Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

Προορισμοί II

Πάνε λίγες μέρες τώρα, ψάχνοντας σε χαρτιά της δουλειάς, που βρήκα μια έκθεση των χρόνων του Γυμνασίου με θέμα «Που θα ήθελα να ζήσω και γιατί».
Ομολογώ πως δεν τα κατάφερνα ποτέ με τις εκθέσεις.
Τούτο μου φαντάζει προορισμός, για τούτο λοιπόν, γλυκιά μου Βασιλική, σου δίδω ένα δεύτερο προορισμό, γραμμένο δεκαέξι χρόνια πίσω, κι έναν τρίτο καθώς απομακρύνομαι, τόσο για ξεκούραση όσο και για περισυλλογή.



τόπος που έζησα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια έχει μαγικά κρατήσει την καρδιά μου.
Είναι ένα μικρό χωριό χτισμένο από Έλληνες ξεριζωμένους απ’ τ’ άγια χώματα της Ανατολικής Θράκης.
Κούρνιασε πλάι στην πόλη του Διδυμοτείχου, στην πλαγιά του βουνού, με χρυσό στα πόδια του έναν κάμπο και τον πάντοτε ζωοδότη ποταμό Έβρο.

Τα καλοκαίρια βλέπεις παιδιά απ’ τις τέσσερις άκρες του κόσμου να τρέχουν ανάμεσα στις μουριές εκείνου του χρυσού κάμπου, να ξέχνιουνται για ώρες κάτω από τα κυπαρίσσια και τις λεύκες μιλώντας για όλα εκείνα που μεσολάβησαν από την τελευταία συνάντηση.
Βλέπεις ανθρώπους να μεθούν ακούωντας το τραγούδι του ποταμού ξεχνώντας κάθε σκέψη στην μελωδία του.

Τ’ απογεύματα, στη μεγάλη βόλτα, οι άνθρωποι που συναντάς, και οι δικοί σου ακόμα, έχουν κάτι διαφορετικό από κάθε άλλη στιγμή της μέρας.
Έχουν μια διάθεση για εξιστόρηση που σε κάνει κι αφήνεσαι στον όποιο τους λόγο.
Παλιός ή νέος δεν έχει σημασία, σημασία έχει ο τρόπος.

Το σπίτι, έχει κουρασμένες απ’ τα χρόνια σκάλες μα νιώθω τα βήματά μου να προσμένει καθώς βρέχει ή καθώς κάνω να φύγω.
Τ’ όνομά μου νιώθω να φωνάζει, σειρήνα στο μεσοπέλαγο.
Σε κάθε του κάμαρα βλέπεις μορφές ακουμπισμένες στους τοίχους, προσμένουν κι εκείνες να διαβείς το κατώφλι να σου μιλήσουν, αν πιστέψεις πως μπορούν αν σου μιλήσουν, να σου τραγουδήσουν, να σε παρηγορήσουν ακόμα.
Η γιαγιά Θανάσω, ο πάπο Αγγελής, η γιαγιά Θεοδώρα, τα ξαδέρφια μικρά με τις τσολιαδίστικες στολές, ο θείο με τη στολή του στρατιώτη, κι ο πατέρας με τα λοχιόσημα να φαντάζουν τόσο μεγάλα στα φοβισμένα, από κάτι στιγμιαίο, μάτια της παιδικής μου φωτογραφίας.
Σε τούτο τον τόπο οι εποχές έρχονται μα και φεύγουν στην ώρα τους.
Στις αρχές του Φθινοπώρου κάτι απ’ τα χαμόγελα και τα τραγούδια του καλοκαιριού έχει μείνει να ζεστάνει τους μεγάλους κι από τώρα άδειους του δρόμους.
Χειμώνας πια κ’ η μοναξιά των σκυθρωπιασασμένων τοίχων γίνεται δύσκολη στις ατέλειωτες νύχτες, ακούς τον ψίθυρο του χιονιού με τις κόκκινες στέγες ώσπου γλυκά σ’ αγκαλιάζει το όνειρο ταξιδεύοντας σε στις μεγάλες τους αναμνήσεις.
Συχνά χάνεσαι στ’ ατελείωτα μονοπάτια της ποίησης που αρχίζει μεταξύ των ξύλινων παραθύρων και της ξύλινης πόρτας με τα χαραγμένα τζάμια.
Η Άνοιξη βρίσκει σπίτια κι ανθρώπους να περιμένουν στ’ αναμμένα ακόμα τζάκια.
Λίγο λίγο κυλάει ακόμα το παραμύθι, από εκείνα του χειμώνα με την γιαγιά, στις φλέβες τους.

Μόνος βαδίζοντας, από ανάγκη άλλοτε κι άλλοτε όχι στους δρόμους αυτούς, ανεβαίνουν λέξεις στα χείλη, γίνονται τραγούδια ερωτικά πένθιμα άλλοτε.
Φθάνουν κ’ οι εικόνες, δακρύζω και ταξιδεύω καπετάνιος κι εγώ στα μακρινά της ανατολής λιμάνια.

Είναι φορές που ξαπλώνω στους σκληρούς τοίχους τούτης της πόλης και χάνομαι στο εκεί, στα δρομάκια και στα πρόσωπα των ανθρώπων τα θλιμμένα και τα χαμογελαστά.
Το δικό μου πρόσωπο και η δική μου σιωπή δεμένα με τον τόπο αυτό τόσο που καθώς κοιτάζω δαμάζω με το βλέμμα τον ορίζοντα ανασκάπτοντας τα κατεχόμενα και τα δάκρυα του ποταμού."



Φυσικά η έκθεση χαρακτηρίστηκε εκτός θέματος.


Προορισμός τρίτος Κρήτη.
Στο μήκος και το πλάτος της.
Με τους ανθρώπους και τις παραδόσεις της.

Στην καρδιά μου σας έμπασα και το κατέχετε ούλοι.

"Όρκο θα κάμω η καρδιά
για πάντα να γυρίζει
από τση Θράκης τα βουνά
στση Κρήτης, όντε χιονίζει. "

Καλό καλοκαίρι σε όλους σας.

21 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλά να περάσεις.

fish eye είπε...

μια ζωγραφια με τις λεξεις σου μου εδωσες!!
καλο καλοκαιρι..

mad2luv είπε...

ααααχ,τιποτα σαν τα μερη που μεγαλωσαμε....(μ'αρεσει πολυ το χαμογελαστο ανθρωπακι που ακολουθει τις κινησεις του ποντικιου μου...χαχα!!!ετσι ειμαι και εγω...οχι τοσο κιτρινη ομως!!!)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

'Hταν στα γονίδιά σου στο DΝΑ σου, "η χρυσή πένα".
Εσύ δεν έγραφες ....."ζωγράφιζες", γι' αυτό και δεν κατάλαβε ο βραδύνους καθηγητής σου και άσχετος με χρώματα και παλέτες.... καλή του ώρα....
ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ!

Κάτω στση Κρήτης τα νερά
που κολυμπούν οι αγγέλοι,
να 'ρθει και ένας να σε βρει
να σε κεράσει ΜΕΛΙ!

Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Όσες ευχές απλόχερα
οι άλλοι θα σου πούνε
εγώ απλά σου εύχομαι
αληθνές να βγούνε!

Και μετά τις μαντινάδες τι; Αρχίζουμε τις ρακές;
Να περνάς καλά! Καλό καλοκαίρι!

elenitheof είπε...

Στην ερώτηση πού θα ήθελα να ζήσω και γιατί θα απαντούσα στο Αίγιο γιατί κανένα μέρος δεν αγαπώ τόσο πολύ όσο αυτή τη μικρή όμορφη πόλη που γεννήθηκα,μεγάλωσα,έζησα χαρούμενα παιδικά χρόνια, αξέχαστες στιγμές και που μένω τώρα και εργάζομαι σ' αυτή.

Γράφεις τόσο πολύ ωραία μέσα από την καρδιά σου και με τόση ευαισθησία που μου φαίνεται απίστευτο το ότι λες πως στις εκθέσεις δεν τα κατάφερνες.
Κάνεις πολύ καλή περιγραφή προσώπων,πραγμάτων, τόπων και συναισθημάτων. Ακόμα και τα πράγματα τα παρουσιάζεις να έχουν συναισθήματα δίνοντάς τους ζωή γιατί είναι σημαντικά για σένα αφού τα αγαπάς κι είσαι δεμένος μ' αυτά.
Εκείνο που βλέπω είναι το ταλέντο σου στο γράψιμο από τα εφηβικά σου χρόνια. Χαίρομαι που το καλλιεργείς γράφοντας συχνά.

Να περνάς υπέροχα όπου και να είσαι, Ιωάννη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ ευχαριστώ πολύ Δείμο.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φεγγαραγκαλιά μου
θα περιμένω τούτη την αγιογραφία σου να δω.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Mad2luv γλυκιά μου
δεν έζησα παρά ελάχιστα εκεί αλλά είναι η ψυχή μου.
Πάντοτε χαμογελαστή να είσαι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλή της ώρα Γλαρένια μου.
Ο κάθε ένας μπλεγμένος στη δική του γραφειοκρατία και στο δικό του σύστημα.
Σ’ ευχαριστώ.

Τρυγεί κερήθρες τ’ ουρανού
μέλι για να μου φέρει
λέγω του να βγει στο γιαλό
στσι γλάρους να προσφέρει .

Σας φιλώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου
δε θα σου απαντήσω με μαντινάδα.
Στην Κομοτηνή όντε έζησα, επηγαινα σ’ έναν μουσουλμάνο Κομοτηναίο για να μου φτιάξει κορνίζες για κάποιες φωτογραφίες.
Την πρώτη φορά που μπήκα στο κατάστημά του κοίταξα ψηλά και είδα μια επιγραφή κεντητή κορνιζωμένη.
Ήταν το σύμβολο του καταστήματος.
Εκείνη λοιπόν θα σου χαρίσω:

"Εύχομαι ο Θεός να σου ανταποδώσει διπλά αυτό που εσύ σκέφτεσαι για εμένα."

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Να ζεις Ελένη μου εκεί που η ψυχή σου νιώθει ομορφότερα!
Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Για λίγο ακόμα εδώ.
Μαζεύω πράγματα, σημειώσεις και συναισθήματα σε δυο βαλίτσες και ξεκινάω.
Παίρνω τους προορισμούς με την σειρά που είναι γραμμένοι.

mad2luv είπε...

δεν εχω κατι να σου πω,εκτος του οτι εχεις βαλει μια ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ να παιζει...well done...!!! :)

..αγγελόσκονη.. είπε...

πολύ πολύ καλημέρα :) ή να πω καλό μεσημέρι;εκτός θέματος τότε,εντός θέματος τώρα :) και με πολύ καλό βαθμό!πάρα πολύ καλό!! :) ήχε μου να περνάς καλά...να έχεις ένα υπέροχο καλοκαίρι...τόσο υπέροχο όσο αυτά που γράφεις και μας μαγεύουν συνεχώς :) φιλάκια πολλα και δροσερά :)

Ανώνυμος είπε...

Από τη μεριά της μητέρας μου είμαι από την Ανατολική Θράκη και καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς. Όσο για τις σχολικές εκθέσεις ήμουν πάντα εκτός θέματος και έπιανα με το ζόρι το 14.Τ'ωρα όταν συναντώ στο δρόμο παλιούς καθηγητές μου , όλοι απορούν πώς δεν με είχαν καταλάβει τότε. Πάντως γράφεις κι εσύ πολύ ωραία.Επιμένω στο θέμα της έκδοσης.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Mad2luv, ψυχή μου
τραγούδια ρετρό και γι’ αυτό λατρεμένα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγγελόσκονή μου
πάντοτε εκτός θέματος, και τώρα ακόμα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου
το σκέφτομαι από καιρό πιστεύω από Σεπτέμβρη κάποια κίνηση θα γίνει.
Από καρδιάς σ’ ευχαριστώ.

σα είπε...

καλό καλοκαιράκι φίλε! ...και νάσαι καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ Σα.

Αγγελική Στ. είπε...

Η καθηγήτρια είχε δει πολλούς να γράφουν έτσι; Τι κι αν ήταν εκτός θέματος; Φανερό το που θα ήθελες να ζήσεις.. το περιέγραψες τόσο όμορφα, τόσο νοσταλγικά!!