Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Τόσους μήνες πρόσμενα

Τόσους μήνες πρόσμενα
στο μήνα της γεννήσεως να έρθει το θείο βρέφος.
Καθόμουν δίπλα στο τζάκι διαβάζοντας
πότε μια παιδική ιστορία, πότε κάποιο ποίημα.
Κι ακολουθώντας τα βήματα των ηρώων
άλλοτε των παραμυθιών κι άλλοτε των ποιημάτων
έχασα τον δρόμο για το βρέφος.
Λάθος έφταναν οι εποχές στην προσμονή μου
βρέθηκα στα καλοκαίρια να ταξιδεύω
κάνοντας πανί στον άνεμο
τόσους χειμώνες περασμένους.

6 σχόλια:

ΩΣΗΕ είπε...

...και όταν φτάνω νομίζω πως έρχομαι... και όταν έρχομαι νιώθω πως φεύγω... και μου φωνάζω:''που είσαι;''... και απαντώ:''έρχομαι με τον άνεμο''...μα δε φυσάει ποτές

Μαρινα ..... είπε...

...σε παγωμενους δεκεμβρηδες , μ΄αναμενο τζακι ή σομπα με καυσοξυλα, παιδια και περιμεναμε να ρθει το θειο Βρεθος....
μεσα απ τα παραμυθια της γιαγιας, μεσα απ της ψυχης της παιδικης την προσμονη...
καλοκαιρι να φερει σε χειμωνες δυσβατους....

κ η προσμονη σε καλοκαιρια παγωμενα μας εφερε....
και το παραμυθι της γιαγιας αποτομα σταματησε...
το τζακι για παντα σιγασε...
κι η σομπα ψυγειο εγινε να συντηρει τα ονειρα....

ψυχη μου....ομορφα να προσμενεις

Ανώνυμος είπε...

Αλήθεια δεν είναι η προσμονή, αυτή η ίδια που μας γεμίζει με ταξίδια χτεσινά και όνειρα μελομένα, και μας αγκυροβολεί σε μέρη που δεν θέλαμε να πάμε και μας παρασύρει σε τόπους που θελήσαμε; Τι σημασία έχει κι αν δεν φτάνεις; Σπουδαίο είναι αυτό που η ψηχή ποθεί να χορτάσει κι ας μας βγάζει από τη στράτα μας.

Dee Dee είπε...

γκουχ γκουχ......αμηχανια αρχης

Καλησπερα :):)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κάποτε ίσως και να έχει σημασία να φθάσεις και να φθάσεις εκεί οπού επιθύμησες να φθάσεις.
Ίσως κάποτε με την γνώση πορευόμενος να διεκδικείς εκείνο που την ψυχή ποτίζει με πληρότητα.
Κ’ ίσως πάλι τα παραμύθια της γιαγιάς να μην ήταν και τόσο παραμύθια αλλά μια εναλλακτική, πιο οικεία πραγματικά που δεν ανακαλύψαμε…

Καλώς ήρθε Dee Dee μου.

iLiAs είπε...

..η στιγμή τις γέννησης θα μας "αποζημιώσει" Ιωάννη.