Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Χάραξα σε μια πέτρα τ’ όνομα σου

Ρίζωσες σε λέξεις που λέγοντας τ’ όνομά σου ξέχασαν να προφέρουν το δικό τους.
Γίνηκες το γύρισμα του κορμιού στον βραδινό ύπνο, η δίψα στα χείλη, το σπρώξιμο του χρόνου στην αιωνιότητα.
Πες μου, σχέδιο ήταν ή απλά έτυχε;
Πες μου πως κατάφερες μια ψυχή να χωρέσεις, που άνοιξαν οι άνεμοι στις άκρες τ’ ουρανού και χόρεψαν τον απτάλικο χορό τους, κι εκείνη να κουρνιάσει στα δυο σου μάτια;

Γυρνώ στα χρόνια τα πριν, σ’ αναζητώ.
Με πόση σιωπή στα χέρια της αναμονής έμαθαν οι αισθήσεις να γράφουν γράμμα το γράμμα μια λέξη που γίνηκε όνομά σου!
Έμαθαν έπειτα τον τρόπο να το προφέρουν, κάτι σαν από τραγούδι παλιό.
Νότα τη νότα έμαθα για εσένα, νότα τη νότα έμαθα εσένα κι άλλο δεν κάνω τώρα απ’ το να σε τραγουδώ.
Αποκοιμήθηκα στις πηγές της μελωδίας σου.
Ποτάμια ντύθηκαν και με παρέσυραν.
Ακούς, ακόμα κελαριστά κυλούν τα νερά, ακόμα τα όνειρα μπορούν και ταξιδεύουν.
Κι αλήθεια, γνωρίζεις σε πόσα “βάσανα” μ’ έβαλαν τούτα τα ταξίδια;
Πρέπει πάντα να έχω έτοιμη μια βαλίτσα, ιδίως για τα πιο μακρινά, μα πιο πολύ πρέπει εισιτήρια πάντα δύο να κρατώ στο χέρι μαζί να σε παίρνω, να βλέπεις τους τόπους που με φθάνεις, μα τι να πρωτοσυλλέξεις από εικόνες, από ήχους, τι να πρωτονιώσεις…

Χάραξα σε μια πέτρα τ’ όνομα σου, έριξα την πέτρα στην ήρεμη θάλασσα, μέτρησα τις αναπηδήσεις, μετρώ ακόμα.
Η θάλασσα γέμισε κυματισμούς, έγινε όμορφη θάλασσα, ζωντανή.
Είναι η ψυχή μου.

Στέκουμαι καμιά φορά στην άκρη του λιμανιού, κ’ είσαι λιμάνι.
Πατώ στις αρμυρισμένες λακκούβες σου, πονάς.
Ακούω τις μέσα σου φωνές, πλέκω πανί γερό το σηκώνω σε ιστίο ψηλό και σε ξεμακραίνω.
Σε πόσα βράχια χτύπησαν τα σκαριά σου, πες μου.
Σε πόσες υποσχέσεις π’ αρνήθηκαν την ύπαρξη τους αγκυλώθηκαν τα δάχτυλα σου;
Πόσα σου βήματα άφησαν ίχνη κόκκινα στους δρόμους των ονείρων;

Μην το αρνείσαι, αλλιώς δε γίνεται.
Μέσα από πόνο μας έβγαλε ο Θεός στην αγάπη.

10 σχόλια:

katerina είπε...

Αδυνατώ να σχολιάσω ένα τέτοιο κείμενο.....με ''εύλαλη σιωπή''προσκυνω την τελευταία φραση σου ήχε μου...!!!Καλο σου απόγευμα !

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Μέσα από πόνο μας έβγαλε ο Θεός στην αγάπη"

Δεν θα την εκτιμούσαμε εάν ήταν δεδομένη...

Σφιχτά την αγκαλιάζουμε,
σα φυλαχτό πολύτιμο την κρατάμε,
ροσόλια, φιλιά και χάδια την κερνάμε...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

σα είπε...

αν δεν περάσουμε από το σταυρό, αγάπη δε θα νιώσουμε, αγάπη δε θα δώσουμε...

elenitheof είπε...

Η θάλασσα της ψυχής είναι ζωντανή και όμορφη όταν αγαπά.
Είναι όμορφα τα μακρινά ταξίδια όταν τα κάνεις με το ταίρι σου.
Όταν αγαπάμε, πονάμε για πολλούς λόγους. Ένας απ' αυτούς είναι όταν βλέπουμε κάποιες διαφορές ή διαφωνίες ανάμεσα σε μας και το αγαπημένο πρόσωπο.
Υπέροχα τα λόγια σου!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ είπε...

Aπ΄ό,τι κατάλαβα απέκτησες παιδάκι.Να σου ζήσει Γιάννη μου και να σου μοιάξει στα ταλέντα .Αυτά ήταν τα ευχάριστα τρεχάματα που μου έγραψες .Χαιρομαι μαζι σου .

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου σ’ ευχαριστώ.
Να είσαι πάντα καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου μήπως όμως και τώρα που δεν είναι δεδομένη την έχουμε εκτιμήσει;
Όχι θα έλεγα και συγχώρεσέ με για τούτο.
Έχουμε λάθος προτεραιότητες ως άνθρωποι.

Να είσαι καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σα μου σε εκείνες τις λάθος προτεραιότητες που έλεγα πριν είναι και το πρώτα θα δώσεις ο άλλος και μετά εγώ, ξεχνώντας πάντοτε το ότι οι άλλοι είμαστε εμείς.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου οι διαφορές είναι το αλατοπίπερο.
Πρέπει πάντα και οι δύο να υποχωρούν όχι να πονούνε.
Σ’ ευχαριστώ πολύ να είσαι καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου, Κατερίνα μου…
Σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς όλοι όμως θείος έγινα όχι πατέρας…