Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Σύγνεφα

Ένα μαχαίρι θέλω, να τεμαχίσω τις εκτάσεις του φεγγαριού.
Άλλωστε επιθυμώ να σου χαρίσω δύο αχτίδες του.

Οι ένοικοι του φεγγαριού μας μοιάζουν.
Έχουν δύο μάτια, δύο χέρια, δύο πόδια, ένα κεφάλι.
Έχουν όμως και καρδιές δύο.
Εμείς θα τις χρειαζόμασταν μονάχα για να πεθαίνουμε δυσκολότερα αφού πρώτα δίδαμε μιαν ανεξήγητη παράταση στον πόνο.
Για να αγαπούν πολλαπλάσια εκείνοι.

Θέλω να χωρίσω στα δύο ένα φλιτζάνι καφέ, στο ένα να σου διαβάσω το μέλλον, το άλλο θα στο φυλάξω κρυφό, τι άλλωστε μπορεί να αξίζει το πέρασμα του χρόνου αν γνωρίζεις από πριν τις λεπτομέρειες;

Θέλω ένα μαχαίρι να χωρίσω στα δύο τη σιωπή, κι αφού δύο γίνουν, μία να αφήσω στων παπουτσιών μου τις σόλες αθόρυβα να χάνομαι στους νυχτωμένους δρόμους και μια στις άκρες της μικρής μου ζωής να μην πονά από εκείνα που δεν πρέπει.

Κάθε πρωί ανεβαίνω σ’ ένα σύγνεφο, σ’ ένα σύγνεφο σταχτί, κούτσα κούτσα βγαίνουμε στη δημοσιά.
Ένα λεωφορείο διασχίζει τον δρόμο.
Ανεβαίνω και κάθομαι σε θέση παραθύρου, παίρνω στην αγκαλιά μου το σύγνεφο κι ονειρεύομαι…

Αν σου έλεγα ποτέ πως είναι δυνατόν και συμβαίνουν όλα αυτά θα με περνούσες για τρελό.
Έτσι λοιπόν λέω να μην πιάσω ποτέ το μαχαίρι και το πιο σημαντικό το φεγγάρι πια να μη το προσφωνώ φεγγάρι.
Σελήνη θα τ’ ονομάζω, είναι πιο οικείο στα όνειρα μου.

Εκείνο το σύγνεφο μονάχα θα το φυλάξω όπως είναι.
Τα σύγνεφα μοιάζουν με την ψυχή μας.
Έχουν το χρώμα που έχει, έχουν το σχήμα της, έχουν το πάθος της για ταξίδια.
Έχουν κι ένα κρυστάλλινο δωμάτιο καμιά φορά μέσα τους, όταν ονειρεύεται γαλήνια η ψυχή να μη την αγγίζει κανένας άνεμος…



Η φωτογραφία είναι από το DeviantArt. Χρήστης ΒlackDomi http://blackdomi.deviantart.com/art/Cloud-54538019

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...Αυτό το κρυστάλλινο δωμάτιο,
το μπαμπακένιο απέραντο εντός μας
όπου φυλάγονται ανέπαφα
τα βαρύτιμα της ψυχής μας...
Καλό σου βράδυ, Ιωάννη...

Ανώνυμος είπε...

Θέλω ένα μαχαίρι να χωρίσω στα δύο τη σιωπή, κι αφού δύο γίνουν, μία να αφήσω στων παπουτσιών μου τις σόλες αθόρυβα να χάνομαι στους νυχτωμένους δρόμους και μια στις άκρες της μικρής μου ζωής να μην πονά από εκείνα που δεν πρέπει.

Γιάννη μου, ξέρεις να μαγεύεις τις στιγμές. Κι έτσι μαγικά θα βρεθούμε την Τρίτη αν καταφέρεις, όπως είπες, να διευθετήσεις το μικρό προβληματ΄και. Κι αν δεν μπορέσεις, με τη σιωπή σολυ εγώ θα σε νιώσω κοντά μας....

Ανώνυμος είπε...

ΕΤΣΙ ΚΑΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΑΝΕΜΟΙ ΜΑ ΕΚΕΙΝΟΙ ΤΡΥΠΩΝΟΥΝ ΙΣΩΣ ΣΠΡΩΞΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΙΣΩΣ ΠΙΑΣΕΙ ΒΡΟΧΗ ΜΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΛΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΝΕΦΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΚΡΥΦΤΕΙ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

(ΟΡΙΣΤΕ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΩΝΥΜΗ )

katerina είπε...

Πόσα πραγματικά ονειρα μπορείς να κάνεις αγκαλιά μ'ένα σύννεφο!!!
Μ΄αρέσει ,ηχε μου, που άλλαξες του φεγγαριού το όνομα...τωρα πια,μπορεί ναχει ύπαρξη....Καλό σου απογευμα..νοσταλγικό...

Χαρά Τσακίρη είπε...

Την ιδια περιπου σκεψη εκανα κι εγω πριν αρκετα χρονια.... κοριτσακι τοτε... κλεισμενη στο δωματιο μου και κοιταζοντας απο το παραθυρο ενα μικρο κομματακι του ουρανου που ξεχωριζε μεσα απο τις πολυκατοικιες!
Ποσο ηθελα να πιασω ενα συννεφο.... ποσο ηθελα να ταξιδεψω σαν κι αυτο..... πόσο αλήθεια καταφερα να ταξιδεψω μαζι τους...
Τα μεγαλυτερα ταξιδια μας εξαλλου τα κανουμε με τα ματια κλειστα!
Δεν υπαρχει ουτε ενα γραπτο σου Γιαννη που να μη με συγκινει!

Ναταλία είπε...

Μέχρι που το σύννεφο με πέταξε.....κι έμαθα από τότε να περπατώ....

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σοφία μου όμορφο βράδυ να έχεις.
Να χαίρεσαι το γιό σου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Να που όλα πήγαν κατ’ ευχή λοιπόν!
Υπέροχη παρουσίαση, υπέροχη και η συνέχεια της βραδιάς.
Νίκο μου πάντοτε έτσι ευθείς να είσαι με τους ανθρώπους.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμα είναι καλύτερη η μη ανωνυμία, έστω κι αν υπάρχει ένα ψευδώνυμο στην θέση κάποιου ονόματος.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου όλα τα όνειρα μπορείς να τ’ αγκαλιάσεις, όλα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χαρά μου το πιο όμορφο σου «σύγνεφο» το κρατάς στα χέρια.
Ταξιδεύουμε πάντα με ότι αγαπάμε, ταξιδεύουμε έχοντας πάντοτε τις αθώες ψυχές φυλαγμένες στην καρδιά μας.
Τα πιο μεγάλα ταξίδια τα κάνουμε μέσα στα μάτια κάποιου άλλου λέω εγώ, αφού πρώτα έχουμε ταξιδέψει με μάτια κλειστά.

Σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ναταλία μου έτσι πρέπει να γίνεται, μα είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε…

Roadartist είπε...

πολύ όμορφο.. τα σύννεφα κρύβουν μαγεία. :))