Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Τα λυπημένα παιδιά

Μα πιο πολύ
με συγκλονίζει το βλέμμα των λυπημένων παιδιών
καθώς διασχίζουν το κέντρο της πόλης.
Έχει την γεύση των ανθρώπων που λύγισαν
από το βάρος των εικόνων που φύλαξαν μέσα τους
μα δε βρήκαν ποτέ τον τρόπο να τις σηκώσουν.
Έτσι λοιπόν τα παιδιά
έχοντας ολόκληρο τον κόσμο μέσα στα μάτια τους
παίρνουν από το χέρι τη σιωπή του και πορεύονται
αφήνοντας ίχνη γκρίζα στις απ’ τη βροχή
κουρασμένες πλάκες των πεζοδρομίων
στο σημείο εκείνο που στέκεσαι και σκέφτεσαι καμιά φορά
αν πρέπει απέναντι ή όχι να περάσεις.

Κ’ ίσως να μου ήταν αδιάφορο το βλέμμα τους
αν δεν ένιωθα θάλασσα κάποια περάσματα δρόμων
για το απέναντι πεζοδρόμιο
που φοβήθηκα πως θα με πνίξει.

36 σχόλια:

Μαρινα ..... είπε...

τα λυπημενα μάτια τω παιδιων...
θάλασσες φουρτουνες...

καραβια που γέρασαν χωρις ένα ταξιδι να ολοκληρώσουν...

στα λυπημενα μάτια των παιδιων...
επαίτες αγαπης σωριασμένοι...

σε φιλω Ηχε μου
και Σ΄άγαπω

Ανώνυμος είπε...

Ανερμήνευτο:
το παιδικό βλέμμα που επιβιώνει
στο πρόσωπο ενός γεράκου.

hliaxtida είπε...

Aλλη μια φορά έδωσες μια και βούτηξες το χέρι στην ψυχή μου με δύναμη..
Το έκανες και σήμερα..
Σ ευχαριστώ γι αυτό..
Ξέρεις..ειναι δυσκολο να το κανει κανεις με λιγες μονο λέξεις..
Καλημερα

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ όμορφο, πολύ γλυκό και τόσο αληθινό.

Unknown είπε...

Κ’ ίσως να μου ήταν αδιάφορο το βλέμμα τους
αν δεν ένιωθα θάλασσα κάποια περάσματα δρόμων
για το απέναντι πεζοδρόμιο
που φοβήθηκα πως θα με πνίξει.
Αδιάβατοι γίνονται οι δρόμοι ,ανίκανος είμαι να τους διαβώ κι ο φόβος παραστάτης μου γίνεται κι αρωγός,το βλέμμα σου όμως ακόμα δε μπορώ να αντικρύσω έτσι στέκομαι στη σκοτεινή γωνιά του δρόμου κι αφουγράζομαι τους χτύπους της καρδιάς σου , βγάζοντας που και που έναν αναστεναγμό προσευχή σ' έναν αγνωστο θεό ...
Την αγάπη μου Ιωάννη

iLiAs είπε...

Είναι τόσο εκφραστικά τα μάτια των παιδιών!
Χωράει τα πάντα αυτό το παιδικό βλέμμα.
Κρύβει τόσα συναισθήματα!

Καλημέρα!

ταξιδι εγινες...αγριμι είπε...

παιδιά που λυπημένα μάτια έχουν,
αγριμάκια γίνονται.
Σε δάση καταφεύγουν κι από κει ίσως κάποτε ένα κόσμο ομορφότερο μας φτιάξουν.
Γιατί αυτά μόνο γνωρίζουν.
Γιατί αυτα μόνο ξέρουν Αγάπη τι θα πει.

φιλι αγριμιού Ηχε.

Υ.Γ. Το μήλο δε το βρηκα.
Μα στην ηλιαχτιδα ανήκε κι έχει δίκιο.

Ανώνυμος είπε...

Κι όλη η αλήθεια... είναι κρυμμένη εκεί.

Καλό σου Σ.Κ Ήχε.

eρωτακι είπε...

Ελάχιστες λέξεις, όλη η αλήθεια...
Σε φιλώ πολύ :'(

Αγγελική Στ. είπε...

Τα χαρούμενα παιδιά όταν μεγαλώνουν γίνονται θλιμμένοι ενήλικες.. Τα λυπημένα παιδιά τι γίνονται;

3 parties a day είπε...

Τα λυπημένα παιδιά κάθε ηλικίας, αυτοί οι ναυαγοί της ζωής, ματώνουν την καρδιά σ' αυτούς -τους λίγους- που τα αναγνωρίζουν...

ion είπε...

υπέροχο cropper.
και τόσο αληθινό..

"Κ’ ίσως να μου ήταν αδιάφορο το βλέμμα τους
αν δεν ένιωθα θάλασσα κάποια περάσματα δρόμων
για το απέναντι πεζοδρόμιο
που φοβήθηκα πως θα με πνίξει."

ποιά θλίψη κουβαλάμε αγαπημένε;

Moira είπε...

Παδιά που γεννήθηκαν χωρίς να κλαίνε..
Ποιά μήτρα τα εκπαίδευσε, βουβά να είναι;..

Σε φιΛώ Ήχε μου..

fish eye είπε...

αχ αυτος ο τροπος σκεψης σου!!

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Κάποτε –δεν πάει πολύς καιρός από τότε- είχα αποφασίσει ν’ απαγάγω ένα κοριτσάκι που ζητιάνευε στην οδό Κεφαλληνίας. Ίσως το ’χω γράψει. Κι ας το ζητούσαν από μένα οι δημόσιες υπηρεσίες. Μέχρι να το καλοσκεφτώ, το παιδί εξαφανίστηκε. Αυτά τα λυπημένα παιδιά με τη μάτια θα μας κοιτάνε όταν γίνουν ενήλικα; Δε γνωρίζω ήχε μου αν μιλάμε για τα ίδια παιδιά. Αυτά της επαιτείας. Της μαύρης μοίρας και της μαύρης ρίζας. Που μεγαλώνουν με στρεβλά όνειρα.
Τι όνειρα στ’ αλήθεια;

μελανχολική καληνύχτα

γ.κ. είπε...

"Έχει την γεύση των ανθρώπων που λύγισαν
από το βάρος των εικόνων που φύλαξαν μέσα τους
μα δε βρήκαν ποτέ τον τρόπο να τις σηκώσουν."
Λέει....

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα μου
μια λύπη είναι, που δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ερμηνευμένο Δημήτρη
οι ηλικιωμένοι καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές τον επερχόμενο θάνατο τα παιδιά απλά βιώνουν τον ερχομό του με φορές πολλές δεν τον καταλαβαίνουν…
Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρία μου
δεν έχω λόγια, τι άλλο να πω.
Ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δείμε ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κλειώ μου ίσως και να ‘ναι στον δικό μου Θεό της ψυχής.
Ίσως λέω, ίσως…
Την αγάπη μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
όλος ο κόσμος βρίσκεται εκεί μέσα, το πιο βαθύ νόημα της ζωής…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγρίμι μου
κάπως έτσι βρήκες κι εσύ τον δρόμο για το δάσος…
Παράτολμο που το λέω μα τούτος ο τόπος σ’ εκείνους που δυσφορούν στηρίζεται πια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ναι mist
όλα εκεί μέσα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

eρωτά μου
σε φιλώ κι εγώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Sunshine μου
το πιο πιθανό είναι να γίνουν καλοί γονείς, συνειδητοποιημένοι…
Ίσως πάλι κάνω και λάθος.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

3 parties μου
πίστεψε με είναι πια πολλοί εκείνοι που τα’ αναγνωρίζουν. Είναι περισσότεροι ακόμα εκείνοι που το μπορούν και φοβούνται να το κάνουν.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

ΙΟΝ μου
έχουμε πάντοτε την θλίψη της δύσκολης ευτυχίας, του ψεύτικου αγγίγματος, του ονείρου που γίνεται εφιάλτης με το πέρασμα του χρόνου.
Θα αρκεστούμε άραγε ποτέ, λατρεμένη μου, στο πέρασμα του ανέμου από τα μαλλιά, στο ψιθύρισμα του ποταμού καθώς το νερό κυλάει;
Θα μάθουμε ποτέ ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους για την ομορφιά στους βυθούς των ματιών του κι όχι για τα λεφτά αισθήματα και το γλυκόπιοτο κορμί;
Τούτη θαρρώ η θλίψη μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ιωάννα μου
ο Θεός φέρνει ακόμα στον κόσμου τους αγίους του…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φεγγαραγκαλιά μου
τούτο τον τρόπο πασχίζω ν’ αλλάξω.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γιάννη, φίλε μου
κι εκείνα τα παιδιά την ίδια θλίψη έχουν μόνο που, συγχώρεσέ με, αποφεύγω να τα κοιτάζω στα μάτια.
Γνωρίζω πως αδυνατώ να βοηθήσω και τούτο με σκοτώνει.
Ίσως εκείνη η απαγωγή που έλεγες να τα έσωζε.
Μόνο που εκείνη δε χρειάζεται σκέψη, από την σκέψη καμιά φορά καίγεται η πράξη.
Μόνο που αν το κάνεις δεν είναι οι δημόσιες υπηρεσίες που θα σε κυνηγήσουν…

Να είσαι πάντα καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ψούξ κάτι θα ξέρεις εσύ..
Καλώς ήρθες.

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

"κρατώ απ' το χέρι τη σιωπή του κόσμου και τη βολτάρω στο χείλος της λεωφόρου ακροβατώντας..
κάθε φορά που τη σπρώχνω στο ποτάμι του δρόμου πνίγεται μα επιστρέφει εκδικητικά, για να ζωγραφιστεί στο παιδικό βλέμμα μου.."


καλώς σας βρήκα!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλώς ήρθατε Αλαφροϊσκιωτε.

Ανώνυμος είπε...

Ντρέπομαι να κοιτώ, ξέρω πως και εγώ για τη λύπη τους φταίω... Και μέχρι εκεί... Μετά, ανταμώνει κάτι άλλο η ματιά και τέλος;

dyosmaraki είπε...

Αχ και να φτιάχναμε έναν τόπο όπου το χαμόγελο των παιδιών θα ακύρωνε τους αφορισμούς των απανταχού σοφών της γης.
Εναν τόπο όπου τα αφημένα στο πεζοδρόμιο ίχνη τους θα ήταν ολόλευκα φτιαγμένα από ήλιο. Τότε θα φώτιζαν ολάκερο τον κόσμο και θα σκόρπιζαν αγάπη....από εκεί που στο παρελθόν τα περάσματα των δρόμων γίνονταν θάλασσες......