Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Η λασπουριά της ψυχής

Όλα τριγύρω είχαν ποτίσει από την απογευματινή βροχή.
Βράδιαζε ολοένα, ο χωμάτινος δρόμος είχε πια γίνει βούρκος από τα βήματα των περαστικών.
Κοίταξε τα παπούτσια του, είχαν βαρύνει από την λάσπη.
Προχώρησε, αδιάφορος πια για το αγκάλιασμα της βροχής που πήρε πάλι ν’ αρχίζει.

Είδε ένα καφενείο στην γωνία, στάθηκε λίγο απ’ έξω όσο να καθαρίσει τα παπούτσια στο συρμάτινο πατάκι από την λάσπη.
Άνοιξε και μπήκε.
Δύο μεσοκαιρίτικες φιγούρες σκυθρωπές απ’ την χωμάτινη ζωή τους, έριχναν κάστανα στην πλάκα του βαρελιού που έγινε σόμπα για τις ανάγκες του χειμώνα.
Είχε πάρει ο χώρος άρωμα απ’ την ψημένη σάρκα του καρπού.
Στους τοίχους φωτογραφίες σε άσπρο μαύρο, μια λύρα πολίτικη σε μια γωνιά, παραδίπλα ένα σάζι.
Κάθισε κάτου από ένα πρόσωπο γερασμένο.
Το κοίταξε στα μάτια.

«Ο πατέρας» ακούσθηκε μια φωνή αργή πλάι στο στραμμένο του πρόσωπο.
«Στην Ανδριανούπολη» συνέχισε η φωνή «ήμασταν αλλιώς, ήμασταν καλά εκεί, τώρα στα προσφυγικά, τι να σας λέω, τα βλέπετε…»

«Τι θα πάρετε;»

Τον ξένισε ο πληθυντικός, κοίταξε τα ρούχα του, το καπέλο επάνω στο τραπέζι, έπειτα τις φιγούρες πλάι στη σόμπα· τον καφετζή.
Μόνο τα λασπωμένα του παπούτσια ταίριαζαν με τον χώρο, μα κάτω από την λάσπη μήτε κι εκείνα.

«Έναν σκέτο, βαρύ» είπε, κι έδινε την εντύπωση πως σίγουρα τούτο ήταν το γιατρικό για όσα στην ψυχή του κουβαλούσε.

Έκλεισε τα μάτια καθώς ακουμπούσε το κεφάλι μέσα στις παλάμες.
Μια τέτοια γειτονιά η γειτονιά των παιδικών του χρόνων, αλάνες που γίνονταν λίμνες με τις πρώτες βροχές, σπίτια χαμηλά, απαλό φως μιας λάμπας θυέλλης πάνω απ’ τ’ ανοιχτό βιβλίο, πολυτέλεια τώρα, φώτα ηλεκτρικά, φασαρία μεγαλούπολης, πιάστηκε καλά βλέπεις με την δουλειά· όχι τόσο τίμια όσο φαίνοταν.
Και σιωπή!
Ναι, σιωπή!
Πίσω από τις πανάκριβες κουρτίνες, απ’ τ’ ασημένια μαχαιροπίρουνα, τα σκεύη νέας τεχνολογίας, σιωπή, κάτω από τα χαλιά εισαγωγής, απ’ το βελούδινο σαλόνι, απ’ τα ζεστά μετάξινα σκεπάσματα.
«Πόση σιωπή άραγε να υπάρχει στον κόσμο» αναρωτήθηκε.
Άνοιξε τον χαρτοφύλακα, τράβηξε ένα κομμάτι χαρτί, μια πένα και σημείωσε:


“Τριγύρω ομίχλη πέφτει κι όλα χάνουνται στο ανομολόγητο πέρασμα της σιωπής.
Κάποια ραγισματιά στο τζάμι του χρόνου αρκεί να δραπετεύσει ένα τοσοδούλη δευτερόλεπτο.
Είναι εκείνο που θα φέρει την ευτυχία.
Είναι πάντα εκείνο που επιστρέφοντας στην ροή του χρόνου, και πριν για πάντα χαθεί, στα μάτια θα σε κοιτάξει και θα σου πει πως ευτύχησες.”


Τελειώνοντας την άσκηση ευτυχίας έψαξε στην ψυχή του να βρει εκείνο το δευτερόλεπτο.
Δωμάτιο δίχως έπιπλα, δίχως ένοικους πια η ψυχή του, μόνο καθρέφτες μεγάλους στους τοίχους.
Ένα κενό που καθώς καθρεφτίζονταν από τοίχο σε τοίχο μεγάλωνε ώσπου έγινε απέραντο, θαρρείς αιώνιο.
Κι έτσι όπως έπεφταν τα δάκρυα, η ηχώ τους μάτωνε την όποια είχε απομείνει μνήμη.

«Κάτι πρέπει να κάνουμε με τούτη την λάσπη» έφτασε στην δίνη του η φωνή του καφετζή και τον τράβηξε έξω από αυτήν.

Ήταν βρεγμένα πια τα μάτια, πιο βρεγμένα κι από τον δρόμο που είχε πια ερημώσει.
Κοίταξε τώρα εκείνον στα μάτια.

«Μόνο με την λασπουριά της ψυχής δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε» είπε, άφησε απαλά ένα εικοσαράκι πάνω στο ξύλινο τραπέζι, πήρε το καπέλο, φόρεσε την καμπαρντίνα, προσπέρασε τις φιγούρες που τώρα τον κοίταζαν παραξενευμένες και κατηφόρισε στην βροχή.

Δεν υπήρχε πια δρόμος, ένα σκοτεινό ποτάμι μονάχα που τον παράσερνε μακριά.

23 σχόλια:

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Λόγω δραματικής έλλειψης χρόνου απέχω από τον σχολιασμό στα blog σας.
Ευχαριστώ για την κατανόηση, για την επίσκεψη και τον σχολιασμό σας.

Hliaxtida είπε...

Πάντα στο μυαλό μου είχα και έχω την πλατεία ενός χωριού μες στο χειμώνα.. Πλατάνια και βροχή..
Ενα μικρό καφενείο με ενα "σκέτο βαρύ" κι όλα έξω και "μέσα" λασπωμένα..
Δεν ξέρω γιατι με μαγεύει τουτο.
Ισως γιατι αν βαλω βαθειά το χέρι στην ψυχή αυτό το κομμάτι θα πιάσω..
Ομορφη εγγραφή..
Φθινοπωρινή..
Ψυχής..
Καλημερα

Fatale είπε...

''Η λασπουριά της ψυχής''...!!
αρκεί να στεγνώνει και να πέφτει κομμάτι κομμάτι αφήνοντας πάλι την λιακάδα στην ψυχή...

από τα καλύτερά σου, Ηχε μου!!!

φιλιά

atg είπε...

ti uperoxi i teleutaia frasi!!!
kai to saksofwnaki na mourmouraei ...

omorfia

iLiAs είπε...

..αρκεί Ήχε ένα δευτερόλεπτο, τόσο για την ευτυχία, μα και για τη δυστυχία..δεν ξέρεις πως τα φέρνει ο χρόνος.
Οσο για τη λασπουριά της ψυχής, ευτυχως υπάρχουν και ψυχές, που η λάσπη είναι πολύ απαλή σα χάδι για να τις θαμπώσει.

Να είσαι καλά Ιωάννη. Καλησπέρα.

Ανώνυμος είπε...

Και η λασπουριά της ψυχής αν θέλουμε ξεπλένεται ..θέλω να πιστεύω.

Unknown είπε...

Υπέροχη μουσική...
υΠέροχο κείμενο...

θα κάνω πιο συχνά τις βολτούλες μου από το σπιτάκι σου ήχε..

φιλάκια γλυκά

_Κυβέλη_

Ζαφειρένια είπε...

Αυτή η λάσπη δεν ξεπλένεται καρδούλα μου...

Μα πλάθεται...

Σε κάτι νέο, σε κάτι όμορφο...

Κι αν περάσει απ΄το καμίνι της Αγάπης, θα μείνει αναλλοίωτο στην επόμενη βροχή...

Μου λείπεις!
Σε φιλώ.

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Βροχή παράλληλη με τα βήματα μας
βροχή μέσα στις σκέψεις μας κι ένα παρελθόν σέπια απ’ τα πολυκαιρίσια βλέμματα, φωτογραφικά σημειώματα ζωής αποτυπωμένα χωρίς λέξεις
βασίλισσα η σιωπή, εγείρει τη μνήμη,
την προσπερνάει,
αλλά η λάσπη αδυνατεί να ξεπλυθεί, θα ξεραθεί μονάχα για λίγο το επόμενο καλοκαίρι που φαντάζει μακρινό,
τώρα θα επιμείνει μέσα μας
γιατί ποτέ κανείς δεν κατάφερε να ξεπλύνει νου και ψυχή από παλιά ανώφελα αισθήματα
κι η σιωπή επιμένει
μεταμορφώνεται σε μοναξιά,
μετουσιώνεται σε νύχτα
που επέρχεται όλο και νωρίτερα…

να σαι καλά όπου κι αν βρίσκεσαι,
ευαίσθητε φίλε Ιωάννη

σα είπε...

... κι όμως φεύγει κι η λασπουριά που κρύβει το φως της ψυχής μας, που παραμένει πάντα εκεί έστω και προσωρινά κρυμμένο. Αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά να φύγει η λασπουριά. Γιατί έχει πολύ αγώνα αυτή η προσπάθεια! Καλή δύναμη σε όλα τα τρεχάματά σου, φίλε ήχε...

Αγγελική Στ. είπε...

Με βάζεις πάντα μέσα στις ιστορίες σου...
υπάρχει πάντα χρόνος να καθαρίσει η ψυχή, να μετανιώσουμε για τα κρίματά μας και να συνεχίσουμε μπροστά. Αυτά που κάναμε θα μείνουν, αλλά μπορούμε να διορθώσουμε το κακό με το καλό, έτσι δεν είναι;

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Εχω αρχίσει και ψάχνομαι...
Τελευταίαστο μπλογκοχωριό, έχει προκύψει νέα διάλεκτος της ....υπονοηματικής... και ύστερα κατεβαίνουν ρολά...
Να υποθέσω...

΄Οπως και να 'χει.. ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ!!!!!!!

Φιλί και Γλαρένια μεγάλη αγκαλιά

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρία μου
κάτι έχει τούτη η εποχή που μαγεύει.
Κάτι που σε παίρνει από το χέρι και σ’ οδηγεί στα πιο μακρινά της ψυχής μονοπάτια.
Μου ξεπλένει την ψυχή κάθε που καταδύομαι μέσα της.
Να είσαι πάντα καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Fatale μου
μένει πάντοτε εκείνο που πιότερο έχει μέσα μας ποτίσει, άλλοτε η σκουριά της λάσπης κι άλλοτε το φως.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

ATG μου
το κατακάθι του καφέ που όλοι πιστεύουν άχρηστο δεν είναι που προλέγει το μέλλον;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία, φίλε μου
ένα δευτερόλεπτο χρειάζεται για όλα, για τα πιο μεγάλα και τα πιο μικρά.
Πιστεύω πως ψυχές όπως τούτη που γράφεις έχω γνωρίσει και νιώθω ευτυχισμένος για τούτο το δώρο Θεού που έχω βρει στον δρόμο μου

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τρελοφαντασμένη μου
όλα, όλα γίνονται καλή μου.
Όλα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κυβέλη μου καλώς ήρθες.
Να περνάς κι όταν πολύ το επιθυμείς να κάθεσαι για καφεδάκι, διάλεξε κάποιο από τα καθήσματα της παραλίας.
Ξέρεις, η θέα τους, είναι πολύ όμορφη…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ζαφειρένια μου κι εσείς μου λείψατε.
Νιώθω πως δεν πιστεύεις στα θαύματα.
Όλα γίνονται.
Κάποια φυσικά μόνο από ένα θαύμα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φίλε μου Γιάννη
κουρασμένες κάποτε οι μνήμες επιστρέφουν να μας συναντήσουν μα έτσι κουρασμένες καθώς είναι κάποιες χάνουν το τραμ το τελευταίο καθώς έρχονται και κάποιες καθώς φεύγουν.
Μόνο οι νύχτες οι πιο σκοτεινές δεν χάνουν μήτε τον δρόμο μήτε το μέσο και προελαύνουν με λάβαρα στα χέρια και όπλα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σα μου
όπως είπα παραπάνω κάποια πλυσίματα γίνονται εύκολα κάποια με αγώνα πολύ και άλλα μόνο με ένα θαύμα.
Ευχαριστώ, δεν γνωρίζω πόσο θ’ αντέξω ακόμα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Sunsine μου
κάτι σας εξιλέωση μου μοιάζει τούτο.
Ένα καλό για ένα κακό.
Εξιδανικευμένο μου ακούγεται.
ΝΑ είσαι καλά κορίτσι μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου
όχι υπονοηματική.
Κάποτε όλα κάνουν τον κύκλο τους.
Άλλα νωρίς κι άλλα στον καιρό τους.