Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Χάρτινες βαρκούλες

Ένα ξύλινο γεφύρι κι ένα ρυάκι ο χρόνος,
η ζωή μας.
Φτιάχνε χάρτινες βαρκούλες και ρίξε τες να ταξιδέψουν
Μη λογαριάσεις που θα φτάσουν
μήτε και τον κόπο να λογαριάσεις
άνοιγε μονάχα καλά τα πανιά
κι όπως τα χρόνια τα επόμενα θα έρχονται
θ’ ανοίγουν τα κύματα την αγκαλιά τους να ταξιδεύεις.

24 σχόλια:

patsiouri είπε...

Oυπς! Είδα φώς και μπήκα! Καλό αποκαλόκαιρο!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ταξίδι σε μία γέφυρα είναι η ζωή μας. Κάτω από αυτή ρέει το ποτάμι της ζωής του παρελθόντος και πάνω μας ξετυλίγεται το μέλλον σαν ουράνιο τόξο που μας καλέι να βρούμε την άκρη του. Πολύ ωραίο ποίημα.

hliaxtida είπε...

Πολυ "έμπειρη" αφιέρωση στη Μαρινα..
Πολυ γλυκιά ..
Φιλιά ΄Γιάννη μου..

Μαρίνα...ετοιμασου για το ταξίδι.

Nathalie είπε...

Apo th stigmh pou fevgoun pavoun na einai dika sou..

iLiAs είπε...

..ας βαλουν πλώρη για τη ψυχή μας.
Ας βαλουν πλώρη για την αγάπη.
Είθε να πλέουν πάντα σε πελάγη ευτυχίας!

Όμορφο σαββατοκύριακο! Να είσαι καλά!

μαριάννα είπε...

Πολύ όμορφο... πολύ τρυφερό...

Ανώνυμος είπε...

είναι υπέροχα οι βάρκες να βρίσκουν προορισμό...νιώθεις ευτυχισμένος!
...ακόμα όμως κι όταν βουλιάζουν στο δρόμο, σε αφήνουν με την ικανοποίηση ότι τις έστειλες, ότι έκανες αυτό που εσύ είχες να κάνεις

έτσι ζεις πραγματικά και μόνο έτσι μπορείς να προχωράς παρακάτω!

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Χτες βράδυ επέστρεψα. Άφωνος πριν την αναχώρησή μου. Άφωνος διπλά και στην επιστροφή μου.
Σιωπή. Σιωπή από τη μεριά μου, κι ίσως κρατήσει κι άλλο. Το ένστικτο μού λέει πώς δε θα ‘ναι για καιρό.

Σίγουρα, η επαφή μου μαζί σας, θα ‘ναι μια γλυκιά αφορμή να ξεφύγω από τον μικρόκοσμό μου, που έχει πλημμυρίσει σκοτάδι. Η ζεστή ανθρώπινη συντροφιά σας, θα με ξεκολλήσει από τις χαώδεις σκέψεις μου.

Και στέλνω αυτό το πολλαπλό μήνυμα, για να πω ένα μεγάλο, ένα βαθύ από καρδιάς Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω, που σταθήκατε δίπλα μου. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, κι όλοι μαζί, κοντά μου.

Ανεχτείτε για λίγο ακόμα τη σιωπή μου. Είμαι εδώ τώρα. Σας διαβάζω, σας εκτιμώ περισσότερο από ποτέ.
Αλλά ακόμα νιώθω την ανάγκη να σιωπώ. Να σιωπώ.

από καρδιάς, ο γιάννης

Thalassini είπε...

Ηχε, Γιάννη

πριν από 7 χρόνια ίδιο ταξίδι ξεκίνησε και για την οικογένειά μου. Σιώπησα για πολύ. Ειχα κουραστεί από έναν άνισο αγώνα που κράτησε σχεδόν 15 χρόνια. "Της "έγραψα αυτά που ένιωθα 7 χρόνια μετά, για φαντάσου σε ένα ποστ....

Η σκέψη μου μαζί σου

Από καρδιάς

Θαλασσινή

Θ. Βοριάς είπε...

Καλησπέρα Γιάννη!

thras είπε...

Καλησπέρα ήχε..Όχι δε θέλω να σε λέω γιάννη.Είσαι ήχος..Ήχος παλιός και γνώριμος..Σύντροφος μας στο ταξίδι μες στη σιωπή με την μικρή χάρτινη βαρκούλα.Σύντροφός μας στα κύμματα και στις φουρτούνες.Με έναν λόγο πάτνα γεμάτο ευαισθησία και ομορφιά

MARIA ANDREADELLI είπε...

Ήχε μας,
Θέλω να πιστεύω ότι είσαι καλά και πως τα περί νοσοκομείου που ανέφερες τις προάλλες είναι ο χώρος εργασίας σου.
Πρόσεχε τον εαυτό σου και όμορφα νέα ταξίδια εύχομαι στις βαρκούλες σου.
Καλό βράδυ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πατσιούρι μου
καλά έκανες καμιά φορά μονάχα κι αυτός ο νοικοκύρης δεν είναι στα καλά του.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δείμε
η ζωή μας φίλε….

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρία μου : - ))))

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ναταλία μου καλώς ήρθες.
Τίποτε δεν παύει να είναι δικό μας
Μονάχα η θέση τους αδειάζει εντός μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
με όσα στραβοπατήματα και μ’ όσες δυσκολίες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γητέυτρια μου
σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Domenica
η ανάγκη μας κάνει πάντα και προσπαθούμε, πολλές φορές και δίχως να το καταλαβαίνουμε.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γιάννη μου
Δύναμη φίλε μου.
Κουράγιο.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Θαλασσινή μου
κάποτε λέω πως σημαντικό είναι να λες τα όσα νιώθεις, έστω κι αργά.
Τελευταία επιμένω να υποστηρίζω πως πρέπει να τα λες και την στιγμή που πρέπει, και το προσπαθώ.
Μας προδίδουν όμως κάποτε οι δυνάμεις μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλή σου ημέρα Θοδωρή.
Να είσαι πάντα καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Θρασύβουλε
σύντροφός μας είναι πάντα η μνήμη, κι ας διστάζει κάποτε να εκφραστεί.
Έχει μελωδία μέσα της η μνήμη..
Μονάχα τον δρόμο της δείχνω για να ανέβει ψηλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Poetic sin μου
δεν είναι μέρος της δουλειάς μου τα νοσοκομεία, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Ένα ακόμα προβληματάκι είναι.
Έπρεπε όμως να λείψω ξανά.

Καλά ταξίδια να έχεις.