Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

Από την οδό του μεσημεριού

i

Ένα ταξίδι γεμάτο ουρανό…

- Πως με κορόιδεψαν έτσι -

Στις μέρες μας δεν υπάρχει ουρανός
μόνο ένα σώμα υπάρχει
που συνεχώς το βιάζουν.


ii

Άπλωσα τα φτερά και πέταξα.
Δεν είδα αγγέλους
μήτε πουλιά.

Έτσι όπως πέταξα όμως
έχασα μέσα μου τη γη
μπορεί για πάντα τούτη τη φορά.


iii

Υποφέρω τη σιωπή μου
την αφημένη στους τοίχους,
στα μάρμαρα
την ξεχασμένη στους διαδρόμους
που βαδίζω για να σε βρω.


iv

Περίμενα ώρα
έχοντας χεσμένη την υπόσταση
και την υπομονή
ζωγραφισμένη στα μάτια
και στα χέρια η θλίψη μου έκλαιγε.

Μα εσύ, είχες από καιρό χαθεί.

20 σχόλια:

xiozil: είπε...

Οι κύκλοι κλείνουν κάτω απ' την πίεση της ανάγκης ν' ανοίξουν νέοι...

Sorry που παρεμβαίνω και γίνομαι πεζή.
Και μην ξεχάσεις να φορέσεις το αγαπημένο σου χαμόγελο στο επόμενο ταξίδι για να πετάξεις πιο ψηλά και να δεις όσα σ' αυτό σου κρύφτηκαν.

Ανώνυμος είπε...

Αχ..
καλό!!

Καλημέρα ! (καλό μεσημέρι ήθελε να πει η ποιήτρια αλλά ντράπηκε :P)

[www.innersilence.wordpress.com]

tk είπε...

Καλημέρα. Ωραία γράφεις. Βαθιά και απλά.

Υ.Γ. Καλά τα λέει ο Νικόλας. Δάκρυσα πάλι μεσημεριάτικα... Και θυμήθηκα χθες το βράδυ που το 'παιξε ένας φίλος στην παραλία... Δώρο για τα γενέθλιά μου. Να 'σαι καλά Ήχε...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ίσως και να είναι xiozil, τούτη η πίεση που λες ίσως πάλι απλά ανάγκη για να κλείσουν.
Ένα χέρι προσμένω ν’ απλωθεί για το επόμενο ταξίδι κι εύχομαι να μην ακούγεται κάπως..
Πρέπει κάποιος να σου μιλήσει περί πεζών ανθρώπων για να καταλάβεις πως δεν είσαι, αν και το γνωρίζεις ήδη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αλεξάνδρα μου καλώς ήρθες.
Κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται την καλημέρα, την καλησπέρα, την καληνύχτα του.
Καλό απόγευμα να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χρόνια σου πολλά Μορφέα.
Σ’ ευχαριστώ.
Να πορεύεσαι με γαλήνη κι ευτυχία στην ψυχή σου.

βασίλης είπε...

Βαθυστόχαστοι στίχοι. Υπερβαίνουν ένα ερωτικό συναίσθημα έλλειψης και πετάνε σε οικολογικές αναζητήσεις. Καίγεται η φύση, χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Κλείνουμε τα ρέματα. Πλημμυρίζουν τα σπίτα και οι δρόμοι. Σιωπή αντί για κρυγή, ο συμβιβασμός του ανθρώπου γραμμένος σε άδειους τοίχους σε άδειους ανθρώπου.
Και όλα αυτά με ένα υπονοούμενο ερωτικό, συναισθήματα ζήλιας, απόρριψης και τελικά θλίψης.

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον ονομάζεις γη, τον ουρανό σου, ίσως γιατί έχεις δει περισσότερη λαμπρότητα από τούτη... Και αυτοί οι άγγελοι, που σε κοιτούν απορημένοι... τι να τους πω; Δεν έχει χαθεί τίποτα... είναι σε μια λανθάνουσα κίνηση όλα... ετοιμάζουν μια ηλιαχτίδα, που ξαφνικά θα έρθει να φωτίσει και να μιλήσει μυστικά ζωής, ευλογημένα... Έχει χώρο η καρδιά, ε; Έρχεται!

fish eye είπε...

κι ομως εισαι και ποιητης..και στιχακι εισαι ομορφο..σε παγκακι..σε κορμο δεντρου..στο κυμα της θαλασσας..και στις καρδιες μας!!
ωραια η μουσικη σου επιλογη
φιλι

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βασίλη
ο κάθε ένας νιώθει διαφορετικά το κάθε άγγιγμα, το κάθε τι στον κόσμο αυτόν.
Είναι τούτο που κάνει τις λέξεις ν’ αποκτούν μορφή πολυδιάστατη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου
χωνευτήρι είναι η καρδιά, με τον καιρό δημιουργεί κενά κι αφήνει άλλες εικόνες, άλλα αγγίγματα να εισρεύσουν.
Πάντα έχει χώρο η καρδιά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φεγγαραγκαλιά μου
το κάνεις ν’ ακούγεται σα μνήμη ερωτευμένων…

fish eye είπε...

ηχε μου το τραγουδακι σου με ενεπνευσε!!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλές γραφές Φεγγαραγκαλιά μου!

vel... είπε...

Πολύ όμορφο... με αποκορύφωση το iv :)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Η κορύφωση έρχεται τελικά με μία φυγή!
Τι να πω Vel…

MARIA ANDREADELLI είπε...

Γράφεις όμορφα για βαθιά νοήματα!

elenitheof είπε...

Ιωάννη, πόσο πονεμένα και απελπισμένα γράφεις!
Εμένα δεν με νοιάζει τίποτα πια.
Περνώ τόσο ευχάριστα,χαρούμενα και ξέγνοιστα τις περισσότερες ώρες της ημέρας με καλές παρέες κυρίως στη θάλασσα που ξεχνώ και τον πόνο που ένιωθα και τα δάκρυα που έχυσα. Δεν αξίζει να κλαίμε για χαμένες αγάπες. Ο καθένας είναι ελεύθερος να τραβήξει το δρόμο του αν δε θέλει να είναι μαζί μας. Εμείς να είμαστε καλά και να περνάμε κάθε μέρα και καλύτερα.
Αν πράγματι λυπάσαι και κλαις όπως γράφεις στους στίχους σου, ψάξε στον ουρανό της ζωής σου και κάποτε θα συναντήσεις ένα αστέρι που περιμένει να το αγαπήσεις και να σε αγαπήσει.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Poetic sin καλώς ήρθες
Δεν ξέρω να πω κάποια πράγματα είναι όπως τα νιώθει κανείς.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Εκεί ψάχνω Ελένη μου κι ίσως κάποτε…