμένα και με αγγίζουν, ύστερα κλείνω τα μάτια και σου μιλάω.

Στάθηκες στις άκρες των λέξεων μου, των συναισθημάτων, της προσμονής μου, σαν ήλιος, κι εγώ θέλησα να ναυαγήσω μέσα σου.

Στους φθινοπωρινούς περιπάτους μας – ήταν η εποχή μας το φθινόπωρο, θυμάσαι – πεσμένα κίτρινα φύλλα, άρωμα από τις πρώτες ψιχάλες στο χώμα, κρατημένοι απ’ το χέρι δίπλα στη λίμνη.

Με τα βήματα του Χριστού κάποιο βράδυ θα έρθω ξανά κρατώντας ένα τριαντάφυλλο στα χέρια που θα ανασαίνουν μόνο για να σε αγγίζουν, μόνο για να σφίξουν μέσα τους τη ζέστη του προσώπου, να σκουπίσουν τα δάκρυα σου.

Χίλια ναυάγια μέχρι σήμερα η ζωή κι εσύ σα μόνο νησί στο αρχιπέλαγος προσμένεις το ναυαγό σου να έρθει

με χίλια αρώματα και μουσικές λουλουδιών που άνθισαν πριν την Άνοιξη.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με συγκίνησε πολύ και με ξενάγησε όμορφα το γραπτό σου. Πανέμορφο, πολύ εκφραστικό και γεμάτο τρυφερότητα στης θύμησης τα μονοπάτια. Να είσαι καλά και όμορφο να είναι το ΣΚ σου. Καλό βράδυ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ πολύ Τάκη.
Εύχομαι ηλιόλουστο και ζεστό Σαββατοκύριακο.

Ανώνυμος είπε...

νοιώθω σαν να μου επέτρεψες να ανοίξω τα συρτάράκια σου και να αναπνεύσω αναμνήσεις κ πανέμορφες μοσχοβολιές...δεν έχω παρά να σ'ευχαριστήσω γι' αυτή την υπέροχη ευκαιρία...
παρεμπιπτόντως, αυτό το υπέροχο τραγούδι ("Καληνύχτα") σε ποιον ανήκει και ποια το τραγουδά?
καθόλου περιττό ένα ακόμη ευχαριστώ...mauve...

Ανώνυμος είπε...

Το τραγούδι είναι του Μανόλη Πάππου και του Χρήστου Σπουρδαλάκη βρίσκεται στον δίσκο της Σοφίας Παπάζογλου Όσα σου μοιάζουν σε ερμηνεία δική της.

Αν τόσο σου άρεσαν όσα διάβασες σ’ ευχαριστώ με την σειρά μου που μου το λες, αν πάλι κάτι, έστω ελάχιστο σε μελαγχόλησε συγγνώμη τότε σου ζητώ..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"...καθισμένος στο λυγισμένο κορμί μιας ψάθινης καρέκλας, δακρύζω καθώς έρχονται ξανά τα περασμένα και με αγγίζουν..."

Γιατί, πές μου γιατί όλοι μας γυρίζουμε πίσω το χρόνο; Κι' αν κάτι τότε δε μας ενθουσίαζε καν, τώρα το αναπολούμε με γλυκειά νοσταλγία..
Νόμιζα ότι συμβαίνει μόνο σ΄εμένα...

Γλαρένιες αγκαλιές

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ακόμα κι αν βιώνουμε την ευτυχία, μία λάθος κίνηση μια λέξη λάθος επαναφέρει στη μνήμη εικόνες περασμένες, κι άλλοτε τις υποδεχόμαστε με γαλήνη στην ψυχή κι άλλοτε με ταραχή.

Γλυκό Σαββατοβραδο να έχεις.
Γλυκά πετάγματα Γλαρένια μου.

eρωτακι είπε...

Γλυκά ερωτικό,
Ερωτικά γλυκό..

Καλημέρα, καλή εβδομάδα..