Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

«Τρέχα μάνα, τρέχα»

Μαζέψαμε τη σημαία με βιάση.
Οι χωροφυλάκοι με τον στρατό, κινήσανε για το λιμάνι.
Ήβγαμε κι εμείς.
Τρομαγμένα.
Η μάνα στην αγκαλιά έσφιγγε το Γεωργανάκι, με τον Αλεξανδριανό είχαμε ένα μπόγο ο κάθ’ ένας.
Τρέχαμε.
Ξεπηδούσαν φωτιές από παντού.
«Τρέχα μάνα» φώναζε ο Αλεξανδριανός «τρέχα» και τρέχαμε αλαφιασμένοι, πυρωμένοι απ’ τις φωτιές των σπιτιών κι απ’ των γυναικών τσι φωνές.
Ο αγέρας ήσφιγγε ολοένα, θαρρείς θηλιά στον λαιμό, πύκνωνε η στάχτη, έπηζε το αίμα στις φλέβες.
Η αγωνία…

- Τι θα κάνουμε μάνα;

- Θα ζήσουμε!

Κι έκλεγε το Γεωργανάκι, δεν ακούονταν πια σα κελάηδημα αηδονιού.
Σπάραζε, θαρρείς έβλεπε τον χαλασμό που γινόταν.
Έφτανε σα παλμός ο ήχος των σπιτιών που καίονταν και η θάλασσα κυμάτιζε.
Κόκκινη θάλασσα.
Θάλασσα αίμα.
Κι εμείς, ρημαγμένοι από τον χρόνο και τον πόλεμο.
Τ’ αφήσαμε πίσω όλα, τσι ζωές μας μονάχα ηπήραμε.
Κουρελιασμένες, βρομισμένες από χνώτο αγριεμένο.
Ανάβλυζε θάνατο το χνώτο.
Πεθάναμε κι εμείς, χίλιες ο καθένας φορές ως ν’ ανέβουμε στο «Αγία Γαλήνη».
Ήρχαμε στον Πειραιά.
Πρώτα Μυτιλήνη. Χίο μετά.
Κοιμόσουν και μες στο σκοτάδι του ύπνου ήβλεπες τη λύπη παχιά, μαύρη να κυλάει μπροστά σου.
Ποτάμι η λύπη.

Δεν μας ηχωνεύανε.
Είχαμε κι ένα κόνισμα παρμένο από το σπίτι, το φιλάγαμε.
Ηπήγαμε μπουλούκι στη Νέα Σμύρνη.
Κι εκεί, παλιότουρκους μας ήλεγαν.

Ο πατέρας, Στελλάκης, τον πήραν, στον σκότωσαν με άλλους στ’ Αξάρι.
Η μάνα, Αγνή, ήφυγε στην κατοχή.

Καθώς ηβλέπω φωτιά, τρομάζει ακόμα το βλέμμα.
Θυμάται.
Για ώρες δακρύζει η ψυχή και τα μάτια....

23 σχόλια:

Adonios GK είπε...

Έχω συγκινηθεί...
Όταν έχεις γνωρίσει τους ανθρώπους που έζησαν την καταστροφή, εκείνους που πήρες το όνομά τους επειδή ήσουν εγγόνι τους, εκείνους που σου διηγούνταν την ιστορία τους σαν απόκοσμο παραμύθι όταν ήσουν μικρός, απλά δε μπορείς να μη μείνεις ασυγκίνητος κάθε φορά που θα δεις την... πατρίδα!

Αλεξάνδρα είπε...

Πόνος, απόγνωση, θάνατος...

πόσες φορές οι Ελληνες δεν στάθηκαν πρωταγωνιστές στο ίδιο έργο... Μα η Μικρασιατική Καταστροφή, το "στρίμωγμα" στο λιμάνι που λέει και η συγχρονη ιστορία (φιλιώσαμε λέει τώρα)δεν έχει προηγούμενο.

ΠΡΕΠΕΙ να θυμόμαστε γιατί αν ξεχάσουμε η ιστορία λέει επαναλαμβάνεται...

Να σαι καλά, πάντα με μνήμη!

Καλημέρα

iLiAs είπε...

Είθε τα δάκρυα της ψυχής, να ποτίσει όμορφες στιγμές ν' ανθίσουν.
Να δροσίζουν τις πικρές!

Να είσαι καλά Ήχε! Καλό σαββατοκύριακο!

Me:Moir είπε...

*Adonios* Δεν θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει καλύτερα τα συναισθήματα και τις μνήμες που με πλημμύρισαν διαβάζοντας το ποστ αυτό. Έχω κι εγώ συγκινηθεί (διπλά όμως).

Hliaxtida είπε...

Tωρα εγω τι να πω...
δεν θελω να σχολιασω αυτη τη φορα..
Φιλια

γ.κ. είπε...

εχει δάκρυα που κατεβαίνουν απο το μυαλό
και δακρυα που ανεβαίνουν απο την ψυχή
ο συνδιασμός φερνει 'συνοστισμό'και
σκέψεις για την πατρίδα των 7 θαλασσων και την αναγκαιότητα της .

Ιφιγενεια είπε...

Η προσφυγιά είναι ότι χειρότερο μπορεί να ζήσει άνθρωπος... Κάθεται στη ψυχή σου και σε τρώει...

"Καθώς ηβλέπω φωτιά, τρομάζει ακόμη το βλέμμα..."

Μου θυμησες μια καθηγήτριά μου στο δημοτικό... Μας έλεγε πως όταν σπουδαζε Αθήνα μια μέρα περνούσαν έξω από το αεροδρόμιο... κι αυτή μώλις άκουσε τα αεροπλάνα που απογειώνονταν έπεσε στο χώμα... Η τελευταία φορά που είχε ακούσει αεροπλάνο από τόσο κοντά ήταν όταν βομβάρδιζαν το σπίτι της... στην εισβολή...

Ξέρεις πιο πληγώνει πιο πολύ όμως; Αυτό το "παλιοτούρκους μας έλεγαν". Ακόμη και στη πατρίδα να είσαι ξένος... κι οχί απλά ξένος ο ίδιος ο εχθρός...

Με συγκίνησε πολύ το ποστάκι σου...

APOTINEDRA είπε...

H ιστορία της Μικρασίας με συγκλονίζει γιατί μου θυμίζει την ιστορία της δικής μου πατρίδας...

Βασιλική Ν. είπε...

Να 'σαι καλά, να 'σαι καλά!
Ευχαριστώ και για το κείμενο και για τα ηχογραφήματα...
καλό βραδάκι!

fish eye είπε...

εγραψες παλι!!
φιλια

σα είπε...

σταυρωμένες ψυχές ... σταυρωμένοι κόσμοι... μου θύμησες πολλά! Δύσκολο να βρει λόγια κανείς να πει κάτι.

Καλό μας φθινόπωρο φίλε ήχε!

ion είπε...

¨τι θα κάνουμε μάνα;
θα ζήσουμε.."

σε φιλώ ήχε..

Αγγελική Στ. είπε...

Τι όμορφο.. το παρελθόν μας.. η ιστορία μας... Εμείς. Άραγε μάθαμε τίποτα ή τσάμπα πήγε τόσος πόνος;;

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Η Σμύρνη μάνα καίγεται..."

Πονεμένες σελίδες Ιωάννη μου, μέγας ξεριζωμός.
Δεν έχω πάει ...Μικρασία..
μυρίζει λεν' Ελλάδα..

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

tk είπε...

Οι παπούδες μου είναι πρόσφυγες από τον Πόντο, τον Καύκασο και την Πόλη.

Όταν είδα την Πολίτικη κουζίνα δάκρυσα. Αν και δεν έχω γνωρίσει προσφυγιά, την κουβαλάω μέσα μου...

Είναι η κληρονομιά μου...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Από 14 έως 17 Σεπτεμβρίου καταστράφηκε η Σμύρνη, μέρες νωρίτερα είχε καταρρεύσει ολόκληρο το Μικρασιατικό Μέτωπο μ’ αποτέλεσμα να χαθούν οριστικά Πατρίδες όπως η Ανατολική Θράκη ο Πόντος κι ολόκληρη η Μικρά Ασία.
Άλλαξαν ζωές, άλλαξε η Ελλάδα.
Εξακολουθεί να αλλάζει.
Πρέπει να θυμόμαστε μεταξύ εκλογών, οικονομικών προβλημάτων και διχόνοιας που από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους δεν έπαψαν να υπάρχουν.

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας.
Βασιλική Ν., Me:Moir και Ιφιγένεια

Talisker είπε...

Χριστε μου τι ομορφο ποστ!

Με αυτα και αυτα των εκλογων
ξεχασαμε ....

Θα ερθω αυριο να το ξαναδω με την ησυχια μου..!

vel... είπε...

Α βρε Ήχε...

Καλό βράδυ

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλώς ήρθες Talisker.

Να έρχεσαι.
Έδωσες ρέστα στο πάρτυ της Μαρίνας μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Vel... μου
να είσαι πάντα καλά.

Talisker είπε...

μιλας κι εσυ που μου μεινες Ηχος Αηχος????:)
Απο κεινη τη μερα πληρωνω αμαρτιες!
:)
-ευχαριστω!!
Φυσικα θα ερχομαι και ειλικρινα λυπαμαι που περασε απαρατηρητη αυτη η μερα θα μπορουσαμε να γραψουμε τοσΑ!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ εκείνο το πάρτυ έγραφα μετά από τηλεφωνική ενημέρωση.
Για τούτο το άηχος.

Τι αμαρτίες πληρώνεις;

Talisker είπε...

:):):):)...