Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Δίδυμες σιωπές

Έχω αφημένες στα ράφια της ψυχής σιωπές που στο αντίκρισμά τους θα τρόμαζες.
Πλάι τους μια φωτογραφία, ένα παιδί με ξανθά του ήλιου μαλλιά καθισμένο σ’ ένα μπαλκόνι καλοκαίρι καιρό.
Κάποιοι το λένε θυμωμένο.

Σκέφτηκες ποτέ πόσο πολύ μοιάζουμε στις σιωπές μας;
Κοίταξες ποτέ στα μάτια τις παιδικές φωτογραφίες;
Φοβόμαστε σχεδόν πάντα την προδοσία.
Θυμόμαστε πως οι φωτογραφίες δε προδίδουν ποτέ και φοβούμαστε μην αντικρίσουμε το πρόσωπο του προδότη.
Μήτε στους καθρέφτες κοιταζόμαστε, αντικατοπτριζόμαστε μόνο.

Κάθε πρωί, καθώς φορώ το ρούχο της δουλειάς, νιώθω πως παίρνοντας τα γυαλιά αφήνω στη θέση τους ένα μικρό δάκρυ.
Ίσως πάλι να είναι ψευδαίσθηση μα επιστρέφοντας βρίσκω μια θάλασσα να με περιμένει.
Εξάλλου, κάθε μέρα σκοτώνω και σκοτώνομαι υπέρ τρίτων κ’ ίσως τούτο να είναι μια μικρή μεταμέλεια…

Κάθε ίχνος στην ψυχή μου έχει αποτύπωμα διαφορετικό.
Είναι εκείνων που μ’ έχουν ήδη σκοτώσει.
Ακούω τα βράδια τις σειρήνες καθώς πλησιάζουν μα τέλος προσπερνούν.
Ψευδαίσθηση άραγε κι αυτή ή απλά αδιαφορούν;
Η απάντηση, είναι κάτι που μαθαίνει άλλος για εμάς κι αδυνατούμε να ακούσουμε αν κάνει να μας το πει.

Εκείνες οι σιωπές που έλεγα, κατρακυλούν, πέφτουν στα πόδια των επίπλων κάθε που ο εσωτερικός μας εγκέλαδος γεννά δονήσεις, απ’ τη μέσα μεριά ώστε να χρειάζεται να γονατίσεις να τις πιάσεις, να ματώσεις απ’ το γονάτισμα.
Δονούμαι διαρκώς.

Είναι φορές, τρομάζω κι εγώ απ’ τις σιωπές μου «δεν είναι αληθινές» ψελλίζω κ’ ίσως κάποτε μήτε και τούτο να τολμώ.
Ένα φεγγάρι βγαίνει τότε, μεγάλο και τρυφερό σαν φωνή παιδική από τις ανοιχτές πληγές των γονάτων, «είναι όμορφο» λέω πάντα, κοιτάζοντας την χρυσή του όψη, εκείνο, ξαπλώνει πάνω στα αφηνιασμένα από το γράψιμο δάχτυλα μου και τα παγώνει, με την σκοτεινή του…

14 σχόλια:

katerina είπε...

''Εαν η πιο μεγάλη χώρα είναι η σιωπή,η μνήμη είναι ο ήλιος αυτής της χώρας''Στ.Λουκας
Καλό σου απόγευμα ,ήχε μου!!!

elenitheof είπε...

"Φοβόμαστε σχεδόν πάντα την προδοσία."
Πολλοί μένουν μόνοι από φόβο μήπως πληγωθούν. Κάποιοι κάθονται με τις ώρες στον υπολογιστή τους και στερούνται την αληθινή επικοινωνία και τη συντροφικότητα.
Αυτό το γράφω, Ήχε, γιατί έχω ακούσει κάποιες περιπτώσεις και λυπάμαι για την αρρώστεια της εποχής μας: τη μοναξιά και την εξάρτηση από τον υπολογιστή.
Όταν συναντώ τον αγαπημένο μου, νιώθω απερίγραπτη ευτυχία!
Δεν μπορεί να συγκριθεί με την επικοινωνία που μπορεί κανείς να έχει στο ίντερνετ.

Βασιλική Ν. είπε...

Δεν έχω να γράψω τίποτα άλλο μετά από αυτό που διάβασα... Καλή δύναμη αδερφέ μου!

Φαίδρα Φις είπε...

"Μεταμορφωμένη η πόλη, έμβλημα κατεστημένο
Για να πλοηγώ το χάος με όχημα καταραμένο
Φεύγουν νυσταγμένα τρένα,
Μόνη μου, βουβό ταξίμι
Σε γραμμές προδικασμένο, κάποιο αιφνίδιο ταξίδι

Του εγκεφάλου μου τα φρένα καίγονται...
Άχρηστα σκουπίδια..."

απόσπασμα από το ποίημά μου "το άθεο γονίδιο"
χαρισμένο...

oneirosineparmenh είπε...

αυτό το παιδί, εκείνο που σε κοιτάει πίσω από τις σιωπές είναι ο,τι πιο πολύτιμο έχεις...γιατί ακόμα και να το προδώσεις, όσες φορές και αν το κάνεις, εκείνο σε κοιτά με μάτια γεμάτα ελπίδα, γιατί ξέρει ό,τι καλό έχεις μέσα σου και περιμένει να το πραγματώσεις...την καλησπέρα μου

Dee Dee είπε...

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!

Φαίδρα Φις είπε...

σαν το "δίδυμος γκρεμός η ενοχή..."
τελειώνει όντως με "άρση" ή πρόκειται για λογοτεχνικό εύρημα?
πολύ όμορφο,ούτως ή άλλως...λίγο σκοτεινό...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου δε γνωρίζω να πω αν θα καταφέρω να αποκολληθώ κάποτε από ένα από τα δύο που εξαιρετικά συνδυάζει ο Στέλιος Λουκάς.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου έχω κουρασθεί πραγματικά να ακούω για το επίπλαστο του διαδικτύου και την δύναμη της αληθινής ζωής.
Γνωρίζω ανθρώπους, κι εσύ πιθανό που μέσα από τούτο το μέσον βρήκαν κι έχουν χρόνια τώρα κοντά τους ανθρώπους με τους οποίους δέθηκαν με αγάπη είτε ως φίλοι είτε ως σύντροφοι.
Ακόμα γνωρίζουμε όλοι από προσωπικά μας βιώματα πως έχουμε χάσει χρόνια τις ζωής μας πλάι σε ανθρώπους που γνωρίσαμε στην αληθινή ζωή και λόγω του ότι τα μάτια της ψυχής είχαν μαγευτεί δεν καταφέραμε να δούμε γρήγορα την αλήθεια.

Η προδοσία καραδοκεί στην γωνιά του δρόμου, αλίμονο σε εκείνον που θα πιστέψει πως ο δρόμος που επέλεξε να πορευθεί είναι ο πιο ακίνδυνος.
Παντού η προδοσία και παντού η μοναξιά, να το θυμάσαι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βασιλική μου σ’ ευχαριστώ πολύ να έχεις μια όμορφη εβδομάδα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φαίδρα μου όμορφα τα δώρα που αφήνεις. Σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ονειροσυνεπαρμένη μου βαδίζω πλάι στο μέσα μου παιδί, μ’ αρέσει να το βλέπω πολλές φορές να τρέχει μπροστά κι αγέρα να του σκορπίζει τα μαλλιά στις τέσσερεις άκρες του ορίζοντα, μαλλιά που πια έχω κοντά κομμένα…
Το μέσα μου καλό είναι τούτο το παιδί που ‘χει μια καραμέλα στα χέρια και τρέχει, ανάμεσα στα παιγνίδια του κρατά καλά κρυμμένο το μυστικό του χαμόγελου του.
Να είσαι πάντα ονειροσυνεπαρμένη, τα χρόνια της αναμονής και της υπομονής δεν τελειώνουν ποτέ να το θυμάσαι, μονάχα πρόσωπο αλλάζουν κι αίσθηση.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Dee Dee μου το διάβασα και λυπήθηκα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φαίδρα μου αν θέλεις να σου πω για τα ευρήματα της ψυχής, για τον τρόπο της να ανακατεύει τα όνειρα, εκείνα που γίναν πραγματικότητα, εκείνα που χάθηκαν, και να πλάθει νέα όνειρα, να σου πω αν θέλεις για εκείνα τα ταξίδια που είδαν να κάνουν οι ψυχές κι έφτασαν άλλοτε στη καταστροφή κι άλλοτε στα πόδια του Θεού.
Για λογοτεχνικά ευρήματα μονάχα δε γνωρίζω να πω.