Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Το γράμμα απο τον προθάλαμο κάποιου νοσοκομείου..

Να λοιπόν που φτάσαμε στο τέλος του γυρισμού.
Μόνο που αλλού μας έβγαλαν οι νύχτες.
Στην ερημιά εμένα, εσένα σ’ άλλη αγκαλιά..
Έκλεισα τα παντζούρια, άλλο να μη βλέπω, τ’ album των φωτογραφιών έκρυψα άλλο να μη θυμούμαι.
Πονάει η μνήμη.
Κάθε τι δικό σου με πονάει.
Κι όλα δικά σου είναι.
Κι όλα με ματώνουν.
Γεννάω παιδί δικό σου, με πιάνουν οι πόνοι.
Υποφέρω, μ’ ακούς, υποφέρω.
Την μπέρδεψα τη ζωή μου.
Της φόρεσα ένα μου φόρεμα παλιό νεανικό.
Είχε ακόμα τα σημάδια της αθωότητας μου επάνω.
Χάθηκαν όλα, για πάντα.
Πάνε ώρες τώρα, αιώνες μοιάζουν, που νιώθω του μυαλού μου τους τοίχους ν’ αγγίζεις.
Φοβάμαι.
Δε θ’ αντέξω.
Σ’ ευχαριστώ όμως.
Όπως οι απελπισμένοι ευχαριστούν τον δήμιο τους.
Σβήσε με καθώς θα φεύγεις.
Κάνε με λεκέ επάνω στο ρούχο σου κι ας χαθώ στο πρώτο πλύσιμο, μια σταγόνα ιδρώτα στο στήθος σου επάνω.
Παιγνίδι κάνε με και σπάσε με.
Παιγνίδι υπήρξαν στα χέρια σου τόσα χρόνια, αγάπη μου.
Με πόσο κόπο λέω τώρα τούτη λέξη.
Σα να στυφίζουν τα χείλη καθώς βγαίνει, κ’ ύστερα γλυκαίνουν από το δικό σου φιλί, ανασυρμένο έστω από τις πιο μακρινές μνήμες.
Έκλεισα καρδιά μου, κοντά σου.
Μόνο κοντά σου έζησα, και πέθανα.
Κι ίσως να ‘ναι ακόμα αναποφάσιστη η καρδιά μου, μια σε φέρνει και μια σε διώχνει, άλλο η ψυχή μου δεν αντέχει όμως, για τούτο σου λέω, έκλεισα καρδιά μου.
Σφάλισα μέσα μου κάθε πόρτα, κάθε παράθυρο, χαραμάδα δεν άφησα για να περάσεις κι ας αύριο όλα τ’ αντικρίσω ανοιχτά.
Πάλι από την αρχή.
Ποιος πόνος να ‘ναι άραγε ο πιο μεγάλος;
Αναρωτιέμαι, πνοή μου.
Αναζητώ το κορμί σου πλάι μου τα πρωινά, δε το βρίσκω, τα σημάδια του ιδρώτα σου ψάχνω, μα γι’ άλλη μια φορά δεν ήρθες, κι έτσι δεν μπορείς να φύγεις.
Άδειασα μέσα μου, η αναμονή μ’ άδειασε.
Έμεινα μ’ ελπίδες σκοτωμένες να υπάρχω μέσα της.
Στοίχειωσα.
Φέρνω βόλτες στο έρημο σπίτι μήπως και πάλι υπάρξει κάτι από εσένα.
Τ’ όνομά μου είναι απελπισία, αυτό ακούω, σ’ αυτό απαντάω.
Απελπισία.
Κι ας έλεγες πως έχω όνομα κομμένο και ραμμένο στα δικά μου μέτρα.
Μικρό και δυνατό.
Αλλάζω, μάτια μου.
Ακόμα και τούτη η απελπισία με βοηθά ν’ αλλάξω.
Σε λίγο, ο χρόνος μου θα είναι ένα κυκλάμινο ανθισμένο κι ας σ’ έχω κρατήσει μακριά.
Γιατί εγώ θα σ’ έχω μακριά, δε θα φεύγεις όταν πρέπει, μήτε θα έρχεσαι όταν μπορείς.
Σε λίγο, η ζωή μου θα υπάρχει στον κόσμο καθαρή, δίχως κι εμένα μέσα της.
Αφού εγώ είμαι εσύ, κι αφού αλλάζω, αγάπη μου, τίποτε από μένα δε μένει.
Θα ζήσω κενή, σα να ‘χασα τον κόσμο ολόκληρο από μέσα μου.
Απλά θα υπάρχω.

Να χαμογελάς πάντα.

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σ' ένα "μου λείπεις"
που μόλις χάραξα σε λέξεις,
διαβάζω από σένα, αυτά που κρύβονται
μέσα του κι εγώ τ' άφησα ανείπωτα...
για μια ακόμη φορά...
τα λόγια σου σαν τα λόγια μου...
Καλό σου ξημέρωμα Μοναχικέ Ήχε !

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλό σου ξημέρωμα Ποιήτρια!

vel... είπε...

Χμμ... Ήχε... μια μέρα πριν φύγω για άλλες θάλασσες, σου χαρίζω μια απ' τις εδώ να ξεβγάλεις την πίκρα σου.

Καλημέρα (Ιστία) :)

Ιωαννα είπε...

Ειναι σημαντικο να συμμετεχεις ακομα και στις διαδρομες του πονου σου .
Ειναι μια διαδρομη που ολοκληρωνει την καθαρση .
Μια βροχη που λιωνει τα συννεφα .
Ενα λιοδενδρο που θα ξανακοιταξει πολλες φορες τον ηλιο του , τους ηλους του .


Βαθυ ταξιδι εχουν να κανουν οι ψυχες ....κι αμαθητες , μαθαινουν


Γαληνιο καλοκαιρι να εχεις σε ηχους και χρωματα βουτηγμενος


Ιωαννα

Moira είπε...

Ο λόγος σου είναι εξαιρετικός.Καίριος σαν την πραγματικότητα που ζούμε κ απλός, σαν την πραγματικότητα που θα έπρεπε να ζούμε.Φυσικά , προσπαθώ να καταλάβω , ακριβώς τι είναι αυτό, που πασχίζεις να ξορκίσεις ή να κρατήσεις..
Οι εναλλαγές στη διάθεση σου κ στα λεγόμενα σου , έχουν πάντα την ίδια αφετηρία, το ίδιο καταλυκτικό σημείο..ποιο όμως;
το κείμενο που μόλις διάβασα με συντάραξε.Βιωματικά κ μόνο, θα μπορούσα να το διεκδικήσω ως δικό μου-με την άδεια σου βέβαια-Εξάλλου , όλοι μας, τα δεινά μας τα θεωρούμε μοναδικά κ ασύγκριτα..
Κ ναι , έχεις δίκιο.κάθε κύκλος κλείνει..έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει.
Αλλά , θα έπρεπε να γνωρίζεις , ότι γεννάει άλλους..κύκλους..
Ιωάννα

Fatale είπε...

ήχε μου γλυκέ και πονεμένε...

ισως ο χρόνος να σε πάρει στο σχολείο του....και με το σφουγγάρι του μαυροπίνακα τα σβήσεις όλα...

φιλιά

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Κρατώ τούτο:
"Απλά θα υπάρχω".....


Γλαρένιες αγκαλιές

iLiAs είπε...

Να χαμογελάς πάντα
Αυτό κρατάω...καλή σου μέρα! :)

Ανώνυμος είπε...

Καρπός αγάπης... θαύμα ζωής θα το πω! Καθώς στον κόσμο θα προβάλει, μια αγκάλη θα προλάβει κι η αγάπη θα το πάρει, στην καρδιά μας μυστικά... Εκεί είσαι! Όλα έγιναν τρόπος να γράφεις και να σιωπάς, να ζεις και να αγαπάς...

Αλεξάνδρα είπε...

Τι περίεργος ο κύκλος: δεν έχει αρχή ούτε τέλος.

Σαν την αγάπη.

Μπορεί να μας πονέσει κάποτε, μα τα δώρα της είναι τέτοια που σαν μαλακώσει ο πόνος κάνει την καρδιά να γελάει, να νοιάζεται να ξεχνάει τον πόνο, να θέλει να θυμάται...

...να ξανακολλάει φωτογραφίες, να ανασύρει μνήμες να αγκαλιάζει και πάλι... ξέρει καλύτερα απ΄όλους η αγάπη πως μόνο με πνοή ελευθερίας ζει...

tk είπε...

Γιατί εγώ θα σ’ έχω μακριά, δε θα φεύγεις όταν πρέπει, μήτε θα έρχεσαι όταν μπορείς.

Η αγάπη, μια αλυσίδα από πρέπει, μπορώ και θέλω...
Πόσο δύσκολα κάνουμε κάποια πράγματα...?

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

@Μαρίνα...
Εκείνος/η ποτέ δεν περνούν, παραμένουν μέσα μας...

@Ήχε, το σπανιότερο πράγμα στον άνθρωπο είναι μια πράξη αληθινά δική του.
Ακόμη κι όταν ο κύκλος κλείνει. Ακόμη κι αν έμεινες έξω απ' τα όρια του.
Ίσως αυτό να ήταν, να είναι το απόλυτα σωστό.

Καλό Βράδυ!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ ευχαριστώ Vel… μου.
Εύχομαι να πάρει μακριά η θάλασσα ότι μας πονά.
Μπορεί όμως;
Σμαράγδινο καλοκαίρι να έχεις, όπως τα νερά του Ιωνίου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μια διαδρομή είμαι που πίσω της αφήνει θύματα.
Έρημα σπίτια και κραυγές σπαραγμού.
Τυχεροί Ιωάννα μου όσοι απλά ξεχνάνε.

Υπέροχο το καλοκαίρι σου να είναι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μνήμη, Moira μου, δεν είναι μόνο εκείνο που ζήσαμε αλλά κι εκείνο που μας διηγήθηκαν και πότισε μέσα μας σα να ‘ταν βίωμα δικό μας.
Διεκδίκησε το.
΄
Όσο για τους κύκλους, θέλει και λίγη τύχη..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Fatale μου, ίσως, όπως το είπες μα και πάλι τι γράψεις σ’ έναν μαυροπίνακα με μαύρη κιμωλία;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αυτό δεν κάνουμε φορές πολλές Γλαρένια μου;
Απλά υπάρχουμε!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία κρατάς την ευγένεια της ψυχής του ανθρώπου που πόνεσε μα δεν ευχήθηκε ποτέ το ίδιο.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δύσκολο σχολείο Βίκυ μου.
Πολύ δύσκολο και μ’ απορίες πολλές δίχως απαντήσεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Adiple μόνο στο κέντρο του νιώθεις κάποια ασφάλεια, σε φυλακίζει μονάχα δε σε φέρνει βόλτα με την κίνησή του, δε σε ζαλίζει.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Morfeas τραγικά δύσκολα μα κάποτε αδυνατείς να ζήσεις με τα δάνεια του χρόνου εκείνης της ψυχής που αγαπάς.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δημήτρη δύσκολο να μένει έξω από κύκλους δικούς σου.
Ζωή που ζεις μ’ αντιπρόσωπο μοιάζει.

deti είπε...

"μα γι’ άλλη μια φορά δεν ήρθες, κι έτσι δεν μπορείς να φύγεις."

Η απουσία.. τσακίζει!

Όπως μου είπε και μια φίλη.. Απο τότε που ερωτεύτηκες δεν είσαι εσύ, είσαι εσύ μαζί με εκείνον.

Χαρά Τσακίρη είπε...

Ολα σας τα γραπτα τα εχω ξεδιπλωσει λεξη προς λεξη μες στην ψυχη μου ενα -ενα αλλα θαρρω πως εδω ..... με ισοπεδωσατε!!!!
Παντα απολαμβανω τη γραφη σας.... ηθελα απλα να σας το πω!
Καλησπερα.
Χαρα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Deti μου
σοφή η φίλη σου.
Η απουσία πολλές φορές είναι ο πόνος που πρέπει να νιώσουμε για να καταλάβουμε την πραγματική διάσταση του ανθρώπου που ερωτευθήκαμε.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χαρά μου
σε περίμενα από καιρό δεν το κρύβω.
Σ’ ευχαριστώ.
Σ’ ευχαριστώ ακόμα, για όλα εκείνα που γράφεις μ’ έναν τρόπο που αδυνατώ.
Να χαμογελάς.
Να χαμογελάς με δύναμη ψυχής.

Ιωάννης Τ.