Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

Κοιτάζοντας τους βυθούς

Κοιτάζοντας τους βυθούς
έμαθες να μιλάς με χρώματα.

Βάφτισες γαλάζιο του ουρανού
πράσινο τη θάλασσας
βαθύ μαύρο της ψυχής

…που ολοένα νυχτώνει
κι αφανίζει τα ίχνη της η αναζήτηση.

33 σχόλια:

elenitheof είπε...

Εύχομαι η αναζήτηση να οδηγήσει την ψυχή στη χώρα της ευτυχίας με τα χαρούμενα και φωτεινά χρώματα, εκεί που το μαύρο χρώμα της ψυχής γίνεται γαλάζιο του ουρανού και πράσινο της θάλασσας.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εντάξει άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, μα έχει και χρώματα...απ' όλα τα χρώματα βρίσκεις...

Γλαρένιες αγκαλιές

melomenos είπε...

εκεί στο βάθος περνάνε κάποιες φορές μερικές αιθέριες ηλιαχτίδες και χρωματίζουν το μαύρο...!
μετά την νύχτα πάντα έρχεται μια όμορφη ανατολή μπορεί να αργεί πολλές φορές, αλλά έρχεται!!!
την καλησπέρα μου

κοκκινο φιλι είπε...

και η ψυχη;
βαθυ μπλε σχεδον μαυρο..
οχι παντα ομως
εε εχουμε και τυρκουαζογαλανοπρασινες στιγμες!!
ποτε ειπαμε επιστρεφουμε;;;

Θ. Βοριάς είπε...

Αναζήτηση μέσα στα χρώματα
κι όποιος δεν ξέρει
από υπόγεια ρεύματα ονείρων
ας χαθεί...

iLiAs είπε...

Ολα τα χρώματα έχουν την γοητεία τους, αρκεί να ξέρουμε να τα συνδυάσουμε!
Το μαύρο της ψυχής "συνδύασε το" με το κόκκινο του έρωτα, με το μπλε της ελπίδας!

Τα καλύτερα έρχονται! Καλό μήνα με υγεία! :)

vel... είπε...

Να νυχτώνει η ψυχή, ναι, αλλά στο μπλε της θάλασσας. Πώς έλεγε ο Κούρκουλος στο "Ορατότης μηδέν"; "Όχι άλλο κάρβουνο! Όχι άλλο κάρβουνο!" Κι ας χόρευε το "βρέχει φωτιά στη στράτα μου" ε; Καλά μη δίνεις σημασία, οι συνειρμοί μου...

Καλό βράδυ, Ήχε του βορά!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σουρεαλιστική η πρώτη στροφή (ο βυθός δεν έχει χρώματα, είναι μαύρος). Γιατί τα βάφτισε; Δεν είναι αυτά τα χρώματα; Άλλα χρώματα βάφτισε ως τέτοια;

Η αναζήτηση τελειώνει τη νύχτα, τόσο ωραίο και υπαρξιακό.

Αγγελική Στ. είπε...

Θέλει και η ψυχή λίγο φως.. να πάρει τα πάνω της κι αυτή..

Καλημέρα :-)

tk είπε...

Κι η χαρά? Η θλίψη? Η μοναξιά? Το πριν? Το μετά? Τι χρώματα έχουν? Τι χρώματα σκεπάζουν τα όνειρά μας...?

candy's τετραδιάκι είπε...

"Διωξε τα συννεφα..σταματα τη βροχη"

Φιλια ηχε...δεν μπορω να μη περασω απο σενα οταν "βολταρω" στο μπλοκοχωριο :)

aparadektos είπε...

"...…που ολοένα νυχτώνει
κι αφανίζει τα ίχνη της η αναζήτηση", μου θυμίζει το "Λυχνίας σβησθείσης, πάσα γυνή ομοία" του Διογένη του Σινωπεύς.
Όταν κλείνουν τα μάτια του μυαλού ανοίγουν τα μάτια της ψυχής και με αυτά μερικές φορές τα χρώματα είναι διαφορετικά.

elenitheof είπε...

Γιάννη, στο μπλογκ μου έγραψα ένα αφιέρωμα για το χωριό μου. Έλα να το διαβάσεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου
δεν πιστεύεις κι εσύ πως όλες οι αναζητήσεις κάπου οδηγούν;
Όπου κι αν είναι τούτο το κάπου αν είναι παράταιρο τότε κινούμε για κάπου αλλού.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου
Είπαμε, χρώματα πολλά στην παλέτα της ψυχής, ακόμα και για εκείνους που αρνούνται να τα χρησιμοποιήσουν στον καμβά τους.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χάρη εκείνος που βυθίζεται πρέπει πρώτα να βιώσει το σκοτάδι της και μετά να αφεθεί στο χάδι μιας ηλιαχτίδας.
Τώρα το γιατί βυθίζεται είναι μια άλλη ιστορία διαφορετική για τον κάθε έναν.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κόκκινο και ταλαντούχο φιλί
τα μάτια της ζωγράφου μιλάνε ε;
Ή μάλλον ζωγραφίζουν.

Επιστρέψαμε αλλά στα χαμένα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Θοδωρή
χάθηκα, μα κι από εμένα χαμένος είμαι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
καλό μήνα να έχεις.
Για την υγεία πρέπει να προσπαθήσω.

Σίγουρα έρχονται τα καλύτερα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Vel μου
ξέρεις τι κάνουν οι ψυχές οι νυχτωμένες στο γαλάζιο της θάλασσας;
Βγαίνουν στο κατάστρωμα του πλοίου τους και χορεύουν εκείνο το ίδιο τραγούδι που γράφεις και παίρνει η θάλασσα τότε τη γεύση τη λυπημένη στα βαθιά της μέχρι που άλλο να μην έχει να κατέβει.
Και μη έχοντας άλλο να κατέβει παίρνει τον δρόμο της επιστροφής και πια λύπη δεν είναι.

Να είσαι πάντα καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δείμε
άλλοτε είναι κι άλλοτε όχι ίδια τα χρώματα.
Κάποτε όλα μοιάζουν να είναι μονόχρωμα, μαύρα ή λευκά δεν έχει σημασία.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μορφέα
δεν υπάρχουν και στιγμές που νιώθουμε πως όλα τούτα απλά δεν υπάρχουν σαν ποτέ να μην υπήρξαν;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Candy μου
εδώ βρέχει και τι να πω!

Καλές βόλτες να έχεις.
Το χαμόγελό μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Απαράδεκτε καλώς ήρθες.
Τότε δεν είναι που καθαρίζει το οπτικό μας πεδίο;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Sunshine μου
την αυγή το φως.
Την αυγή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου όμορφο το χωριό σου.
Λυπούμαι πραγματικά για όσα έγιναν.

Ανώνυμος είπε...

"...που ολοένα νυχτώνει
κι αφανίζει τα ίχνη της η αναζήτηση"

στο θάλαμο αναμονής της βροχής
και του ουράνιου τόξου
που θα φέρει τα χρώματα του βυθού
στο θόλο τ’ ουρανού
ανοίγοντας δρόμους μέχρι την άκρη του ορίζοντα...

Ανώνυμος είπε...

...κι αυτά τα νερά, πώς επηρεάζουν τα χρώματα, άλλοτε τα κάνουν ζωηρά, φωτεινά, προκλητικά ελκυστικά και άλλοτε θολώνουν την ομορφιά τους, ξεπλένονται θαρρείς και στη σιωπή γυρίζουν...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δυσδιάκριτα κάποτε, xiozil μου, τα όρια θάλασσας και ουρανού.
Ίδια χρώματα, το ίδιο δύσκολες οι αποστάσεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου
αργά τα βράδια μονάχα ακούς τη φωνή τους και πάλι μόνο όταν είσαι μόνος.
Τότε μόνο η ψυχή καταφέρνει κι ακούει τη φωνή τους…

tk είπε...

Τα όνειρα όμως πάντα υπαρχουν. Πάντα αφήνουν τα πιο αληθινά σημάδια...

tk είπε...

Κι η ανυπαρξία? Τι χρώμα παίρνει στα μάτια του καθενός...?

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μορφέα παράξενα και ιδιαιτέρα νιώθει το κάθε τι.
Και τα όνειρα και η ανυπαρξία αποτελούν και τα δύο με τον τρόπο τους αρχή και τέλος για έναν άνθρωπο.
Με τον ίδιο τρόπο που νιώθει η κάθε ψυχή την αρχή ή το τέλος, παίρνει και βάφει με χρώματα τα πλευρικά τους.