Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Δεν είναι έτσι η αγάπη, είπα

Ταξιδεύοντας γνώρισα την αγάπη. Είχε μάτια καστανά κι ένα πέπλο θλίψης ριγμένο στα μαλλιά της. Δε την ξανά ‘δα. Έκτοτε ταξίδεψα κρατώντας μέσα μου ένα παιδί, δεν είμαι εγώ φώναζα πάντα, είναι το παιδί, κι εκείνο έκλαιγε κρατώντας χαμηλά σκυμμένο το κεφάλι. Και τώρα πως έτσι γύρισε ο τροχός του χρόνου και την έφερε πάλι μπροστά μου. Είχε τα ίδια καστανά μάτια μα στην ψυχή της είχε τον Κάφκα, τον Choucas εκείνο το μαύρο πουλί που έβλεπε ο Σαχτούρης στον καθρέφτη του. Και το παιδί μέσα μου άρχισε να κλαίει αυτόβουλα κι ασταμάτητα. Είχα έναν πόθο στα στήθη μου για την ώρα αυτή κι ο πόνος μου στέρησε την χαρά.
Ένιωσα το παιδί μέσα μου να πεθαίνει, και τώρα ήμουν εγώ δεν ήταν το παιδί που ένιωθε. Κι ένιωσα τον Choucas να με αγγίζει. Ξεκίνησε τρυπώντας μου το στήθος, μετά τα μάτια, θέλησα να φύγω τρέχοντας μα ήμουν αδύναμος πια. Δεν είναι έτσι η αγάπη, είπα κι έκλεισε τα μάτια μου το πουλί με τα φτερά του. Όταν συνήλθα ήμουν πεσμένος στο δωμάτιο δίπλα στο παράθυρο, στα χέρια κρατούσα ακόμα εκείνη τη φωτογραφία σου.
Κοιτάζοντας στο κενό, δε θα ταξιδέψω ποτέ ξανά, είπα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου κι όλα γίνηκαν σιγά σιγά σκόνη.

28 σχόλια:

Hliaxtida είπε...

Eγω καρδιά μου γλυκιά δεν εχω πιει καφε ακομη που σημαινει πως δεν εχω "συνελθει" οπως γραφεις και συ, αρα σιγα μην το καταλαβαινα! Θα πιω καφε και θα περασω ξανα για το "β" σχόλιο!!
καλημερουδια

MARIA ANDREADELLI είπε...

Καλημέρα Ήχε!
Να ταξιδέψεις! Όλοι ταξιδευτές κι όλοι μαθητές αυτοδίδακτοι. Πολλές φορές φοβισμένοι απ’ το παρελθόν αλλά και το μέλλον. Όμως η ζωή δρόμος και πώς να τον περπατήσεις μακριά απ’ αγάπες;
Να είσαι καλά!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Υπέροχο. Μία τρανή φωνή που σκεπάζει τον πόνο που προκαλει κάθε ταξίδι, κάθε εικόνα απογοήτευσης. Μία αγέρωχη αρνητική στάση απέναντι στη βορά της φαντασίας.

eρωτακι είπε...

Όλα θα γίνουν φως, Γιάννη μου, γιατί κλείνοντας την πόρτα στο παρελθόν, ανοίγεις ένα παράθυρο στος μέλλον, στο φως!

Σε φιλώ πολύ.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ είπε...

Γιάννη μου , οι μόνοι αληθινοί παράδεισοι είναι οι χαμένοι παράδεισοι.

iLiAs είπε...

..το κενό μπορεί να μεγαλώνει, αλλά από τη σκόνη Ιωάννη, θα προκύψει κατι νέο.

Καλο σου απόγευμα Ήχε.

Hliaxtida είπε...

To μονο που με κανει να ταξιδεύω πια ειναι το κενό..

Ανώνυμος είπε...

"Κοιτάζοντας στο κενό, δε θα ταξιδέψω ποτέ ξανά, είπα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου κι όλα γίνηκαν σιγά σιγά σκόνη".

κάπως έτσι είναι ήχε)))

νάσαι καλά

trying escape the truth είπε...

Από τη σκόνη θα βρεις ξανά τη δύναμη για νέα ταξίδια
Πολύ όμορφο κείμενο

Ανώνυμος είπε...

κοιτάζοντας το κενό,είπα για μια
στιγμή να πέσω,αλλά κρατήθηκα από
την ψυχή μου και προτίμησα να γράφω...
φιλιά πολλά...

Βίκυ είπε...

Πόσο πληγώνουν, οι "σταθερές", όταν αλλαγμένες τις ανταμώνεις στο χρόνο... Πόσο μας αλλάζουν μετά; Και πώς το αύριο πια βλέπεις; Και τι ορίζεις σταθερό, στο μέτρο του ανθρώπου;

Καλό βράδυ!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρία μου
και σου το είπα πολλές φορές μην κάνεις τέτοια επικίνδυνα πράγματα.
Τι θέλεις τώρα, ν πας πάθεις τίποτε να τρέχουμε;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Poetic μου
ταξιδεύω, μα κουράσθηκα πια να ταξιδεύω δίχως προορισμό.
Να είσαι κι εσύ καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δείμο
δε έχω λόγια.
Ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

eρωτάκι μου όλα φως γίνονται.
Όλα μαθαίνουν πάλι να ελπίζουν.

Σε φιλώ κι εγώ.
Να χαίρεσαι το όμορφο νέο σου σπίτι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου
οι πιο χαμένοι παράδεισοι είναι εκείνοι οι μέσα μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
κάτι από στάχτη έχουν οι σκόνες κι εμείς Φοίνικες…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρία μου
τούτο κι αν είναι απαισιόδοξο.
Εγώ σ’ αγκαλιάζω κι ας μ’ επιπλήττεις για τις βροχές μου, τα φίδια μου, τα λυπημένα λόγια μου στην άκρη του καθρέφτη…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Mist μου
και τι κάνεις τελικά, δεν ταξιδεύεις;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Trying μου
ευχαριστώ μα το θέμα είναι να έχουν προορισμό, για να μην σε κουράσουν.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γωγώ
μου σε φιλώ κι εγώ, σ’ ευχαριστώ που δεν έπεσες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βίκυ μου
έλεγα από πάντα πως τίποτε δεν γυρίζει ίδιο από το παρελθόν, αν επιστρέψει έχει αποκτήσει μια μορφή φαντασματωδη, για τούτο κάποια στιγμή στοιχειώνει τα όνειρα μας.
Για τούτο αν κάποτε συναντήσεις εκείνες τις σταθερές πρέπει τα μάτια να κλείσεις αν είσαι επιρρεπείς αν πάλι δεν είσαι κοίταξε καλά να δείς πως καταντούν εκείνα που έμειναν πίσω κι επιθυμούν τώρα να επιστρέψουν.

Δεν υπάρχουν σταθερές στους ανθρώπους υπάρχουν μόνο σταθερές σχετικές με τους ανθρώπους.
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος, το είπε και η ποιήτρια.
Σημασία έχει να διαφυλάξεις την αξιοπρέπεια σου.

Όμορφο βράδυ να έχεις.

piece de resistance είπε...

ixe eixe plagie kai mone eisai ed?Apo to exairetiko blog tis marinas odigithika sta dika sou meri gia na se kaleso sta domatia mas http://www.doresist.blogspot.com/ena taxidaki kai emeis taxidevontas allote vriskoume kai allote xanoume tin agapi.Mia idea an pieis ta dakrya sou an katapieis aftes tis stagones pou trexoun isos isos na gefteis ton ixo tis kardiass afton pou se agapane alithina.It is worth trying

Μαρινα ..... είπε...

"δεν ειναι ετσι η αγαπη" ....
απο παιδι φωναζω...
και τωρα που μεγαλη πια εγινα ιδια κραυγη η ψυχη ψυχη μου κραυγαζει...
"δε ειναι ετσι η αγαπη"....
κι άλλαξαν οι χρονοι των ματιων το χρωμα...η μηπως όχι;
μεγαλωσα πια κι η μνημη ξεθωριαζει...

καλη σου νυχτα ψυχη μου...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πουλί η αγάπη και ταξιδεύει piece de resistance.
Καλώς ήρθες.
Τι να καταπιείς και τι ν’ αφήσεις με το κύμα να ταξιδέψει;
Θάλασσες πολλές φορές το δάκρυ το κρυφό της ψυχής και δεν κρατιέται.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα της καρδιάς μου δεν άλλαξε το χρώμα τον τρόπο να κοιτάζουν, τον τρόπο άλλαξε ο χρόνος, κ’ η μνήμη δεν ξεθωριάζει μα κουράσει τις καθημερινές πράξεις.

Άφησε την για λίγο στην άκρη…

Να ξημερώνεις υπέροχα ψυχή μου…

trying escape the truth είπε...

Οταν θα ξερεις ποιος είναι ο προορισμός θα είναι και όμορφο το ταξίδι αν και δεν χρειάζεται πάντα να ξέρουμε προς τα που πηγαίνουμε
Μέχρι να διαλυθεί η σκόνη θα έχεις βρει σίγουρα τον προορισμό σου και τότε διάλεξε την πιο μακρινή διαδρομή για να το ευχαριστηθείς περισσότερο :)

Unknown είπε...

Hχε μου...


υπέροχο υπέροχο κείμενο...
"Ταξιδεύοντας γνώρισα την αγάπη. είχε μάτια καστανά..."

κι η δικιά μου Αγάπη έτσι ακριβώς ήρθε... μα το παιδί μέσα μου δεν πέθανε ούτε στιγμή .. μόνο προβλήματα μου δημιούργησε..
άσε που δεν ακούει κανέναν... αλλιώς θα του τα έψελνα..
μόνο να φωνάζει και να κλαίει ξέρει...