Είχα έναν άδειο ουρανό κι ένα σμαράγδι φως να σου φωτίζει τον δρόμο,
να γαντζωθείς σπλάχνο στα σπλάχνα του.
Μα δεν άκουγες τη φωνή μου ή κι αν την άκουγες φοβόσουν.
Δεν έχουμε πια περιθώριο για πόνο, το λέω κι εγώ πια, μ’ αναρωτιέμαι γιατί ακόμα πονάμε, γιατί και τα όνειρα μας καθώς νυχτώνει φωνάζουν βοήθεια.
Ακούω το γέλιο σου να παφλάζει σε γαλανό ουρανό.
Ακούω το κλάμα σου να ραγίζει πέτρινους τοίχους.
Δεν ήμαστε παρά ένας γιαλός τρομαγμένος απ’ τ’ άγριο κύμα.
Δεν ήμαστε παρά ένα δράμι δάκρυ, ένα δράμι βραδινή σιωπή.
Δεν ήμαστε παρά μόνο δυο διψασμένοι μέσα στην έρημο της μοναξιάς
που λιγοστέψαμε αναζητώντας μιαν όαση.
35 σχόλια:
ένα δράμι βραδινής σιωπής....
τέλειο ....παλικάρι μου...
να σαι καλά ...φιλιά στέλνω ...
Εξαιρουμένου του εκπληκτικού σου γραπτού, όπως πάντα και καλύτερου, έχεις μία αγκαλιά και ένα φιλί από μένα, γιατί ένιωσα πραγματικά πώς νιώθεις..
Γιατί τόση μοναξιά; Γιατι τόσο βαρύ το κλίμα; Με τέτοια ζέστη, μία βόλτα στη Χαλκιδική και όλα αλλάζουν (έστω όταν φτάσεις στην παραλία).
Μήπως τελικά το ότι κάποιοι δεν τολμούν να αγγίξουν το έκθεμά σου, δεν είναι από απλό δισταγμό μήπως και χαλάσουν την αρμονία του , αλλά από βαθιά επίγνωση ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν σε αυτό το βάθος που βρίσκεσαι εσύ;
Ξέρεις, οι άνθρωποι φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με εκείνους που τους προκαλούν ταραχή στη ψυχή.
Προτιμούν να μένουν με τα ημίμετρα στη ζωή τους.... Δεν το θέλουν κατά βάθος, αλλά τι να κάνουν; Αφού αυτά τους δίνουν ασφάλεια...
Ίσως και αυτή που λείπει από τη ζωή σου και έφυγε τόσο ξαφνικά και σου τσάκισε την καρδιά, ίσως κι αυτή να μην ξέρει τι έχασε.... Απλά, μπορεί να ζητούσε κάτι όχι τόσο σύνθετο για τα δεδομένα της....Και απλά δε μπορούσε να στο πει έτσι ελαφρά... Και έχεις μείνει και αναρωτιέσαι...
Όμως, εγώ δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση αυτό που μου έγραψες χθες, ότι δηλαδή η γνώση που προκύπτει από μά τέτοια εμπειρία που βιώνεις, δεν είναι κάτι στη ζωή σου.... Ένα κέρδος... Διαφωνώ.... Γιατι να σε γεμίσει με τύψεις; Ίσα ίσα που πρέπει να νιώθεις ότι αγγίζεις για λίγο τη σοφία.... ότι ανακαλύπτεις την ουσία της ζωής και τα δυνατά συναισθήματα κάνουν τον άνθρωπο πιο ευαίσθητο και πιο γλυκό με όλα. Απλά, πρέπει να ξέρεις ότι μετά από μία τόσο οδυνηρή εμπειρία, θα είσαι αλλαγμένος και θα ζητάς ίσως και πιο ξεχωριστά πράγματα για να σου καλύψουν το κενό της προγούμενης πληγής που δεν θα κλείσει ποτέ. Μην αυταπατάσαι...
Απλά, προχώρα.... Δώσε πνοή στη ζωή σου, όπως σου αξίζει... Και το θέατρο, όπως και η ποίηση θα σε μαλακώσει καποια στιγμή. Έχουν και τα δύο πολύ θεραπευτικές ιδιότητςε.... Παρόλο που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τους δαίμονές μας....
Αυτά που λέω, ίσως τα θεωρήσεις πολλά και περιττά... Θα τα έχεις ήδη σκεφτεί προφανώς. Τα λέω γιατι πρέπει να τα ακούω κι εγώ. Ζω κι εγώ κάπως έτσι σαν εσένα. Έχω ήδη βιώσει τρεις απώλειες σημαντικές, ανθρώπων που λάτρεψα για διαφορετικό λόγο τον καθέναν.Και έφυγαν από τη ζωή μου, επίσης με διαφορετικό τρόπο και ισχύ.... Και μένω ψάχνοντας το τέλειο.... που κάποτε θα χτυπήσει την πόρτα.
Ξέρω όμως ότι αυτό που δίνω, δεν είναι για τους πολλούς. Οπότε,γι` αυτό δεν πλησιάζουν οι πολλοί ή φεύγουν οι λίγοι. Κάποια στιγμή όμως θα έρθει κοντά εκείνη η ψυχή που θα αναζητά αυτό που δίνω εγώ, γιατι αυτό θα της λείπει για τη ολοκλήρωσή της.
Αυτό τον καιρό, που εμφανίστηκε ένας από τους τρεις ανθρώπους, ζω μία μαγεία.... Μπορεί και να είναι τυχαίο ή.... παροδικό. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι....
"Πάντως, μη λυπάσαι για μένα
άφησα τη ζωή μόνη της να κυλήσει μέσα μου
κι όπου με πάει.
Αυτό έκανα, είμαι με τους δικούς μου...
Έτσι έπρπε να σωθώ...
Δε θέλω να κλάψεις
ούτε να λυπηθείς αν
"με το ίδιο χρώμα η νύχτα και η σιωπή με αγκαλιάσουν".
Ιωάννη, καλησπέρα. Πολύ μου άρεσε αυτό το γραπτό!
Πονάμε όταν αγαπάμε. Είμαστε δύο διψασμένοι μέσα στην έρημο της μοναξιάς αναζητώντας μια όαση. Αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα και είναι σωστό!
Το μπλογκ σου και τα γραπτά σου είναι από τα πιο αξιόλογα που έχω συναντήσει μέχρι τώρα στο ίντερνετ!
Γι' αυτό έχω αρχίσει και τα διαβάζω από την αρχή.
Έχεις κερδίσει την εκτίμηση και το θαυμασμό μου! Μπράβο,Ιωάννη!
ειχα μια καρδια ολο φως να σου φωτιζει το δρομο,
δυο χειλια ολο δροσια να ξεδιψας
σου φωναζα ..αν ακουγες δε ξερω..
φωναζα δε θελω να πονεσω αλλο
ειπες ναι ουτε κι εγω θελω να πονεσεις
το μονο σιγουρο ειναι
πως διψουσαμε κι οι δυο
αλλα για διαφορετικα πραγματα!!
το μονο σιγουρο
πονεσαμε κι οι δυο ..αλλα..
Ioanni, kalispera..:)
Τα φιλιά σου παίρνω fatale
Ευχαριστώ πολύ.
Μην έχεις χείλη βαμμένα και μου βάψεις τα δάκρυα eρωτά μου, μονάχα
Μονάχα τούτο πρόσεχε, μπορεί να πονέσουν και τα χείλη
Δείμο μου, και να σκεφτείς πως ακόμα χαλαρά και γαλήνια γράφω.
Για κάποιο λόγο δεν αγαπώ την Χαλκιδική (ό,τι απέμεινε εξακολουθεί να είναι όμορφο).
Φοίβη μου δεν έζησα ψάχνοντας το τέλειο, το ιδανικό.
Γνωρίζω πως δύσκολο αν όχι απίθανο είναι να υπάρχει κάτι τέτοιο.
Ίσως τούτο τον καιρό τον τελευταίο να το κοιτάζω στα μάτια κι άλλα να κρατάνε μακριά τα βήματά μας.
Γυρεύω εκείνη όχι που θα νιώθει και θα κοιτάζει όπως εγώ, αλλά που θα μπορεί να καταλάβει την ανάγκη της ψυχής μου να νιώθει με τούτο τον τρόπο τα πράγματα.
Δε λυπούμαι πια Δημήτρη, απογοητεύομαι μονάχα κι αυτό γιατί μπορώ ακόμα και γοητεύομαι.
Για όλους υπάρχει κι ένα γιατρικό.
Καλή ανάγνωση να έχεις Ελένη μου.
Πρόσεξε μονάχα μη σε παρασύρει το παρελθόν…
Φεγγαραγκαλιασμένη μου μ’ απαλύνει διαφορετικά τα καψίματα του καλοκαιριού αυτή σου η γραφή.
Σ’ ευχαριστώ.
Καλησπέρα zoaki εύχομαι όλα να πήγα καλά.
Η χωριστή σου μοναξιά
μόνο σου δεν σ’ αφήνει
υψώνεις το ποτήρι σου
και πάντα κάποιος πίνει.
Στη υγειά μας τσαλίμι!
Στην υγειά μας!
den eimaste tipota parapanw apo sunithismenes skies se sunithismena bradua ...
kai einai auti i aplotita pou tha ftiaxnei ola apo tin arxi
Άσε με μόνο μου,
εγώ μάθει να παλεύω με τον πόνο μου!
Δροσερό βράδυ να έχετε!
:)
Μα είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι ATG.
Αλίμονο σ’ εκείνους που επιθυμούν να διαφέρουν.
Με τον πόνο ίσως μάθει κανείς να παλεύει
με την μοναξιά όμως Ηλία τι γίνεται;
Καλό σου βράδυ.
Σεμέλη καλό σου βράδυ.
Ο Σαμιώτικος Ήχος είχε και κάτι άλλο,νομίζω... Ο καιρός μας ετοιμάζει, για το καλύτερο, που έρχεται! Στο εύχομαι απο καρδιάς!
Βίκυ μου ειλικρινά, και εντελώς μεταξύ μας, δε νομίζω να φταίει ο Σαμιώτικος αέρας.
Μάλλον απ’ αλλού φύσηξε αεράκι.
Ευχαριστώ για την ευχή!
Δεν ήμαστε οι σκυφτοί περαστικοί,
δεν ήμαστε η ζέστη της ασφάλτου,
η ψύχρα της δυνατής σιωπής.
Ήμαστε απλά, περαστικοί,άσφαλτος και σιωπή.
Γεννούσαμε ο ένας για τον άλλο αναμνήσεις όσο ζούσαμε!
Εύγε φίλε!
Ευχαριστώ φίλε μου Θοδωρή!
Καλό βράδυ να έχεις.
Είναι τόσο υπέροχο, τόσο όμορφο... που λιγοστέψαμε αναζητώντας μια όαση...
"Ακούω το γέλιο σου να παφλάζει σε γαλανό ουρανό.
Ακούω το κλάμα σου να ραγίζει πέτρινους τοίχους."
Πολύ αληθινά λόγια.. Τι παράξενο συναίσθημα να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου και να κλαίς με το δάκρυ του.
(Το τραγούδι που ακούγεται απ' τα πολύ αγαπημένα!)
Μα, μάτια μου, έτσι δεν είναι η αγάπη;
Να πονάς διπλά από εκείνον που αγαπάς όταν εκείνος πονάει, διπλά να χαίρεσαι όταν εκείνος χαίρεται!
Έτσι είναι.. Τουλάχιστον το ένα απ' τα πολλά της πρόσωπα.
Νομίζω το απαλλαγμένο από κάθε εγωισμό, το καθαρό, εκείνο που μπορεί και κοιτάζεται στον καθρέφτη δίχως καμία υποψία τύψης.
Ίσως.. Αλλά έχω ακούσει τόσες φορές πως "αυτό είναι αγάπη" που έχω αρχίσει να έχω τις αμφιβολίες μου για τις θεωρίες και προτιμώ να κρατώ αισθήσεις.
Να τις κρατάς, …και να ταξιδεύεις.
Δημοσίευση σχολίου