Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Πολυβολείς τις ζωές μου

Πολυβολείς τις στοές μου.

Θέατρα νεκρά προσμένουν τους πρωταγωνιστές τους για την επόμενη παράσταση.
Ακούγεται μόνο το σύρσιμο των φύλλων στο πάτωμα.
Η σκουριά που τραγανίζει τα μέταλλα.

Πολυβολείς τις σιωπές μου.

Κάτω στην προκυμαία λιμνάζουν οι επαίτες, απλώνουν την κουρελού τους και παίρνουν θέση.
Κανείς δεν θα τους καταλάβει κι απόψε.
Κανείς δε θα διώξει την σκόνη απ’ τον καθρέφτη πριν να κοιτάξει το μέσα του είδωλο.

Πολυβολείς τις ζωές μου.

Τα τραγούδια που έλεγα έχασαν τα λόγια τους, γίνηκαν βράχια, κόβω τα χέρια μου σαν κάνω να τ’ αγγίξω.
Σε κοιτάζω στα μάτια.
Στα μάτια σε κοιτάζω κι εσύ ανταποκρίνεσαι.
Τελικά οι δολοφόνοι έχουν μιαν αγριότητα απάθειας που μ’ οδηγεί στα άκρα.
Δεν θα σε χτυπήσω.

Πάνω στο τραπέζι υπάρχει ένα κατοστάρικο ξεχασμένο.
Κάτω σπ’ τη σκόνη η ζωή.

Πολυβολείς τις στοές μου.
Δραπέτες κρύβονται στις γωνιές τους ψάχνοντας μιαν έξοδο.
Δε βρίσκουν καμία.
Ανασαίνουν βαριά κι αφήνουν σημάδια από αίμα στους χωμάτινους δρόμους.
Ίσως η σωτηρία τους είναι πως άλλο χώμα θα σκεπάσει το αίμα.

Πολυβολείς τις σιωπές μου.
Τρέμουν, φως κεριού στο απαλό αεράκι τα χέρια μου.
Αδυνατούν να γράψουν λέξεις που δεν μπορώ να πω.
Δακρύζω.
Ολοένα δακρύζω.

Πολυβολείς τις ζωές μου.
Πίσω δέκα μέτρα και μου ρίχνεις.
Μετράω τις ριπές σου.
Σύμβολο θα είναι κάποτε αντίστασης.
Μα τώρα πονώ.
Αιμορραγώ.
Κι αν το θέλεις ποτέ δεν υπήρξαν ήρωας κι ας πολέμησα.
Μετάλλια δύο έχω στο στήθος απ’ τους δικούς μου πολέμους.

Κι όσο πολυβολείς, τριαντάφυλλα φουντώνουν στον κήπο μου
παρέα μοναδική σ’ εκείνους που φύγαν δίχως να ελπίζουν σε μιαν επιστροφή…
Δημοσιευμένο στο Δέλεαρ, Νοέμβριος 2008

20 σχόλια:

Μαρινα ..... είπε...

...πολυβολεις την σκεψη
διατρητη αφηνεις την ψυχη να αναρωτιεται...

πονουν οι λέξεις σου

ματωνουν τα ματια.....

ψυχη μου, φιλε μοναδικε
σ΄αγαπω....
κι ειναι για παντα

το ξερω πια...
το ξερεις κι εσυ...

elenitheof είπε...

Ήχε, είσαι ήρωας όταν νικάς τον εαυτό σου που σε πολεμά με τα πάθη του κι αυτή είναι η πιο δύσκολη μάχη. Αυτό το λέω για τον καθένα μας.

Ανασα του Βορρα είπε...

"Κανείς δε θα διώξει την σκόνη απ’ τον καθρέφτη πριν να κοιτάξει το μέσα του είδωλο"

"Δραπέτες κρύβονται στις γωνιές τους ψάχνοντας μιαν έξοδο."

"Κι όσο πολυβολείς, τριαντάφυλλα φουντώνουν στον κήπο μου
παρέα μοναδική σ’ εκείνους που φύγαν δίχως να ελπίζουν σε μιαν επιστροφή…"

Όλο το ποίημα υπέροχο!
Αυτά τα σημεία άγγιξαν χορδές μυστικές.
Καλώς σε βρήκα!
Ανάσα!

Ανάσα

katerina είπε...

Μόνο δάκρυα και σιωπές κυλουν καθώς το διαβάζω....μα είδα κατι τριαντάφυλλα στην άκρη του και τόλμησα να χαμογελάσω!
Σ' ευχαριστώ γι αυτό που ένιωσα ,ήχε μου ...καλό απόγευμα νάχεις!!!

rip1708 είπε...

αιμα θλιψη πονος και παλι αναγεννηση..γιατι για να πυροβολει τις ζωες σου σημαινει οτι διαρκως δημιουργουνται νεες αλλιως θα ειχες πεθανει με τον πρωτο πυροβολισμο..οποτε παρα τον πονο σημαινει οτι ΥΠΑΡΧΕΙΣ και ΝΙΩΘΕΙΣ και αυτο αρκει..

Fatale είπε...

Ηχε μου....

υπέροχη η γραφή σου !!!
πάλι με συγκίνησες

φιλιά.. Σαλονικιέ μου ποιητή!!

Unknown είπε...

Ήχε μου δεν ξέρω τι να πω....

είσαι απίστευτος....

αυτο που έγραψες ειναι καταπληκτικό ....


"Στα μάτια σε κοιτάζω κι εσύ ανταποκρίνεσαι.
Τελικά οι δολοφόνοι έχουν μιαν αγριότητα απάθειας που μ’ οδηγεί στα άκρα.
Δεν θα σε χτυπήσω. "

να σαι καλα

σ'ευχαριστώ

φιλια

_Κυβέλη_

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ είπε...

Το τέλος μου άρεσε πολύ .Καλησπέρα Ήχε μου και καλό μήνα .Πέρασα μια νυχτερινή βόλτα .

Thalassini είπε...

Οι λέξεις σαν ριπές που
πυροβολούν τις σιωπές...

καλημέρα Ηχε μου και καλό μήνα να έχεις!

Μαργαρίτα είπε...

"Κι αν το θέλεις ποτέ δεν υπήρξα ήρωας κι ας πολέμησα."

Ήρωας είναι αυτός που ξέρει να
σηκώνεται και να συνεχίζει..
Εκείνος, δυστυχώς, προχωρά στο
σκοτάδι,γιατί πυρσός είναι ο ίδιος
που δείχνει το δρόμο και στους άλλους. Ένα δρόμο μοναχικό, δε λέω,
με της σιωπής το πέπλο.. μια σιωπή
όμως προικισμένη με χρυσά τριαντάφυλλα σε ανθοισμένο κήπο!!

(και το τραγούδι που αγκαλιάζει
τη σιωπή σου.. αγγίζει ευαίσθητες
χορδές...)

Καλό μήνα να έχεις**

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλυκιά μου Μαρίνα, το χέρι που φέρνει κοντά τον πόνο τον διώχνει όταν αγγίζει κάτι αγαπημένο.

Να είσαι καλά καρδιά μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου ήρωας γίνεσαι και μόνο που πολεμάς, αν πάλι το χαμόγελο ονομάζεται και νίκη τότε ναι έχεις κερδίσει και την μάχη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ανάσα μου καλώς ήρθες.
Πάντοτε κάτι γυρεύουμε πίσω απ’ τις κλειστές γρίλιες των παραθυριών μας, έτσι δεν είναι;

Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου τώρα μαθαίνω τι είναι εκείνες οι σταγόνες που κρατούν στην αγκαλιά τους τα ροδοπέταλα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Rip μου εντός μας βλασταίνει πάντα μια νέα φωνή, νέα ζωή κάποτε κι εμείς πρέπει απλά, όσο απλό μπορεί να είναι αυτό, να την οδηγήσουμε…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Fatale μου επιτέλους επιστροφή!
Να είσαι πάντα καλά!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κυβέλη μου καθώς κοιτάζεις το μαχαίρι στην άκρη της ψυχής πες μου τι σκέφτεσαι.
Μονάχα μην σκεφτείς πως ο ορίζοντας έχει κρυμμένους εκείνους που θα λαβώσεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου σ’ ευχαριστώ.
Εύχομαι πάντοτε όμορφες βόλτες να κάνεις.
Καλό μήνα και σε σένα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Θαλασσινή μου υπάρχουν και λέξεις που σιωπούν περισσότερο κι από τις σιωπές.
Καλό μήνα να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Όπως το λες είναι πυρσός εκείνος στο βαθύ σκοτάδι που περπατά.
Καταραμένα κάποια τραγούδια Μαργαρίτα μου, έτσι δεν είναι;