Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Άτιτλο

Κάποτε περνώντας μια ζωή μέσα σε ένα απόγευμα, άλλοτε εξασκώντας τις άκρες των δακτύλων φτιάχνοντας εικόνες επάνω στη σκόνη των επίπλων, ταξίδεψα στους αιώνες.

Κάποτε πάλι σε στιγμές απόλυτης αγωνίας σ’ έφερνα στο μυαλό και μου μάλαζες τα όνειρα.

Έτσι έζησα.

Συνήθισα τον πόνο των τραγουδιών, τη σιωπή, τα δάκρυα, το βλέμμα των θλιμμένων ημερών.

Σ’ ακολουθώ με βήματα πότε ματωμένα, πότε ποτισμένα με δάκρυα, κι εξακολουθώ να θηλάζω εικόνες μιας περιπλάνησης που δεν τελειώνει ποτέ.

Κάποτε πάλι εκείνο το παιδί που μνημονεύω στα ποιήματά μου, τραβάει την άκρη του παλτό μου και κλαίει.

Κι έχουν περάσει τόσα χρόνια μέσα σε λίγες στιγμές που εκείνο το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, μοιάζει με πορφύρισμα στην αγκαλιά μιας θάλασσας που με τον καιρό λιγοστεύει.

28 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τώρα μόλις ξημερώματα , είδα το blog σου, φίλε... Σε παρατηρώ τις τελευταίες μέρες σε άλλα blogs και μου αρέσει πολύ η ποιητική σου σκέψη. Είναι πολύ ωραίο να εκφράζεσαι έτσι.... Σημαίνει ότι η ψυχή σου πάλλεται συνεχώς και δεν βαλτώνει...

Δεν ξέρω απο που αφορμάσαι και γράφεις αυτά τα δύο τελευταία κείμενα, αλλά ειλικρινά με τάραξες...

Το ίδιο νιώθω κι εγώ για ένα πολύ αγαπημένο άνθρωπο που πριν από τρία χρόνια στάθηκε σαν φάρος στη ζωη μου , για πολύ λίγο.... Για τρείς φορές που τον είδα... Μα δυστυχώς έφυγε... Λόγω παλιών οφειλών...

Τώρα λοιπόν, κατά μία διαβολική σύμπωση ή συμπαντική ώθηση, ήρθε ξανά στη ζωή μου... ή ήρθα εγώ στη δική του... Δεν έχει καθοριστεί αυτό ακόμα με ευκρίνεια... Πάντως τα έχασα... Νιωθω απόλυτα αυτά που γράφεις. Το ζω κι εγώ αυτό αυτές τις είκοσι μέρες... Και πίστεψέ με,είναι κάτι τόσο μοναδικό, όσο λίγα πράγματα στη ζωή....

Δεν τον έχω δει ακόμη... μόνο στο τηλέφωνο μιλάω μαζί του...
Λες ο χρόνος να έχει αλλάξει και τους δυο μας τελικά όταν θα συαντηθούμε ;;

Φοίβη

fish eye είπε...

λιγοστευει λες??
δεν το πιστευω..παντα ιδια ειναι η θαλασσα και το πορφυρισμα παντα εκει!!
καλημερα!!

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

το τραγουδι που εχετε...
χτυπαει φλεβα...

καλημερα...

eρωτακι είπε...

Σε ό,τι αφορά στη θάλασσα, τίποτα δεν λιγοστεύει... είναι αστείρευτο... όπως κι εσύ...

Καλημέρες...

hliaxtida είπε...

Eγώ πάλι θυμαμαι το πρώτο ηλιοβασίλεμα...
Καλημερα να εχεις

Unknown είπε...

Ioanni polly pono koyvalane ta logia sou.....

Ανώνυμος είπε...

Ναι, πολυ πόνο...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εγώ θλίβομαι όταν πονάνε τόσο πολύ οι ψυχές των ανθρώπων.
Συμ-ΠΟΝΩ...

Το παιδί που έχουμε μέσα μας, πάντα θα την τραβάειτην άκρη του παλτό όχι μόνο για να κλάψει αλλά και για να χωθεί από κάτω.

Εγώ θέλω να μιλάς και να ...ποιείσαι την αγκαλιά που θα σε κλείνει και θα κρύβεσαι μέσα της.

Γλαρένιες αγκαλιές

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγαπητή Φοίβη

ο χρόνος δεν αφήνει τίποτε αναλλοίωτο. Οι ψυχές μας ζυμώνονται μέρα τη μέρα από τα απλά καθημερινά πράγματα. Ακόμα και οι σχέσεις με τους ανθρώπους που ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή τίθενται σε βάσεις καινούριες με κάθε μας επαφή.
Ο άνθρωπος αυτός έχει αλλάξει σίγουρα. Ίσως κι εκείνος να περιμένει ν’ αντικρίσει την γυναίκα που άφησε τότε πίσω. Έχεις κι εσύ αλλάξει κι ας μη το καταλαβαίνεις. Καθίστε, συζητήστε ξανά και ξανά, μην πιέσεις καταστάσεις, αν η προσέγγιση που επιθυμείς να κάνεις είναι ερωτική τότε το όποιο άγγιγμα θα βγει αυθόρμητα και από τους δύο. Αν πάλι φιλική είναι τότε πιο εύκολοι οι δρόμοι που ανοίγονται. Πρέπει να γνωρίσεις εκ νέου τον άνθρωπο που επιθυμείς. Προσπάθησε να ελευθερώσεις τις λέξεις του, ξέρεις, πολλές φορές οι άνθρωποι μιλούμε πιο εύκολα με τον γραπτό λόγο ή από τηλεφώνου όταν είναι να πούμε όλα εκείνα που νιώθουμε. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει είτε μας αρέσει είτε όχι, βοήθησε τον να ανοιχτεί στις πρόσωπο με πρόσωπο συζητήσεις που θα κάνετε. Η μαγική συνταγή, και πιστεύω το γνωρίζεις καλά, είναι η συζήτηση. Ή θα φθαρείς τόσο που θα φύγεις μακριά ή θα γοητευθεί τόσο που θα βρεις ένα λιμάνι παντοτινό.
Εύχομαι από καρδιάς να είναι εύκολος ο δρόμος που θα διαβείτε και να είσαστε και οι δύο ευτυχισμένοι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Λιγοστεύουν τα όμορφα του ηλιοβασιλέματος Φεγγαραγκαλιασμένη μου.
Απομένει η πίκρα της απουσίας.

Καλό μεσημέρι να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βασιλική μου
Το άκουσα πρώτη φορά από τη συχνότητα του Ερωτικού και τότε βρισκόμουν στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου κοιτάζοντας από τα ξημερώματα τα αυτοκίνητα του παρακείμενου δρόμου να περνάνε.
Κάθε ένα που περνούσε μου μεγάλωνε την απουσία.

Καλό μεσημέρι να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

eρωτά μου σ’ ευχαριστώ.
Όπως είπες η θάλασσα είναι αστείρευτη και θα συμπληρώσω πως μονάχα ο έρωτας της μοιάζει στο απέραντο το αιώνιο και την μορφή.
Μια σ’ ανεβάζει στον αφρό και διασκεδάζεις και μια σε βυθίζει και πνίγεσαι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πάντα θυμάσαι το πρώτο ηλιοβασίλεμα Ηλιαχτίδα μου.
Είναι κάτι σαν το πρώτο φιλί, κι ας είναι άσχημο. ;-)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τρελοφαντασμένη μου
Ζωάκι μου

Είναι το πώς νιώθει τα πράγματα ο κάθε ένας από εμάς.
Συγχωρέσετε με για τούτη τη λύπη που απλόχερα αφήνω σε τούτο το Blog
αλλά έχω πονέσει – ίσως και λιγότερο από πολλούς από εσάς – πονάω ακόμα.
Θα πονάω μέχρι να δέσω και τούτο κάνει δυσκολότερο το δέσιμο.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου

Να πλάσω την εικόνα εκείνης που θα έρθει ή δεν κατάλαβα καλά;

Εάν καλά κατάλαβα η αγκαλιά που μπορεί να κρύψει μία ψυχή μπορεί να είναι η πιο φτωχή ίσως απ’ όσες έχουν ανοίξει μέχρι τη στιγμή εκείνη για να την δεχθούν.
Εκείνη όμως να είναι η ιδανική στο να εφαρμόσει στις εσοχές που έχουν ως τη στιγμή εκείνη δημιουργεί.
Να ανοίξει απλά και με τον πιο οικείο τρόπο.
Δεν ξέρω…
Σου είπα ίσως να μην κατάλαβα καλά.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

εγω το ακουσα τον Δεκεμβριο που μας περασε... εβρεχε... το παραθυρο ειχε θολωσει απο την υγρασια της ανασας μου...
κρυο δεν θυμαμαι αν ειχε...
το κρυο δεν κρυωνει, ε;;;
:'(

-ευχομαι τα του Νοσοκομειου να εχουν περασει...-

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Έχουν περάσει, σ’ ευχαριστώ.

Είχα γενέθλια τότε. Πόνεσε παράφορα.
Και ναι το κρύο πολλές φορές δεν κρυώνει
η ψυχή μας καθορίζει τις θερμοκρασίες…

Να ζητήσω μία ελάχιστη χάρη;

Εκείνον τον πληθυντικό να τον ξεχάσουμε ή ακόμα;

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

η ψυχη δεν εχει η ιδια ομως θερμοκρασια...

και οσο για την χαρη που ζητατε...
αισθανομαι σαν εγω να τον επεβαλλα και τωρα μου ζητηται να μην...
οπως κι αν εχει...
ας τον ξεχασουμε...

εξηγουμαι ομως...
μπορει να τον ξαναχρησιμοποιησω... το συνηθιζω ερημην του λογου, φυσικα...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δεν έχει, παίζει με αυτές..

Για το άλλο όπως το νιώσεις καθώς θα ξαναγράψεις.
Ευχαριστώ πάντως.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

μα δεν εκανα και τιποτα για να αξιζω ενα ευχαριστω σου...
ε;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Είναι πολλά που κάνουμε και δε γνωρίζουμε τι είναι και πως λειτουργούν.
Μη ρωτήσεις.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

και ετσι χωρις να ειπωθουν χανονται, πλεουν στο αγνωστο...
λογια που δεν λεγονται για ποιο λογο τελικα;
αφου ειναι μονο για να ειπωθουν...
μονο ετσι αποκτουν νοημα και ουσια...

σεβομαι ομως και δεν ρωτω...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Όχι στην παρούσα στιγμή.
Θα έρθει όμως.
Υπόσχομαι.

elenitheof είπε...

Μελαγχολικό αγόρι, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη στο μπλογκ μου γιατί έτσι μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω. Μου αρέσει το μπλογκ σου, το τραγούδι σου, ο τρόπος γραφής σου, το ηλιοβασίλεμα. Θα προσθέσω το μπλογκ σου στα αγαπημένα μου και θα σε διαβάζω συχνά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ ευχαριστώ, μα θυμήσου μονάχα να προσέχεις διαβάζοντας.

Ανώνυμος είπε...

μου άρεσε πολύ η φράση "μάλαζες τα όνειρά μου' -είναι αλήθεια δικά μας τα όνειρα μας, αλλά χρειαζόμαστε ανθρώπους αγαπημένους να τα 'μαλάζουν' ή να τα σμιλεύουν,
ζώντας δίπλα μας καθώς αυτά πραγματοποιούνται! !
:)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δεν υπάρχουν όνειρα που να μη προϋποθέτουν δύο ανθρώπους.
Ακόμα κι εκείνα τα ματαιόδοξα χρειάζονται κάποιον να τα στηρίξει.
Η ανάγκη μας βλέπεις.

Καλώς ήρθε Σέμελη.

Ανώνυμος είπε...

καλως σας βρήκα.
Ηλιοβασιλένιες καλησπέρες από Κρήτη!
:)