Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

...είχαν το χρώμα του ηλιοβασιλέματος

Ανυποψίαστα, είχε φθάσει μια άνοιξη σιωπηλή, σαν πως κοιτάζεις το ηλιοβασίλεμα αφήνοντας κάθε διάθεση συζήτησης να ξεμακρύνει, στάθηκες στην άκρη ενός πελάγου θαρρείς από σύγνεφα, κ’ είπες «εγώ θα πετάξω»,
είχα πάρει τον δρόμο για το πρώτο μου ταξίδι, ντυμένο εκείνο το πέλαγο, κι έγινα θάλασσα, κάποτε με μεγάλες γουλιές κατάπινα ηρωικά ναυάγια κι άλλα πάλι κοσμοπολίτικα.
Πίσω απ’ τα φεγγάρια, άλλοτε Άνοιξης κι άλλοτε Φθινοπώρου, νιώσαμε μια κυριαρχία στον κόσμο και στους ανθρώπους, κ’ ίσως κάποτε να ήταν αληθινή, μόνο που είχα ξεχάσει το σκήπτρο του αυτοκράτορα σε κάποιο όνειρο που λησμόνησα τον δρόμο και δεν κατάφερα να γυρίσω, κ’ είχες την απορία «πως γίνεται ένας να ορίζει τόσες ζωές».
Οι νύχτες π’ ακολούθησαν είχαν το χρώμα εκείνου του ηλιοβασιλέματος, απ’ τις τσέπες του ξεπρόβαλε κάθε τόσο μια λέξη άναρχη καθώς όλες οι μέρες που ήρθαν, «θέλω να κοιμηθώ» έλεγα, μόνο που είχες κρατήσει όλες τις νύχτες αγκαλιά θαρρείς ξεπληρώνοντας σου ο χρόνος ένα γραμμάτιο άδικης λύπης, «ο θάνατος μου είναι ο ύπνος αν δεν έχω κάπου ν’ ακουμπήσω τις μικρές μου εικόνες» θα σου πω κάποιο μεσημέρι κι εσύ θα με κοιτάξεις μη έχοντας κάτι παρόμοιο ακούσει μήτε κάτι να πεις,
δεν αρκούσε ο κόσμος για να κρατήσει εκείνη την ανάγκη για συντροφιά, μόνο που μέσα σου βάλτωσε νιώθοντας δίχως τρυφερότητα το κάθε χάδι, δίχως την ανάγκη της επαφής του μόνο τη δίψα του αγγίγματος, γίναν δύσκολα τα βράδια, ή… τα σχεδόν βράδια.
Ένας πλανόδιος πωλητής περνούσε πουλώντας χαλιά κάτω απ’ το σπίτι μ’ ακόμα και σ’ αυτό είχες συνηθίσει, να βαδίζεις με γυμνά τα πέλματα της ψυχής κι αναρωτιέμαι αν τούτος είναι ο λόγος π’ αγριεύει η ψυχή σου καθώς νυχτώνει;
Απ’ τα λιμάνια που ταξίδεψες έπαιρνες το άρωμα μιας εικόνας αποδημητικής, με τα πουλιά μέσα από ένα τζάμι δωματίου δακρυσμένο,
τι απόμεινε στ’ ανοιχτά σου κλαδιά από εκείνη την Άνοιξη, ποιοι δρόμοι επιστρέφουν το βλέμμα και βλέπει διαφορετικά τις ίδιες εικόνες;
Άλλοτε, κρατημένο κλειστό καθώς μένει το παλτό που φοράς βλέπεις το κρύο να διαπερνά της ψυχής τα οράματα και να ματώνουν, κι αλήθεια ψάχνοντας τούτη την απάντηση που οδηγήθηκε η ψυχή που τόσο χτυπήθηκε.
Στον μεγάλο καθρέφτη του δωματίου θ’ αντικρίζεις τη γυναίκα που πότισε τα μάτια της ψυχής με δάκρυα κάποια θλιμμένα απογεύματα που μοιάζουν να ‘ναι Αυγούστου ή Φλεβάρη - μπερδεύονται κάποτε οι εποχές – κ’ ίσως, αφού στα πιο βαθιά σου μυστικά υπάρχει κρυμμένο εκείνο το γράμμα στο Θεό που έχεις γράψει να το διαβάζεις συχνά αφήνοντας του ίδια λύπη στα χείλη να γεύεται.
Μόνο τους χειμώνες, τότε έπρεπε να είχες προσέξει, αρρωσταίνει εύκολα η ψυχή…

…οι άνεμοι βλέπεις είναι πάντοτε αμείλικτοι κι εσύ εκτέθηκες βαστώντας έναν χαρταετό πριν εκείνος πετάξει στον μεγάλο του αποχαιρετισμό…

17 σχόλια:

eρωτακι είπε...

...Για όλα τα βράδια ή τα... σχεδόν βράδια, να έχουν χρωματιστά και μουσικά χαμόγελα...

Καλημέρα, καλή εβδομάδα..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εύχομαινα θυμηθείς το ...δρόμο του ονείρου σου και να ξαναβρείς το σκήπτρο του αυτοκράτορα..

Γλαρένιες αγκαλιές

Estrella_ είπε...

Χρώματα κι αρώματα..
Καλη βδομάδα !

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, τι υπέροχη γραφή

Ανώνυμος είπε...

μελαγχολικά τα κειμενά σου αλλά τόσο ταξιδιάρικα! τόσο όμορφα!
σου δίνουν θύμησες και στιγμές περασμένες...
γράφεις υπέροχα!
καλό σου βράδυ

APOTINEDRA είπε...

H ψυχή αρρωστά μόνο τους χειμώνες...άραγε; καμιά φορά οι καλοκαιρινές αρρωστιες μπορεί νάναι και χειρότερες.
Καλή βδομάδα!

patsiouri είπε...

Πω πω...αλλά όχι βρέ, πάντα αρρωσταίνει η ψυχή...είναι να μήν ταραχτεί, μπράβο σου πάντως, γράφεις υπέροχα!

vel... είπε...

Όμορφο! Αν κι η ψυχή ναι, συμφωνώ, με την patsiouri, αρρωσταίνει κάθε εποχή. Ισως πιο εύκολα την Άνοιξη. Καλημέρα :)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Επιμελούμαι μουσικά το κάθε βράδυ, το χρωματίζω, το φροντίζω γενικότερα μα πάντοτε κάτι λείπει eρωτά μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δύσκολη εποχή για αυτοκράτορες Γλαρένια μου.
Προτιμώ τον ρόλο του ονειροταξιδεμένου!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χρώματα και.. ψυχής καμώματα estrella μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ Αργυρένια!
Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χάρη μου Ευχαριστώ πολύ.
Απλά κάποτε πρέπει να πάψουν να είναι
ή μελαγχολικά και όμορφα για να μη γοητεύουν και διαβάζονται
ή απλά μελαγχολικά

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Apotinedra μου
Patsiouri μου
Vel… μου
Υπάρχουν κάποιες εποχές που η ψυχή μας πονά λίγο παραπάνω.
Λόγω αδυναμίες στην συγκεκριμένη εποχή λόγω των γεγονότων που την σημάδεψαν…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλή και υπέροχη εύχομαι να έχετε ημέρα και καλή. εβδομάδα

BeBe είπε...

Έναν αναστεναγμό αφήνω. Και καλή μου επιστροφή από το ταξίδι που μου χάρισες. Φιλώ σε!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Να επιστρέφεις γαλήνια και με μία αγιότητα στην ψυχή επιθυμώ.