Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Στα στενά της παλιάς Γαλιλαίας

Σε παρατηρώ που τρέχεις στα στενά της παλιάς Γαλιλαίας.

Έχεις το χρώμα των πεθαμένων ημερών στα μαλλιά
το ίδιο σάβανο σου κατασπαράζει το κορμί
σήπεσαι αργά σαν τους αιώνες
από έναν θάνατο ακαθόριστο
από μιαν αιτία ανάρμοστη για θάνατο
κι όταν τα βράδια
σε καταδιώκω σ’ εκείνα τα συντρίμμια
με κινήσεις γρήγορες σαν τις μνήμες
εξαϋλώνεσαι
αφήνοντας μου την πιο μεγάλη πίκρα
να μου ματώνει τα μάτια.

12 σχόλια:

Ιωαννα είπε...

Δεν θα ΣΟΥ μιλησω για τη θλιψη που μονάζει
Μεσα σ εναν οριζοντα που δεν ειναι πια οριζοντας
Ουτε θα βανω τελεία στη μοναξια του πρασινου
Ενα φευγιο ο πολεμος μου
Οι νικητες να μετρησετε τους νεκρους σας
Σαν νεκροφορες περιφεροντε οι ανεμοι
Ενα χερι-διψα το καρτερουμε
Αλλα καμια χαμενη ελπιδα δεν ειναι χαμενη ,
μονο φοβισμενη

Δεν θα ΣΟΥ μετρησω τις βροχες που κλαφτηκαν σε αναστροφες παλαμες
Κι ουτε και κεινες τις ρυτιδες θα στολισω πια στη μνημη
Μονο το βλεμα θα φυλαξω στο θολό του περατος
σα θα γυρεψω μια ζωγραφια-παρηγορια για τ υστερα .


ΥΓ. δηλαδη θελω να σου πω , γραψω πως παρατηρωντας τον οριζοντα γινεσαι οριζοντας .
και πως οι επιλογες του ασπρομαυρου ειναι η δυνητικη μας να ντυνουμε τον κοσμο μας χρωμα χωρις περιορισους
και πως αυτος που μπορει και κοιταζει αυτο που φευγει εχει ΠΟΛΛΑ δυναμη να αρδευσει
και πως ..... σημερα φυσσαει ακομα και μεσα στην ψυχη μου

Ιωαννα

γιατι οι ελπιδες και οι ευχες για καλημερες και καληνυχτες σου στελνονται παντα

Ιωαννα είπε...

ΥΓ. δυστυχως με λαθη αλλα ελπιζω στην κατανοηση


Ιωαννα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ο ορίζοντας Ιωάννα μου της ψυχής
έχει το χρώμα των ονείρων μας πάντα, έχει και το βάρος των δακρύων και των ρυτίδων, έχει και των ονείρων των χαμένων την αίσθηση.
Τίποτε δεν αφήνεις πίσω και το διαπιστώνεις σε κάθε σου επόμενο βήμα.
Κι ο αέρας που γράφεις φυσάει πάντα στα σταυροδρόμια της ψυχής μα μόνο τις στιγμές που η ψυχή διαπιστώνει τα κενά της νιώθουμε το άγγιγμα του περάσματος της.

Οι καλημέρες και οι καληνύχτες έχουν πάντα εν’ απαλό χρώμα μέσα στα μάτια, σα ζωγραφιά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ιωάννα μου
η όποια ταραχή είναι από μόνη της λόγος κατανόησης.

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Περνώντας σήμερα από το blog σου, δοκίμασα μια απίστευτη έκπληξη, που με κόλλησε τόσο που ούτε το κείμενό σου ήμουν άξιος να διαβάσω…

Η φωνή της γλυκιάς μου Μαρθούλας, έπαιξε στ’ αυτιά μου σα φωνή αγγέλου. Της Μαρθούλας, των χρόνων της δραματικής σχολής, των ολονύκτιων εκμυστηρεύσεων, των μεταμεσονύκτιων επισκέψεων, των παραστάσεων, των αποθεωτικών συναυλιών, των παιδικών τραγουδιών, που κάθε φορά συναντώ ιδιωτικά και αγαπώ όλο και περισσότερο, της ες αεί ανοιχτής γραμμής μεταξύ μας, συχώρεσέ με για τον αποσυντονισμό, πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα ότι τη μαθαίνετε όλο και περισσότεροι, ακούστε την, μοιραστείτε την, διαδώστε την, γιατί ό,τι κι αν κάνει το κάνει με καρδιά, με όλη της την ψυχή, κι η αξία της λάμπει από μακριά…

γλυκιά καλησπέρα

thras είπε...

Καλησπέρα κι καλές περιπλανήσεις, λαμπρές όσο αυτή.Ποια είναι η μαρθούλα?Δε τη ξέρω είναι γνωστή?

Καπετάνισσα είπε...

Έτσι να μιλάς πάντα, ψιθυριστά.
Ακούγεσαι δυνατότερα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γιάννη μου υπέροχη φωνή
νιώθω να είναι υπέροχος άνθρωπος.
Γνωρίζεις καλύτερα.
Μετέφερε τον θαυμασμό και την αγάπη μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Θρασύβουλε
η Μάρθα Φριτζήλα είναι από τους σημαντικότερες φωνές που διαθέτει η έντεχνη μουσική μας σκηνή και όχι μόνο.
Καλλιτέχνης από φύση, από ανάσα…

http://www.kratiras.gr/martha.htm

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καπετάνισσά μου
γοητευμένος από τα λόγια σου.

iLiAs είπε...

Μπορεί να γευόμαστε μια ματωμένη πίκρα, αλλά υπάρχει και η γλυκιά γεύση της κάθε προσπάθειας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ήλια
δεν ξέρω πιά...