Σάββατο 28 Ιουλίου 2007

Μου γνέφουν...

«Μου γνέφουν» είπες κι έγειρες πλάι, στο παράθυρο του τρένου.
Σου γνέφουν πάλι αλλού.
Ντύθηκες και το κίτρινο σου φόρεμα, ίδια νεράιδα απόψε.
Χαμογελούσες μα η λέξη πονώ ή πιο παθιασμένα η λέξη πονάω έφτανε στα χείλη μα δε γλιστρούσε.
Καλή η περηφάνια, μάτια μου, μα κάποτε σκοτώνει.

Σε πήρε μαζί του το τρένο.
Εσένα, και τη ζωή σου πήρε, και την σήκωσε τούτη την τελευταία.
Την χώρισε στα δύο.
Στη ζωή μαζί του και στη ζωή δίχως αυτόν.

Η μεν πρώτη ένα κενό.
Ένα απέραντο και μαύρο κενό.
Όπως οι ασέληνες νύχτες του Αυγούστου.
Εκείνες οι νύχτες δηλαδή, που θα καθίσεις απέναντι από τον καθρέφτη σου και θα κοιτάξεις μέσα του την δεύτερη ζωή σου, εκείνη, την δίχως εκείνον.
Καθρέφτη καθρεφτάκι μου δε θα πεις, μα θα σκουπίσεις πάλι τα δάκρια και θα προσπαθήσεις να καλλωπίσεις το αγγελικό σου πρόσωπο.
Θα περάσεις σκιά στα μάτια, λίγο ρουζ στα μάγουλα, ένα απαλό κραγιόν, θα ξεκρεμάσεις το ανοιξιάτικο ή λόγο περιόδου το καλοκαιρινό σου χαμόγελο, θα στηθείς μπροστά στο μικρόφωνό σου και θα πεις την πιο γλυκιά σου καλημέρα.
Θα πεις για τον καιρό, ηλιοφάνεια και σήμερα, καύσωνας.
Μα το δελτίο καιρού στους μέσα σου κόσμους δείχνει πάλι βροχή.
Η ζωή σου δίχως αυτόν είναι τούτη η βροχή.

Σε παίρνουν μακριά τα δάκρυα.
Λίγες ημέρες ακόμα και διακοπές μαζί του.
Άραγε σ’ εκείνη την μηχανή, με το σαγόνι ακουμπισμένο στον ώμο του;
Διακοπές από τι;
Δεν διακόπτεται το δάκρυ, κορίτσι μου, τούτο είναι σαν το ποτάμι που όλο κυλά και κυλά κι αν κάποτε σταθείς τυχερός άνθρωπος και πέσεις σε ανομβρία, τότε την γλύτωσες, στέρεψε το ποτάμι, πια δεν υπάρχει κάτι για να κυλήσει.

Τώρα πες μου.
Κοίταξε ψηλά και πες μου τι χρώμα έχει ο ήλιος, τι χρώμα έχουν τα λουλούδια στον κήπο, τι άρωμα έχουν.
Ανοιγόκλεισε τα χέρια αν βρεις τα προηγούμενα και πες μου αν μπορείς να πετάξεις…

Σ’ εσένα, π’ αλλάξαμε ρόλους το πρωί.
Που παρόλο τον πόνο σου είχες ένα χαμόγελο να μου αφήσεις στις εικόνες που θα πάρω φεύγοντας μακριά.

43 σχόλια:

elenitheof είπε...

Η καρδιά μπορεί να χαμογελάσει γιατί ο πόνος και τα δάκρυα είναι παρελθόν και πέρασαν.
Ο ήλιος έχει το χρώμα της χαράς.
Τα λουλούδια έχουν το χρώμα της αγάπης και το άρωμα του ρόδου.
Πετάω σε καινούρια όνειρα.
Το κείμενό σου με μάγεψε.
Τα τραγούδια του Χατζηγιάννη μ' αρέσουν πολύ.
Να 'σαι καλά, να εκφράζεις τόσο καλά τη γυναικεία καρδιά κι εμείς να απολαμβάνουμε τη γραφή σου.

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Δύσκολη η ζωή όταν
συναιρείς τα ασυναίρετα,
καταπίνεις με μακιγιάζ
τη θλίψη,
αποφεύγεις τον εαυτό σου
τρέχοντας…
κι ο καθρέφτης αδυνατεί
να καταγράψει
το αληθινό είδωλο…
τι να σου κάνει κι αυτός;
Ένας απλός καθρέφτης είναι.

Ανώνυμος είπε...

Όταν τα δάκρυα στεγνώνουν
η έρημος απλώνεται στο βλέμμα
ο ήλιος γίνεται θάνατος
κι ο πόνος αδιέξοδος.
Τα δάκρυα είναι που τρέφουν τα χαμόγελα.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Απόψε, που η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος θα 'ρθει νωρίτερα από άλλες φορές...
Απόψε, δε θέλω να τη θυμάσαι...

Τη μισώ!!! (μη με κακίσεις)
Δε θέλω να σε εγκαταλείπει

Γλαρένιες αγκαλιές

elenitheof είπε...

Έχω πάψει πια να πονώ για τα όνειρα και τις αγάπες που χάθηκαν.
Πονώ όμως για την καταστροφή από τις πυρκαγιές που έγιναν σ' όλα τα βουνά της περιοχής μου.
Στο μπλογκ μου έχω γράψει σχετικά με τις πυρκαγιές στην Αχαΐα.
Μελλοντικά θα γράψω ποιήματα για τη φύση και για τα δάση που αγαπώ πολύ και θα βάλω φωτογραφίες από το χωριό μου, το Πυργάκι, που κάηκε.
Έχω ένα εξοχικό εκεί και ευτυχώς σώθηκε.
Θέλω να θυμάμαι το χωριό όταν ήταν πράσινο μέσα στα έλατα.
Τώρα θα το βλέπω πράσινο μόνο στις φωτογραφίες.
Όταν μπορέσεις, έλα στο μπλογκ μου να τα διαβάσεις.

iLiAs είπε...

..χαμογελάμε κι ας πονάμε.
..χαμογελάμε κι ας κλαίμε.
..πότε θα κλαίμε, επειδή πονάμε?

Ωραία τα τραγούδια του Χατζηγιάννη.

Καλό σαββατοκύριακο!

-keimgreek- είπε...

κ ποστ κ φώτο ωραία βλέπω

vel... είπε...

Την καλησπέρα μου με χαμόγελο, Ήχε!

Ανώνυμος είπε...

αυτό το κείμενο με "σκότωσε" και με έκανε να αναγεννηθώ ξανά!!

να'σαι καλά να μας νεκρανασταίνεις με τη γραφή σου, ήχε μοναχικέ και αγαπημένε! !

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα τρυφερε φίλε , εύχομαι να είσαι καλά.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μου άρεσε το ποίημα αυτό. Καλύτερο από πολλά άλλα.

patsiouri είπε...

Ότι έπρπε ήταν το ποστάκι σου, μιλάμε η πλήρης χαλάρωση, φιλιά!

Καπετάνισσα είπε...

Αυτό το βλέμμα του παιδιού, στον καθρέφτη σου...
Του θυμωμένου και παραπονεμένου, με τη γραντζουνιά κάτω από το μάτι τ' αριστερό, που αμίλητο κραυγάζει γι αγάπη...

Πες. Που ξόδεψες ψυχή και την πετάξανε;
Πες.
Καλή η περηφάνεια μάτια μου, μα στα πατώματα σέρνονται οι έρωτες.

Unknown είπε...

Ioanni thelo na sou doso ena blanko na thn sviseis....

Kales Diakopes...kai elpizo kai me epikodomitikes gnorimies...

melomenos είπε...

σκοτώνει η περηφάνεια πάντα!
τα κενά της ψυχής όμως ξαναγεμίζουν
πολύ τρυφερό κείμενο
καλημέρα σου

mad2luv είπε...

διαβαζω οσα γραφεις,βαζεις και αυτες τις κομματαρες,εχεις βαλθει να με κανεις να βαλαντωσω στο κλαμα...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου
Φυλάμε πάντα καλά κρυμμένο κάτι από το παρελθόν μας, εκείνο που κάποτε μας πλήγωσε και πιο πριν μας πότισε με χαρά.
Είναι η μυστική μας πατρίδα, η μνήμη.
Πάντα μας πονά και πάντα μας αναγεννά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μονάχα ο μέσα μας καθρέφτης Γιάννη, δείχνει την αλήθεια.
Μονάχα που και τούτος είναι τόσο σκοτεινός πολλές φορές που αδυνατούμε να τον κοιτάξουμε ή χειρότερα δε θέλουμε να τον κοιτάξουμε.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Xiozil μου
Η χαρά αδιαίρετη είναι από την λύπη που κρύβουμε εντός μας.
Η μία γεννά την άλλη.
Η μία σκοτώνει την άλλη.
…και τ’ απογέματα χτενίζει η μία τα μαλλιά της άλλης για το βραδινό τους ραντεβού…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου, γλυκιά μου Γλαρένια
Δεν σκέφτουμαι καμία τελευταία.
Η πανσέληνος μ’ αγκάλιασε στην Κρήτη.

Οι φίλοι μου οι περισσότεροι εδώ.
Καλές ψυχές.

Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
Το πείσμα μας είναι για ζωή , κάποτε βρίσκουμε για όλα την δύναμη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Keimgreek
Να είσαι καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ένα φεγγαρόφωτο χαμόγελο από εμένα Vel μου..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Domenica μου
Πρέπει να μάθω κάποτε να το προσέχω, είναι ξεκάθαρος ο νόμος για την ηθική αυτουργία…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Trelofantasmeni μου
Είμαι καλά, καλώς ήρθες από τις διακοπές σου.
Εύχομαι να είναι ένα απλό διάλειμμα τούτη η επιστροφή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δείμε μου
Σ’ ευχαριστώ.
Οφείλω να πω πως ποιήματα θεωρώ μονάχα ότι είναι καταχωρημένο ως Σημάδια Ποίησης.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Patsiouraki μου
Δίδεις μια νέα διάσταση στα πράγματα.
Κάνουμε και ένα μασάζ δώρο μετά από τέτοιο φιλί…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καπετάνισσα μου
Μ’ ένα καράβι γύρεψα για μπάρκο μακρινό να κινήσω, μα εκείνο έμαθε από χρόνια στις ελάχιστες διαδρομές.
Μάζεψε τα πανιά του κι έδεσε σε λιμάνι που δε βρήκα τρόπο να χωρέσω.

Δε φταίνε πάντα τα πλοία που δε φθάνουν στον δικό μας προορισμό, κάποτε οι ταξιδευτές διαλέγουν από μια λάθος ρότα ν’ αντικρίσουν τ’ απάνεμο λιμάνι τους.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ζωή μου
Δε σβήνω τίποτε από το παρελθόν μου.
Η λύπη είναι πάντα δεμένη με μια χαρά.
Χάνεις πάντα κάτι παραπάνω απ’ οσα επιθυμείς.

Εύχομαι να πάνε όλα καλά για τούτο το καλοκαίρι.
Καλές διακοπές και για εσένα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χάρη
Να είσαι καλά.
Η περηφάνια στον πόνο κρατά μυστικό το δάκρυ κι όταν εκείνο δραπετεύει και κυλάει παρασύρει μαζί του και αίμα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Mad2luv μου
Με κάνεις να νιώθω τύψεις.
Κατέβα στην ακρογιαλιά κι ότι σε πονά ρίξε το μακριά να το πάρουν τα κύματα, κι όσο εκείνα πίσω θα σου το γυρίζουν εσύ να επιμένεις.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου ήχε!
Καιρό έχω να σου γράψω, το ξέρω. Δεν σε ξέχασα.... Βρισκόμουν σε μία μέθη δουλειάς αυτό τον καιρό και ακόμα δεν έχω ηρεμήσει... Να δούμε πότε...

Τι πανέμορφα είναι αυτά που γράφεις και σου γράφουν;; Εγώ τι έχω να πω παραπάνω; Απλώς, το ότι μαγεύομαι με όλα αυτά, μου δείχνουν για λίγο το δρόμο.... Καλό είναι κι αυτό, ξέρεις....
Αυτό το μοίρασμα σκέψεων, βοηθά πολύ, γιατι λυτρώνει....

Κι εγώ,ξέρεις,σαν κι εσένα ποσπαθώ να βρω το καράβι εκείνο που θα με ταξιδεύει πάντα γλυκά και δε θα με αφήσει πουθενά.... Όμως, τελικά, βρίσκω τα πιο περίεργα καράβια, αυτά που λες ότι κάνουν τις ελάχιστες διαδρομές... Γιατι ομως να σφάλλω έτσι;; Που γίνεται το λαθος;;
Ένα φίλος σήμερα μου είπε ότι πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι πιο βαθιά τον εαυτό μου, να βρω την αλήθεια μου, αυτό που ψάχνω...
Μα ξέρω τι ψάχνω, του απάντησα. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.... Δεν ξέρω ειλικρινά...

Από την άλλη, γιατι να μην το δω κι αλλιώς; Αυτό που είπες πολύ παραπάνω για το παρελθόν. Είναι η μνήμη μας και η πατρίδα μας.... Όλα αυτά μας καθορίζουν, εκτός του ότι μας σημαδεύουν και δεν κινούμαστε χωρίς αυτά.... Γιατι να νιώθουμε περίεργα που έρχονται; Καλώς να έρχονται... Αυτό σημαίνει ζωή τελικά...

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

το τραγουδι σου παλι με εστειλε...

περασα απλα να πω ενα γεια...
να ΄σαι καλα...
και να σε προσεχεις...

Ανώνυμος είπε...

Μόλις ένα βήμα απο την επιστροφή μου, και με το μαγικό σου ραβδί, έφτιαξες την διάθεση μου, πάνω που αναρωτιώμουν... τι κάνω εδώ.
Και ναί αξίζει να κοιτάς τον καθρέφτη ακόμη και με μακιγιάζ.
Φιλιά πολλά.

BeBe είπε...

Η μαγεία της πένας σου με έκανε και μένα νεράιδα με κίτρινα για λίγο.
Καλημέρα γλυκέ μου ήχε

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φοίβη μου
Πρέπει να μάθουμε να ιχνηλατούμε στο σκοτάδι.
Τότε θα καταφέρουμε να απαλλαχθούμε από εγωισμούς και πόνους γιατί τότε θα έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε το διαφορετικό.
Τότε κανένα καράβι δε θα ταξιδεύει σε μία και μόνο διαδρομή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βασιλική μου καλά να είσαι κι εσύ ευχόμουν να είχες φύγει, όλοι σας να είχατε φύγει για καλοκαιρινές διακοπές.
Να προσέχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλώς ήρθες mist μου
να αναρωτιέσαι πάντοτε γίνεται σοφότερη έτσι η ψυχή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Bebe μου
οι ψυχές εκείνες που έμαθαν να αγαπούν και δίχως αντίκρισμα έστω είναι όλες νεράιδες.
Να είσαι καλά γλυκιά μου.

Ανώνυμος είπε...

...χαμόγελο και αγάπη, χρώμα και φως και άρωμα και ελπίδα... (και πόνος)...

Αγγελική Στ. είπε...

Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη ζωή που σε κυνηγάει... όσο και τρέξεις θα έρθει και θα σε βρει..

ΥΓ. Τι υπέροχο τραγούδι...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πάντοτε, Βίκυ μου,
ο πόνος υπάρχει σα φυλαχτό στο στήθος, σα χαϊμαλί θανάτου…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Sunshine μου
ποτέ δεν ξεφεύγεις κι αναρωτιέμαι τελικά γιατί τόσος αγώνας…