Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

Οι μονομάχοι της συμβίωσης

Κατηφορίζοντας την Οδό Αριστοτέλους, φορές πολλές, βλέπω ζευγάρια, όχι συγκεκριμένης ηλικίας, να κάθουνται στα καφέ, πιο σπάνια σ’ εκείνα της παραλίας. Να κοιτάζονται ελάχιστα κ’ ίσως λίγο παραπάνω το στιγμιαίο της ομορφιάς κάποιου νέου ή νέας να κερδίσει το βλέμμα τους.
Βλέμματα ολότελα χαμένα σε σκέψεις ανομολόγητες.

“Στέκεσαι πάλι απέναντί μου.
Θέλω τόσα να σου πω μα διστάζω, θα γελάσεις.
Δε θέλω να γελάς μαζί μου, δε θέλω στα μάτια σου να μοιάζω αστείος.
Σε φοβούμαι όταν σχολιάζεις κάτι που μοιάζει αστείο.
Μου ‘χες πει κάποτε, θυμούμαι, γίνονται τραγικοί οι άνθρωποι όταν δεν είναι του στυλ τους και παρ’ όλα αυτά επιμένουν στο να κάνουν αστεία.
Μόνο που εγώ, θέλω απλά να σου μιλήσω, να σου πω όσα νιώθω κι όσα βλέπω σε σένα, μα πάλι, για να σε πλησιάσω οι κοινοί μας φίλοι μου θύμισαν «πως ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους» λόγια δικά σου κι αυτά.
Ήσουν από πάντα δυνατή, σκληρή αν κάποτε το απαιτούσαν οι συνθήκες.
Δεν υπήρξα ποτέ ρομαντικός απέναντί σου, κι ας το επιθυμούσα.
Καμιά φορά, όταν καθόμασταν στον καναπέ, έκανα να σε πάρω αγκαλιά, μα εσύ αμέσως κοιμόσουν.
Τάχα σε ξεκούραζα ή από βαρεμάρα κοιμόσουν;
Δε μου ‘πες ποτέ, μήτε κι εγώ ρώτησα.
Όπως ποτέ δε μου είπες το σ’ αγαπώ, δεκαπέντε χρόνια μαζί, τα δώδεκα παντρεμένοι, μα τώρα που το σκέφτομαι μήτε κι εγώ σου το είπα.
Μονάχα, και λίγο μετά το γάμο μιλούσαμε, ώρες ατελείωτες μιλούσαμε, μα πάλι τις περισσότερες φορές για πράγματα άσχετα ή για προβλήματα της στιγμής ήταν.
Για παράδειγμα, χρόνια μετά την γνωριμία μας έμαθα γιατί κοιμόσουν στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και τούτο γιατί κάποτε μου τόνισες ότι καθώς ξαπλώνεις να κοιμηθείς επιθυμείς να βλέπεις ουρανό.
Σ’ ένιωθα ταραγμένη τις νύχτες, δεν το συζητήσαμε όπως πολλά ακόμα άλλωστε, σα να ήθελες να φεύγεις.
Τάχα εγώ να είχα το φταίξιμο ή από παλιά να ήταν η επιθυμία σου αυτή;
Κι όταν έφερες στον κόσμο αυτόν το μονάκριβο περιστέρι μας αφέθηκες σ’ ένα ταξίδι μαζί του.
Σ’ ένα ταξίδι που πάντα έμενα εκτός.
Δε βρήκαμε χρόνο για δεύτερο.
Τώρα πολλές φορές τα βράδια καθόμαστε μπροστά σε μία τηλεόραση αμίλητοι, κ’ ίσως κάποτε να σχολιάζουμε τα νέα της επικαιρότητας.
Το αστείο είναι ότι μπορεί να μαλώσουμε καμιά φορά για εκείνα τα ξένα γεγονότα.
Επιστρέφω στο σπίτι και κοιμάσαι, όταν επιστρέφεις κοιμούμαι εγώ ή κάνω πως κοιμούμαι, τ’ ομολογώ.
Μιλάμε σπάνια πια για εμάς.
Σχεδόν καθόλου.
Καμιά φορά μόνο ανταλλάσσουμε ελάχιστες κουβέντες την ώρα του δείπνου.
Άλλοτε πάλι, αν τύχει και βγούμε καμιά βόλτα παραμένουμε σιωπηλοί.
Νιώθω τη λύπη να με κατακλύζει, νιώθω να στερεύω.”

“Σε λίγο θα επιστρέψεις από την δουλειά.
Θ’ αφήσεις τα λερωμένα σου στο καλάθι για να μη σου φωνάξω, θα πλυθείς και θα ‘ρθεις να μ’ αγκαλιάσεις.
Έχεις γίνει τόσο προβλέψιμος πια, σχεδόν κουραστικός, για τούτο είναι φορές που κάνω πως κοιμούμαι, άλλοτε πάλι με παίρνει κι ο ύπνος.
Θέλω, συχνά, να φεύγω από το σπίτι, είναι φορές τα πρωινά, καθώς παίρνει και ανάβει ο ήλιος που η επιθυμία αυτή με κατακλύζει.
Κ’ ίσως πάλι, αν έτσι όπως με κρατάς με σφίξεις στα χέρια σου, στην αγκαλιά σου, να μείνω για πάντα εκεί.
Όμως μ’ αφήνεις μονάχα με τ’ άγγιγμα σου και θυμούμαι πως κάποτε τραβιόμουν μακριά κι από αυτό.
Κι εσύ, καθόλου επιμονή.
Πάντοτε σκληρή εγώ – το έπαιζα από μικρό κορίτσι σκληρή –
Είχες στις αρχές κάτι όμορφες σκέψεις ρομαντικές μα δεν πραγματοποίησες ποτέ καμία.
Φταίω κι εγώ που μιλούσα απότομα κι αυστηρά απέναντι σε κάθε τι ρομαντικό.
Μετανιώνω σήμερα, όμως ήταν η άμυνά μου αυτή, αν αφηνόμουν στ’ αυθόρμητα και τα ρομαντικά θα μ’ έπαιρνε μακριά το κύμα και πόνεσα πολύ κάθε προηγούμενη φορά που το έκανα.
Δεν το ήθελα άλλο, έπρεπε για μία φορά να έχω εγώ το πάνω χέρι.
Μόνο που εσύ, δεν κατάλαβες τίποτα, γιατί δεν σ’ άφησα να καταλάβεις τίποτα.
Έπειτα ήρθε ο άγγελός μας.
Κρατήθηκα από πάνω του.
Πάλι καλά που δεν ένιωθε το βάρος της ψυχής μου μέχρι να μάθω τον τρόπο να χάνομαι.
Αν ερχόταν άλλος ένας θα ήταν γεμάτος ο κόσμος μου, ο χρόνος μου.
Δεν θ’ αγωνιούσα μήπως γίνει κάτι και φύγεις.
Βλέπεις σ’ έχω συνηθίσει από τις αρχές ακόμα.
Είσαι προβλέψιμος πια, κουραστικός σχεδόν, κι ευτυχώς που κάποτε επιστρέφοντας σπίτι σε βρίσκω να κοιμάσαι.
Έτσι μπορώ να μπαίνω στο μπάνιο δίχως να υπάρχει ο κίνδυνος να μπεις γυμνός την ώρα που θα βρίσκομαι στο ντους, να φτιάχνω έναν καφέ ζεστό και πλάι στο τζάκι να καθίσω για λίγο.
Κ’ ίσως κάποτε να γαλήνευα στην αγκαλιά σου, κοιμόμουν καθώς έμπαινα μέσα της.
Θυμάσαι;
Όμως πιο λυπημένη τώρα κοντοστέκω πλάι σου.”

Κι έτσι ανομολόγητες που είναι οι σκέψεις χάνονται ολοένα και πιο βαθιά στη σιωπή.
Θα κοιταχθούν στα μάτια για να ξενυχτήσουν έπειτα τα θλιβερά βλέμματα της ψυχής τους στη λήθη της συνήθειας.
Μια συνήθεια που ολοένα καθηλώνει τις πράξεις, και τις επιθυμίες, ακόμα κι εκείνη της απόδρασης.

34 σχόλια:

Aposperitis είπε...

Κι εσύ, καθόλου επιμονή.
Πάντοτε σκληρή εγώ – το έπαιζα από μικρό κορίτσι σκληρή –
Είχες στις αρχές κάτι όμορφες σκέψεις ρομαντικές μα δεν πραγματοποίησες ποτέ καμία.
Φταίω κι εγώ που μιλούσα απότομα κι αυστηρά απέναντι σε κάθε τι ρομαντικό.
Μετανιώνω σήμερα, όμως ήταν η άμυνά μου αυτή, αν αφηνόμουν στ’ αυθόρμητα και τα ρομαντικά θα μ’ έπαιρνε μακριά το κύμα και πόνεσα πολύ κάθε προηγούμενη φορά που το έκανα.

Κλαίω και το δάκρυ δε φαίνεται. Αναστενάζω και η ανάσα μου δεν ακούγεται. Μονάχα το βλέμμα μου μπορείς να δεις, δίχως όμως να καταφέρεις να το ερμηνεύσεις.. Φοβήθηκα μη φύγεις, γι'αυτό. Και τώρα φοβάμαι, που δε φεύγεις.

Μόνο που εσύ, δεν κατάλαβες τίποτα, γιατί δεν σ’ άφησα να καταλάβεις τίποτα.

Sardonian είπε...

όμορφο κι αληθινό αυτό το ποστ..
πω πω
καλώς σε βρήκα

elenitheof είπε...

Στη συνήθεια και τη βαρεμάρα που κάποτε ίσως νιώθουν τα ζευγάρια μέσα στη συμβίωση νομίζω ότι σαν λύση ταιριάζουν τα εξής λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη:

"Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί. Φτάνει μια λεπτομέρεια, για να μετατραπεί σε γιορτή. Ένα λουλούδι στο κομοδίνο. Ένα κερί στο τραπέζι. Ένα χαμόγελο πλατύ. Δε φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει που δεν τηνν κάνει παρέα."

Η δικιά μου γνώμη είναι ότι τα ζευγάρια που ζούνε μαζί θα πρέπει να έχουν καλή επικοινωνία και να εφευρίσκουν τρόπους που θα ανανεώνουν τη σχέση τους ώστε να μη βαριούνται ποτέ όταν είναι μαζί.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Επληξα, πανικοβλήθηκα, "ψυχοπλακώθηκα", ούτε να το σκέφτομαι θέλω, ότι ζούνε έτσι οι άνθρωποι.
Αν δεν είναι ένα συνεχές παιχνίδι η συμβίωση, παιχνίδι που να 'χει ενδιαφέρον, άστα να πάνε....

Γλαρένιες αγκαλιές

mad2luv είπε...

δεν προλαβαινω ουτε να διαβασω τα ποστ σου δυστυχως...ειμαι ψιλοχαλια τον τελευταιο καιρο.συν την εξεταστικη...θα τα πουμε συντομα...

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Η Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη. Τα αισθήματα κι οι εικόνες των ανθρώπων της. Πόσα έχουν να μου θυμίσουν από την πρώτη περίοδο της ζωής μου, πόσα πολλά.

Κι έπειτα ρομαντισμός…
Είναι εκτός τόπου και χρόνου ο ρομαντικός άνθρωπος;
Διαφωνία εδώ. Κάθετη. Ρομαντικός, είναι ο οξυδερκής, αυτός που στ’ αλήθεια αντιλαμβάνεται το παρόν. Αυτός που είναι ικανός να ονειρευτεί,
να οραματιστεί το ιδανικό μέλλον.

Κι η διπλή παράθεση των ψυχικών κόσμων δυο ανθρώπων… πόσα λέει κι αυτή από μόνη της, για καθέναν από μας που ορίζει τη γραμμή του στη ζωή διπλή, δυό μολύβια, δυο γνώμες, δύο αποφάσεις σε καθετί…
Πόση εσωτερική – τουλάχιστον – πάλη δεν έχει ανάγκη ένα τέτοιο δίτροχο ανθρώπων.

Κι η σιωπή ανάμεσά τους;
Είναι πράγματι καλή σύμβουλος;
Έτσι ή αλλιώς, δεν είναι ο καθένας μας έτοιμος να παίξει επί σκηνής το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», θέλει κότσια αυτό, θέλει αγώνα, θέλει χρόνια…

Αλλά απ’ την άλλη πάλι αν δε μιλάς; Τι είσπραξη θα κάνει τελικά το ταμείο μέσα σας;
Καθετί – μια ολόκληρη ζωή εδώ – χρειάζεται μια κάποια λύση…

Και τελοσπάντων, δυο άνθρωποι μπορούν να βρουν εύκολα αυτά που τους χωρίζουν, και κάτι πιο σημαντικό: αυτά που μπορούν να τους ενώσουν.

Από το Γιάννη, θερμές θερμές καλησπέρες…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αποσπερίτη μου, η ηλικία σου μικρή κι όμως έχεις ζήσει τούτη τη σιωπή.
Λυπούμαι που επιβεβαιώνεις το ελάχιστο τούτο που γράφω πως δεν έχουν συγκεκριμένη ηλικία τα ζευγάρια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλώς ήρθες sardonian, σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πρέπει, Ελένη μου, να είναι και φίλοι ειδάλλως δεν είναι σύντροφοι είναι εραστές.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κι όμως, Γλαρένια μου, είναι πολλοί εκείνοι που σφήνωσαν τη ζωή τους ή δεν την πρόσεξαν και τους έπεσε μέσα σε βαθύ πηγάδι και δεν βρίσκουν ή δεν έχουν τα μέσα να την βγάλουν. Για τούτο μη έχοντας άλλη επιλογή από εκείνη της μοναξιάς την επιλέγουν μέσα σ’ έναν γάμο, ο οποίος μπορεί να έχει πεθάνει πριν ακόμα γεννηθεί. Όταν δηλαδή οδηγείσαι σ’ έναν γάμο μόνο και μόνο επειδή συνήθισες να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο δίχως να υπάρχει πια κάτι άλλο.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Mad2luv καλή επιτυχία στην εξεταστική.
Λυπούμαι για τα δύσκολα που σου έπεσαν.
Να είσαι πάντα καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πίστεψε με Γιάννη, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αμύνονται στον ρομαντισμό για να μη παρασυρθούν, για να μη χάσουν τον έλεγχο του παιγνιδιού. Κι όμως, αν είχαν τη δύναμη να καταλάβουν το τι είναι ένας ρομαντικός άνθρωπος θα ομόρφαινε η ζωή τους.
Όσο για την σιωπή, είναι όμορφη μόνο σε στιγμές ρομαντικές, τότε που είναι περιττά τα λόγια. Σε όλες τις υπόλοιπες είναι εκείνο που προείπα ότι δηλαδή πρέπει φίλος να είσαι και να συζητάς. Πρέπει να βρίσκουν την δύναμη οι άνθρωποι να συζητούν.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Την ουσία των πραγμάτων Σεμέλη.
Εκείνα πρέπει.
Όχι μόνο τις αγορές από το εμπορικό το πρωί του Σαββάτου.
Κι όχι μόνο την συζήτηση για την συζήτηση.

μαριάννα είπε...

Ήχος έγραψε: «Όχι μόνο τις αγορές από το εμπορικό το πρωί του Σαββάτου.»

Ντοκυμανταίρ για το πως εξαφανίζονται οι κορμοράνοι και πώς το κάνουν τα σκουλήκια, πάει για πρωί Σαββάτου;
Ψάρεμα πάει; Αυτός με το καλάμι του κι εσύ με τις φλέβες σου, ν' αναρωτιέσαι αν θα τις κόψεις τώρα ή μετά.
Ράλλυ πάει για πρωί Σαββάτου; Να θες πηδήξεις απ'το μπαλκόνι από τα βζβζβζζζζ...
Για μένα πρωί Σαββάτου είναι ξύπνημα χαλαρό, πρωινό στο κρεβάτι, μουσικούλα και τα σχετικά... και κατά τη μία, καφές με την παρέα και με τις εφημερίδες στο στέκι της πλατείας. Εκτός κι αν έχουμε κανονίσει εκδρομή. Εκδρομή που εγώ ήθελα να πάω με αυτοκίνητο και την παρέα μας, ενώ αυτός ήθελε μόνοι μας, με εξερεύνηση βουνών, λαγκαδιών και πηγών, με τη μηχανή. Να λιώνεις στον ήλιο, με το ρημάδι το κράνος να βουίζει το κεφάλι σου, να βαράει 200χμ στις εθνικές και να λες μέσα σου μια κατσίκα να πεταχτεί, θα εξαερωθώ δεν είναι τίποτα.
Χάος φίλε Ήχε. Χάος. Γιατί όλες αυτές τις μικροδιαφορές; τις αγνοούμε γιατί φιλάει ωραία...
Βοήθειά μας... ;)

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Έχω εδώ και πολλά χρόνια,
πολύ κακή όραση.
Και γίνεται χειρότερη
όταν αντικρίζει
ανθρώπους
που αμύνονται….

Γλυκιά καλημέρα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γητεύτρια μου τούτα δεν είναι πρόβλημα.
Οι μικροδιαφορές είναι που ενώνουν δύο ανθρώπους.
Οι εσοχές του ενός εφαρμόζουν στις εξοχές του άλλου.
Με τη σιωπή τι γίνεται, εκείνη που φέρνει μαζί του ο φόβος και εκείνη που φέρνει η μεγάλη φθορά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Άσχημο πράγμα η άμυνα μέσα στις σχέσεις.
Να αφηνόμαστε πρέπει, να ταξιδεύουμε μαζί με τις αισθήσεις.

Ανώνυμος είπε...

...κι όμως δεν μπορώ να πώ κάτι αντίθετο, και λυπάμαι για τούτο. "Μια συνήθεια που όπως λές καθηλώνει τις πράξεις και τις επιθυμίες μας..." Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος να κοντοστέκουμε δίπλα, αλήθεια σε τι; στην συνήθεια που βουλιάζει, ή στη βαθιά σιωπή του θλιβερού βλέμματος; Τις όμορφες στιγμές κρατώ, να μην τις αφήσω να ξεθωριάσουν, κι ας είναι το τίμημα μεγάλο. Η εκίνηση της διαδρομής που επέρχεται, ανομολόγητες σκέψεις μη φέρει...

fish eye είπε...

με τσακισε η Γωγου στον ηχο..μ αρεσουν οι επιλογες σου!!
το θεμα που πιανεις μεγαλο,πλατυ και βαθυ.απο που να το ξεκινησεις και που να το τελειωσεις..
το μονο που εχω να πω πως αυτες οι σχεσεις μπορει να ειναι καπως ετσι,ειναι ομως βαθιες ειναι ανθρωποι που εχουν περασει παρα πολλα μαζι και σιγουρα ακομη και μετα απο τοσα πολλα χρονια..υπαρχει αυτο το 'κατι'που τους κραταει μαζι.
κι ας παραπονιουνται κι ας κανουν πως δε θελουν.
ολα επιλογη δεν ειναι??

μια φιλη με ρωτησε..
-γιατι δεν χωριζεις??περναει η ζωη μας να περασε κι ολας πλησιαζουμε τα 50.σκεφτομαι κι εμενα που δεν εφτιαξα τη ζωη μου και πορευομαι στα 50 ΜΟΝΗ..
και απαντησα..
-να χωρισω γιατι??μα δεν περνω ασχημα αλλωστε πια θα ειναι η διαφορα οταν (χωρισμενη)θα πορευομαι στα 50 ΜΟΝΗ..

εχουν λογο τα ζευγαρια που ειναι μαζι..θΕΛΟΥΝ να ειναι μαζι..δεν εχουν κι αλλη λυση αλλωστε!!

σα είπε...

Υπάρχει πάντα περιθώριο για μια νέα αρχή, αρκεί να είμαστε αρκετά ειλικρινείς για να το συνειδητοποιήσουμε...

Εκπληκτικό το ηχητικό απόσπασμα. Νάσαι καλά!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πάντοτε υπάρχει κάτι για να σε κρατήσει κοντά Φεγγαραγκαλιασμένη μου, αρκεί όμως η συνήθεια για την ευτυχία ή η ανάγκη για το μεγάλωμα τον παιδιών;
Δε μιλώ για τα προβλήματα, προβλήματα υπάρχουν πάντοτε, ιδεατό δεν είναι τίποτα.
Μήτε κι ο χωρισμός είναι η λύση.
Η ειλικρίνεια, μονάχα αυτή.
Προς εμάς, προς τον άνθρωπο που επιλέξαμε για σύντροφο.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Την νέα αρχή Σα οφείλουμε να την κάνουμε κάθε μέρα.
Νέες βάσεις για να μπορούμε να πορευόμαστε.

eρωτακι είπε...

Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο σύντροφός μου. Γι'αυτό, ίσως, δεν μπορώ να καταλάβω πώς νιώθουν οι άνθρωποι που περιγράφεις στο ποστ σου.

Είναι λυπηρό και τραγικό, και θα έπρεπε να είναι ειλικρινείς, πριν και πάνω απ'όλα με τους εαυτούς τους, και να αποφασίσουν για τη ζωή τους.

Καλημέρες..

Ανώνυμος είπε...

"Αν μ'αγαπούσε, αν νοιαζότανε, θα καταλάβαινε!"...
Μπερδεύουμε καμιά φορά την αγάπη με την μαντεία!!

leila είπε...

γιατι δεν λενε καθαρα αυτα που θελουνε οι ανρθωποι στο ποστ σου;; ειναι ζητημα επικοινωνιας.. και ζητημα να ξερει ο καθενας τα θελω του.. αν καποιος δεν καταλαβαινει , ο αλλος πρεπει να μιλα.. αλλιως με μαντεψιες, δεν γινεται.. ασε που μπορει να νομισεις λαθος πραγματα.. αλλα και παλι αν αυτο ειναι ο τροπος τους και ο τροπος που φερονται, τοτε οκ.. Απλα δεν μπορω να καταλαβω.. τα πραγματα ειναι απλα.. οι ανθρωποι τα κανουμε περιπλοκα!

Καλη μερα, καλη βδομαδα..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Είσαι πολύ τυχερή eρωτα.
Εύχομαι ποτέ να μη νιώσεις πως δεν έχεις να πεις ή πως δεν βρίσκεις τον τρόπο να μιλήσεις.

Καλό μεσημέρι να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Παπί έτσι είναι.
Κ’ ίσως θα μπορούσαμε κάποιες στιγμές να μαντεύουμε αλλά αυτό προϋποθέτει πολλές επί της ουσίας συζητήσεις.

Καλώς ήρθες.
Καλό μεσημέρι να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγαπητή μου Leila οι άνθρωποι όπως λες δυσκολεύουμε και περιπλέκουμε τα πράγματα.
Είτε γιατί δεν ξέρουμε και φοβόμαστε να μιλήσουμε, είτε γιατί κάποιος εκ των δύο θέλει να δείχνει αρχηγός, ξεχνώντας προφανώς πως στο παιγνίδι της συντροφικότητας κερδίζει μονάχα όταν σκέφτονται και νιώθουν ως ένας οι σύντροφοι, και όχι όταν νιώθουν και συμπεριφέρνονται ανεξάρτητα.

Καλή εβδομάδα να έχεις.
Καλό μεσημέρι.

vel... είπε...

Πολύ με άγγιξε, Ήχε...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πάει να πεί πως πόνεσες Vel..

Την καλημέρα μου.

Αγγελική Στ. είπε...

Δεν είναι πάντα η σιωπή δείγμα αμηχανίας.. γι'αυτά που ζήσαμε ή γι' αυτά που δεν ζήσαμε.. μερικές φορές είναι ένδειξη οικειότητας.. κι ίσως ακόμα κι αν ο έρωτας ο βαθύς χάνεται, ίσως μένει κάτι άλλο, αγάπη τρυφερότητα... κάτι πάντως..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Στη περίπτωση μας δεν μιλάμε για αμηχανία αγαπημένη μου sunshine, μιλάμε για αδυναμία συζήτησης, το να κουρνιάζεις στην αγκαλιά του ανθρώπου σου και να νιώθει πως κάτι συμβαίνει, ταραχή ή χαρά, το καταλαβαίνω, κ’ ίσως να μην έρχεται με τον χρόνο αλλά να είναι μονάχα θέμα χημείας.
Όταν φεύγει ο έρωτας μένει η αγάπη για πολλούς όμως, και το έχω δει το έχω πολλές φορές συζητήσει, απομένει μονάχα η συνήθεια, και τούτο το κάτι πίστεψε με σκοτώνει.

Ανώνυμος είπε...

...ματιές, που δεν ανταμώνονται και καρδιές, που δε μιλάνε και μια βέρα στο δεξί, σημείο καιρών και ψευδαισθήσεων...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ξένοι μεταξύ ξένων πλασμένοι για να υπάρξουν ως ψυχή μια μέσα από δύο