Τρίτη 17 Ιουλίου 2007

Μ’ αφορμή τα πανηγύρια του καλοκαιριού

Μεσοκαλόκαιρο πια.
Αρχίζουν σε λίγο τα πανηγύρια.
Οι γύφτοι – μια που άλλος δεν καταδέχεται πια την παιδική ευτυχία – θα στήσουν τους πάγκους με τα παιγνίδια έξω από τις εκκλησιές και στην πλατεία.
Θα πάρουμε πάλι νεροπίστολα – ο πιο ξέγνοιαστος πόλεμος της ζωής μας ήταν - κάρτες μ’ αυτοκίνητα πολυτελείας ή φόρμουλες, άλλοτε με σκάφη.
Κοσμήματα και κουζίνες πλαστικές τα κορίτσια.

Θυμάσαι;
Έρχονταν και το τρενάκι κάποτε, εκείνο το πράσινο, που χτύπησα το μέτωπό μου στις ράγιες του και με τρέχατε με τις γάζες και τα ιώδια.
Έχω ακόμα το σημάδι.

Καθώς θα παίρνει να νυχτώνει, τα όργανα θ’ αρχίσουν τον δικό τους τροπάρι.
Πατιρντί θα γίνει.
Θυμάσαι τι πάει να πει πατιρντί;
Σαματάς θα πει, γλέντι μεγάλο θα πει, με βιολιά και λαούτα.
Τα πιάτα γύψινα, μια στοίβα, προσμένουν την ώρα του σπασίματός τους.

Κι εμείς, ώρα για κρυφτό, θα ξεχυθούμε αφήνοντας τον Αργύρη να τα φυλάει.
- Είδε κανείς την Sylvia; Που κρύφθηκε πάλι αυτό το κορίτσι;
- Βαλάνη, κάνε χώρο επάνω στο δέντρο ν’ ανέβω κι εγώ!
- Δημήτρη, πρόσεχε εκεί στις τριανταφυλλιές, θα σκίσεις τα ρούχα σου!
Κι άλλοτε μακριά γαϊδούρα, τζαμί και χώρες στην αυλή του σχολείου και στον δρόμο μπροστά από αυτό.

Τ’ Αγίου Παντελεήμωνος στις 27, του Σωτήρος στις 7 τ’ Αυγούστου, της Παναγίας στις 15 κ’ οι γύφτοι, εκείνοι οι ίδιοι με τα παιγνίδια, πλάι στον Ερυθροπόταμο θα στήσουν το γλέντι τους και θα το πάψουν με το φως του ήλιου.
Γέμισε η ψυχή μου πανηγύρια ή πιο σωστά πλημμύρισε, θάλασσα τα πανηγύρια μας κι εμείς βαρκούλες μέσα τους.

Μεσοκαλόκαιρο κι έχω χρόνια να δω τα παιδιά.
Άλλος με τη δουλειά, άλλος με την οικογένεια, στις τέσσερις άκρες του κόσμου σκορπίσαμε.

Έχω ακόμα κρατημένο εκείνο το καμένο δολάριο.
- Θυμάσαι Pete;
1995 ήταν, ξημερώματα δεκαπενταύγουστου.
Μέχρι εδώ γράφω, οι λεπτομέρειες είναι δικές μας.
Φυλαγμένες καλά οι μνήμες μας.
Στις αναβροχιές και στις πλημμύρες.

Πότε θα βρεθούμε άραγε όλοι μαζί ξανά;
Ίσως ποτέ, κι ας τ’ ονειρευόμαστε όλοι.
Να παίξουμε πάλι εκείνο τον παπουτσοπόλεμο στο κάτω σπίτι, να μαζευτούμε στο ορμητήριο μας στο καμαράκι μας, να την αράξουμε πάλι στην ταράτσα να μιλήσουμε με τ’ αστέρια.
Να μαζευτούνε οι γιαγιάδες να φτιάξουν λαλαγγίτες πάνω στο σάτσ’ και μικίκια στη μασίνα.
Έχω ακόμα την εικόνα της θείας Susan στα μάτια, με τ’ ανύπαρκτα ελληνικά της και πασπαλισμένη μ’ αλεύρι να χοροπηδάει, παιδί μικρό θαρρείς, φωνάζοντας «μικίκες, μικίκες» σα ν’ ανακάλυπτε εκείνη τη στιγμή τον κόσμο, σα να μην ήταν απλά λουκουμάδες!

Τώρα που το θυμήθηκα.
Μεγαλώσαμε, οι μαχαλάδες όμως βρίσκονται ακόμα σε πόλεμο.
Μόνο ο πόλεμος δεν τελείωσε.
Στήνουν ακόμα γραφεία και στρατηγία οι ψυχές και πολεμούνε, με τον καιρό περισσότερο.

Ο Σταύρος έφυγε, δε θα τον δούμε ποτέ ξανά, κοντεύουν δυο χρόνια, δεν πέρασα ν’ αφήσω λουλούδι.
Δύναμη δεν είχα.
Θα σε δω τώρα.
Sylvia, εσύ μου το είπες καρδιά μου, από τηλεφώνου.
Μένουμε οι υπόλοιποι να συνεχίσουμε το παιγνίδι.
Το γήπεδο στ’ αλώνια δεν υπάρχει πια - μας τ’ άλλαξαν το χωριό μας - πέρασε ο δρόμος από πάνω του.
Έμεινε η πλατεία, η εκκλησία, το σχολείο ρήμαξε κι αυτό.
Μονοθέσιο.
Ιεροδιδάσκαλος ο τελευταίος του κλειδούχος.
Λουκουμάκι, εκείνο με τον τσολιά επάνω, αν γνώριζες να πεις μάθημα, χτύπημα στο χέρι με βέργα μουριάς αν όχι.
Κι ακόμα όταν παίζαμε μπάλα στ’ αλώνια και βριζόμασταν, τα κορίτσια απειλούσαν φωνάζοντας από τον τοίχο που κάθονταν για να μας δουν «στον Πάτερ, στον Πάτερ, στον Πάτερ» κι όχι πως έγινε ποτέ τίποτα.
Άλλωστε δεν πήγαν ποτέ να του το πουν.

Ξέφυγα όμως, κ’ ήθελα απλά να μιλήσω για τα πανηγύρια.
Δεν ξέρω τι θυμάστε και τι όχι.
Κουβαλώ τις μνήμες μου.

Σας αγαπώ όλους.
Πάντοτε κι από πάντα.

24 σχόλια:

Fatale είπε...

παιδικά χρόνια...
μνήμες τρυφερές ...
τα πανηγύρια σου ...πανηγύρια χαράς..και για μένα...

να σαι καλά ήχε μου ...
να μας ταξιδεύεις σε τόπους καρδιάς...

φιλιά

..αγγελόσκονη.. είπε...

μ'αυτά και μ'αυτά θέλω μαλλί της γριάς!! :) και γλυφιτζούρι κοκοράκι :) φιλάκια ήχε μου :) πολύ γλυκό το ποστ σου :) με ταξίδεψες... :)

3 parties a day είπε...

Τι ωραίο κείμενο και πόσο απρόσμενο το θέμα!

xiozil: είπε...

Ομορφιές...
Βέβαια την τελευταία φορά που πήγα στο πανηγύρι του Δεκαπεντάυγουστου στο χωριό, πριν δυο χρόνια, δεν είχε πάγκους με παιχνίδια γιατί το χωριό δεν έχει πια παιδιά.
Ούτε κι εγώ μεγάλωσα εκεί αλλά πηγαίναμε κάποια καλοκαίρια. Τώρα ούτε παιδιά που πηγαίνουν το καλοκαίρι είδα.
Ακόμα και το πανηγύρι δεν ξέρω για πόσο θα συνεχίσει να γίνεται.

Εμάς πάντως δεν μας ένοιαζε τι λέγαν τ' αγόρια παρά μόνο όταν δεν μας άφηναν ν' ανέβουμε στο σπιτάκι που είχαν φτιάξει πάνω στο δέντρο.

Να 'σαι καλά που μας ταξίδεψες εκεί πίσω!

elenitheof είπε...

Νιώθουμε νοσταλγία όταν θυμόμαστε τα ξέγνοιστα παιδικά μας χρόνια και τα παιχνίδια με τους παιδικούς φίλους και φίλες.
Κρίμα που όταν μεγαλώνουμε, χάνουμε την επαφή.
Μακάρι να ξανασυναντηθείτε!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Κι' εκείνοι σ' αγαπούνε Ιωάννη μου
κι' εκείνοι σε θυμούνται, μα οι ...αντάρες της ζωής αλλιώς τους κουμαντάρουν.

Κι' εμείς σε αγαπούμε Ιωάννη μου, γιατί ανασκάλεψες τις δικές μας μνήμες.
΄Ελα, σκύψε να σου φιλήσω το σημάεδι στο μέτωπο...,,. σου 'χω και λαλαγγίτες ζεστές...

Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Αχ! Ιωάννη, δεν κάνουν τέτοια σε ανθρώπους της ηλικίας μου, θα μπερδευτώ ξαφνικά σε κανένα σοκάκι, τόσα χρόνια πίσω, θα χαθώ το χρόνο και θα μείνω εκεί στο χωριό, να τριγυρνώ με τα παιδιά στην πλατεία... Τι τα θες... όμως, για τα πανηγύρια είμαι ούτως ή άλλως... (πάντως στο χωριό μας οι δικές μας λαλαγγίτες, χάσανε το ένα λα σκέτες λαγγίτες, το ίδιο νόστιμες όμως, από τα χέρια της συγχωρεμένης πια γιαγιάς...)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πανηγύρια fatale μου
που μου έλειψαν πολύ και σχεδόν έχουν χαθεί.
Μόνο στις μνήμες πια θα βρίσκουμε τέτοιες εικόνες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγγελόσκονη μου
ειλικρινά τις ξέχασα τούτες τις γεύσεις.
Σ’ ευχαριστώ που μου τις θύμησες.
Το μήλο το καραμελωμένο το γεύθηκες ποτέ;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλώς ήρθες 3 parties a day
όλα στη γειτονιά αυτή έχουν να κάνουν με την καρδιά και την μνήμη
σε κάθε τους μορφή και με όποιο θέμα.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Xiozil μου
όπως έγραψα παραπάνω τέλεψαν και τα δικά μας πανηγύρια, ένα δύο έμειναν μονάχα, σε λίγο ίσως μήτε κι αυτά.

Αυτό με το σπιτάκι είναι λίγο πονηρό ή πονηρό είναι το μυαλό μου;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου
δεν χάσαμε επαφή.
Μιλάμε διαρκώς και μιλάμε για πράγματα ουσίας η κοντινή επαφή μας έλειψε, το άγγιγμα, η αγκαλιά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου
το γνωρίζω, μου το έχουνε και τους το έχω πει.
Εμένα η δουλειά από μέρος σε μέρος, ορισμένοι το ίδιο, κάποιοι παντρεμένοι και με παιδιά.
Δύσκολες οι συναντήσεις.
Σ’ ευχαριστώ για την φροντίδα!
:-))

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου
τι έχουν κακό έχουν οι ηλικίες;
Όλοι νιώθουμε την ανάγκη για χάσιμο σε εκείνα τα στενά.
Εξάλλου για τα πανηγύρια ήμαστε όλοι.
Πίστεψε με όμως, πάθαμε εξάρτηση από αυτά που ζούμε, δε θ’ αντέχαμε και πολύ.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

μην ενοχλησε...
ολοι μας κατι κουβαλαμε...

iLiAs είπε...

Είμαστε για τα πανηγύρια εδώ και καιρό...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βασιλική μου
τα πιο όμορφα κουβαλάμε

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
αυτό είναι το καλύτερο πάνω μας

melomenos είπε...

αναμνήσεις περασμένες;
στο χέρι μας να τις ξυπνάμε!!!

την καλησπέρα μου!

xiozil: είπε...

Πονηρό είναι το μυαλό σου!!!

Έχει περισσότερο να κάνει με τα "αγορίστικα" παιχνίδια που μας άφηναν απέξω: μπάλα, σκαρφάλωμα στα δέντρα, κλπ. Και τα αγόρια είχαν πάρει ξύλα καρφιά και σφυριά κι είχαν φτιάξει μια πλατφόρμα πάνω σ' ένα δέντρο για ν' αράζουν. Κι αυτά είναι αγορίστικα παιχνίδια, λένε οι μαμάδες, κι άντε μετά να βρεις το δίκιο σου. Είναι ανάλογο με το να μην σου δίνουν τη μπάλα.
Τοοοσο πονηρά!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλησπέρα Χάρη.
Βασική προϋπόθεση για να ξυπνήσουν είναι πρώτα να κοιμηθούν.

Να είσαι καλά.
Είδα και την πρόσκληση σου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μα xiozil μου
είναι γνωστό από χρόνια αυτό!!!

Αγγελική Στ. είπε...

Πανηγύρια.. του Προφήτη Ηλία στις 20, πάγκοι με εικονίτσες και παιχνίδια και χαμός ένα γύρω. Τις παναγίας. Μουσικές, ποιος θα σύρει το χορό, παγωμένες μπύρες -αναψυκτικά για μας τους μικρούς- κρέας και ντομάτα χωριάτικη. Και ξενύχτι μέχρι τα ξημερώματα. -Να παίξουμε κρυφτό λέγαμε ή να πάμε βόλτα μέχρι τον Άγιο Αντρέα, να περπατήσουμε ξυπόλητοι, να κάτσουμε στο παγκάκι κάτω από τον ευκάλυπτο...
:-)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τις μπύρες και τα’ αναψυκτικά λόγω κατανάλωσης να κρατούσαν κρύα σε βαρέλια με τριμμένο πάγο από το παγοποιείο της διπλανής κωμόπολης.
Το ξενύχτι επιβεβλημένο.
Παιγνίδι με τα καπάκια για τις πολλές επόμενες μέρες και το απόγευμα παιγνίδι με νεροπίστολα και λεκάνες νερού.
Πάντοτε ξυπόλητοι τα καλοκαίρια, ακόμα και στον κάμπο μέσα στα μποστάνια και στα τριφύλλια.

Όμορφες εποχές.