Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007

Ανάγκη

Καταλήγω πάντα
σε μια νύχτα πανσέληνη
σιωπηλός
να κυοφορώ τους δικούς σου πόνους
τις δικές σου αγωνίες
μετά κι εσύ τις δικές μου.
Τόση η ανάγκη μας.

21 σχόλια:

MARIA ANDREADELLI είπε...

Ή μήπως τόση η αγάπη μας;

Hliaxtida είπε...

Πλησιάζουμε την οθόνη....κραταμε το ποντικάκι με το δεξί χέρι και με το αριστερο στηριζουμε το κεφαλι.... κοιταμε καλα ....και λεμε...."νννννναι"!!!!

Φιλιά γλυκέ μου! Υπεροχο... Αλήθεια...
(απο σημερα θα σου θυμιζω καθε μερα τα αμυγδαλωτα)!!χεχε

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ελα....που πριν διαβάσω το σχόλιο της hliaxxtidas ΜΑΣ, ασυνείδητα..την ίδια κίνηση έκανα και σ' αυτή τη στάση έμεινα χαμογελώντας;
Αυτό είναι αληθινή αγάπη. Το μοίρασμα.
"Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε"... δεν είμαι ...κατηχήτρια, μα τούτη ήταν η πρώτη σκέψη μου

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Καταλήγω πάντα
σε μια νύχτα αμφιβολίας..
σιωπηλή
να κυοφορώ τους δικούς σου πόνους
τις δικές σου αγωνίες
μετά κι εσύ τις δικές μου.
Τόση η ανάγκη μας...έτσι είμαστε οι άνθρωποι, τοσο άγνωστοι μα τόσο ίδιοι..γιαυτό και πάντα μέσα μας αναζητάμε αυτό το ένα, το μοναδικό χαμόγέλο που θα μας κλειδώσει σε ένα δώματιο με ροζ χρώμα και θα μείνουμε έκει για όσο κρατήσει και αυτό το όνειρο...να ταν η ζωή μας σαν όνειρο, σαν παραμύθι.. τι όμορφη που θα ταν.. σαν αυτή την ταινία "το ημερολόγιο".. αχ να ταν έτσι δυνάτη η αγάπη μας... "Ζ"(έγω είμαι παλι.. εδώ, κάτι να σου ζητάω)....

Ανώνυμος είπε...

κοιτάζω το ρολόι σου ώρα τώρα... κάνω ανανέωση στο mail μου μήπως και φανείς.. ελπίζω να πέρνας όμορφα όπου και αν είσαι.. αν κοιτάζεις ένα ρολόι ια ώρα απελπίζεσαι.. τι παράξενο να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε τον χρόνο.. καταστρέφουμε τα πάντα οι άνθρωποι αλλά ο χρόνος είναι τόσο δυνατός.. "Ζ"

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Poetic μου
πόσοι άραγε υπάρχουν τρόποι για να πεις το σ’ αγαπώ;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρία μου
σιροπιαστά είπαμε όχι αμυγδαλωτά!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου
έτσι πάντα να χαμογελάς!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ζήτα μου
οι ανάγκες μας δεν αλλάζουν, όλοι την αγκαλιά αναζητούν, τα κριτήρια ποιότητας αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Δύσκολο πολύ το Ημερολόγιο, έχει πολύ πόνο και μεγάλη υπομονή τούτη η αγάπη.
Δυνατή ναι, ιδεατά δυνατή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ζήτα μου
μονάχα ο χρόνος δεν ακούει τις παρακλήσεις μας.
Περνάει αφήνοντας πίσω του μια αβάσταχτη ερημιά στιγμών που δεν τις ζήσαμε όπως θα τους έπρεπε.
Μα το λάθος είναι πάντα ένα κι επαναλαμβανόμενο, θρηνούμε τον χρόνο ξοδεύοντας έτσι κι άλλο από το περιθώριο που μας έχει δοθεί.

MARIA ANDREADELLI είπε...

Αμέτρητοι ήχε μου, αμέτρητοι
Μεγάλο θέμα ανοίγεις εδώ.
Καλή νύχτα να έχεις!

Ανώνυμος είπε...

καταλήγω πάντα
να κυοφορώ μόνο εγώ...
τόση η μοναξιά...
καλημέρα...

Xνούδι είπε...

Κάτι σα να άνταλλάσεις τραύματα...

(Τον χειμώνα κάνουμε περισσότερη υπομονή)

Σε φιλώ ήχε

Ανώνυμος είπε...

kai omws de sunantietai ...

σα είπε...

ανάγκη για μοίρασμα, λοιπόν... ανάγκη για ύπαρξη... γιατί χωρίς μοίρασμα καταργείται η έννοια της ύπαρξης... καλή εβδομάδα, ήχε!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Poetic μου
και κουράγιο πρέπει να βρίσκουμε εκτός από τρόπους.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γωγώ μου
Χρόνια πολλά γλυκιά μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χνούδι μου
είναι που κλεινόμαστε κι οχυρώνουμε τις ψυχές μας.
Είμαστε πιο ευάλωτοι τα καλοκαίρια.
Ερωτευόμαστε εύκολα πονάνε ευκολότερα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

ATG μου
χρόνια και χρόνια πολλοί άνθρωποι συνένοικοι μα άγνωστοι μεταξύ τους παρόλη την αγάπη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σα μου
ανάγκη για μοίρασμα κάποτε μα άλλοτε απόσταση.

atg είπε...

kai i tosi agapi daneiki mexri kapoios na ksexasei na tin epistrepsei...