Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Ηχος πλάγιος. Μόνος... από έναν ποιητή

Η πολυγραφότατη συγγραφέας – ποιήτρια - δημοσιογράφος – κριτικός βιβλίων κυρία Ελένη Γκίκα, μου πρόσφερε βήμα μέσα από το δίστηλο αφιέρωμα του Έθνος Άουτ στο Έθνος της Κυριακής 08 Ιουνίου 2008 το www.blog… και την ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό.

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.hxosplagiosmonos.blogspot.com/, το όνομα της ιστοσελίδας του «Ήχος, πλάγιος. Μόνος...» όπως κι ο τίτλος του βιβλίου του που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Μπαρτζουλιάνος». Ο Ιωάννης Τσιουράκης γράφει ως επί το πλείστον ποίηση. Αντιγράφουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Οι ήχοι, λέω, όταν πλαγιάσουν πολύ από τον άνεμο παύουν να είναι ήχοι. Γίνονται μικρά κορδόνια, να μπορούν τα παιδιά να κρατούν τα κόκκινά τους μπαλόνια στο Λούνα Παρκ. Να κρατούν το πλαστικό φορτηγάκι τους καθώς τρέχουν στον δρόμο... Να συγκρατούν ένα παπούτσι επάνω στο πόδι, καθώς εκείνο βρίσκεται σε γρήγορο βηματισμό. Κι εγώ πλάγιασα».

Και όσο για το μπλογκ, βεβαίως ο λόγος και πάλι στον ίδιο:

«Ήταν περίπου έναν χρόνο πριν, μια εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και μια γνωριμία με τα μπλογκ.
Αρχικά με επιφύλαξη για τον νέο τρόπο επικοινωνίας.
Περιήγηση και μελέτη.
Λίγο μετά γεννήθηκε ο «Ήχος Πλάγιος. Μόνος...».
Τίτλος χαρισμένος από κάποιες εικόνες της ψυχής που δεν βρήκαν ποτέ τους καμβά να ζωγραφιστούν, μα μια λέξη ελάχιστη για να περιγραφούν.
Περίοδος με αλλαγές, μία από αυτές η επιστροφή στην πόλη της Θεσσαλονίκης με αποσκευές σχεδόν άδειες πια από εικόνες δικές της.
Μια νέα ανάγκη εσωτερικού μονολόγου, μια ανάγκη επικοινωνίας με νέα πρόσωπα.
Νιώθω, ιδιαίτερα τώρα, πως ήταν η ιδανική στιγμή για ανοίγματα.
Αρχικά με ποιήματα δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά, έπειτα με κείμενα αφημένα στο πέλαγος της ψυχής, μήπως και γαληνέψουν κάποτε τα κύματά της.
Αν τα καταφέρνουν τελικά δεν γνωρίζω να πω, νιώθω πως κάποτε οι πλεύσεις των καραβιών αλλάζουν, μακραίνοντας κι ομορφαίνοντας έτσι το ταξίδι.
Άλλωστε είναι ταξίδι οι λέξεις, είτε ένας τις διαβάζει είτε πολλοί.
Βρέθηκαν λοιπόν κι οι πρώτοι συνταξιδιώτες, έπειτα κι άλλοι κι άλλοι... Ταξίδι που συνοδεύθηκε με συζητήσεις τόσο μέσα στα μπλογκ όσο και σε χώρους πιο ιδιωτικούς.
Ήρθαν και οι γνωριμίες με τα πρόσωπα πίσω από τα μπλογκ.
Άνθρωποι με όνειρα, με πάθη, με αγωνίες, με προβλήματα, όμορφοι άνθρωποι.
Φορές πολλές βρέθηκα σ' ένα μπαλκόνι ή έστω περβάζι της ψυχής να κοιτάζω εκείνον τον ουρανό που κάποτε μου έλειπε, ίσως γιατί επιθυμία παλιά ήταν τούτες οι λέξεις να διαβαστούν, οι εικόνες τους να γεννήσουν άλλες εικόνες σ' εκείνους που θα συμπορευθούν, οι ήχοι τους να αλλάξουν λίγο τον ρυθμό της κυμάτων της ψυχής που είπα και πριν.
Έτσι καθώς κοίταζα κι ακόμα κοιτάζω τούτο τον ουρανό στο σημείο εκείνο του ορίζοντα που το μάτι μπερδεύει ουρανό και θάλασσα βλέπω και μερικά καράβια να ταξιδεύουν, πότε έρχονται και πότε φεύγουν.
Εκείνα τα τελευταία, σαν στρέφουν το πρόσωπό τους πίσω οι ταξιδευτές, διακρίνω το λαμπύρισμα στα μάτια από ένα ελάχιστο δάκρυ, έχουν κι ένα χαμόγελο στα χείλη σαν τα παιδιά που γνωρίζουν πως το παιχνίδι δεν τέλειωσε κι ας πάει η μέρα, νύχτωσε πια και πρέπει να μαζευτούν στο σπίτι με μάγουλα κοκκινισμένα από το τρέξιμο στην αλάνα.
Το κέρδος κατά βάθος είναι αυτό.
Η γνώση πως τίποτε δεν τελειώνει, πως τίποτε δεν παύει να ταξιδεύει ακόμα κι αν κάποτε δέσει στο λιμάνι τ απάνεμο, ακόμα κι όταν όλα τριγύρω σιωπούν ή απομακρύνονται και στέκεται μόνο στην άκρη κάποιου βράχου που ο άνεμος αγκαλιάσει στο πέρασμά του...».


http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11619&subid=2&tag=10737&pubid=1100485

18 σχόλια:

iLiAs είπε...

..προσωπική σου δικαίωση Ιωάννη.
Πάντα τέτοια :)
εμπνεύσεις και δημιουργία να έχεις

Καλημέρα :)

Ανώνυμος είπε...

ΗΧΕ ΜΟΥ ΧΕΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΙ'ΓΩ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.

Ανώνυμος είπε...

Την προηγούμενη Κυριακή είχε εμένα καλεσμένο και σήμερα είσαι εσύ!!! Είδες παράξενο συναίσθημα που είναι; Το βιβλίο σου θα φτάσει στη Νίσυρο αύριο το απόγευμα με το πλοίο. Ανυπομονώ!!! Φιλιά πολλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ηλία σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμά μου σ’ ευχαριστώ κι εσένα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Νίκο το είδα, το διάβασα.
Χάρηκα πάρα πολύ.
Καλή μελέτη θα σου ευχηθώ, θα περιμένω να μου πείς.

raffinata είπε...

:) χαίρομαι!

patsiouri είπε...

Συγχαρητήρια!!!
Ανάσες ελπίδας οι κινήσεις αυτές...

Ανώνυμος είπε...

Ανάσες και νέα πετάγματα Ήχε μου!!!
πάντα υπάρχει ένας άνεμος να μας ταξιδεύει!


οτι καλύτερο βαθιά απ' την ψυχή μου!

σε φιλώ

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Raffinata μου είναι σημαντικό να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου, για τούτο και σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πατσιούρι μου ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πάντοτε Mist μου ένας άνεμος θα υπάρχει πότε να μας σαρώνει πότε να μας ταξιδεύει.
Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.

katerina είπε...

Πόσο χαιρομαι που οι ήχοι σου μαγνητισαν ,εκτος απ τις καρδιές μας ,και τα φυλλα της εφημεριδας!!!Πάντα τέτοια όμορφα να ζεις στη ζωή σου για να χαιρόμαστε και μεις με τη χαρά σου ήχε μου!!!!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Πολλά χαμόγελα για 'σένα γιατί οι ήχοι δεν ξεσηκώνουν μονάχα τα φύλλα της ψυχής...

Ανώνυμος είπε...

Είναι μεγάλη παρηγοριά, μεγάλη ελπίδα
όταν η ομορφιά, η ανθρωπιά,
η αγνότητα, η ευαισθησία, διαδίδονται...
Και σ' ανώτερα, Ήχε μας...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ Κατερίνα μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ Κοπέλα μου με το καναρινί φόρεμα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ Σοφία μου