Παρασκευή 6 Ιουλίου 2007

Προορισμοί

Υπάρχουν, στους μέσα μας κόσμους προορισμοί όπου κάποιοι καταφέρνουν να φθάσουν κι άλλοι, που παρά την προσπάθεια, δεν έχουν επάρκεια χρόνου ή δύναμης για να το καταφέρουν.

Κλείνεις τα μάτια κάποτε κι αναρωτιέσαι τι είναι και ποια είναι τα ταξίδια.
Πολλές φορές παίρνεις λάθος συντεταγμένες στον χάρτη, υπολογίζεις λάθος τους ανέμους.
Έτσι λοιπόν, τα περισσότερα, πεθαίνουν ακόμα στην αίθουσα αναμονής.
Συχνότερα τα πιο μεγάλα, εκείνα που τα πίστεψες αγαπημένα.

Μαζεύεις, τακτοποιείς με τρυφερότητα τα ρούχα στη βαλίτσα, παίρνεις μηχανές φωτογραφικές, βιβλία, σημειώσεις σε μια τσάντα μαύρη δερμάτινη.
Αφήνεις το αυτοκίνητο στον χώρο σταθμεύσεως, ανεβάζεις στην αίθουσα αναμονής τα πράγματα και περιμένεις.
Ο άνθρωπος σου δεν είναι εκεί ή κι αν είναι, είναι αλλού.
Μαζί σου δεν είναι.
Και νιώθεις τότε να ταξιδεύεις με εισιτήριο δανικό και μάλιστα δίχως επιστροφή.
Κι αναρωτιέσαι τελικά ποιος είναι ο πιο αγαπημένος προορισμός.

Το πιο μεγάλο μου ταξίδι είσαι εσύ…παίζει το ραδιόφωνο της ψυχής κι αρχίζει να φέρνει κύκλους στο μυαλό σου ο στίχος κι όταν έχει πια ποτίσει το μυαλό, κατεβαίνει στο στήθος, κι εκεί να δεις αλήτεμα…
Ναι, ο πιο αγαπημένος προορισμός είναι εκείνος ο άνθρωπος ο απέναντι σου.
Κάθε που αφήνει ένα μονοπάτι δίχως εμπόδια και μπαίνεις, χάνεσαι…
Είναι ο Παράδεισος, κι ας εσύ στην Κόλαση οδηγείσαι για εκείνα που έκανες καθώς αγαπούσες.
Κάνει το ταξίδι να έχει προορισμό, το άγγιγμα να γίνεται τρυφερό, η φωνή απαλή.
Έξω από τον απέναντί σου άνθρωπο όλα μοιάζουν κενά ή έστω μισά.
Αν νιώσει το ταξίδι που κάνεις στο βλέμμα του μόνο τότε θα καταλάβει.
Θα νιώσει πως είναι να παίρνεις ζωή, να ενεργοποιεί κάποιος τις αδρανοποιημένες σου αισθήσεις.
Πως είναι να αποκτά νόημα το κάθε τι μέσα σου.
Το χρώμα το αληθινό της απουσίας καθώς λείπει.
Η ολοκλήρωση.

Δεν γνωρίζω άλλο να πω.
Άφησα πλάι στο κρεβάτι μια τσάντα μικρή.
Ξημέρωσε, άυπνος είμαι από ταξίδι, κουρασμένος.
Κάποιος την κουρτίνα να τραβήξει μη με χτυπάει ο ήλιος στα μάτια.

12 σχόλια:

Fatale είπε...

ήχε .....μόλις τράβηξα την κουρτίνα...!!

Το ταξίδι να έχει προορισμό... σοφόν ....ίσως η Ιθάκη ...!!

καλό Σαββατοκύριακο...
φιλιά

mad2luv είπε...

εγω θα σου ευχηθω σε καθε ταξιδι σου να εχεις εναν συνταξιδιωτη...ειναι πιο ομορφα τα ταξιδια οταν τα μοιραζεσαι..οπως και καθετι αλλο

iLiAs είπε...

..αλλού κινήσαμε γι' αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ ευχαριστώ Fatale.
Μόλις τώρα έπαψαν να πονάνε τα μάτια.
Υπέροχο το Σαββατοκύριακο σου να είναι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Mad2luv μου δεν είναι ταξίδια εκείνα που δεν έχεις να γύρεις το κεφάλι σου σε μια αγκαλιά αγαπημένη
Σ’ ευχαριστώ για την ευχή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
κάπως έτσι δε γίνεται συχνά στη ζωή μας.

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να είναι ωραίο το πιο μεγάλο ταξίδι... αλλά ταξίδι (με ή χωρίς γνώση προορισμού) είναι η ζωή μας όλη... Να σε ταξιδέψει η αγάπη εύχομαι! Κι έτοιμο να είναι πάντα το σακίδιο, αν και τότε μόνο η καρδιά φτάνει... Καλά ταξιδέματα!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σε κανένα ταξίδι πραγματικό δεν υπάρχει γνώση προορισμού.
Τα μόνο πραγματικά ταξίδια είναι εκείνα της καρδιάς.
Τα υπόλοιπα στοιχειωμένα από υλικές υποχρεώσεις τα περισσότερα.
Κι εσένα μακριά να σε βγάλει και να ‘ναι το πιο όμορφο απ’ όλα.

Δημήτρης είπε...

Τον προορισμό μπορεί να μην τον ξέρουμε.
Τον καθορίζουμε όμως καθόλου; Και πώς; Να προσπαθεί κανείς ή ν' αφήνεται στο ταξίδι;

Πώς τα καταφέρνεις, φίλε ήχε, και "ηχείς" καθημερινά με κάτι αληθινό...

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το ταξίδι, το αχαρτογράφητο
στα δεδομένα του σύμπαντος...
Με μόνη πυξίδα της ψυχής τον έρωτα
Μέσα στα μαγνητικά πεδία ενός
βλέμματος να μπερδεύονται οι μοίρες
του πιο αγαπημένου προορισμού...
Χάνεσαι και βρίσκεσαι σε παράλλήλους
του δικού του χάρτη, του δικού του
τόπου...
Δίχως επιστροφή, δίχως νοσταλγία
για τη δική σου θάλασσα...
Στιγμές παράδεισου στην κόλαση
κλεισμένες...
Η ολοκλήρωση μέσα από την απουσία... Πληγή κι ανάσα, νόημα
της ύπαρξης σου...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ανάλογα τι ονομάζει κανείς προσπάθεια Δημήτρη.
Σκέψου, το προορισμό κάποιοι δεν τον συνειδητοποιούν ποτέ, ακόμα κι αν έχουν φθάσει οπότε πώς να τον γνωρίζεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αναστασία μου
Είναι το πιο μαγικό μας ταξίδι.