Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

Κλείνω τα μάτια πάει να πει…

Κοιτάζω πέρα απ’ το πέλαγο, μια υποψία διαφυγής ταξιδεύει ατάραχα θαρρείς και γνωρίζει πως θα παραμείνει απλά υποψία, πίσω και πέρα από κάθε υπόσχεση.
Κλείνω τα μάτια, και κλείνω τα μάτια πάει να πει μοναστικά σιωπώ.
Αν ακούσεις τη φωνή μου, πάει, χάθηκε τότε.
Τα όρια πλαστικότητας θα έχουν ξεπερασθεί και φθάσαμε σ’ εκείνα της θραύσης.

Ισορροπώ στις ακμές μιας παράξενης γραμμής, δε γνωρίζω για πόσο, απλά ισορροπώ.
Αφήνω καθώς ξημερώνει μια καλημέρα, πότε στον Θεό που μου υποσχέθηκε, πότε σ’ εμένα που δέχθηκα την υπόσχεση.
Ακούει άραγε;
Κι αν πάλι φθάνει τόσο ψηλά η φωνή ίσως και να μ’ έχει μισήσει.
Κλείνω τα μάτια, και κλείνω τα μάτια πάει να πει ερμητικά σιωπώ.

Απλώνω τα χέρια, διαγράφω σ’ έναν ξένο από εμένα ουρανό κύκλους ομόκεντρους.
Θα περάσουν από μέσα τους αεροσκάφη μαχητικά, διμοιρίες επιδείξεως, αγήματα απόδοσης τιμών ενδόξων στρατευμάτων.

Από τα παιδικά παιγνίδια μου έμειναν σημάδια στα γόνατα, στα χέρια, στο κεφάλι.
Πόλεμος ήταν κι αυτός, ο πιο ειρηνικός.
Δίχως συνθήκες κι ανταλλαγές πληθυσμών, δίχως αντάρτικο.
Καθώς νυχτώνει απλώνω τα χέρια και παίρνω απ’ τις άκρες του ουρανού ένα λευκό σύγνεφο να σκεπάσω της ψυχής μου τη γύμνια.
Θα έρθεις άραγε ντυμένη το λευκό σου ένδυμα ή πίσω και μέσα από το συμπαγές κενό της εδώ απουσίας σου θα στοιχειώνεις τα όνειρά μου;
Κλείνω τα μάτια, και κλείνω τα μάτια πάει να πει πονάω.

Κλείνω τα μάτια και με την οικεία αίσθηση του τυφλού σμιλεύω στο πρόσωπο της νύχτας την ανάγκη μιας περιόδου που έφυγε δίχως τίποτε να έχει αφήσει, που χάθηκε δίχως να έχει ποτίσει με την παρουσία της το αγιόκλημα της ψυχής μου, που έσβησε ληστεύοντας κάθε απόθεμα ζωής από τ’ ανοιχτά μου μάτια, απ’ τα κόκκινα χείλη.
Κοίταξε με στα μάτια λοιπόν και πες μου τ’ όνομά σου, δίχως κι αυτό με άφησες στο περιθώριο του χρόνου που δε δόθηκε ποτέ σε προσφορά και για τούτο πληρώθηκε με πόνο.

Κοίταξε με, απλώνω τα χέρια κι ακόμα διαγράφω κύκλους ομόκεντρους σ’ έναν σκοτεινό πια ουρανό, μόνο που τώρα έχω τα φώτα ανοιχτά να εντοπίζεις πιο εύκολα τον στόχο, αν και δεν έχεις τέτοια προβλήματα εσύ, μόνο που τώρα θα σε προσμένω να έρθεις.
Κοίταξε μονάχα να είσαι ντυμένη με τα επίσημα σου ρούχα.
Με τα χρυσά σου τα φτερά σου και της ψυχής σου τα πολύτιμα.
Κλείνω τα μάτια, και κλείνω τα μάτια πάει να πει πως χαρτογράφησα τα εδάφη της νύχτας και πια δε μου ξεφεύγεις.

Κλείνω τα μάτια και τούτο πάει να πει πια δε με νοιάζει…

33 σχόλια:

βασίλης είπε...

Υπέροχα λόγια ήχε, καλώς σε βρήκα.
Να καταθέσω κι εγώ στο blog σου ότι:
Κλείνω τα μάτια σημαίνει φεύγω, ταξιδεύω σε κόσμους αλλοτινούς , πέρασμα στην αρμονία. Πεθαίνω κι ανασταίνομαι μέσα σε μια νύχτα. Κλείνω τα μάτια, αλλά ανοίγω εκείνα της ψυχής κι έρχομαι όπου εκείνη το θελήσει. Στο μήκος και το πλάτος της, στις παραλλήλους της μόνιμης παρουσίας. Κλείνω τα μάτια γιατί εξουσιάζομαι και παρασέρνομαι. Αντιστέκομαι στο φως. Στη λάμψη μιας στιγμής. Κι ας είναι για ένα βράδυ.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

- Κλείνω τα μάτια και κλείνω τα μάτια πάει να πει πως φυλακίζω τις εικόνες από όμορφες στιγμές...

- Κλείνω τα μάτια και κλείνω τα μάτια πάει να πει, ξεδιπλώνω τις εικόνες, χαμογελάω νοσταλγικά και προχωρώ με αισιόδοξα και αποφασιστικά βήματα

Γλαρένιες αγκαλιές

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

...παυση λειτουργιας της ορασης, προς μειωση των νεων οπτικων ερεθισματων, με σκοπο την συναισθηση των ηδη καταγεγραμμενων...

elenitheof είπε...

Είτε τα έχω ανοιχτά τα μάτια είτε κλειστά πονάω γιατί ο αγαπημένος μου έχει στην αγκαλιά του κάποια άλλη και είναι και οι δυο τους πολύ ευτυχισμένοι και ταιριαστοί. Παλεύω να αντιμετωπίσω το συναίσθημα της ζήλιας με ανωτερότητα. Είναι ο καλύτερός μου φίλος και προσπαθώ να χαίρομαι με την ευτυχία του και να του το δείχνω.
Ιωάννη, συγνώμη για το σχόλιο αλλά δεν τολμώ να μιλήσω σε κανέναν για τον πόνο που κρύβω στην καρδιά μου μόνο στα ποιήματά μου αναφέρω την αλήθεια. Πίσω από το χαμόγελό μου που χαρίζω σε όλους την καρδιά μου κομματιάζει ο πόνος.

elenitheof είπε...

Αν έχεις δει την ταινία:"Ο γάμος το καλύτερού μου φίλου" αισθάνομαι όπως η Julia Roberts.

eρωτακι είπε...

Καλημέρα..

Ανώνυμος είπε...

Κλείνω τα μάτια και κλείνω τα μάτια πάει να πει κοιμάμαι και ονειρεύομαι, σιωπώ και νοσταλγώ, φοβάμαι και αναζητώ, ζω και θέλω να τα ανοίξω και τα ίδια να δω αλλιώς!

Fatale είπε...

κλείνω τα μάτια θα πει...ξαναζώ...!!

κλείνω τα μάτια θα πει μελαγχολώ...ακροβατώ ..αλλά και ξεχνώ και....ξαναζώ..και ξαναγαπώ..
και έτσι μιλώ...με κλειστά μάτια!!

καλημέρα ...))

Ανώνυμος είπε...

Υποσχέθηκες στον εαυτό σου να μην σε νοιάζει πλέον; Να μην πονάς; Και το κατάφερες; Ωραίο αυτό....

Κλείνω τα μάτια, σημαίνει πως αφήνομαι να αναπολώ παλιές στγμές, προσδοκίες που ξέπεσαν, λάθη που έγιναν, χρόνος που πέρασε....

Δε θέλω να κλείνω τα μάτια.... Φοβάμαι....

Νομίζω πως τίποτα απ`όσα προσδοκώ, δε θα έρθει και πάλι θα με γεμίσει με κενό και με απορία.... που κανείς δε θα είναι εις θέσιν να μου λύσει....

Γι`αυτό προτιμώ τη σιωπή και την επιβίωση χωρίς αναμονή... Ξεχνιέσαι κάπως και κυρίως δε θυμάσαι.... Είναι κακό να θυμάσαι τελικά....

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Η άλλη μας ζωή Βασίλη.
Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου,
ότι ποτίζει πιότερο η ψυχή μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βασιλική μου,
…με σκοπό την καταστολή των ήδη καταγεγραμμένων…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου,
γνωρίζω πως πονάει, επέτρεψε στην ψυχή σου να ζήσει όχι στη σκιά εκείνου που αγάπησες κι αγαπάς μα απέναντί του.
Μη ζηλεύεις απλά αποδέξου για να μπορέσεις να προχωρήσεις.
Αφέσου να σ’ αγαπήσουν αν δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις τούτη τη στιγμή και να δεις πως όλη σου η ζωή θα αλλάξει κι ότι σου φάνταζε πριν σαν ευτυχία μπροστά σε εκείνο που θα έχεις θα μοιάζει μιζέρια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλησπέρα Ερωτα..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου,
ελπιδοφόρο κοίταγμα μέσα από τ’ ανοιχτά της ψυχής μάτια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Fatale μου,
παίρνω τα πάντα πάλι απ’ την αρχή μ’ όποιο αποτέλεσμα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φοίβη μου,
Πότε πονάς και πότε όχι.
Δεν είναι υπόσχεση.
Δε νοιάζεσαι για το αν θα πέσεις ή όχι.
Δε νοιάζεσαι για τους νεκρούς της μάχης της ψυχής.
Δε νοιάζεσαι αρκεί να καταφέρεις ένα χτύπημα κι εσύ κι ας μην είναι κάτω από την ζώνη.

Ανώνυμος είπε...

Αισιόδοξο...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τρελοφαντασμένη το πάλεψα για το αντίθετο αλλά δεν…
Χάλασα κι εγώ…

Ανώνυμος είπε...

Κλείνω τα μάτια θα πει μπορώ και ονειρεύομαι ακόμα και στο σκοτάδι...

vel... είπε...

Προσπαθώ να θυμάμαι τελευταία την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου "να 'χω τα μάτια μου ανοικτά βράδυ πρωί". Για να μπορώ να τα κλείσω εκεί που αξίζει.

Καλό απόγευμα, Ήχε. Καλό απόγευμα σε όλους.

Ανώνυμος είπε...

... συνομιλία, ακολουθεία, πραγματώση,εναρμόνηση,αλήθεια, ταξίδι, επιστροφή, όνειρο, σαφίνεια, υπεροχή, βήματα...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μονάχα το σκοτάδι της ψυχής φοβάμαι καμιά φορά και xiozil μου, δε φαίνεται να έχεις από αυτό…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Vel, αστερισμέ του νότου, βελόνα πεσμένη από πεύκο, χρόνια τώρα θητεύω στις αϋπνίες, πίστεψέ με δε βοηθούν…
Κλείνε τα εκεί όπου βρίσκεις απλά την ευκαιρία, το εκεί ίσως ποτέ να μην το βρείς.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Mist μου, φυλάγω μονάχα την λέξη ταξίδι στον κόρφο μου και κατεβαίνω Αθήνα για αύριο.
Κι όλα τούτα που γράφεις απλά Ζωή…

Ανώνυμος είπε...

Που να απευθύνεται το χτύπημα Ήχε; Στον εαυτό σου ή... σε κάποιον άλλον; Πότε θα είναι κέρδος;

Όχι, δε νοιάζομαι για το αν θα πέσω ή όχι. Φοβάμαι όμως τις συνεχείς απώλειες, όπως και το γεγονός ότι πολλές φορές το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Εστιάζει εκεί που δεν πρέπει, κολλάει σε λάθος πράγματα, γεγονότα, ανθρώπους, στιγμές,
εικόνες, λόγια.....

Στο τέλος βγαίνει αυτό λάθος στις εκτιμήσεις του, παρόλο που το φταίξιμο ανήκει αλλού. Δε θέλω να το βιώσω ξανά... Εδώ νοιάζομαι για τους νεκρούς αυτής της μάχης. Δυστυχώς, δε με αφήνουν αδιάφορη...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πέρασα, Φοίβη μου, την τελευταία μεγάλη περίοδο της ζωής μου σ’ ένα πεδίο μάχης, σ’ ένα θέατρο επιχειρήσεων μόνο με κομπάρσους.
Έμαθα να μετρώ τις απώλειες.
Άλλο δεν μπορώ.

Ακόμα και στα λάθος, σηκώνω ψηλά πια τους οπλίτες μου και τρέχω φωνάζοντας γιούργια.
Άλλωστε αυτό ήμασταν πάντοτε οι Έλληνες ένα απέραντο γιούργια.
Γι’ αυτό μας θέρισαν.
Καιρός να θερίσουμε τώρα…

Ανώνυμος είπε...

H μεγαλύτερη περιπλάνηση βρίσκεται στο βάθος των οφθαλμών
εκεί που τρεμοσβήνει το πιο απόμακρο άστρο
κάτω από στρώματα τοπίων που αχρηστεύτηκαν
ειδώλων που έγιναν δάκρυα.........

Ανώνυμος είπε...

Σου εύχομαι αυτό το τεράστιο πεδίο μάχης να έκλεισε στη ζωή σου σαν ένα κεφάλαιο, που έδωσε εμπειρίες και γνώση, χωρίς απαραίτητα να ήταν κακό.
Κι εγώ μία από τα ίδια... κινούμαι σε ένα θέατρο παραλόγου... Λες να είναι επειδή μου αρέσει κιόλας αυτό το είδος θεάτρου; Δεν το έχω εξηγήσει ακόμη...

Πάντως, δε μπορώ να το ξορκίσω. Το βλέπω κι αγωνιώ... Κανονικά, όλα αυτά θα έπρεπε να με είχαν κάνει ατσάλινη, πύρινη, να θερίζω κόσμο στο πέρασμά μου και να μην κοιτώ καν τη σκόνη που αφήνω... Όμως, κάθε άλλο. Με έχουν κάνει πιο ευαίσθητη και πιο επιρρεπή πλέον σε όλα. Λες και δε φοβάμαι τη φωτιά. Τόσο που την έχω δοκιμάσει... Κι όλο στη φωττιά τρέχω... Λες επειδή είμαι και ζώδιο της φωτιάς;;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

…κι έκαναν ένα σκορποχώρι τη ζωή μου….
Σ’ ευχαριστώ πολύ Κατερίνα μου.
Συγχώρεσέ μου την αυθαιρεσία του συμπληρώματος.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φοίβη μου,
δύσκολο να εξηγήσω, έχει χρόνια να διαβεί το θέατρο και ο πόλεμός μο.
Όλα κάνουν τον κύκλο τους.

Αγγελική Στ. είπε...

Κλείνω τα μάτια πάει να πει πως αφήνομαι. Κλείνω τα μάτια πάει να πει πως παραιτούμαι. Κλείνω τα μάτια κι έρχεται εκείνη. Άλλο ένα βράδυ, να παλέψουμε, όχι ειρηνικά, ποτέ ειρηνικά στον έρωτα. Να ματώσουμε και να πονέσουμε, αλλά να ζήσουμε... κι ας είναι και για λίγο μόνο...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μία μάχη ακόμα αν το επιθυμείς Sunshine, μονάχα μία ακόμα