Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Το σώμα της ψυχής μου

Τώρα που έχει πια νυχτώσει
ένα φως τρεμοπαίζει
κάνοντας τις σκιές να χορεύουν.
Μέσα στην κίνηση του χορού
δύο άγγελοι κατέβασαν για λίγο τον ουρανό
το σώμα της ψυχής μου να πάρουν ψηλά.
Πάνω στα ίχνη τους
μια παρένθεση έκλεισε στα φυλακισμένα της όρια
το γιατί και το πώς.

8 σχόλια:

Κάτια είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο...Με έχει αγγίξει...
Κάτια

Hliaxtida είπε...

Kαι τα δυο , σωμα και ψυχή, πάνε μαζι.. Κανενα μην αφηνεις να στο παρει..
Φιλιά

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εμένα γιατί ο χαμηλωμένος ουρανός μο θύμισε Χατζηδάκη ...
Ουρανέ
όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ
φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ
άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ
μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν' αρνηθώ
της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ..

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Μαρινα ..... είπε...

οταν στα ιχνη των αγγελων τα όνειρα περπατουν...
οι "φυλακισμενες παρενθεσεις" , τα "γιατι" και τα "πως" με φως λουζονται...
κι άλλη η αφη και η υφη τους ψυχη μου...

αγαπης καληνυχτα...

αυγη ομορφη να δεις Ηχε μου....

Fatale είπε...

΄¨ηχε μου ..

σε χαιρετώ ...ήρθε η ώρα να φύγω από εδώ...

φιλιά πολλά ...

Aggelos Spyrou είπε...

Τί σημασία έχουν τώρα πια

τα "γιατί" και τα "πως"...

Καλημέρα. :)

iLiAs είπε...

..μια ψυχή χωρίς γιατί και πως, ίσως είναι άδεια, χωρίς νόημα.
Καλησπέρα Ιωάννη.
Να είσαι καλά.

trying escape the truth είπε...

Να χαμήλωνε και για μένα λίγο ο ουρανός τι καλά που θα ταν ..!