Σάββατο 16 Ιουνίου 2007

Άλλο ένα ταξίδι να ταξιδέψω

Τρεις ώρες ακόμα για να φύγει το πλοίο.
Ζωή, π’ αφήνω πίσω και χάνεται άλλη μια φορά.
Σα να με κούρασαν τούτα τα ταξίδια.
Σα ν’ αφήνει σκόνη στα μάτια ο κάθε τόπος, με δυσκολία βλέπω πια.
Κάνω να μείνω πίσω μα μήτε και τούτο γίνεται.
Είναι φορές που δεν ξέρεις σε πιο λιμάνι δένει ένα πλοίο.
Άλλοτε αν δένει.
Κοιτάζοντας τη θάλασσα ίσως και να ονειρεύεσαι.
Λυπούμαι εγώ.
Το ίδιο και με τα τρένα.
Να φανταστείς ότι τα λάτρευα κάποτε.
Με τρυπάει ο ήλιος, με σχίζει ο αγέρας, με ξαγρυπνά η νύχτα.
Ίσως πάλι να με παρηγορεί τούτη η τελευταία, μόνο που πάντοτε ξυπνώ λυπημένος.
Δε θα κρατήσω ποτέ στα χέρια μου ένα παιδί μικρότερο των εννέα μηνών, μήτε και θα κοιτάξω ένα ηλιοβασίλεμα.
Εκείνες τις στιγμές θα τις περνώ διαβάζοντας κάτι από τα περασμένα.
Κάποιο στιχούργημα ή ένα γράμμα από εκείνα τα δίχως παραλήπτη.
Ακόμα όμως υποκύπτω στον πειρασμό.
Ανοίγω την κουρτίνα στα κλεφτά, ’’τούτο το ηλιοβασίλεμα είναι μαγικό’’ λέω, μα δε μπορώ να το προσφέρω, κι έτσι πάλι λυπούμαι.
Μη βιάζεσαι να πεις πως είμαι από τους βαθύτερα λυπημένους ανθρώπους.
Αν κάνεις να κοιτάξεις μέσα στα μάτια, εκεί έμαθα να κοιτάζω τους ανθρώπους, θα δεις όλα τα ηλιοβασιλέματα που δεν είδα, και τα επόμενα ακόμα, σα να ‘ναι η δεύτερη φορά που ζω.
Μόνο που η πρώτη ήταν πίσω από αυτή.
Σα να ‘ζησα παράλληλα τον χρόνο, να μιλήσω για την λύπη.
Σε λίγο πάλι θα έχω φύγει, κι αν ακόμα επιστρέψω θα ‘χω στις αποσκευές μια εικόνα σου άλλη, περασμένη.
Δεν γυρίζει ίδιο τίποτα από το παρελθόν.
Το μαθαίνεις με τα ταξίδια τούτο πιο έντονα.
Κ’ ίσως να θυμάσαι ακόμα τα παιδικά μας παιγνίδια κρυφτό στη σχολική αυλή με τα δέντρα και τις τριανταφυλλιές, κυνηγητό κι άλλοτε κουβέντα στην ταράτσα του σπιτιού κοιτάζοντας τ’ αστέρια – παιγνίδι κι αυτό – ίσως πάλι τίποτα απ’ όλα αυτά να μη θυμάσαι.
Η ανάγκη μας κάνει να ξεχνούμε.
Εμένα να θυμούμαι.
Ο χρόνος είναι ένα παιγνίδι που δεν κερδίζουμε ποτέ.
Με τα ταξίδια γίνεται και τούτο πιο έντονο.
Θυμήσου μονάχα να κρατάς ένα μικρό σύγνεφο στα χέρια να ταξιδεύεις κάποτε κι άλλοτε να φέρνει την βροχή στο στήθος σου, στα χείλη να σου αφήνει λίγη γεύση από φθινόπωρο.
Έχουμε ανάγκη από φθινόπωρο στη ζωή μας.
Μας στέγνωσαν τα καλοκαίρια, μας πάγωσαν οι χειμώνες και οι άνοιξες μας βρήκαν απροετοίμαστους να τις γευτούμε και δεν ευτυχήσαμε.
Για τούτο σου λέω, έχουμε ανάγκη από φθινόπωρο.
Να φυλάξεις ακόμα τα χρώματα ενός και μόνο δειλινού.
Όχι παραπάνω, τιμωρεί τους άπληστους η ψυχή.
Να ζωγραφίζεις αστέρια φανταστικά και φεγγάρια πανσέληνα, μικρές νεράιδες και πρίγκιπες, να τα φοράς στην ψυχή σου κάθε που νυχτώνει και να κοιμίζεις το μικρό σου παιδί – πάντοτε μένουν μικρά τα παιδιά παρά τα χρόνια.
Θ’ ακούσεις σε λίγο το σφύριγμα του πλοίου.
Δε θα με δεις ανάμεσα στο πλήθος.
Δεν έμαθα ποτέ τους αποχαιρετισμούς.
Ίσως γιατί τα πλοία της ψυχής αφήνουν αθόρυβα τα μικρά τους λιμάνια, ίσως πάλι γιατί οι μέσα μας κραυγές σβήνουν κάθε σφύριγμα.

’’…θέλοντας να εξηγήσω το τι και το γιατί’’ σ’ εσένα που με πίστεψες τυχερό που ‘χω ένα ταξίδι ακόμα να ταξιδέψω.

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κατά ένα περίεργο τρόπο...
λες τα λόγια που θέλω να πω,
λες τα λόγια που θέλω να ακούσω
απόψε... Καλό σου ξημέρωμα!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλή σου ημέρα Αναστασία μου.

Κατά έναν υπέροχο τρόπο
Ο έναν συμπληρώνει την ψυχή του άλλου σε τούτη τη γειτονιά.

Υπέροχο Σαββατοκύριακο να έχεις.

vel... είπε...

Μου αρέσουν τα ταξίδια. Και, ιδίως, αυτά τα μελαγχολικά των τραίνων. Μόνο οι αποχαιρετισμοί λες και κλέβουν κάτι από τις κλειδωμένες αποσκευές. Και φοβάμαι μην και δε βρω εκείνο το σύννεφο που έκρυψα εκεί. Μην το κυνηγώ πάντα με ανυψωμένο το αγχωμένο μου χέρι κι αυτό σκοντάψει στα μάτια.

Καλημέρα ήχε

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Είναι σκληροί οι αποχαιρετισμοί Vel… ακόμα κι αν κρύβουν αγάπη μεγάλη μέσα τους.
Φέρνουν πάντα δάκρυα στα μάτια, στα δικά μου ίσως υπερβολικά.
Κι εκείνο το κούνημα του χεριού σα να γυρεύει ν’ απλωθεί ένα άλλο είναι, να το συγκρατήσει.

Καλή σου ημέρα.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

καλημερουδουλινια!
δεν θα πω τιποτα σχετικο!
λοιπον...
βαζουμε λιγο χαμογελο, πιανουμε ενα ομορφο μπαλονι και κανουμε μια βολτα στα συννεφα...
ετσι για αλλαγη βρε παιδι!
πολυ σε τουτη την γη παταμε, Ιωαννη!
ακους;;;;;;

α! που παω καλε;;;;
χαμογελο δεν αφησα...
:))))

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Υπέροχες καλημέρες Βασιλική μου!

Για μπαλόνι δεν ξέρω αλλά στα σύγνεφα θ’ ανέβω.
Λίγο αλλά θ’ ανέβω κι έπειτα θάλασσα, πολύ θάλασσα...
Παίρνουμε λιγάκι ουρανό νύχτας και μέρας πολύ θάλασσα και φύγαμε.

"Το λέει κι ο γιατρός άλλωστε".

;-)))))))))

fish eye είπε...

πολυ λυπημενο..δεν χωραω πια αλλη λυπη!!
στα ματια μου θα δεις χαρα..μονο..
και το χρωμα της θαλασσας,και ηλιοβασιλεμματα γεματα ερωτα κι αγαπη..
με κουρασαν οι λυπες!!
καλο σ/κ ηχε μου!!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλό Σαββατοκύριακο Φεγγαραγκαλιασμένη μου.

Χαρούμενος είμαι.
Τούτο δω, μιλάει για εκεί να ταξίδια που ΠΡΕΠΕΙ να φύγεις γιατί ΠΡΕΠΕΙ κάπου να πας.
Δεν το επιθυμείς, αλλά πρέπει να γίνει.
Κι έχω κάνει πολλά τέτοια.
Τούτο είναι για πρέπει και γιατί το επιθυμώ.
Συνδυασμός ουρανού και θάλασσα = διακοπές.
Από πάσα αλλά διακοπές!

Ανώνυμος είπε...

Τι δυνατό κείμενο ήταν αυτό Ήχε; Μιλάς στην ψυχή μου και φαντάζομαι και στην ψυχή πολλών που σε διαβάζουν... Σπανίζουν πλέον οι άνθρωποι με τόσο συγκινησιακό φορτίο μέσα τους...

Είμαι κι εγώ σε φάση απόδρασης αυτές τις μέρες, αλλά δυστυχώς δε μου επιτρέπεται, να φύγω. Οι υποχρεώσεις βλέπεις... Ό,τι γράφεις λοιπόν, με χτυπάει στο στήθος κατευθείαν...

Χτες το βράδυ, τον ξαναείδα, μετά από 2 και κάτι χρόνια απουσίας....
Δεν χαιρετηθήκαμε ιδιαίτερα... Ήταν μάλλον σαν να είχαμε λίγες μόνο μέρες να τα πούμε.... Κάτι που δεν έχω ξανανιώσει για άνθρωπο ποτέ στο παρελθόν.
Μάλλον μεγαλώνω, ε;

Η φάση που περνάω εδώ και λιγότερο από ένα μήνα, είναι μάλλον διαστροφική. Δε μπορούσε κανείς να το φανταστεί ότι θα επικοινωνήσουμε ξανά... Για την ακρίβεια, δεν περίμενα ποτέ ότι θα τον ξαναδώ...
Πιστεύω πλέον καθαρά ότι κάποιος μου παίζει παιχνίδι. Δεν είμαι πάντως εγώ που κινώ την ροή των γεγονότων. Αυτό είναι σίγουρο πλέον.... Απλά, τα έχω χάσει και προσπαθώ να συντονιστώ.

Μερικές φορές τελικά, νομίζεις ότι δε ζεις στο παρόν. Βρίσκεσαι ξανά πίσω, έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό που φοβόσουν τόσο πολύ και το είχες πνίξει τόσο βαθιά, ώστε να μην φαίνεται... να μη φανεί ποτέ δηλαδή .... ώστε να μην ξανανιώσεις την ίδια απώλεια ξανά...

Αφότου έφυγε, πήρα το αυτοκίνητο και κατέβηκα στη θάλασσα. Το είχα μεγάλη ανάγκη... ζητούσα να μιλήσω με τον εαυτό μου, πριν μιλήσω με κάποιον άλλον και μου πάρει τις στιγμές.... Ένιωσα λοιπόν ότι ξαναγύρισα πίσω το χρόνο ξαφνικά και ότι όλα στροβιλίζονταν γύρω μου... Σαν να μην ήμουν η ίδια... Μα ναι, δεν είμαι η ίδια πλέον, ούτε εκείνος είναι ο ίδιος. Παρ`όλα αυτά όμως, φαίνεται ότι η ατμόσφαιρα μεταξύ μας δεν έχει χάσει τίποτα από εκείνο που υπήρχε, τότε...

Φοβάμαι όμως να το ζήσω... Όσο τυχερή νιώθω που ήρθε ξανά στη ζωή μου και μου έχει δώσει νέα δύναμη να ζήσω, τόσο φοβάμαι μήπως τελειώσει πάλι, λόγω συγκυριών... Και δεν ξέρω αν θέλω να ζήσω πάλι διπλό πόνο....
Έβλεπα τη θάλασσα χθες στην Ποσειδώνος και έκλαιγα... Έκλαιγα τόσο πολύ που σοκαρίστηκα. Αυτή τη φορά, δεν μπορώ να το παρω ως χαρά αυτό που ζω... Είναι μάλλον πόνος... Σαν να φοβασαι ότι θα πεθάνεις ξανά...

Ανώνυμος είπε...

Η φοίβη ήμουν. Ξέχασα νατο γράψω.

Κι εσύ, ήχε, πρέπει να ξαναζήσεις έτσι όπως ονειρεύεσαι... Μην βυθίζεις τον εαυτό σου συνεχως στη μελαγχολία.... Η ζωή είναι για τους τολμηρούς...
Πρέπει να δώσεις αυτή την σπάνια ψυχή σε ένα άνθρωπο που να αξίζει και να ζήσεις τη συντροφικότητα αλλά και το πάθος που ζητάς....

Μπορεί να σε περιμένει κάπου στη στροφή... Τον ψάχνεις άραγε αυτό τον άνθρωπο; Πρέπει να τον βρεις....

Ανώνυμος είπε...

80gs, όταν θα δεις αυτό το μήνυμα, σε παρακαλώ απάντησέ μου. Μπαίνω πολλές φορές στο blog σου αυτές τις μέρες και παρόλο που γράφω, δεν εμφανίζεται το κείμενο. Πρέπει να αλάξω κάτι; Το γνωρίζεις;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ένας τρόπος να καταχωρήσεις σχόλιο δίχως να χρειάζεται να περάσεις τα στοιχεία σου είναι να κάνεις είσοδο στον λογαριασμό σου να κάνεις θέαση του blog σου κι έπειτα να εισέλθεις σε όποιο άλλο επιθυμείς. Για την ανάρτηση του σχολίου δε χρειάζεται η τοποθέτηση των στοιχείων σου.
Ο άλλος τρόπος είναι να περάσεις στο πλαίσιο το σχόλιο σου να επιλέξεις other να τοποθετήσεις την διεύθυνση και το όνομα που επιθυμείς και να το στείλεις.

elenitheof είπε...

Μ' αρέσει να κοιτάζω τη θάλασσα,το ηλιοβασίλεμα, τ' αστέρια, το φεγγάρι, να ονειρεύομαι και να ταξιδεύω. Το κείμενό σου είναι πολύ καλό. Έχει όλες τις εικόνες που μ' αρέσουν. Καλησπέρα, Ιωάννη, και καλά να περάσεις στα ταξίδια σου. Να γυρίσεις χαρούμενος και ανανεωμένος.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ξέρεις, Φοίβη, ίσως και να μην είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για το θέμα αυτό.
Όμως θα σου πω πως στην πληγή που έπεσε έστω και λίγο αλάτι το επιπλέων δεν αλλάζει την κατάσταση.
Αν τολμήσεις να το ζήσεις και πετύχει θα είσαι ευτυχισμένη αν πάλι δεν καταφέρει να ευδοκιμήσει τότε θα πάψει οριστικά να σε στοιχειώνει γιατί πολύ απλά έσβησε κάθε ελπίδα με το πέρασμά του, κι πονάει.
Η ελπίδα δεν θα σε δεσμεύει πια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελένη να είσαι πάντα καλά.

Ανώνυμος είπε...

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός ήταν το μακρυνό ταξίδι.
Σεφέρης

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ' ευχαριστώ Κατερίνα μου.
Καλώς ήρθες.

Ανώνυμος είπε...

Κάτι όχι άμεσα σχετικό θέλω να πω... μου επιτρέπεις; Πρέπει να είναι πλούτος ευλογημένος, ίσως και βαρύς, να βλέπεις, όσα ο κόσμος δεν κοιτά, να ακούς ήχους μακρυνούς και να υπάρχεις στην καρδιά και την αγάπη... Εύχομαι πάντα ήχο πλάγιο... αναστάσιμο!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ' ευχαριστώ Βίκυ μου!

Αγγελική Στ. είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά τα κείμενά σου μου θυμίζουν το «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μένει άραγε;