Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Παραβάτες του χρόνου

Βράδυ Απρίλη.
Ξεχειμωνιάζω σ’ ένα καφέ περνώντας μια εποχή σε δύο ώρες.
Μολύβι και χαρτί απειλούν την ύπαρξη μου

θα τεμαχίσουν με λέξεις την ψυχή

θα την αποθέσουν σε μαξιλάρι κόκκινο.
Φοβάμαι.
.
Ξεχειμωνιάζω.
Βουτώ ένα φακελάκι μαύρο τσάι στις λίμνες του δρόμου.
Στην υγειά μου, στην υγειά σου, στην …
…στην αδιαφορία του χρόνου μας.
.
Πες μου τι θυμάσαι

από τα μεγάλα ταξίδια στους ωκεανούς της ψυχής;
Πες μου τι χρώμα είχε ο ουρανός στις λίμνες

που χάσαμε τα ίχνη της επιστροφής;
Μην πεις χρυσό…
Με χρυσό σφραγίζουν τις ζωές σαν πεθάνουν.
.
Ξεχειμωνιάζω.
Κρατώ ένα ποτήρι βροχή για τις νύχτες.
Κάποτε νιώθω να με καίνε.
Πρέπει να σβήνω με κάτι τον πόνο στις πληγές.
.
Ταξιδεύω.
Πρέπει να βρω την πηγή των ονείρων.
Θυμάσαι πόση σιωπή κρύβει αυτό;
Έχω γράψει το όνομα μου στον καθρέφτη

με τις συχνές επαναλήψεις ίσως δεν πάψω να θυμάμαι.
.
Τι μου έχω άραγε συγχωρέσει;
Τίποτε δεν μου έχω συγχωρέσει.
Πετούν γύρω μου επαναληπτικά μικροί κύκνοι.
Το λευκό τους τρομάζει το μαύρο μου.
.
Κάτω απ’ τη λάσπη του δρόμου τα βήματά μου.
Θα χαθώ.
Εξάλλου χάνομαι επαναληπτικά κάθε που βρέχει.
Έχει βρέξει πολύ.
.
Θα έχω στις τσέπες τα χέρια.
Αδιάφορα.
Αμήχανα.
Παιδιάστικα.
.
Βιάστηκα πολύ με τις βροχές

έτρεξα μέσα τους και γλίστρησα

τώρα πονάω.
Βιάστηκα και με τα όνειρα

τα εξήγησα όλα

έτσι δεν έχω τίποτε να περιμένω από αυτά.
Με τις υποσχέσεις…
Με τους αποχαιρετισμούς…
.
Ξεχειμωνιάζω λοιπόν.
Με όλα εκείνα που έλεγα δεν θυμάμαι να επιστρέφουν.
Με όλα εκείνα που έλεγα θα σιωπήσουν ακόμα να ηχούν.
Ξεχειμωνιάζω κι όλα εδώ.
.
Παραβάτες ενός χρόνου που ολοένα λιγοστεύει.

Θυμάμαι μόνο τα απόνερα των πλοίων

καθώς δένουν στα λιμάνια.

Είναι που θυμώνουν για τα καλά τα νερά

και θέλουν να πνίξουν τα πάντα μέσα τους…

.

.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια

34 σχόλια:

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Καλησπέρα!

Δε θα σου πω πώς ένιωσα διαβάζοντάς το...τι σε νοιάζει άλλωστε;

Θα ήθελα όμως,αν μου επιτρέπεις, να το κρατήσω. Δεν πρόκειται να το αναπαράξω,απλά να το κρατήσω για μένα...

Έχεις καταπληκτική γραφή και βαθιά συναισθηματική!

Καλή εβδομάδα:)

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΑΔΙΖΕΙΣ ΤΟΣΟ ΑΠΑΛΑ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ . ΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΙ 'ΓΩ ΘΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΩ
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΠΑΡΑΞΩ ΜΟΝΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΕΧΩ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΜΟΥ
ΕΣΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΞΕΧΕΙΜΩΝΙΑΖΕΙ ΝΑ ΠΑΨΩ ΖΗΤΩ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ .

ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ

katerina είπε...

Tι όμορφο ψιθυρισμα ύστερα απ το πολύβουο πρωινό στην ταξη!!!Μ'αρεσει που μεσα απ την αλήθεια του πόνου αφήνεις μια χαραμάδα να φτερουγίζει η ελπίδα...''θα έχω στις τσέπες τα χέρια....παιδιάστικα''Καλό απογευμα ,ήχε μου!!

Fatale είπε...

Κρατώ ένα ποτήρι βροχή για τις νύχτες.
Κάποτε νιώθω να με καίνε.
Πρέπει να σβήνω με κάτι τον πόνο στις πληγές...

Ηχε μου...αυτό το ποτήρι σώζει..
υπέροχο!!

φιλιά πολλά

Unknown είπε...

...σαν οι στάλες γυρνούν εκεί που ανήκουν, μπορούν κι ανασταίνουν...

...έχουν γεύση, άρωμα και ήχο...

...και δικό τους παλμό...

...κι ας παίζει ο χρόνος το κομμάτι του. Ε,και;

Φιλιά βρόχινα...

ΑΝΤΩΝΗΣ Σ. είπε...

Είναι άραγε ο Χρόνος ο χειρότερος γιατρός; Ο Λόγος πάντως είναι θαρρώ ο καλύτερος. Λόγια σαν τα χρόνια λοιπόν.. δεν χρειάζονται περισσότερα.Νά' σαι καλά

Ιωαννα είπε...

εγραψες
Βιάστηκα πολύ με τις βροχές, έτρεξα μέσα τους και γλίστρησα, τώρα πονάω.
Βιάστηκα και με τα όνειρα, τα εξήγησα όλα έτσι δεν έχω τίποτε να περιμένω από αυτά.
Με τις υποσχέσεις.
Με του αποχαιρετισμούς.

σου γράφω οτι βια-στηκαν οι βροχές μέσα μου ...και με πόνεσαν .

...και βρέχει η λάσπη θρήνους


Ιωαννα ....βουτηγμενη σε μια πόλη που κλαιει

Ανώνυμος είπε...

Το πιο όμορφο άτι να σε φέρνει σε κοιλάδες καρποφόρες..αβίαστα..ένα χρυσό μανδήλιον στις πλάτες σου θ΄ανεμίζει και η Αγκάλη του Θεού η πιο ζεστή φωλιά απ'όλες με μυρωδιά μαγνόλιας θα σε κοιμήζει. Μια όμορφη καλήσπερα Γιάννη

mantinada είπε...

Σ΄ευχαριστώ που ήχο έδωσες σ' ένα πρωινό βουβό...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε, Ήχε, είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενα που διάβασα φέτος. Μου επιτρέπεις να το αναδημοσιεύσω στο ιστολόγιό μου σε λίγες μέρες;

Μαργαρίτα είπε...

Υπέροχος ρέει ο λόγος σου...
και πάλι μέσα από τη σιωπή σου!!
Ήχε μου, μελαγχολικέ και πονεμένε,
οι λέξεις σου τεμαχιάζουν τη σιωπή
και την σκορπίζουν τραγούδι του ανέμου!!
"Τίποτε δεν μου έχω συγχωρέσει."
Αγάπησε τα λάθη σου, κομμάτι του
εαυτού σου, που σε έκαναν αυτό
που είσαι!!
"Ταξιδεύω.
Πρέπει να βρω την πηγή των ονείρων.
Θυμάσαι πόση σιωπή κρύβει αυτό;"
Θα σε βοηθήσει...το ξύπνημα των
λουλουδιών, το θρόισμα των φύλλων,
ο ερχομός της ρόδινης αυγής...
δροσοσταλίδες ιριδόχρωμες με
φεγγαριου ασήμι.... κι ενα
χαμόγελο, πυξίδα του ονείρου :)

Να είσαι καλά, να ταξιδεύεις***

Ανώνυμος είπε...

Έτσι καθώς έπεσα πάνω στις λέξεις σου, δεν θέλησα να φύγω πριν σου πω "ευχαρίστώ" για το ψυχεδελικό ταξίδι..., γι' αυτή τη μυσταγωγική βόλτα στο όνειρο... μια εμπειρία... μια βαθιά ανάσα ζωής!Ας εισπνεύσουμε όνειρα κι ας εκπνεύσουμε αναμνήσεις...

Unknown είπε...

Αχ..! Υπέροχο !!!

Καλημέρα :)

Ανώνυμος είπε...

όμορφε μου άνθρωπε με βοηθάς πολύ... επιτέλους κατάφερα να φτιάξω κι εγω ένα blog.. δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλα εσύ με έσπρωξες σε αυτό... έλπιζω ο πόνος να λιγοστεύει... βιαστηκέ μου ήχε...

Μαρινα ..... είπε...

..απ΄τα πιο θαυμαστα σου ακριβε μου...
στο ειπα...
στο γραφω....
εφτασε ο καιρος ψυχη μου...
το πρωτο σου " παιδι" το φως να δει..
ματια και ψυχες να το αγκαλιασουν...
και του αξιζει...Σου αξιζει να ειναι πολλα πάρα πολλα αυτα τα ματια...πάρα πολλες αυτες οιψυχες που θα το αγκαλιασουν...


σε αγαπαω ακριβε μου φιλε
κι ειναι απο παντα για παντα..
το ξερεις πια..

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα !

ξερω γω; είπε...

"Βιάστηκα πολύ με τις βροχές, έτρεξα μέσα τους και γλίστρησα, τώρα πονάω.
Βιάστηκα και με τα όνειρα, τα εξήγησα όλα έτσι δεν έχω τίποτε να περιμένω από αυτά.
Με τις υποσχέσεις.
Με του αποχαιρετισμούς."

Βιάστηκα πολύ με τους ανθρώπους.
Τους άκουσα, τους άγγιξα, περπάτησα μέσα τους αθέατη πάντα γι'αυτούς. Κι ύστερα ένιωσα τη λύπη, τη μοναξιά του τέλους, πριν καν τελειώσει η γιορτή. Πριν την υπόσχεση. Έτσι ξεχειμωνιάζω μόνη μου τώρα. Δεν έχω όρεξη τίποτα να προσμένω...Τα πήρε όλα η βροχή.

Είναι όμορφα εδώ και λυπάμαι που άργησα να το ανακαλύψω.

Καλή συνέχεια!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Η ψυχή μου το ξέρει… και η όποια ψυχή ξέρει πως εκείνη αγγίζει κι αγγίζεται από τις λέξεις ή ότι άλλο αυτές είναι .

Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Να το φυλάξεις εκεί όπου όλοι μας φυλάμε πράγματα.

Καλή εβδομάδα να έχεις κι εσύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ανώνυμε/η κι εσύ να το φυλάξεις.
Μονάχα μην ελπίζεις πως θα πάψεις να αναζητάς την βροχή, μέσα μας είναι, σε σένα, σε μένα, σε πολλούς ακόμα κι ας μην φαίνεται στα μάτια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου γνωρίζεις καλά πως κρατούν τα παιδιά τα χέρια στις τσέπες, στις πιο μικρές ηλικίες έχει μια ιδιαιτερότητα ακόμα κι όταν πεισμώνουν, οι περισσότεροι το έχουμε ξεχάσει.
Εκείνη είναι η ελπίδα στην αθωότητα και το πείσμα της.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Fatale μου είναι η βροχή που έλεγα παραπάνω, η μέσα μας που κάποτε νιώθουμε πως έχει στεγνώσει μα δεν…
Σε φιλώ κι εγώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Νεράιδα μου οι βροχές έχουν όλες ένα δικό τους τραγούδι, η κάθε μία διαφορετικό.
Ο χρόνος στρώνει ένα απαλό χαλί να περάσουν οι ήχοι τους, τα δάκρυα που παρασέρνουν στο πέρασμα τους, τα όνειρα που συννεφιάζουν, τις λέξεις που τις κάνουν να νοσταλγούν…
Βρόχινα όπως είπες φιλιά…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τρελέ, μιλώντας ακόμα και με της σιωπής σου την ερημιά παίρνεις απαντήσεις που δεν υποψιάσθηκες ποτέ, που δεν έριξες ποτέ στο κοφίνι της ζωής σου για να καταφέρεις να πορευθείς ξανά.
Το ταξίδι του χρόνου με σκότωσε, δεν είχε να προσφέρει θεραπεία καμία.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ιωάννα μου μιας πόλης δακρυσμένης… ανάμεσα στον Αϊ Νικόλα και στον Αϊ Σπυρίδωνα μια λίμνη θρήνους άπλωσε η βροχή σου.
Ένα κερί κάποτε μας σώζει, μια προσευχή αληθινή στον όποιο μας Θεό.
Σήκωσε ψηλά το χέρι πανί κάνε το στον αγέρα που φυσά και ταξίδεψε στα πιο μακρινά σου όνειρα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καμέλια μου άτια γνωρίζουν μονάχα οι ποιητές να καβαλούν κι εγώ ένας μικρός Σάντσο Πάντσα καβάλα στο μικρό μου γαϊδουράκι ταξιδεύω.
Μόνο στην αγκάλι του Θεού ελπίζω και στον ύπνο εκείνον τον καθαγιασμένο που μου γράφεις.
Να ομορφαίνεις μέσα απ’ τις λέξεις σου…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαντινάδα καλώς ήρθες.
Πολλά τα βουβά πρωινά, πιότερα θα ‘ρθουν…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Νίκο, όπως σου έχω γράψει έχεις την άδεια μου.
Σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαργαρίτα μου δεν έχω άλλο να πω.
Όμορφο και σε σένα ταξίδι εύχομαι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κοπέλα με το καναρινί φόρεμα πόσα ταξίδι τα ορίσαμε στην ψυχή ως ψυχεδελικά κι επειδή δεν αντέξαμε τελικά το πρόσωπο τους μια μάσκα τους φορέσαμε;
Οι αναμνήσεις από τα ταξίδια τα πιο μακρινά δεν είναι άλλα από ένα βλέμμα κι ένα χαμόγελο.

Βαθιά το χέρι μπήγει το μαχαίρι στο χώμα κι εκείνο πάλι βλασταίνει, απαλά χαϊδεύει το φτερό την ψυχή κι εκείνη πάντα αιμορραγεί…

Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Inner silence καλησπέρα.
Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Canderel μου καλώς ήρθες.
Δε γνωρίζω ακόμα να πω αν λιγοστεύει ο πόνος, αλλάζει μορφή σίγουρα.
Απλά από το χέρι σε πήρα, η ψυχή σου το θέλησε, μόνο ότι εκείνη πραγματικά επιθυμήσει πραγματοποιεί ακόμα κι αν άλλοι φαίνονται μπροστάρηδες στην απόφαση της.

Καλό σου ταξίδι λοιπόν.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα μου, Μαρίνα λίγες ημέρες ακόμα θα χρειαστούν, το γνωρίζεις αυτό.
Μετά είναι η αγωνία για τα πρώτα του βήματα…

Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τρελοφαντσμένη μου καλησπέρα και σε σένα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Άρρωστη μου ερινύς ακόμα κι όλα τα παίρνει η βροχή φέρνει άλλα και πίσω της αφήνει περισσότερα από εκείνα που έφερε να το θυμάσαι.
Να ξεχειμωνιάζεις για να έχει η ψυχή επιλογές στις διαδρομές της.

Καλώς ήρθες.