Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Ο στρατιώτης ισορροπιστής

Έξω πάλι βρέχει.
Απλώνεται τούτο το κύμα της βροχής, πλημμυρίζει τα όνειρα, τις απέραντες αποστάσεις της μνήμης.
Αναμοχλεύει κι ανασύρει, ολοένα ανασύρει.
Ποτίζει ρίζες ξεραμένες κι εκείνες βλασταίνουν.

Κι εγώ, στρατιώτης, βαδίζω κουρασμένος, θαρρείς απ’ την άκρη του κόσμου.
Οι σταγόνες φορούν τη λυπημένη τους μορφή, πολυβολούν εκ νέου τη μνήμη.
Φόρτωσαν ερημιά οι στιγμές τις αισθήσεις.
Κι έπειτα, ισορροπιστής, απλώνω ξυπόλητος ένα ένα τα βήματά μου στο σκοινί.
Κάποτε θα πέσω μ’ αδιαφορώ.

Οπλίζω κι ανταποδίδω.
Μπαίνω στα χαρακώματα.
Καθώς τελειώνουν οι σφαίρες άχρηστος σύντροφος το όπλο.
Δε τ’ αποχωρίζομαι, ένα μ’ εμένα πια.

Βρέχει ακόμα.
Ολοένα και πιο δυνατά.

Τούτα τα χαρακώματα γέμισαν ρίζες.
Όπου πατώ υπάρχουνε ρίζες.
Ξεπλυμένες, μαυροντυμένες και χαμογελαστές.

Τούτες οι μεταμεσονύκτιες βροχές του καλοκαιριού
φέρνουν κύκλους στην ψυχή μου σα φεγγάρια ματωμένα.

30 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άκου... κόπασε η μπόρα... Ταξίδεψε με το νερό η ψυχή και ήρθε πίσω πάλι, να δει τα ίδια αλλιώς! Καλό σου βράδυ και έρχεται η αυγή!

Ανώνυμος είπε...

den brexei apla ... akou kalutera

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κύματα κύματα έρχεται Βίκυ, κύματα κύματα με κυκλώνει.
Άλλη ζωή το πρωί.
Αργεί ακόμα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αστραποβροντά ATG, και με πληγώνει βαθύτερα.

Ανώνυμος είπε...

oxi ... kapoios kati thelei na pei ...kapoios ti ftiaxnei fainetai
allou parapono einai
kai thumos

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Και δικός μου κάποτε!

Καλό ξημέρωμα να έχετε ATG και Βίκυ.

Ανώνυμος είπε...

Στέγνωσε εδώ η βροχή... Δεν θα αργήσει να στεγνώσει και εκεί. Μένουν οι ρίζες...Καλό ξημέρωμα...

Ανώνυμος είπε...

Γιατι γράφεις με τόσο παράπονο; Είσαι σε μικρή ηλικία απ`ότι είδα. Εγώ είμαι λίγο μικρότερή σου. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, για να αλλάξεις τα πράγματα... Δεν έχει χαθεί τίποτα... Γιατι δεν επιδιώκεις να πας να τη βρεις και να της δείξεις ότι δεν αντέχεις μακριά της;;

Όσο ελεύθερη και να θέλει να νιώθει, η δική σου αφοσίωση, μπορεί να την κάνει να νιώσει μαγικά....
Η βροχή, κάτι θέλει να σου πει... Δεν το έχεις καταλάβει; Γιατι πάντα να την ερμηνεύεις ως βάσανο της ψυχής σου;

Οι συμβουλές σου μου άρεσαν πολύ. Και τις εκτιμώ...

Το ξέρω, ότι οι άνθρωποι αλλάζουν... Κι εγώ έχω αλλάξει βαθιά από τότε που έχει να με δει... Μπορεί και να μη με αναγνωρίσει...
Δε θέλω να ξανασυστηθώ μαζί του όμως... Νομίζω ότι τον ξέρω πλέον πολύ... Κατοικούσε στη ψυχή μου χρόνια... Ό,τι έβλεπα και με πονούσε, σκεφτόμουν πάντα εκείνον και συνέκρινα τα πάντα μαζί του....

Δε νομίζω να το μάθει ποτέ βέβαια...
Δε θα του πω δηλαδή...

Όσον αφορά σε αυτό που είπες για τη συζήτηση , δεν έχω πρόθεση να συζητήσω κάτι μαζί του... Αυτά φαίνονται,από τα μάτια... Αν δεν καταλάβει τίποτα, σημαίνει ότι κι εγώ λάτρεψα μία ουτοπία.... Άν πάλι, καταλάβω αυτό τον ενθουσιασμό και τη χημεία που είχα νιώσει τότε, μάλλον δεν είχα χάσει χρόνο μαζί του τελικά και ίσως ήταν ευτύχημα που τον περίμενα τόσο....

Πάντως, να κοιτάξεις κατάματα τη ζωή και να προσπαθήσεις να μετουσιώσεις αυτά τα δυνατά συναισθήματα που νιώθεις σε κάτι ακόμη καλύτερο.... Ίσως και η απουσία της να θέλει να σου πει κάτι... Ίσως δεν πρέπει να ήταν μαζί σου... Μπορεί να μην σε έκανε τελικά ευτυχισμένο και ίσως η ευτυχία σου κρύβεται αλλού....

Στο λέω αυτό, γιατι τον τελευταίο μήνα , βιώνω την τέλεια παράνοια... Εκεί που νόμιζα ότι είχα ταξινομηθεί για τα καλά και είχα βρει κάτι πολύ δυνατό στη ζωή μου, που δεν θα έφευγε με τίποτα, τελικά διακόψαμε για έναν ανόητο λόγο φαινομενικά....

Η αλήθεια ήταν, όπως φάνηκε σε δέκα μέρες, ότι έπρεπε να μείνω μόνη στη ζωή, γιατι μου έστελνε κύματα από μακριά ο πιο μεγάλος μου έρωτας και ανεκπλήρωτος και που ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να τον ζήσω.... Ίσως δηλαδή, και κάτι πολύ κακό, να αποδειχθεί ανακουφιστικό στην πορεία.... Τίποτα δεν έρχεται για κακό πάντως και το πιστεύω....

Καλή σου νύχτα, Φοίβη

BeBe είπε...

Καλημέρα μελαγχολικέ μου ήχε...Κι ας "βρέχει". Φιλί.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

σιωπης καλημερα...
για να μην διαταραχθει ο κυκλος...

Ανώνυμος είπε...

Απλώνεται τούτο το κύμα της βροχής, πλημμυρίζει τα όνειρα, τις απέραντες αποστάσεις της μνήμης.
Αναμοχλεύει κι ανασύρει, ολοένα ανασύρει.
Ποτίζει ρίζες ξεραμένες κι εκείνες βλασταίνουν.
Πάντα τα όνειρα θα βλασταίνουν κι εμεις θα κάνουμε ότι μπορούμε να τα ξεριζώσουμε σαν αγριόχορτα κι εκεινα κι η ψυχή θα συνεχίζει να ονειρεύεται όνειρα ανύπαρτκα ανυπόστατα όνειρα πικρά και ανέφικτα.
Ειναι υπέροχα όσα γράφεις Ιωάννη
Να έχεις μια όμορφη μέρα

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Δεν είμαι ώριμος. Δεν είμαι παιδί. Δε βασίστηκα ποτέ στις μύχιες σκέψεις μου. Η καρδιά μου δε χωρίζεται σε τέσσερα μέρη, μόνο σε δύο. Βορράς και νότος. Ανατολή και δύση. Ψέμα κι αλήθεια. Χαμόγελο και πόνος. Θάρρος και φόβο. Γέμισα έναν ολόκληρο ουρανό με τα κρυφά όνειρά μου. Ένας θόλος, απέραντος, απλησίαστος. Γεμάτος από τα δικά μου προχειρογραμμένα σημειώματα. Και πάνω στον γήινο φλοιό εγώ κι η αύρα μου, που την έζωσα μ’ αγκάθια. Όταν κοιτάζω το χωμάτινό μου είδωλο στον καθρέφτη, χαμογελώ. Ακόμα και μένα με βλέπω ανάποδα.
Μια θάλασσα ονειρεύτηκα. Άμμο καυτή, ξανθιά, σιμιγδαλένια. Έναν ύπνο, πίσω από δαντελένια παράθυρα. Σπίτια λευκά με ξέφρενες γιρλάντες μπουκαμβίλιες. Ένα σκυλί, με πλάγιο βλέμμα θηλυκό, που εκλιπαρεί τη μνήμη.
Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο, ν’ αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μ’ αφήσει να καλπάζω, ώσπου να γίνω κουκίδα σ’ ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ. Να φεύγω και να χαλαρώνω. Να επιτρέψω πια στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται. Αμέτρητα μίλια πιο χαμηλά απ’ το Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά του.

Σου χαρίζω τις σκέψεις μου.Να 'σαι καλά.
Όμορφο το blog σου.

Xνούδι είπε...

Πω πω Ήχε το τραγούδι του Αλκίνοου το αγαπημένο μου έχεις. Ανατριχιάζω
Να σου αφήσω ένα λουλούδι να βάλεις στην κάνη?

Καλημέρα γλυκιά να έχεις.

eρωτακι είπε...

Να χαμογελάς.

..αγγελόσκονη.. είπε...

όταν τελειώσει ο πόλεμος θα πάρεις παράσημο :) μόνο αυτό να σκέφτεσαι :) φιλάκια...για άλλη μια φορά υπέροχα ποστ!!

Estrella_ είπε...

Koίτα, κοίτα τι είναι η στάχτη, κοίτα..


Τα όπλα σου είναι φτιαγμένα απο λουλούδια και απο κύμματα..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Στέγνωσε κι εδώ η βροχή, κάτι θα γίνει και με τις ρίζες.
Καλό μεσημέρι να έχεις Βίκυ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πολύ φοβούμαι αγαπητή μου Φοίβη, πως όλες οι που έκανες συγκρίσεις ήταν με τον άνθρωπο που γνώρισες τότε για τούτο και πρότεινα μια νέα γνωριμία μαζί του.
Ότι όλα θα φανούν από τα μάτια είναι σίγουρο όμως να θυμάσαι πως δε φθάνει μονάχα αυτό.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλησπέρα σου bebe μου, έβρεχε πραγματικά εχθές το βράδυ, μα τώρα πάλι βράζουν τα πάντα.
Ανταποδίδω το φιλί σου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Της καλησπέρα μου Βασιλική.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φαντάζεσαι μια ζωή Κλειώ μου που η ψυχή θα αδυνατούσε να ονειρευθεί τα έστω άσχημα ή ουτοπικά της;
Δύσκολη κι άχρωμη ζωή…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Όμορφες, γεμάτες εικόνες σκέψεις εικόνες Γιάννη.
Καλώς ήρθες στη γειτονιά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Το έχω βάλει ήδη.
Πολύχρωμο λουλούδι, πανέμορφο Χνουδένια μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κοίταξε eρωτά μου:

:-)))))))))))))))))))

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

….αγγελοσκονίτσα… μου καλή επιτυχία στην εξεταστική σου.
Παράσημα έχω ήδη δύο στο στήθος, πάνω από το μέρος της καρδιάς.
Δεν ξέρω αν αντέχει και τρίτο….

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τα όπλα μου, estrella, είναι από κράμα μετάλλων κ’ είναι ελαφριά, να μπορούν πιο εύκολα να σκοτώνουν, για τούτο κάθε που παίρνω στα χέρια μου κάτι από δαύτα απλώνω τις λέξεις μου επάνω, γραφείο γίνονται να μπορώ να γράφω, να ελπίζω, έστω και μέσα απ’ άσχημες λέξεις.

σα είπε...

Μη φοβάσαι τη βροχή!... Μετά από κάθε μπόρα βγαίνει ένα υπέροχο, πολύχρωμο ουράνιο τόξο. Χωρίς τη βροχή ίσως δε θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε το φως, τα χρώματα, τον ήλιο.

Καλησπέρα φίλε ήχε.

Νίνα είπε...

Να ήταν οι σταγόνες αγάπη...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Λατρεύω την βροχή Σα για τούτον μα και για άλλους λόγους, μόνο να κάποιες φορές με τραυματίζει, θανάσιμα σχεδόν.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

…τι ευτυχία τότε nina…
Καλώς ήρθες.