Σε κοιτώ καμιά φορά, θυμούμαι πως έτσι κατηφόριζες από παιδί τη οδό των ερινυών.
Αλήθεια, πως γίνεται από παιδί να έχεις τόσες ενοχές;
Είχες στο δωμάτιο κρεμασμένο εν’ αγρίμι, όλος ο κόσμος σου ήταν εκείνο το αγρίμι, τα ίχνη μέσα στα μάτια σου ήταν, τα όνειρα, τα βήματα σου.
Είχες κι ένα λουλούδι κρεμασμένο στα μαλλιά, μεγάλο σα φεγγάρι πανσέληνο που έβγαινε μόλις από τη θάλασσα.
- Πως σε λένε, ήταν η πρώτη μου ερώτηση.
- Αγρίμι, ψέλλισες.
- Μα τ’ αγρίμια δεν ψελλίζουν.
- Φωνάζουν, το γνωρίζω, θα προσπαθήσω ξανά, είπες.
Άρπαξες ένα σύγνεφο, ανέβηκες στη ράχη του κι άρχισες ν’ αλυχτάς.
Πήρες τα χρώματα να ονομάζεις της ψυχής, ένα δύο στην αρχή κι άλλα μετά, πολλά χρώματα.
Μετά έδωσες όνομα και στα φεγγάρια, το πρώτο μονάχα το ονόμασες φόβο, όλα τα επόμενα έμοιαζαν με παιδιά σε παιδική χαρά.
Άρχισε στα μάτια σου να μπαίνει φως, εκείνα πήραν να λάμπουν απ’ το φως, γίνηκαν δύο ήλιοι ίδιοι μ’ εκείνους που ζωγραφίζαμε στο δημοτικό, χρυσοί και χαμογελαστοί.
- Πες μου, θυμάσαι τ’ όνομά σου;
- Είχα ένα όνομα κάποτε.
- Τώρα;
- Το πήρε μακριά ο ποταμός.
- Και τώρα;
- Τώρα γράφουν τα σύγνεφα τ’ όνομά μου, πότε βροχή με φωνάζουν – ξέρεις, εκείνη η απαλή η καθαρτήρια – πότε ευτυχία.
Αρπάζεσαι πάλι από τα σύγνεφα, τα ίδια εκείνα που γράφουν τ’ όνομα σου και φθάνεις πάλι στην θάλασσα.
- Θάλασσα θέλω να ‘μαι.
- Να ‘σαι ψυχή μου, να κυματίζεις πάντοτε, να αγκαλιάζεις το σώμα όποιου αγαπάς.
Έγινες θάλασσα, άπλωσες μιαν όμορφη αρμύρα σαν του φιλιού κι έγινες ξάφνου γλυκιά.
- Γίνεται να ‘ναι γλυκιά η θάλασσα;
- Γίνεται…
Άπλωσες πάνω σου το φως των αστεριών, κι έτσι όπως ήταν σκοτάδι πριν, χρύσισε όλη η πλάση.
- Σε γλυκαίνει τούτη η θέα;
- Ναι, με γλυκαίνει.
- Ε, τότε γίνεται να ‘ναι γλυκιά η θάλασσα.
- Δίκιο έχεις, γίνεται.
Έφτιαξες μια χώρα στους βυθούς σου, έριξες κι αστέρια εκτός της να μπορείς στο σεργιάνι σου να ζωγραφίζεις.
Χτένισες τα μαλλιά σου στην πανσέληνο, δεν θα κλάψω ποτέ ξανά, είπες, μα ξέφυγε ένα δάκρυ.
Όπου ακούμπησε το δάκρυ φύτρωσε ένα γιασεμί.
Γέμισε ο κήπος γιασεμί.
- Από γιασεμί φτιάχνεται η αγάπη, ρώτησες…
Αλήθεια, πως γίνεται από παιδί να έχεις τόσες ενοχές;
Είχες στο δωμάτιο κρεμασμένο εν’ αγρίμι, όλος ο κόσμος σου ήταν εκείνο το αγρίμι, τα ίχνη μέσα στα μάτια σου ήταν, τα όνειρα, τα βήματα σου.
Είχες κι ένα λουλούδι κρεμασμένο στα μαλλιά, μεγάλο σα φεγγάρι πανσέληνο που έβγαινε μόλις από τη θάλασσα.
- Πως σε λένε, ήταν η πρώτη μου ερώτηση.
- Αγρίμι, ψέλλισες.
- Μα τ’ αγρίμια δεν ψελλίζουν.
- Φωνάζουν, το γνωρίζω, θα προσπαθήσω ξανά, είπες.
Άρπαξες ένα σύγνεφο, ανέβηκες στη ράχη του κι άρχισες ν’ αλυχτάς.
Πήρες τα χρώματα να ονομάζεις της ψυχής, ένα δύο στην αρχή κι άλλα μετά, πολλά χρώματα.
Μετά έδωσες όνομα και στα φεγγάρια, το πρώτο μονάχα το ονόμασες φόβο, όλα τα επόμενα έμοιαζαν με παιδιά σε παιδική χαρά.
Άρχισε στα μάτια σου να μπαίνει φως, εκείνα πήραν να λάμπουν απ’ το φως, γίνηκαν δύο ήλιοι ίδιοι μ’ εκείνους που ζωγραφίζαμε στο δημοτικό, χρυσοί και χαμογελαστοί.
- Πες μου, θυμάσαι τ’ όνομά σου;
- Είχα ένα όνομα κάποτε.
- Τώρα;
- Το πήρε μακριά ο ποταμός.
- Και τώρα;
- Τώρα γράφουν τα σύγνεφα τ’ όνομά μου, πότε βροχή με φωνάζουν – ξέρεις, εκείνη η απαλή η καθαρτήρια – πότε ευτυχία.
Αρπάζεσαι πάλι από τα σύγνεφα, τα ίδια εκείνα που γράφουν τ’ όνομα σου και φθάνεις πάλι στην θάλασσα.
- Θάλασσα θέλω να ‘μαι.
- Να ‘σαι ψυχή μου, να κυματίζεις πάντοτε, να αγκαλιάζεις το σώμα όποιου αγαπάς.
Έγινες θάλασσα, άπλωσες μιαν όμορφη αρμύρα σαν του φιλιού κι έγινες ξάφνου γλυκιά.
- Γίνεται να ‘ναι γλυκιά η θάλασσα;
- Γίνεται…
Άπλωσες πάνω σου το φως των αστεριών, κι έτσι όπως ήταν σκοτάδι πριν, χρύσισε όλη η πλάση.
- Σε γλυκαίνει τούτη η θέα;
- Ναι, με γλυκαίνει.
- Ε, τότε γίνεται να ‘ναι γλυκιά η θάλασσα.
- Δίκιο έχεις, γίνεται.
Έφτιαξες μια χώρα στους βυθούς σου, έριξες κι αστέρια εκτός της να μπορείς στο σεργιάνι σου να ζωγραφίζεις.
Χτένισες τα μαλλιά σου στην πανσέληνο, δεν θα κλάψω ποτέ ξανά, είπες, μα ξέφυγε ένα δάκρυ.
Όπου ακούμπησε το δάκρυ φύτρωσε ένα γιασεμί.
Γέμισε ο κήπος γιασεμί.
- Από γιασεμί φτιάχνεται η αγάπη, ρώτησες…
18 σχόλια:
Η αγάπη φτιάχνεται από δάκρυα που καθαρίζουν την ψυχή από κάθε φόβο και πάθος. Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει ούτε φόβος, ούτε πάθος. Ήχε μου, τι όμορφα που γράφεις!
Φτιάχνεται Ήχε μου, φτιάχνεται και μυρίζουν γιασεμί τούτα τα λόγια τα Όμορφα, σαν από απαλό σύγνεφο φτιαγμένα...!
Από σταγόνες κόκκινες
και γιασεμιά λευκά
φτιάχνεται η αγάπη
κι με πικρό αψέντι
τα χείλη μας γεμίζει
μα όσο κι αν πίνουμε
απ την ασημιά της κούπα
πάλι αγάπη θα ξεστομίζουμε
κι ας έχει γεύση από φαρμάκι.
Γιάννη μου τη καλημέρα μου και πολλά φιλιά
Να γίνεσαι θαλασσα ,ήχε μου, κι οταν τα δάκρυα θαρθουν μη φοβηθείς..θαχεις ένα κηπο γιασεμιά για να μαζεύεις...
Καλό σου απόγευμα ,ήχε!!!!
..και τ' αγρίμια "ημερεύουν".
..και τ' αγρίμια γίνονται κύμα στη θάλασσα.
.όσο για το γιασεμί, στολίζει τον κήπο της καρδιάς μας,
Καλησπέρα Ιωάννη.
Αν το γιασεμί ποτίζεται με δάκρυα πίκρας, όχι Ήχε μου δεν φτιάχνεται με γιασεμί η αγάπη, η φυγή φτιάχνεται. Προδικάζουν το τέλος μιας αγάπης, αργά ή γρήγορα.
Πόσο όμορφο αυτό το κείμενό σου! Ξεχωρίζει!
φτιαχνεται απο γιασεμι η αγαπη Ηχε μου;
Απαντησες άραγε στ΄αγριμι;
μα παλι...απο ποσα η αγαπη υφαινεται ψυχη μου!
λογια πλεκεις και ψυχες ομορφαινεις Ηχε...
κι αυτο εναι Δημιουργια Άλλη...
σε χαλεπους καιρους και μερες σκονισμενες
τα κειμενα σου καλλύνουν νου και εξιλεώνουν συνειδησεις….
Ευχαριστω σου πρεπει….
Ομορφα να πορευεσαι ψυχη μου λατρεμένη….
Ξέρεις τι;
Όταν ανθίζει το γιασεμί, ευωδιάζει όλη η γειτονία από τη μεθυστική μυρωδιά του... Το πιο όμορφο όμως είναι πως ευωδιάζει η ψυχή μας σαν την αγγίξει η αγάπη...
:)
Πολύ όμορφο ποστ!
Καλό βράδυ!
Μη μου μιλάς ήχε μου για ενοχές γιατί ταυτίζομαι!!
Γίνεται...
Φτιάχνεται...
Μα πες μου πως συγκρατιέται;
Θέλει αγώνα (διμερή...ναι;), χωρίς ..."ΕΓΩ"
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
(υ.γ. Μμμμ.... ανάσανα με τα γιασεμιά σου...)
Φτιάχνεται και απο γιασεμί η αγάπη. Γιατί το γιασεμί αποτελείται από μικρά,μικρά πολλά -πολλά λουλουδάκια που μοσχοβολάνε.
Ετσι και η αγάπη αποτελείται από μικρές-μικρές καθημερινές ευτυχίες και συγκινήσεις όπως το δάκρυ του γιασέμιού.
Ηχε κάθε φορά που έρχομαι με γεμίζεις από εικόνες,ευωδιές και ήχους αγαπημένους.....
Νάσαι καλά.....
Κι απο γιασεμί φαίνεται
φτιάχνεται η αγάπη,
κι από θαλασσινό
νερό, άρωμα κι αλμύρα
ζυμωμένα.. σε βραδινά
ηλιοβασιλέματα..!!
Εικόνες που ανυψώνουν
το νου και τον μαγεύουν..
Αλλά και η επιλογή της
μουσικής, ήχε μου, μοναδική!!
Καλησπέρα Ήχε μου .Τι κάνεις ; Έχω καιρό να σε ακούσω. Τι ωραία μουσική είναι αυτή που έχεις στο μπλογκ σου .Ίδια με τη μυρωδιά του γιασεμιού.
Απιστευτη Ευανθια Ρεμπουτσικα,
ξεσηκωνεις τα πιο μυστικα μου αγαπημενα κομματια :)
Δεν ξερω παντως, απο γιασεμι φτιαχνεται η αγαπη;;;
καλημέρα και από μένα. Ετούτη η εγγραφή δονεί αλλιώς την ψυχή. Ερωτεύτηκα και μια γλυκι΄αθιάλασσα ακόμα. Η μουσική από την ταινία "πολίτικη κουζίνα" καταφερε να ενωθεί ιδανικά με τα λόγια σου, τόσο που πρώτα διαβάζεις το κείμενο και μετά σκέφτεσαι πως προέρχεται από την κινηματογραφική ταινία. Την καλημέρα μου και την αγάπη μου...
...γέμησε ο κήπος θάλασσα
και στης αλμύρας το βυθό
άπλωσες μορφή γιασεμί
κι ένα φιλί πανσέληνο!
καλημέρες φιλώντας σε!
Τα παιδιά γίναν ξαναγεννήθηκαν απο το αίμα τ' ουρανού, άρχισαν να κυνηγάν αλυκτώντας ανθρωπόμορφα μίση και φθόνους. Οι ερινύες φορέσαν κοντά παντελόνια και κορδέλες στα μαλλιά και κρύφτηκαν πίσω απο γιασεμιά, που φύτρωσαν μια νύχτα ξαφνικά.
Τη νύχτα που γκρεμίστηκαν όλα τ' αστέρια και το φως τους έγινε άρωμα λουλουδιών.
Πολύ όμορφο post..
Σας ευχαριστώ όλους για το όμορφο πέρασμα σας.
Δημοσίευση σχολίου