Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Γράμμα στον πατέρα

Δεν πρόσμενα ποτέ να ΄ρθείς για να ζητήσω κάτι.
Ήθελα απλά να σε βλέπω, κι εσένα και τη μητέρα.
Μου λείπατε από παλιά, όχι πως το θέλατε, απλά έτσι έπρεπε.
Τώρα σα να πήρα να εξοικειώνομαι με τούτη την απουσία, ίσως γιατί έφυγα εγώ.
Με κούρασαν πολύ οι αποχαιρετισμοί.
Είναι όμως και φορές που θέλεις να έχεις κάποιον να αποχαιρετήσεις ή να σ’ αποχαιρετήσει.
Σε θυμούμαι να επιστρέφεις από την δουλειά.
Κουρασμένος πάντοτε.
Λίγο θλιμμένος στην αρχή, στα πρώτα μου χρόνια, ήταν και ο εποχές δύσκολες.
Αργότερα, με μια όμορφη ικανοποίηση στα μάτια.
Την ικανοποίηση τούτη τη θυμούμαι και σ’ άλλες στιγμές.
Όταν τελείωνες κάτι που έφτιαχνες, πότε στο ένα σπίτι πότε στο άλλο.
Δεν παίξαμε ποτέ μας μπάλα, μήτε ψαρέψαμε, φτιάξαμε όμως και φτιάξαμε πολλά και στην Χαλκιδική κι αλλού, κι ας έχω χρόνια να επιστρέψω εκεί.
Όταν σιωπώ είναι για να κρατώ μέσα μου τις εικόνες.
Φοβούμαι τη στιγμή που θα μείνει δίχως εικόνες η ψυχή μου.
Φοβούμαι…

9 σχόλια:

mpoumpoula είπε...

είναι μερικά Post που δεν χωράει να πεις καμία λέξη...σαν το σημερινό
την καλημέρα μου

Unknown είπε...

Ioanni kai ego fovoumai thn stigmi pou tha meinei dixos eikones h psuxi mou....kai akoma perissotero otan den tha exo pia thn eukairia na prostheso alles....

Hliaxtida είπε...

Δεν μενει χωρις εικονες η ψυχή Γιάννη μου..
Ουτε εσυ ουτε κανεις αλλος δεν πρέπει να το φοβαται αυτο..
Αλλα πρέπει να μας ανησυχουν και σαφως οχι να μας φοβιζουν..
Οι άνθρωποι... που αλλιως δειχνουν στην αρχη και αλλιως ειναι μετα.
Μη φοβασαι τιποτε αλλο..
Ολα τα αλλα στην ψυχή μενουν.. Και ηζωη συνεχιζεται γεματη απο εικονες. Οποιες κι αν ειναι αυτες.
ΦΙλια ματια μου

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Η εικόνα του πατέρα μου, ήταν γλυκιά, φύσηξε μέσα μου αγάπη κι αξιοπρέπεια, και, σ’ ένα εύπορο σπίτι, οι δυο γονείς, δε μου ‘δωσαν ποτέ το δικαίωμα ότι υπήρχε οικονομική άνεση, είχα ακριβώς ό,τι και τα άλλα παιδιά, για κάτι παραπάνω, έπρεπε να επιμείνω αιματηρά, να το ζητάω και να υπάρχει λόγος να μου το δώσουν. Τώρα, τόσα πολλά χρόνια μετά, καταλαβαίνω, πόσο δίκιο είχαν, πόσο δυνατό μ’ έκαναν να σταθώ στα πόδια μου, πόση αξιοπρέπεια κι εντιμότητα με προίκισαν ες αεί.

Κι ύστερα η μάνα έμεινε μόνη γρήγορα,
Κι 22 χρόνια καθόταν στη διπλή καρέκλα και στη δική της και την άδεια…

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Κι ανεβοκατεβαίνοντας, ποτέ δεν της επέτρεπα να με αποχαιρετάει, με αρρώσταινε η πονεμένη ματιά της, μολονότι, κάποιες φορές έσπαγε μόνη της τον κανόνα, με χίλιες δυο πανέξυπνες ή γλυκές προφάσεις, και τι καλά που έκανε…

και τώρα που μου λείπει όσο ποτέ
σκέφτομαι,
να, λέω, αν την άφησα θα ‘χα κερδίσει τόσες παραπάνω στιγμές μαζί της…

καλή μας νύχτα Ιωάννη φίλε…

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Δεν παίξαμε ποτέ μας μπάλα, μήτε ψαρέψαμε, φτιάξαμε όμως και φτιάξαμε πολλά..."
Βγάίνει ένα παράπονο....
Φρόντισε και να φροντίσουμε να μην αφήσουμε να αιωρείται τούτο το παράπονο στους επόμενους..

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Αλεξάνδρα είπε...

Τι να προλάβουν κι οι γονείς...
Τους τρώει η καθημερινότητα και δεν έχουν κουράγιο...
Τι να πουν όμως και τα παιδιά που τα πάντα τους είναι οι γονείς...

Αχ σε όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν
Αχ στα παιχνίδια που δεν προλάβαμε να παίξουμε.

Και μην φοβάσαι δεν αδειάζει η ψυχή από συναίσθημα κι εικόνες...

Καλό μήνα

Δημήτρης είπε...

Ρε πατέρα,
δούλευες όλη μέρα, κάθε μέρα για μας.
Μα εγώ θυμάμαι τη μια φορά που κουλουριαστήκαμε, παίζοντας στο πάτωμα...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μορφές αγαπημένες οι γονείς σχεδόν για τον κάθε έναν.
Λατρεμένες για εμένα.
Οι στιγμές αποχαιρετισμού είναι εκείνες που μας μένουν, που μας πονούνε όποια λόγια κι αν τις συνοδεύουν.
Αντισυμβατικοί υπήρξαμε πάντα σε τούτη την οικογένεια.
Δεν λατρέψαμε ποτέ την μπάλα μήτε και το ψάρεμα, να φτιάχνουμε μας άρεσε και να επισκευάζουμε.

Κατανόηση χρειάζεται κι από τους δύο για τις ώρες της απουσίας.
Μήπως τα παιδιά δεν μένουν ποτέ μακριά από τους γονείς;

Καλό μήνα να έχετε.

Mpoumpoula καλώς ήρθες.