Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Θεέ μου, έδωσες τόση δύναμη στις λέξεις...

Έλαβα προ ημερών μια πρόσκληση από την Ελληνίδα με θέμα «θα μπορούσε η ποίηση να κάνει τον κόσμο καλύτερο;». Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Η απάντηση μου είναι τούτη που ακολουθεί.


Φθινόπωρο ήταν, απ’ ένα δέντρο κατέβηκαν κίτρινα σαν φύλλα τρία μικρά παιδιά.
Το πρώτο είχε στα χέρια του δεμένο έναν ήλιο, έτρεχε κι έτρεχε ο ήλιος ξοπίσω του.
Έφτασε πλάι σ’ ένα ποτάμι.
Βύθισε μέσα του τον ήλιο να παίξει, έγινε κίτρινο το ποτάμι.
Γύρισε πίσω ο χρόνος, έγιναν κίτρινοι οι κάμποι.
Έλυσε απ’ το ζουνάρι του το δρεπάνι το δεύτερο, άρχισε να θερίζει.
Σήκωσε στοίβες τα στάχια.
Έχτισε σπίτι γερό να μην περνά ο άνεμος, το ποτάμι να μην του βρέχει τα ρούχα καθώς φουσκώνει.
Φθινόπωρο γίνηκε πάλι.
Το τρίτο ανέβηκε σ’ έναν λόφο ψηλό, πήρε μολύβι και χαρτί.
Έγραψε για μια φωτιά που έκαψε τον κάμπο και τα σπίτια του, που μόλυνε τα νερά, που δεν βλάστησε ξανά η γη…
Κάηκε ο χρυσός κάμπος, κάηκαν τα σπίτια του κάμπου, το μαύρο του νερού πότισε καλά τη γη.

Θεέ μου, έδωσες τόση δύναμη στις λέξεις κι άφησες τους ποιητές να κυλιούνται μέσα στα πάθη…

5 σχόλια:

dyosmaraki είπε...

Κι έπειτα ήρθε ο χειμώνας και άσπρισε η γη.Μα περίμεναν νάρθει η άνοιξη....
για να ξαναδυναμώσουν οι λέξεις και να πάψουν οι ποιητές να κυλιούνται μέσα στα πάθη......
Μα ξάφνου γέμισε η πλάση από ποίηση και η μελωδία της γονιμοποίησε τα πάντα........
Πέρασα να πω μια χιονισμένη καλημέρα....

iLiAs είπε...

..στα πάθη και στα λάθη Ιωάννη.
Να είσαι καλά Ήχε.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Dyosmaraki μου
πολλές φορές είναι επικίνδυνη η ποίηση μα περισσότερο εκείνοι που πιστεύουν πως είναι ποιητές και στ’ όνομά της κάνουν τα πιο μεγάλα εγκλήματα.

Εύχομαι το χιόνι να καθάρισε τις αισθήσεις…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία
Στην αμαρτία εκείνη που μήτε και η κολασμένοι θα συγχωρούσαν…

Να είσαι καλά φίλε.

Roadartist είπε...

Πολύ όμορφο το μπλογκ σου...
..καλως σε βρηκα!