Κυριακή 12 Αυγούστου 2007

Δύσκολες μέρες


Ανοίγει η πόρτα καμιά φορά από τον άνεμο και φοβάμαι.
Θυμούμαι που ζούσα κάποτε στο βουνό, σε μία σκηνή.
Έμπαζε αέρα από παντού, και βροχή, αν τύχαινε να ρίξει πολύ νερό.
Δύσκολες μέρες.
Ζωή ερημίτη με μια δύσκολη προσευχή στα χείλη.
Πώς να κρατήσω την προσήλωση μου στο Θείο;

Κρατώ στο εσωτερικό περβάζι του παραθύρου μια φωτογραφία στρατιωτική.
Ασπρόμαυρη.
Όχι τόσο λόγω εποχής όσο για καλλωπισμό της ασχήμιας.
Κουβέρτες στρατιωτικές, ΕΣ 1952, κ’ είναι ίδια η ασχήμια ακόμα μόνο που χρόνο με τον χρόνο παλαιώνει όπως το κρασί, μόνο που το κρασί γίνεται πιο νόστιμο.

Νιώθω πως βρέχει σήμερα.
Κι ας θέλουμε τρεις μέρες για τον Δεκαπενταύγουστο.
Παράξενη αίσθηση αλήθεια. Δεν γνωρίζω γιατί.

Ίσως και να ‘ναι που όλα τριγύρω σιωπούν πεισματικά και μοιάζει να σαρώνει όπως ο άνεμος στα ψηλά βουνά τούτη η σιωπή.

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φοβάμαι μήπως ο άνεμος σαρώσει
την ομίχλη που σήκωσε το βλέμμα
να κρύψει την ανάμνηση...
Φοβάμαι μήπως διώξει τη βροχή
που κρύβει τα δάκρυα...
Φοβάμαι μήπως παγώσει τη σιωπή
που κρύβονται οι πληγές μου...
Φοβάμαι μήπως τα χείλη προφέρουν
άλλα από τα λόγια της προσευχής...
Φοβάμαι γιατί αγάπησα την κόλαση
μαζί σου...

elenitheof είπε...

Γιάννη, μη φοβάσαι τη σιωπή. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η σιωπή είναι χρυσός. Όλα θα πάνε καλά. Μη φοβάσαι τη βροχή. Μετά θα έρθει το ουράνιο τόξο. Έγραψα ένα ποίημα που αναφέρει τη βροχή και το ουράνιο τόξο. Έλα να το διαβάσεις. Μου λείπουν τα ωραία σχόλιά σου. Κρίμα που δεν προλαβαίνεις να έρχεσαι. Όνειρα γλυκά χωρίς βροχή και φόβο.

Ανώνυμος είπε...

Η βροχή που περίμενες, εκείνη η βροχή από αστέρια, ακόμα να ’ρθει…

Η σκηνή μισή ήταν, παντός καιρού, για να μπάζει κι αέρα και βροχή και χιόνι, μαζί με τους εφιάλτες του διπλανού.
Πώς βρέθηκαν τόσοι ερημίτες μαζεμένοι;
Το κρασί, από τα λίγα που ο χρόνος έχει ευλογήσει, απαγορευμένο.

Κι εκείνο το βουητό που σε φοβίζει…
Μη φοβάσαι, ο άνεμος είναι που φέρνει σιωπή να σου χαρίσει.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εγώ τώρα πάλι, αισθάνομαι τόσο όμορφα όταν τα θυμούμαι....
Και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, θα ήθελα να είχαν χρώμα και φως,
για να τους δείχνω όλη εκείνη τη φυσική ομορφιά που υπήρχε παντού τότε.
Ακόμη και στα αυτοσχέδια παιχνίδια μας, στο χτυπητό αυγό στο φλυτζάνι με ζάχαρη από το χέρι της μαμάς,
στα ματοβαμμένα γόνατα, που ρίχναμε χώμα .....για να κλείσει η πληγή, στο χαμόγελό μας!
Γελάνε τα παιδιά σήμερα;
Εγώ πάντως, προβληματισμένα τα βλέπω ΟΛΑ τους.
Αγχώδης κατάσταση λέει, γαστρίτιδα λέει, νεύρωση στομάχου λέει....
Εμείς τότε μόνο "αμυγδαλές" και "σκωληκοειδίτιδα" ακούγαμε....
Δε βρέχει σήμερα, λαμπρός είναι ο ήλιος κι' ο άλλος μέσα μας ακόμη λαμπρότερος. Ζήσαμε καλύτερες εποχές!

Γλαρένιες αγκαλιές

iLiAs είπε...

..σιωπή για την αποψινή βροχή των Περσειδων.

dyosmaraki είπε...

Το ουράνιο τόξο φτιάχνεται από βροχή και ήλιο....

Και σαν προβάλλει το ουράνιο τόξο είναι ήρεμη η στιγμή....και τότε είναι όμορφο να βυθίζεται κανείς στη σιωπή και να αφουγκράζεται την πολυλογία της σιωπής του..........

Αγγελική Στ. είπε...

Χάλια αυτή η αίσθηση... κοιτάς μια φωτογραφία και μένεις στο παρελθόν, αν και το μόνο που θα ήθελες να αντικρίσεις είναι το μέλλον..

Ιφιγενεια είπε...

"Νιώθω πως βρέχει σήμερα...."

Είναι κάτι μέρες που σου μαυρίζει η ψυχή...
Δε πα να 'ναι δεκαπεντάυγουστος...
Δε πα νά 'ναι ντάλα μεσημέρι...

Η μοναξιά... κι όταν έχει όνομα είναι χειρότερη....

Ανώνυμος είπε...

Εναλλαγές... αναμνηστικές και καιρικές συγκυρίες, συντροφιά σιωπηλή και μόνη. Μοιραζόμαστε όμως, είπες. Κι ο άνεμος δε σαρώνει μόνο, φέρνει και τις φωνές της καρδιάς μας...
(άσχετο αλλά αυτές οι στρατιωτικές κουβέρτες, τα πανιά της σκηνής, το νερό να μας βρέχει... κατασκήνωση μου έφερε από πολύ πολύ παλιά...)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αναστασία μου
καμιά ομίχλη δεν καταφέρνει να κρύψει τις μνήμες
ο λόγος τους είναι βροχή
κ’ οι πληγές πάντοτε ανοιχτές
κι ανάμεσα από το «Θεέ μου» και το «βόηθα»
παρεμβάλλεται πάντα το
"σ’ αγαπώ παράδεισε"
"σ’ αγαπώ κόλασή μου.."

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου
σιωπή δε φοβήθηκα ποτέ μου
βυθίστηκα μέσα της για να μπορώ τώρα να μιλώ
και κάθε που μιλώ την ξορκίζω

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Xiozil μου
ήρθε η βροχή που γράφεις
κ’ οι ερημίτες στάθηκαν στην άκρη του πελάγου
να δουν τ’ αστέρια να σβήνουν στην αγκαλιά της θάλασσας
μα εκείνα ακόμα πεισματικά φωτίζουν τον κόσμο
που λάτρεψε κάποιο βράδυ το πέρασμα τους στον νυχτερινό ουρανό.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου όμορφα τα χτυπήματα στα γόνατα, κάποτε πετροπόλεμος με την άλλη γειτονιά, άλλοτε κρυφτό.
Το χαμόγελο δικό μας και διαφορετικό από κάθε άλλη γενιά.
Δεν είναι άλλωστε δυνατόν να μοιάζουν μεταξύ τους.
Τα χέρια απλώνω τώρα τελικά, ώρα μεταμεσονύκτια, κι αγγίζω τις σταγόνες των αστεριών.
Είπα πως θα βρέξει δίχως να γνωρίζω.

Μελωδικά καληνυχτίσματα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία μου
το έμαθα, το βλέπω, ευχαριστώ πολύ φίλε μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δυοσμαράκι μου
όμορφη η γωνιά σου και καλώς ήρθες.
Μ’ αρέσει τούτη η σιωπή που γράφεις.
Για να την γευτείς σε όλο της το μεγαλείο
πρέπει να έχεις καταδυθεί αρκετά…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

synshine μου
έχεις πάντα την δύναμη να κοιτάξεις μέσα στα μάτια των μαρμαρωμένων αυτών ανθρώπων
εκείνα που επιθυμούν δε στεγνώνουν επάνω σε κανένα χαρτί.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ιφιγένεια μου
είναι κάτι λέξεις, όπως γράφεις κι εσύ,
που κάνουν δύσκολα τα ταξίδια, δύσκολες τις επιστροφές.
Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου κοίταξε
να δεις που και στον στρατό σκοινάκια τα λένε
κατασκήνωση
κι ο άνεμος σ’ εκείνες τις κατασκηνώσεις
φέρνει λέξεις από πολύ μακριά
μνήμες από τα πολύ περασμένα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγρίμι μου
πριν ανέβεις στα ψηλά ν’ αλυχτήσεις
κι ο ήχος μου βυθιστεί στις νυχτιά την σαγήνη
ένα αστέρι κράτησε στου χεριού σου την άκρη
και πές πως όλα αλλάζουν
πες πως όλα κάποτε ομορφαίνουν
και ζεσταίνονται…

Καλό ξημέρωμα και καλώς ήρθες.

dyosmaraki είπε...

Καμιά φορά το να καταδυθεί κανείς στου βυθού τον πάτο γίνεται άριστος αυτοδύτης.
Ετσι και με την σιωπή...όταν καταδυθεί κανείς στον βυθό της εάν έχει ανοιχτή την ψυχή του θα ανακαλύψει νέες ομορφιές, τις ομορφιές του δικού της βυθού. Φτάνει να μην ξεχαστεί στον βυθό....
Καλώς σε βρήκα ήχε του χρώματος....

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Εκεί είναι η δυσκολία Δυοσμαράκι, να μην ξεχαστείς.