Κυριακή 5 Αυγούστου 2007

Λόγια του βράχου...

Έμεινες στην άκρη ενός βράχου με μάτια δακρυσμένα.
Ώρα απογεύματος κι έπειτα ώρα νυχτερινή, μεταμεσονύκτια.
Έσυρα τα σύγνεφα να φθάσουν παρακάτω.
Δεν ξέρω αν έφθασαν.
Δεν μου ‘πες ποτέ.
Να σκεπάσει τα δάκρυα η βροχή, να μη φαίνονται που κυλούν απ’ τα μάτια.
Όμως μένουν κόκκινα τα μάτια.
Μη σε νοιάζει, λίγοι έμαθαν να κοιτάζουν μέσα τους.
Είναι νύχτα εξάλλου κι ότι μέσα τους βλέπουν μπορεί να είναι κι απ’ τα χρώματα του δειλινού, από το χρώμα που αφήνουν πίσω τους τα αστέρια καθώς γυρίζει η γη.

Κοίταζε μονάχα ψηλά και μίλα.
Έχουν μια δύναμη ανεξήγητη κάποιες φωνές που κάνουν της φύσης τα στοιχεία να υπακούν.
Μίλα.
Κι ο άνεμος που σου μπερδεύει τα μαλλιά θα πάρει μακριά τις λέξεις.
Ίσως κάποιες αφήσει στην αγκαλιά της θάλασσας, εκείνη να τις ταξιδέψει.
Μίλα.

Όπως μιλούσες χρόνια τώρα σ’ εν’ άδειο σπίτι με ίχνη ληξιπρόθεσμα στα ξύλινα πατώματα του.

19 σχόλια:

κοκκινο φιλι είπε...

υποσχομαι πως αν μπορουσα να ειμαι σ ενα βραχο αυτη τη στιγμη θα τα εδιωχνα τα δακρυα..
μονο το φεγγαρι θαθελα για συντροφια αντε και λιγες σταγονες βροχης..
και θα ηταν πολυ!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Το Χαϊκού μου για το Γιάννη (από το κείμενό σου)

Των πατωμάτων
΄Ιχνη ληξιπρόθεσμα,
Στο άδειο σπίτι...

(Πέρασε ο καύσωνας...δεν το έπαθα αυτό το λόγο...
;-)

Φιλί Γιάννη και Γλαρένιες αγκαλιές για ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

elenitheof είπε...

Πολλές φορές έχω καθίσει ή περπατήσει δίπλα στη θάλασσα και καθώς την κοίταζα μου θύμιζε αναμνήσεις που προκαλούσαν πόνο και δάκρυζα.
Τώρα την κοιτάζω και νιώθω ελεύθερη σαν τους γλάρους.
Μ' αρέσει να τους κοιτώ γιατί νιώθω πως πετάω ελεύθερα σαν κι αυτούς σ' έναν καθαρό ουρανό χωρίς σύννεφα.

Χαρά Τσακίρη είπε...

Καποιοι πονοι δε χανονται ποτε.... κι ας λενε πως ο χρονος ολα τα γιατρευει! Απλα η ψυχη τους κοιμιζει για να μπορουμε να συνεχισουμε! Γι' αυτο και στα ονειρα μας μεσα ξυπνανε ολα αυτα που χρονια τωρα κοιμιζουμε...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ γλυκό. Κόκκινα μάτια πόνου και μοναξιάς. Ένα ποίημα όλο εικόνες.

σα είπε...

Να μπορούσαμε να κοιτάζαμε πιο συχνά μέσα μας και να αφουγκραζόμαστε τη δύναμη της εσωτερικής μας φωνής...

Ο δικός μου βράχος είναι η αυλή του σπιτιού μας στο νησάκι. Εκεί ξενυχτώ τα βράδια του καλοκαιριού ακούγοντας το βουητό της θάλασσας και τον ήχο απ΄τις βάρκες που λικνίζονται στα κύματά της... Εκεί ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου! Εκεί κάνω τον απολογισμό μου και ζητώ πορεία για τα επόμενα βήματά μου...

Ήδη μετρώ αντίστροφα να περάσουν οι μέρες και να ξαναβρεθώ στον ευλογημένο αυτόν τόπο των παιδικών αναμνήσεων και των ονείρων μου για τ΄ αύριο! Πόσα έφερες στη μνήμη μου με αυτές τις σκέψεις σου... Νάσαι καλά!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Θα φυλάξω την επιθυμία σου Κόκκινο φιλί,
και το φεγγάρι θα σου το χω κρατημένο από το χέρι κι ένα δράμι βροχής αφού κι αυτό το επιθυμείς.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου
σ’ ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου
η θάλασσα παίρνει πάντα μακριά ότι μας πονάει καμιά φορά κι ότι μας αγαπάει σα μπουκάλι γυάλινο όλα τα ταξιδεύει για χρόνια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δείμε
σ’ ευχαριστώ μόνο που οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι εικόνες, τα μάτια μας, και τα μάτια γεννούν και παρατάσσουν μία μία τις λέξεις

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σα πόση ευτυχία κρύβει η τύχη να έχεις τον δικό σου βράχο….
Με το καλό να βρεθείς πάλι εκεί.
Υποσχέσου μονάχα πως καθώς θα κοιτάζεις από τον βράχο εκείνον θα ονειρευθείς.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χαρά μου
το είπα και πριν τίποτε ποτέ δεν τελειώνει, κι ο χρόνος το μόνο που ίσως καταφέρνει είναι να γλυκάνει τον πόνο μα και πάλι όχι μόνος χρειάζεται και αγάπη, δε νομίζεις.

Xνούδι είπε...

Όμορφη καλημέρα Ήχε μας από την άδεια πόλη που δίχνει γοητευτική χωρίς τους ανθρώπους της και την φασαρία τους.
Διαβάζω σε και πάντα με συγκινούν οι λέξεις της ψυχής σου.

Και φιλιά. Πολλά.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα κι απο την σχεδόν άδεια Αθήνα, που πολλάκις θα την προτιμούσα ως βράχος μόνος να στέκεται... παρά με ίχνη που τις λέξεις μπερδεύουν.
Όπως μίλησες τώρα θέλω να σε θωρρώ...

Thalassini είπε...

Κάθε πόνος, κάθε απώλεια και μια μικρή πέτρα.
Και ο πόνος μεγαλώνει, και οι απώλειες πληθαίνουν και η πέτρα γίνεται βράχος με τα χρόνια.

Και όμως ...
όπως το νερό σμιλεύει τον βράχο, αργά, αργά μέχρι να γίνει βότσαλο
έτσι και η αγάπη και ο χρόνος, απαλύνουν τον πόνο ...
και μετά πάλι από την αρχή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χνουδένια μου επέστρεψες από τώρα;
Εύχομαι να έχεις κάνει καλό πρόγραμμα για τούτη την έρημη πόλη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Mist κι εσύ;
Κι εσύ επέστρεψες;

Τι είπα κι επιθυμείς έτσι να με θωρρείς;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Θαλασσινή μου καλώς ήρθες.
Πάντα απ’ την αρχή.
Πάντα ανοίγεις μια πόρτα, ένα παράθυρο και όλα τα παίρνεις απ’ την αρχή.

Ανώνυμος είπε...

...ακόμα εκεί στο βράχο...