Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

Ποιήματα *

Αποχαιρετισμός

Στην Ελένη Ιωαννίδου
που έσωσε τούτες τις λέξεις.

Φεύγω, σε λίγο.
Πάντοτε φεύγω.
Μ’ ένα σακάκι στο χέρι
κι ένα σάκο στην πλάτη
αφήνω πίσω μια πόρτα κλειδωμένη
κι απομακρύνομαι.
Κι ό,τι ίσως αφήνω πίσω
δυο μάτια δακρυσμένα
μια πίκρα θάλασσα
ένα σημείωμα λυπημένο
στην άκρη κάποιου κρεβατιού.

Φοβάμαι ακόμα.
Τόσα τα ταξίδια κι εγώ ακόμα φοβάμαι
με τον ίδιο φόβο
ίσως και λίγο πιο μεγάλο.

Θα τα θυμάμαι τα μάτια σου
τις θάλασσες που χάθηκα,
τις γωνιές τους που ξεχάσθηκα
και τα χέρια σου θα θυμάμαι
που λίγη λίγη την λύπη
έριξαν απ’ το κορμί μου στο χώμα.
Δεν ξέρω αν την πήραν όλη.
Κι ακόμα πιο πολύ την φωνή σου
που σαν καράβι πειρατικό
ερχόταν τα βράδια και με κούρσευε.

Έτσι έζησα.
Γι’ αυτό.

Κομοτηνή 06. XII. 2001


Λίγο μετά που θα φύγεις

Λίγο μετά που θα φύγεις, εγώ, πάλι θα κλαίω.
Στο παράθυρο θα καθίσω,
μήπως σε δω να επιστρέφεις.
Μα είναι μακριά ο ουρανός, εσύ πιο πολύ.
Δε μπορώ να σε αγγίζω πια.
Κάνω ποίηση τη λύπη μου να σου γράφω,
και πάλι κλαίω καθώς σου γράφω.

Φίλησέ με,
κι ας είναι το τελευταίο φως μέσα στη νύχτα.

Κομοτηνή 23. X. 2001


Λυπημένα Παράξενα

Νυχτόφορος επιστρέφω
σιωπηλός
παραδομένος στη λυπημένη αγκαλιά της Εκάβης.

Με βλέμμα τρομαγμένο ανιχνεύω τον χώρο
ανιχνεύω τις αποστάσεις
ανιχνεύω τ’ αγγίγματα των χεριών σου.

Νυχτόφορα
λυπημένα παράξενα τα ίχνη που αφήνω
και βρίσκεις στης ζωής σου τις άκρες
λυπημένα παράξενα
σαν έρημα καταφύγια τα μάτια που σε κοιτάζω
και δακρύζεις στο αντίκρισμά τους.

Κοκκάρι 31. VIII. 2005


Η τέχνη ν’ αγαπάς

Γίνηκα θίασος κουρασμένος
από παραστάσεις που διακόπηκαν
σκηνικά που αφέθηκαν στ’ αγριεμένο πλήθος
και καταστράφηκαν.

Άκομψη τέχνη ν’ αγαπάς
και πίσω σου να σέρνεις το σκοτάδι.

Κοκκάρι 14. IX. 2005


Απόπλους, Τεύχος 39 – 40. Μάιος 2007

* Στη παρούσα δημοσίευση υπάρχουν και τα ποιήματα Έρημος και Δρόμοι από την σειρά Καλοκαιρινή Μυθοπλασία που αναρτήθηκαν στις 16 και 18 Μαΐου αντίστοιχα.

31 σχόλια:

deti είπε...

Πολύ μ'άρεσαν αυτά που διάβασα..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ ευχαριστώ πολύ deti

Καλώς ήρθες.

fish eye είπε...

ακομψη τεχνη ν αγαπας και πισω σου να σερνεις το σκοταδι..
κι απο την αλλη..ποσο φως μπορει να εχει ενα φιλι..και ποση η ενταση κι η διαρκεια του..
ποσο φως μπορει να αντεξει ο ανθρωπος??

elenitheof είπε...

"Κάνω ποίηση τη λύπη μου να σου γράφω και πάλι κλαίω καθώς σου γράφω."
Το γράψιμο βοηθάει πολύ στην αντιμετώπιση της λύπης και του πόνου.

"Θα τα θυμάμαι τα μάτια σου"
Τα όμορφα και εκφραστικά μάτια του αγαπημένου προσώπου που κάποτε σε κοίταζαν με αγάπη δεν ξεχνιούνται ποτέ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φεγγαραγκαλιασμένη μου ο άνθρωπος αντέχει τόσο φως όσο και σκοτάδι.
Δίκαια μοιρασμένες και οι αντοχές.
Το ποιες δοκιμάζονται περισσότερο είναι ένα άλλο παραμύθι.
Και το αν επιθυμεί να τις δοκιμάσει κάποιος επίσης.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Όχι πάντοτε Ελένη μου, ο μέσα μας πόλεμος αφήνει πολλά θύματα αρκετές φορές.
Σίγουρα όμως μένουν οι εικόνες, κι εκείνες με την σειρά τους πότε ανακυκλώνουν τον πόνο και πότε τον μερεύουν.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

ποιηση, λετε οτι ειναι...
λογια απλα, με αισθητικη και συναισθηματικη αξια, με διαθεση, με μαγεια, λεω οτι ειναι...
ορισμοι ενωμενοι...
συμφωνειτε;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ποίηση είναι αιμορραγία, προσωρινή κι αιώνια ψυχορραγία.
Δυσκολία στην ανάσα, πρόκληση να φθάσεις ως το τέλος.
Σιωπή, κραυγή.
Κι όλα τούτα μαγεύουν κι ολοένα σε προσκολλούν και σε καταπίνουν.
Ίσως να λέμε το ίδιο Βασιλική μου..

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

ειναι που ειμαι ασχετη...
μην δινετε και πολυ σημασια στα λογια μου...
απλα ηθελα να πω με πιο απλα λογια τι νιωθω για την ποιηση...
λαθος...
πως να μιλησει ενας μικρος για κατι τοσο μεγαλο;
συμπαθατε με για το ατοπημα...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Για ποιο ατόπημα μιλάς Βασιλική μου, είναι χάρισμα να μπορείς να μιλήσεις με λόγια απλά, κι εσύ το έχεις.
Αντίθετα πέφτω στον τοίχο του δυσνόητου, του πολύπλοκου μ’ αποτέλεσμα να δυσκολεύω την επαφή.

melomenos είπε...

ταίριαξες υπέροχα τους στίχους με τον Σιδηρόπουλο, μπράβο σου!

Ανώνυμος είπε...

ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ ΠΟΛΥ.
λόγω του ότι είναι βιωματικά και είναι σα να ζωντανεύουν μπροστά μου οι ήρωές τους.
Ειδικά, ο τελευταίος στίχος, κρύβει ΟΛΗ την τραγική μοίρα του ανθρώπινου:
"άκομψη τέχνη ν' αγαπάς και πίσω σου να σέρνεις το σκοτάδι" , αυτός ο στίχος με άγγιξε πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ένιωσα πως κάπου ταιριάζουν τα δυο τους Χάρη.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ πολύ Σεμέλη αλλά πίστεψε με δε φαίνεσαι από εκείνους που πίσω τους σέρνουν το σκοτάδι.
Εκτός πάλι αν γνώρισες κάποιον από αυτούς;

Ανώνυμος είπε...

γνώρισα το σκοτάδι μέσα στην αγάπη. και πονάει πολύ. είναι οι δυο δυνάμεις,η αγάπη και το σκοτάδι που παλεύουν και εσυ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, απλά τις παρατηρείς.

ο θάνατος της αγάπης γεννάει το σκοτάδι..

(και όλο αυτό που περιγράφω έχει άμεση σχέση και με το προηγούμενο σου κείμενο-χθες)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Λυπούμαι Σεμέλη, λυπούμαι.

Ανώνυμος είπε...

:).....

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Ποίηση η φυγή
Ποίηση να κοιτάς από το παράθυρο
με μνήμες ενεργές...
Η ανάδυση και η πτώση

καλησπέρα, ο γιάννης

eρωτακι είπε...

"..άκομψη τέχνη ν'αγαπάς και πίσω σου να σέρνεις το σκοτάδι.."

...πραγματικά άκομψη. Η αγάπη είναι λάμψη, φως, πυροτέχνημα. Ο φόβος της αγάπης είναι σκοτάδι. Και οι φόβοι μας είναι η τροχοπέδη, είναι το εμπόδιό μας προς τα μεγάλα και τα σπουδαία...

Καλημέρες με αγάπη & φως..

Ανώνυμος είπε...

Καταλαβαίνω ότι τα ποιήματά σου έχουν βαθιά ουσία για σένα.... Φαίνονται βιωματικά και για μένα παίρνουν ακόμη πιο ουσιαστικές διαστάσεις....
Μέσα από τα λόγια σου, θυμάμαι πολλά.... Με προκαλείς κι εμένα να κλάψω.... Πολύ......

Σ`ευχαριστώ που τα γράφεις. Μου φέρνεις λύτρωση....

Όμως, ξέρεις κάτι; Τέτοιες ψυχές σαν τη δική σου, αν και δεν σε ξέρω, νομίζω ότι θα βρούν κάποια στιγμή το καταφύγιο που αναζητούν και φυσικά την αγκαλιά που θα τους κρύψει μέσα της και θα τους απογειώσει τα όνειρα.... Απλά, ίσως είσαι ακόμη μικρός για να ζήσεις το ύψιστο.... Θα έρθει όμως.... Μην απελπίζεσαι.... Κι εγώ αυτό λέω στον εαυτό μου πάντα...

Οι άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή μας, έστω γιατι κάτι ψάχνουν που δεν το ξέρουμε εμείς, κάποια στιγμή επιστρέφουν.... Έχοντας μάθει πλέον στο πετσί τους, ότι η ζωή δεν είναι παντού όμορφη και ότι εφόσον είχαν βρει την αληθινή
αγάπη, έπρεπε να την κρατήσουν μέχρι τελικής πτώσεως.... Έστω για να έχουν να λένε ότι έζησαν κάποτε μία ιστορία της προκοπής....

Κάποια στιγμή το καταλαβαίνουν.... Αλλά τότε είναι πολύ αργά πια.... Εσύ, θα έχεις ττο κουράγιο να περιμένεις;

Πάντως, λυπάμαι πολύ που γράφεις κάτι που νιώθω κι εγώ απόλυτα. Γιατι πιστεύεις ότι " έγινες θίασος
κουρασμένος από παραστάσεις που διακόπηκαν;" Νομίζεις ότι κουράστηκες πλέον να αγαπάς;Μα, το παιχνίδι του έρωτα μόνο τέτοιες απώλειες κρύβει... ειδικά όταν κυνηγάς το άπιαστο και το πιο σπουδαίο.... Συμφωνώ με εκείνον που είπε παραπάνω ότι οι λαμπεροί άνθρωποι, δημιουργούν και μεγάλεςσκιες στη ζωή μας με το πέρασμά τους.... Αβάσταχτες σκιές.... Ασήκωτες....

Καλά να είσαι και να διατηρείς συνεχώς αυτόν τον ρομαντισμό και τη βαθιά νοσταλγία που έχεις και την εκφράζεις.... Σπάνια βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους στη ζωή.... Και το εννοώ....

Φοίβη

Fatale είπε...

οι αναμνήσεις της ζωής ριγμένες στο χαρτί...
χαίρομαι πάρα πολύ που μπορείς και τα ''βγάζεις''και δεν νεκρώνουν μέσα σου....
έγραφα και εγώ κάποτε....μου έκανε καλό...άδειαζα ....

εύχομαι από καρδιάς να ρθουν λαμπρές στιγμές στη ζωή σου....

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κι έτσι η ποίηση Γιάννη.

Καλή ημέρα να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μα eρωτά μου, δε μιλώ για τον φόβο της αγάπης, μιλώ για της ψυχής τα μπαγάζια που παραγέμισε ο πόνος.

Όμορφη ημέρα να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κι όταν εκείνοι, Φοίβη μου, οι άνθρωποι επιστρέφουν, αν κάποιος δε βρέθηκε να βοηθήσει τα κομμάτια τα δικά σου να μαζέψεις, πρέπει δύναμη να βρεις να μαζέψεις τα δικά τους και τα δικά σου μαζί.
Κι αν πάλι πίσω δε τους βγάλει ο δρόμος τι να την κάνεις τέτοια γνώση στον απολογισμό της ζωή σου, πλημμυρίζει τύψεις και η καρδιά ακόμα.

Κάποιες εκφράσεις, σκληρές ίσως, δεν είναι τίποτε άλλο από μια απλή καθημερινότητα.
Η ενασχόληση μου με το θέατρο στην προκειμένη περίπτωση.

Σ’ ευχαριστώ για την σπανιότητα που μου προσδίδεις.
Μα νιώθω κάποτε πως κάποιοι αρνούνται να αγγίξουν το έκθεμα τούτο μη και κάποια του γωνιά ραγίσουν, μη και του χρώματός του χαλάσουν την αρμονία.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ό, τι προσπάθησα fatale να πνίξω με στοίχειωσε
Ό, τι πήγε να πετρώσει το πέταξα, λειτουργούν ως άγκυρες τα βαρίδια.

Καλώς ήρθες.

iLiAs είπε...

Κάποιος φεύγει, κάποιος άλλος έρχεται!
Καλησπέρα!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλησπέρα Ηλία
Καλώς ήρθες.

Αγγελική Στ. είπε...

Κάνοντας τη λύπη ποίηση.. μα πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;; Υπέροχα!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

…και την ποίηση δάκρυ sunshine.
Να είσαι καλά.

tk είπε...

Σήμερα σε ανακάλυψα.
"...άκομψη τέχνη ν' αγαπάς..."
Δεν έχω λόγια...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλώς ήρθες morfea.