Σάββατο 21 Ιουλίου 2007

Ποτάμι ο χρόνος...

Εφάρμοσες το σώμα σου επάνω στο δικό του, πέρασες τα χέρια στη μέση του, τον έσφιξες.
Κ’ είχες ονειρευθεί πολλές φορές την εικόνα αυτή.
Βρίσκεται στην αγκαλιά σου, με φιλιά ποτίζεις το κορμί του από πίσω αρχίζοντας, από την πλάτη.
Απαλά, τρυφερά αγγίγματα με τα χείλη έπειτα στα χέρια, στα μπράτσα, στους αγκώνες, στις παλάμες.
Ήρθε η σειρά του να σε πάρει ψηλά.
Έκλεισε στις παλάμες το πρόσωπό σου, γύρεψε τρυφερά τα χείλη σου, ξεκίνησε από τη μύτη, έσμιξαν στιγμές αργότερα.
Σου ρουφούσε τη ζωή.
Παραδόθηκες.
Άφηνε τα σημάδια του στο λαιμό σου, στο στέρνο.
Τύλιξε απαλά με τα δάχτυλα το στήθος σου, εκείνο όμορφο, στητό, ερεθισμένο πάλλονταν από τους χτύπους της καρδιάς σου.
Χίλια σφυριά στο στήθος σου οι χτύποι.
Νεκρή και ζωντανή μαζί
Όμορφα νεκρή.
Λυτρωτικά ζωντανή.
Παραδομένη στο σαρωτικό του άγγιγμα, στο παθιασμένο του φιλί.
Ανάσαινες τη μια στιγμή βαθιά κι αργά, θαρρείς να πιει το στήθος τη θάλασσα ολάκερη, την άλλη γρήγορα θαρρείς τρέχοντας να προφτάσεις εν’ άγγιγμα τελευταίο.
«Τώρα , τώρα Θεέ μου, κλείσε μου τα μάτια» έπιασες την ψυχή σου να προσεύχεται κι έκανες να χαμογελάσεις, δεν πρόλαβες.
Βγήκε από το σώμα το αγγελικό η ψυχή, το είδες να σπαρταράει στα δυνατά του χέρια, ψυχορραγούσε κι άφηνε απ’ τα κόκκινα ηδονισμένα του χείλη κραυγές, άναρχες και δυνατές…

Ήσουν δεμένη επάνω του τώρα, πίσω του.
Πάνω σε μία μηχανή.
Ένιωθες τουλάχιστον τους χτύπους της καρδιάς από το άγγιγμά του.
Έγειρες πιο πολύ.
Ακούμπησες το σαγόνι σου στον ώμο του.
Τουλάχιστον έτσι μπορούσες να νιώθεις το χάδι των μακριών του μαλλιών, να κλέβεις εικόνες του λαιμού του.
Ποθούσες πολύ να τον φιλήσεις τούτη την ώρα στο λαιμό, κι ας του έφευγε η μηχανή, κι ας συναντούσατε τον θάνατο.
Ο πιο γλυκός θα ήταν.
Έστρεψε το κεφάλι του στο πλάι, άστραφταν τα μάτια του, δυο ήλιοι που σου θάμπωναν τα μάτια της ζωής ήταν και σε κρατούσαν χαμηλά στη γη.
Ποθούσες τούτη τη στιγμή ν’ ακούσεις το «σ’ αγαπώ».
Δεν άκουσες τι σου είπε, έμεινες άλλη μια φορά στην αίσθηση της φωνής του ν’ αγγίζει σου τα στήθη μ’ εκείνη την λέξη.
Δεν άκουσες τίποτα.
Κι αν σε κοίταζε, θα έβλεπε το δάκρυ στα μάτια, ίσως να καταλάβαινε πόσο πολύ τον αγάπησες.
Χάθηκαν τα χιλιόμετρα, χάθηκαν οι μέρες, οι μήνες.
Ότι έμεινε από εκείνον στο περιθώριο του χρόνου κι έγινε ζωή σου.

Σου είπα να προσέχεις κορίτσι μου.

Ένα ποτάμι είναι ο χρόνος, κι εμείς μέσα του ριγμένοι.
Βρίσκονται κορμοί που παρασέρνει στον δρόμο μας και καθώς πλάι μας περνούνε αγκιστρώνουν το ρούχο που φοράμε και μας παίρνουν μαζί.
Σ’ ολόκληρο το ταξίδι, οι μόνες στιγμές που νιώθουμε την ανάγκη να σταθούμε κάπου είναι εκείνες που απλώνουμε τα χέρια και κρατιόμαστε από τη σχισμή ή την προεξοχή ενός βράχου.
Στις άλλες περιπτώσεις, εκείνες του αγκιστρώματος, μια κίνηση του χεριού χρειάζεται για να ξεφύγεις.
Μονάχα μία.
Κι εσένα σε παρασέρνει.

Στο λέω εγώ που ταξίδεψα για χρόνια αγκιστρωμένος…

29 σχόλια:

patsiouri είπε...

Καλό βράδυ...Υποπτεύομαι πως τα δικά σου πρέπει να είναι πολύ ήρεμα, σε ζηλεύω...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Γύρισες πολύ πιο λυρικός!!!

Φιλί καληνύχτας και Γλαρένιες αγκαλιές

xiozil: είπε...

Λαμνοκόπος ή Ληστής,
Αέναος ή Ανεκπλήρωτος,
Μαστροπός ή Μύστης,
Παθιασμένος ή Ποιητής,
Εκδικητικός ή Επιπόλαιος
Ικέτης ή Ισοπεδωτικός
Σατράπης ή Σερνάμενος
...πάντα έρωτας!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μη ζηλεύεις ότι δεν έχεις patsiouri μου.
Μη ζηλεύεις ποτέ και τίποτε παρά μόνο ζήσε.
Ζήσε ως του σημείου που να μη μπορείς πια να πεις δεν έζησα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου δεν γύρισα γιατί απλά δεν έφυγα ακόμα.
Απόψε ξεκινώ.
Επιθύμησα να σιωπήσω για να χαλαρώσω μα δεν τα κατάφερα.
Τώρα πια που φεύγω θα σιωπήσω υποχρεωτικά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Xiozil μου
και πάντα αθώος ο έρωτας…

Ανώνυμος είπε...

Παλιοεβρίτη, άκρατε συναισθηματικέ, με την αγνότητα της άγριας μέλισσας, την παιδικότητα του σοκακιού, τα ζεστά χέρια, Θράκη ανατολική η αρχαία αγάπη
κράτα τ` άφευγα, το πράσινο φύλλο στα υψώματα της άνοιξης, το κίτρινο κράτα της λεύκας εκεί στη σκοπιά του νερού δίπλα των σαζανιών τον απογευματινό περίπατο στα δίχτυα
τίποτα πιο θαλπωρή που οι εποχές πίσω μας άφησαν ποτάμι ανεξίτηλο...

Να μαντεύεις σ` αφήνω ποιος ,τι πατρίδα
είναι παγκόσμια η κοιλάδα της Θράκης κι εμείς εδώ το στίγμα
Εσύ του λόγου κατάβαθα καρδιάς κι εγώ σ` άλλους δρόμους των μεταφορών των λέξεων με τη φιλοδοξία ν` αναδείξω τη χώρα των Δρούσων, κομμάτι κι εγώ , χώμα και δρόμος τη Σάλη, τη Δύμη, την ιστορία του κύκλου των φωνών στις αυλές των χορών, τα υπέροχα μάτια, σπρώχνουν οι νεκροί με το χαμόγελο του ναι το τρένο ως εκεί της γραμμής, σύνορα, σύνορα...

καλό σου καλοκαίρι

*εκείνο το μουσείο λαϊκής τέχνης του δραστήριου ιερέα στο χωριό υπάρχει ακόμα;

Σ.Ξ

elenitheof είπε...

Αγκιστρωμένη μέσα στο ποτάμι του χρόνου παλεύω με δάκρυα απελπισίας να σωθώ αλλά δε βλέπω πουθενά κανένα βράχο για ν' απλώσω τα χέρια και να κρατηθώ για να ξεφύγω.
Χαίρομαι που εσύ τουλάχιστον κατάφερες να ξεφύγεις.
Γιάννη, αν σιωπήσεις, θα μου λείψεις. Χρειάζομαι τις πολύτιμες συμβουλές σου.

MARIA ANDREADELLI είπε...

Δεν ξέρω αν αυτό έχει καμιά αξία αλλά τέσσερις-πέντε μήνες διαβάζω ποιήματα μπλόγκερ, αρκετά όμορφα ποιήματα, αλλά είναι η δεύτερη φορά που κάποιο ποίημα με συγκινεί αλλά με συγκινεί… Την πρώτη φορά που το διάβασα είπα: Mπα με παρέσυρε η μουσική. Κλείνω λοιπόν τη φωνή και το ξαναδιαβάζω με περισσότερη συγκέντρωση. Λοιπόν είναι ακόμα πιο συγκινητικό!
Μεγάλο και αυθεντικό ταλέντο μου φαίνεσαι! Ακόμα δεν έχω καλομελετήσει το μπλογκ σου. Έχεις εκδώσει κάτι;

Moira είπε...

Θεριεύουν τ΄αγκίστρια της ψυχής φίλε μου..
κ γίνονται ψυχές περιπλανώμενες κ στοιχειωμένες , όχι ταξιδιάρες..

Ανώνυμος είπε...

υπέροχο υπέροχοοοο υπέροχοοοοοο....!!!

και συμφωνώ με poetic sin...αυτό ακριβώς ένιωσα κι εγώ...αληθινή και βαθιά συγκίνηση!
ευχαριστώ!!

σα είπε...

Τελικά γιατί ψάχνουμε για βράχους να αγκιστρωθούμε; Ίσως γιατί φοβόμαστε να αφεθούμε στο ρου του ποταμού;

Νάσαι καλά φίλε! Είναι πολύ εσωτερικά κι αληθινά όσα γράφεις, ίσως γι΄ αυτό μ΄ αγγίζουν τόσο πολύ. Φεύγω κι εγώ τη Δευτέρα για λίγες μέρες. Θα τα πούμε σύντομα πάλι ελπίζω...

vel... είπε...

Α... βγάζει Ωραία Παιδιά η Θράκη! Κι ένα χαμόγελο σύνορο κι από μένα :)
Να περάσεις υπέροχα, Ήχε

Χαρά Τσακίρη είπε...

Δεν ξερω αν φταινε οι μερες ετουτες που ειμαι καπως πιο ευσυγκινητη λογω καταστασεων αλλα..... με συγκινησε φοβερα αυτο το γραπτο σου και πιο πολυ αυτη η απολυτη ταυτιση σου με τη γυναικεια φυση και η συναισθηματικη κατανοηση της φυσης αυτης! Δε νομιζω οτι θα μπορουσα να εχω γραψει κατι τοσο δυνατο ακομα κι εγω που ειμαι γυναικα και εχω ζησει στο ζενιθ τις στιγμες που περιγραφεις.... Καλα να περασεις οπου κι αν πας και οτι κι αν κανεις!

hliaxtida είπε...

Υπεροχο οσο και αληθινό..
Καλες διακοπές να εχεις ,.

iLiAs είπε...

..τουλάχιστον κάθε στιγμιότυπο του χρόνου μας, να είναι ουσιαστικό και ζωντανό!

Καλό βράδυ!

Fatale είπε...

ήχε μου όμορφες διακοπές να χεις....

ο αληθινός έρωτας είναι σαν τον θάνατο...

φιλιά , λεβέντη της γραφής ..))

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγαπητέ Σ.Ξ.
Το σχολείο έχεις πια ρημάξει, ο ιερέας βγήκε στη σύνταξη μαζί και το μουσείο.
Έφυγε από το χωριό, εξάλλου ιδιωτική συλλογή ήταν.

Το ποτάμι δεν άλλαξε μονάχα ροή.
Εξακολουθεί το ταξίδι του, με τα σαζάνια και τους γουλιανούς, τα περίπολα του στρατού και τους λαθρομετανάστες.
Τραγουδά το δικό του τραγούδι καθώς λικνίζεται ακούραστο.
Θροΐζουν τα φύλλα από την περιπλάνηση του ανέμου στα καβάκια.
Πήραν οι εποχές να χάνονται κι από εδώ.

Καλό καλοκαίρι να έχεις κι εσύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλυκιά μου Ελένη
η σοφία των αποφάσεων μας υπάρχει στην ανάσα του στήθους μας.
Εκεί όλη η αλήθεια.
Κλείσε τα μάτια κι επέτρεψε να σου μιλήσει η ψυχή σου που ακόμα πονά.
Εκεί η δύναμή μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Poetic sin μου
όποια δημοσίευση έχω κάνει υπάρχει στο blog.
Έχουν την σημείωση Απόπλους στο κάτω μέρος.
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πάντοτε στοιχειώνουν οι ψυχές μας.
Άλλες λιγότερο, περισσότερο κάποιες άλλες.
Εξάλλου εσύ ως μοίρα πρέπει να το γνωρίζεις καλά αυτό.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Domenica μου
σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σα
οι βράχοι που αναζητούμε κάποτε να κρατηθούμε είναι γιατί νοιώθουμε μόνοι.
Δεν είναι κακό να θέλει να κρατηθείς από κάπου κι ας παρασύρεσαι κάποιες στιγμές, κακό είναι να έρχεται κάποιος άλλος και να σε παρασέρνει γιατί φοβάται μόνος του να ταξιδέψει.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Vel μου
τούτα τα χαμόγελα σύνορα είναι τα πιο όμορφα καρδιά μου!
Να εξακολουθείς να μαγεύεσαι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χαρά μου
ας ήταν κάποια γυναίκα να μου εξηγήσει πως γίνεται να επιθυμεί κάποιον άντρα που να μπορεί να καταλάβει την ψυχολογία της γυναικείας φύσης κι όταν εκείνος βρίσκεται, να φοβάται.
Εύχομαι πάντοτε ευτυχισμένη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρία μου, γλυκιά μου Μαρία
επέστρεψες στα δύσκολα, στους καύσωνες.
Να είσαι πάντοτε καλά και χαμογελαστή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
ζούμε ότι κερδίζουμε κι ότι μας προσφέρεται.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Fatale μου
Γλυκός θάνατος όμως ε;

Να περνάς όμορφα.

Unknown είπε...

Γιάννη μου καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Να ξέρεις πολλοί ταξιδεύουν στους αιώνιους δρόμους ακόμα αγκιστρωμένοι πάνω στο πέτσινο μπουφάν και στα μακριά, κουβαλώντας εικόνες και μυρωδιές αισθήματα και όνειρα και χαμένες ελπίδες ...
Την αγάπη μου κι ένα φιλί για μια δροσερή μέρα