Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Είπα ψέματα για τον χρόνο

Σιωπηλές κι έρημες καθώς φθάνουν καραβάνια οι σκέψεις παίρνουν και γδύνουν τις λέξεις, αδυνατούν να μιλήσουν.
Πέφτουν στα γόνατα να περάσουν από μια σήραγγα σκοτεινή.
Χάνουν τον δρόμο τους, κι ενώ έξω ξημερώνει εδώ μένει σκοτάδι παχύ να διαπερνά την αρμονία των προηγούμενων στιγμών.

Πως είπες το όνομά σου, δε θυμούμαι πια.
Δε θυμούμαι μήτε το πέρασμα σου από τον απέναντι δρόμο.

Μια πόρτα μονάχα ξύλινη, ανοιχτή αφήνει μια υπόσχεση πως κάποιος μπορεί να έρθει ή πάλι πως κάποιος ελπίζεις πως θα έρθει ή πάλι πως κάποιος έχει φύγει.
Κι έχεις καθαρή τη συνείδηση πως το σπίτι έμεινε καθαρό από τη μέρα που έφυγες δίχως να υπολογίζεις το πέρασμα του αέρα από τις χαραμάδες της πόρτας, δίχως τη σαπίλα του χρόνου στα υφάσματα των επίπλων…
Πέρασε ο χρόνος κι εσύ κράτησες μονάχα ένα όνειρο σ’ ένα βάζο με νερό, θαρρείς τριαντάφυλλο μόνο που και αυτά πόσο ν’ αντέξουν.

Μένεις μονάχος αν το γύρισμα της μέρας σ’ αντικρίσει κι έχεις το χρώμα της μοναξιάς στα μάτια.
Τα μάτια σου κλαίνε νύχτα μετά, κι ερημιά.

Είπα ψέματα για τον χρόνο.
Ήταν εκείνος ο γέρος που ανέβαινες στα πόδια του τα Χριστούγεννα και σου έταζε δώρα δίχως να σου δώσει μήτε μια καραμέλα, κι ερχόσουν, καλοκαίρι κοντά, και με ρωτούσες πότε θα έρθει, δεν εύρισκα απάντηση να δώσω στο ερώτημά σου και σ’ έπαιρνα μαζί μου στην παραλία να ξεχαστείς και ξεχνιόσουν.
Απλώναμε τις ψάθες στον ήλιο κι έφτιαχνες πύργους χωμάτινους που καθώς στέγνωναν θρυμματίζονταν απ’ τον άνεμο.
Έπειτα έτσι που η κούραση σου είχε βαρύνει τα μάτια σου έλεγα κοιμήσου και σ’ έπαιρνα αγκαλιά.
Κοιμόσουν κι έβλεπα σύγνεφα να ταξιδεύουν στα βλέφαρά σου.
Χειμώνας στην ψυχή σου κι έξω καλοκαίρι 43ο C υπό σκιά.
Σου έμαθα τα ταξίδια του νου, και ταξίδεψες, με τον ήλιο να βλέπεις τις σκιές με το φεγγάρι τις ψυχές και καθώς απλώνεις τα χέρια ν’ αγγίξεις το κάθε τι μέσα τους.
Σε φίλεψα τη σιωπή μου.

Έτσι λοιπόν σου είπα ψέματα και για τις νύχτες.
Δεν ήταν νύχτα όλο εκείνο το σκοτάδι που έκανε το φεγγάρι να μοιάζει τεράστιο και μεγαλόπρεπο ψηλά στον ουρανό.
Νύχτα ήταν οι λέξεις που άφηνα στο προσκέφαλο σου καθώς έφευγα τα πρωινά.
Νύχτα ήταν να μπορείς να αγγίξεις τις ψυχές, να ψηλαφείς τα σώματα, θαρρείς πιάνο παίζοντας, και να βλέπεις τις εικόνες μέσα τους, τις ανάγκες, να μη μπορείς να τις αποβάλεις.
Ακόμα πιο πολύ ήταν ο τρόπος που σου μάθαινα να περπατάς στ’ ακρόβραχο βαστώντας στα χέρια έναν πέτρινο σταυρό.
Τούτος ο σταυρός ήταν οι νύχτες.

Έρημες και σιωπηλές σαν τις λέξεις που δεν έχουν τίποτε πια να πούν…

23 σχόλια:

vel... είπε...

"Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά... έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα..."

Όμορφο... Ερημικό. Νυχτερινό.

eρωτακι είπε...

Γιατί πάντα τόση θλίψη;
Γιατί;..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ιoanni,
ΠΑΛΙ ΑΦΩΝΗ!......
Τέτοιο πλούτο ψυχής δε μπορούσα να διανοηθώ.
Και ξέρεις μέσα από τούτο το απρόσωπο (;) μέσο επικοινωνίας, ανακαλύπτεις ψυχές διαμάντια..
Γλαρένιες αγκαλιές

Fatale είπε...

Πέρασε ο χρόνος κι εσύ κράτησες μονάχα ένα όνειρο σ’ ένα βάζο με νερό, θαρρείς τριαντάφυλλο μόνο που και αυτά πόσο ν’ αντέξουν.


ήχε μου ...αυτό το τριαντάφυλλο ...ήταν κάποτε το στολίδι μου...

γλυκά φιλιά ...αντέχουμε ...

elenitheof είπε...

"Με τα μάτια μιλάμε
όταν πίσω απ' τις φράσεις χανόμαστε.
Με τα μάτια ιστορούμε αυτά που μας έχει εμπιστευθεί η καρδιά.
Κι αν υπάρχει ο πόνος
αν κάπου ανασαίνει η ελπίδα
κι αν ο άθλιος φόβος θέλει να μας δείξει τα δόντια του
πάλι μέσα στα μάτια θα αφουγκραστούμε
όλα αυτά τα ορατά και τα αόρατα
που δεν μπορούν να μεταδώσουν τα λόγια."
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το ποίημα:"Η πιο αυθεντική γλώσσα βρίσκεται μέσα στη σιωπή" του Κωσταβάρα ο οποίος είναι ο αγαπημένος μου ποιητής και βρίσκεται στη συλλογή του:
"Οι μεταμορφώσεις των κήπων".
Θα το γράψω στο μπλογκ μου.

Το τραγούδι μου ραγίζει την καρδιά. Ποια το τραγουδάει;

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει ο Ήχος έχει μαγευτική δύναμη, αλλά και ανεξάντλητη!!! Τι να σου πω; Φοβάμαι πως θα πατήσω σε λάθος νότα και θα χαλάσω την αρμονία σου... Να είσαι καλά!

Aposperitis είπε...

Λέξεις, σχέσεις, αλήθειες και ψέματα. Στιγμές, αναμνήσεις, αισθήσεις στο επακρον...σιωπή. γιατί κανένας ήχος, καμία εικόνα, καμία λέξη δεν μπορεί να δηλώσει αυτά που κρύβονται τόσο επιμελημένα εκεί; εκεί που οι λέξεις δεν έχουν τίποτε πια να πουν...;

πραγματικά πολύ όμορφο!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Vel μου, δεν κρύβεσαι ποτέ απ’ τα παιδιά μήτε κι απ’ τις ψυχές.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γιατί, eρωτά μου, αυτήν επιθυμώ να διώξω από μέσα μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου, συγγνώμη που κλέβω και πάλι τη φωνή σου.
Όσο για το διαμάντι, δεν ξέρω, δε μ’ άρεσαν ποτέ τα διαμάντια.
Είναι μικρά και ακριβά αντίθετα τα βράχια είναι μεγάλα και σε υποδέχονται κάθε που νιώθεις την ανάγκη να κλάψεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Όλων μας το στολίδι fatale και πίστεψέ με κάπου μέσα μας περιμένει ακόμα ανθισμένο να προσφερθεί.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πανέμορφο ποίημα Ελένη μου, θα περιμένω να το διαβάσω.

Η τραγουδίστρια ονομάζεται Ιροντίνα και το τραγούδι Πρόσωπα από την ταινία Νύφες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου οι ήχοι είναι όλοι όμορφοι και οι λάθος νότες δίνουν μια νέα οπτική στο θέμα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Είναι συναισθήματα που δεν περιγράφονται Αποσπερίτη μου.
Είναι εικόνες που όσο προσπαθείς να τις περιγράψεις πονάς και πάλι δεν τα καταφέρνεις.

elenitheof είπε...

Ιωάννη, τώρα μόλις το έγραψα στο μπλογκ μου και στην Πορφυράδα. Έλα να το διαβάσεις. Είναι υπέροχο! Την ταινία νύφες δεν την είδα στο σινεμά αλλά μια φίλη μου που την είδε μου είπε ότι ήταν πολύ καλή ταινία.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Εκπληκτικό Ελένη μου.
Εκπληκτικό.

Ανώνυμος είπε...

πόσα ονόματα δε θυμόμαστε πια :-/

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Θυμόμαστε πρόσωπα, μορφασμούς, αγγίγματα.
Τι να τα κάνεις τα ονόματα Keimgreek;
Απλοί τίτλοι ομορφιάς είναι.

Ανώνυμος είπε...

...ή σαν σιωπές που πνίγει ο ήχος των λέξεων.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κι έτσι είναι xiozil...

elenitheof είπε...

Ιωάννη, χαίρομαι που σου άρεσε. Αγόρασα τις πρόσφατες συλλογές του Κωσταβάρα και τις διαβάζω. Θα γράφω συχνά διαλεκτά κι αγαπημένα ποιήματά του στον μπλογκ μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

θα περιμένω Ελένη μου.

deti είπε...

Μου θύμισε αυτό που έχω δημοσιεύσει πρώτο στο blog μου.. Μπορεί όχι τόσο πολύ στις λέξεις, μα το συναίσθημα που μου έβγαλε είναι τρομαχτικά ίδιο.