Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Διαμάντια πεταμένα στο χώμα

Εντελώς τυχαία καμιά φορά, συναντάς στον δρόμο σου κάτι διαμάντια πεταμένα που είναι στο χώμα.
Απλώνεις τα χέρια, τα κρατάς για λίγο κι έπειτα, δοκιμάζοντας έτσι την δύναμη σου, δίνεις μια δυνατή κι ακριβώς την στιγμή που σπάζει ο καρπός ελευθερώνεις τα δάχτυλα κι εκείνα χάνονται μακριά, αν πάλι είναι τυχερά χάνονται στα βαθιά νερά της θάλασσας και γαληνεύουν.
Αν πάλι ο τυχερός του παιγνιδιού έχει το δικό σου όνομα, έτσι καθώς τα παίρνεις, τα φυλάς στις χούφτες καλά και στην πρώτη που βρίσκεις στον δρόμο σου βρύση τα ξεπλένεις, τα σκουπίζεις με την μπλούζα και τα κρύβεις στην τσέπη την εσωτερική του σακακιού σου.
Εκείνα αρχίζουν και ζεσταίνουν σιγά σιγά.

Έχεις ποτέ σου νιώσει μια τέτοια ζέστη;

6 σχόλια:

MARIA ANDREADELLI είπε...

Τυχερά τα διαμάντια στο σακάκι της αγάπης. Γι’ αυτό ζεσταίνουν.
Καλή σου νύχτα!

ΩΣΗΕ είπε...

Δίνω τη δική μου συνέχεια στην ανάρτησή σου:
...και δυστυχώς άλλοτε έχεις τα διαμάντια στη τσέπη σου για χρόνια και καταριέσαι την ώρα που βρέθηκαν εκεί. Έτσι τα πετάς με μανία στο καλάθι σα να ήτανε κομμάτια παλιόγυαλο... κι ύστερα τα ψάχνεις σα ρακοσυλλέκτης στις χωματερές...Το μόνο που θα βρεις εκεί είναι το υπόλοιπο του εαυτού σου.

patsiouri είπε...

Τί φοβερό το σχόλιο του ωσηέ...το δικό μου μου φαίνεται πολύ χαζό, δεν το γράφω!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ζέστα μυστική
ονείρου πανδαισία...
ΨΥΧΑΓΓΙΓΜΑΤΑ!

(Το χαϊκού των...διαμαντιών)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

iLiAs είπε...

..αρκεί να μπορούμε να εκτιμούμε σωστά αυτά τα διαμάντια.

Καλο σαββατοκύριακο Ήχε.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Παράξενη τύχη καμιά φορά μας κλείνει τα μάτια αφήνοντας έτσι το ψηλάφισμα των δακτύλων να ορίζουν την πορεία.
Μόνο που τις φορές τις περισσότερες εκείνα που αξίζουν καίνε ή κόβουν ή κάποτε περνάνε με βήματα τόσο απαλά που μήτε ίχνη αφήνουν.
Έτσι λοιπόν που να σε βγάλουν τα ψηλαφίσματα;
Ένας παράξενος εγωισμός μας κρατάει δέσμιους σε τούτη την πορεία την σκοτεινή χάνοντας έτσι κάθε τι σημαντικό.